ยัยจอมกวนป่วนหัวใจนายไอดอล – ตอนที่ 455 ฉันลามกแค่กับเธอเท่านั้น! / ตอนที่ 456 แม้แต่หมาก็ไม่ยอมปล่อย?

ตอนที่ 455 ฉันลามกแค่กับเธอเท่านั้น!

อันซย่าซย่ามองเขาด้วยความสับสน “หือ?”

เซิ่งอี่เจ๋อยังคงหัวเราะเยาะ

เขาเข้าใจว่าสาวน้อยคนนี้กำลังยั่วเขาอยู่?

“ทำไมนายไม่ให้ความร่วมมือกับฉันเลย!” อันซย่าซย่าบุ้ยปาก

เซิ่งอี่เจ๋อลูบแก้มเธอ “ซะที่ไหนล่ะ ฉันจะต้องให้ ความ ร่วม มือ เป็น อย่าง ดี!” เขาจงใจพูดช้าลง พออันซย่าซย่าได้ฟังก็ผวาเล็กน้อย

ก่อนจะกลับมารู้สึกตัว เธอรู้สึกเหมือนท้องฟ้ากำลังหมุน เซิ่งอี่เจ๋อกลั่นแกล้งเธอโดยการกดเธอไว้ใต้ล่าง!

อันซย่าซย่าเบิกตาโต ทำไมภาพถึงเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้?

บอกซะดิบดีว่ายั่วผู้ชาย แต่ทำไมผู้ชายกลายร่างเป็นหมาป่าไปซะแล้ว?

“นาย…อืม…” ก่อนที่คำพูดจะหลุดออกไปก็ถูกเซิ่งอี่เจ๋อปิดริมฝีปากเล็กไว้ ดูเหมือนหนุ่มน้อยกำลังทำการลงโทษ เขาดูดริมฝีปากสีเชอร์รี่ของเธออย่างดุเดือดพร้อมกับขบกัดเป็นบางคราว อันซย่าซย่าเจ็บจนน้ำตาคลอเบ้า เธออ้อนวอนอย่างไม่ขาดสาย

“ไม่จูบแล้ว…อืม ฉันผิดเอง อย่า…”

แสงไฟที่สาดส่องลงมาทำให้บรรยากาศภายในห้องดูอบอุ่นและหวานชื่น สะท้อนให้เห็นถึงความรักใคร่ที่ไม่อาจแยกจากกันของคนสองคนที่นอนอยู่บนพื้น

เซิ่งอี่เจ๋อมุมานะสอนบทเรียนให้กับคนบางคน เขาพูดไปตรงๆ “ยังจะก่อเรื่องอีกไหม?”

“ฉันไม่ได้ก่อเรื่องซักหน่อย!” อันซย่าซย่าพูดถึงเหตุผลด้วยความมั่นใจ “ฉันง้อนายอยู่ต่างหากเล่า!”

เซิ่งอี่เจ๋อนิ่งไปสองวิ ไร้การตอบสนอง

สาวน้อยดิ้นกระสับกระส่ายเพื่อหนีจากการควบคุมของเขา เขาตบตูดน้อยๆ ของเธอ “อย่าดิ้น ถ้าไฟติดอีก ฉันจะกินเธอซะ!”

อันซย่าซย่าตัวสั่นด้วยความตกใจ ทั้งยังแก้ตัวอย่างขุ่นเคือง “ฉันเปล่า…”

“เปล่า?” เขายิ้มอย่างขี้เล่นพลางจับมือเล็กของเธอไปยังที่แห่งหนึ่ง “แน่ใจนะว่าเปล่า?”

อันซย่าซย่าหูแดงก่ำ “หยาบคาย!”

“ฉันหยาบคายแค่กับเธอเท่านั้นแหละ! จุ๊จุ๊ ไม่สู้เรามาทำเรื่องหยาบคายกันจริงๆ สักครั้งดีไหม? ไม่กินก็น่าเสียดายแย่…” เซิ่งอี่เจ๋อทอดถอนใจพลางคร่ำครวญ เมื่อเห็นสาวน้อยหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงอารมณ์ดีขึ้นมา

อันซย่าซย่าพยายามอย่างมากที่จะชักอุ้งมือกลับ

พอนึกถึงสัมผัสที่ร้อนแรงผ่านอุ้งมือเมื่อครู่นี้ จังหวะการเต้นของหัวใจก็เร่งความเร็วขึ้นจนถึงขีดสุด

“นายหนักจัง…” เธอทักท้วงอย่างอ่อนแรง เซิ่งอี่เจ๋อฮัมเสียงเย็นชา “ฮึ อยากให้ฉันลุกขึ้น?”

“อืมอืม!”

“งั้นเธอบอกมาให้ชัดๆ สิว่าใครเป็นคนสอนเธอให้พูดปีศาจน้อยจอมยั่วพวกนั้น?”

แน่นอนว่าอันซย่าซย่าไม่ยอมทรยศซูเสี่ยวโม่ เธอส่ายหน้า “ไม่มีใครสอน”

“หืม งั้นเธอเก่งถึงขนาดเรียนรู้ด้วยตัวเองเลยงั้นสิ?” เซิ่งอี่เจ๋อเคาะหัวเธอด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “สมองเต็มไปด้วยของไม่ดีต่อสุขภาพ ฉันจะลงโทษไม่ให้เธอกินข้าวเย็น! ดูซิว่าเธอยังจะกล้าคิดเรื่องไร้สาระอยู่หรือเปล่า!”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ลุกขึ้นเทอาหารลงในถังขยะ จากนั้นก็เดินเข้าไปอาบน้ำและทำท่าสบายอกสบายใจอย่างกับเดินเล่น

อันซย่าซย่าจับถังขยะด้วยความสิ้นหวัง เธอเก็บมาชิมสักคำสองคำได้ไหม?

หิวจัง…

หลังจากเซิ่งอี่เจ๋ออาบน้ำเย็นและระงับอารมณ์กระสับกระส่ายเสร็จแล้วเดินออกมา ก็เห็นว่าอันซย่าซย่ากำลังกัดนิ้วหัวแม่มือตัวเองพลางมองไปที่ถังขยะ เขาหัวเราะเยาะ “ช่วยไม่ได้”

อันซย่าซย่ามองเขาด้วยความคับแค้นใจ หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วก็ปีนขึ้นเตียงอย่างอัดอั้นตันใจ

ท้องว่างจะนอนอย่างไรก็นอนไม่หลับ

สำหรับคนเห็นแก่กิน การกินไม่อิ่มถือว่าเป็นการทรมานที่เจ็บปวดที่สุดในโลก

เมื่อเห็นเซิ่งอี่เจ๋อกำลังอ่านหนังสืออย่างสบายใจเฉิบ อันซย่าซย่าจึงทำตาปรือแสร้งทำเป็นหลับและถูตัวอยู่ในอ้อมแขนเขา

เซิ่งอี่เจ๋อไม่เพียงแต่ไม่สงสัย ทั้งยังเปิดทางให้เธอทำโดยสะดวก

ชุดนอนของเขาเปิดออก เผยให้เห็นหน้าอกแกร่ง อันซย่าซย่าขบฟันและกัดลงไป

เอ๊ะ ทำไมรสชาติมันแปลกๆ?

พอเธอหรี่ตามองก็ตกใจขวัญหนีดีฝ่อไปชั่วขณะ

โอ้มายก๊อด! เธอกัดจุดสีแดงบนหน้าอกเซิ่งอี่เจ๋อ…

ตอนที่ 456 แม้แต่หมาก็ไม่ยอมปล่อย?

แย่แล้ว…แย่แล้ว…แย่แล้ว…!!

ทำยังไงดี? จะทำยังไงดี?

เธอถึงกับมึนไปทั้งตัว อยากย้อนเวลาแทบทนไม่ไหว!

เซิ่งอี่เจ๋อขมวดคิ้วและรู้สึกถึงสัมผัสแปลกๆ บริเวณหน้าอก พอก้มศีรษะลงก็พบว่าสาวน้อยกำลังหลับตาราวกับว่าเผลอกัดเขาโดยไม่รู้ตัว

เป็นไปได้ไหมว่า…เธอจะคิดว่าเขาเป็นน่องไก่

เขาผลักอันซย่าซย่าออกอย่างจนปัญญา

ฮึ ไม่เชื่อฟัง ไม่กอดเธอแล้ว~

แต่เขาดันไม่รู้ว่าอันซย่าซย่าที่ถูกผลักกลับไปดีใจเป็นบ้าเป็นหลัง

ฮ่า ฮ่า ฮ่า นึกไม่ถึงเลยว่าจะไม่โดนจับได้

เธอลูบๆ และกอดเซิ่งอี่เจ๋ออีกครั้ง ทั้งยังอ้าปากงับกล้ามอกแน่นๆ ไปหนึ่งที แล้วพูดละเมอยกใหญ่ “ฉันอยากกินเนื้อ…ฉันอยากกินเนื้อ…”

เซิ่งอี่เจ๋อผลักคนบางคนอีกครั้งอย่างหมดคำพูด เมื่อเห็นรอยฟันเล็กๆ ที่หน้าอกก็มีความรู้สึกบางอย่างเหมือนกับว่ากำลังโดนเอารัดเอาเปรียบ…

เขารวบสาบเสื้อแล้วลูบผมอันซย่าซย่าพลางกระซิบกระซาบ “เธอหิว ฉันก็หิวนะ”

อันซย่าซย่านึกขึ้นได้ว่าเขาเองก็ยังไม่ได้กินข้าวเพราะลงโทษเธอ…

ฮึก ฮึก ฮึก…พ่อเทพบุตร ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วยนะ ถ้าพวกเราได้กินเนื้อด้วยกันมันจะดีสักไหน…จำเป็นต้องทำร้ายกันขนาดนี้เลยเหรอ…

เซิ่งอี่เจ๋อลูบไปได้สักพักและทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ท่านอนของอันซย่าซย่าเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

หากสังเกตดูดีดีจะเห็นได้ว่าสีหน้าสาวน้อยดูสงบเสงี่ยม ขนตาสั่นไหวเป็นครั้งคราว พอดูก็รู้แล้วว่าแกล้งหลับ!

ให้ตายเถอะ! ยัยทึ่ม งั้นสองทีเมื่อกี้นี้ก็กัดตอนยังมีสติอยู่สินะ?

หึหึ

คนใจร้ายไม่ได้แฉอันซย่าซย่า แต่กลับลูบไล้อย่างอ่อนโยนยิ่งขึ้น เขารับรู้ได้ถึงความหวาดระแวงของอันซย่าซย่าเมื่อถูกฝ่ามือของเขาก่อกวน จึงอดยิ้มออกมาไม่ได้

“เธอกัดฉันไปหนึ่งที ฉันจะกัดเธอคืน” เขาพูดเนิบนาบและเริ่มปลดกระดุมอันซย่าซย่า

อันซย่าซย่ายังสวมเสื้อเชิ้ตของเขาอยู่ เพิ่งจะปลดกระดุมได้สองเม็ดก็เผยให้เห็นผิวขาวเป็นผืนใหญ่

อันซย่าซย่าขดตัวเล็กน้อยแต่ยังไม่กล้าลืมตาในเวลานี้

เพราะไม่อย่างงั้นจะต้องโดนจับได้ว่าแกล้งหลับ!

ฮึกฮึก! ทำไมเธอต้องไปกัดเขาด้วยนะ อันซย่าซย่า? ยัยโง่! เธอโง่หรือไงเนี่ย?!

เซิ่งอี่เจ๋อถอดเสื้อผ้าอันซย่าซย่าออกด้วยการเคลื่อนไหวที่นุ่มนวลและคล่องแคล่ว เขาขบกระดูกไหปลาร้าอันบอบบางของเธอแล้วค่อยๆ เคลื่อนตัวลง …

จบเห่แล้ว…เขาจะไม่กัดตรงนั้นของเธอใช่ไหม?

อันซย่าซย่าเกือบจะร้องไห้ออกมา เธอแกล้งทำเป็นพลิกตัวและรีบกลิ้งไปอีกด้านของเตียงนอน

แต่ใครจะรู้ว่าจะมีเสียงดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง “พอดีเลย ยังคิดอยู่ว่าจะปลดกระดุมยังไงดี…”

พรึบ—— พ่อเทพบุตร นายยังหน้าด้านได้อีกไหมเนี่ย?

อันซย่าซย่ากลิ้งไปอีกรอบแต่เซิ่งอี่เจ๋อกลับยื่นมือออกมา

หมับ——

มือของเขาตะปบมาที่หน้าอกของเธอพอดี

เซิ่งอี่เจ๋อ “…”

อันซย่าซย่า “…”

สัมผัสที่มือให้ความรู้สึกดีมากจนน่าตกใจ อันซย่าซย่าอายจนทนไม่ไหวจึงกลิ้งตัวอีกครั้ง——

โครม——

เธอตกเตียงซะแล้ว…

เมื่อปีนขึ้นเตียงด้วยหน้าตามอมแมม อันซย่าซย่าก็หยิบโทรศัพท์ออกมา น้ำตาคลอเบ้า “ฉันจะจองตั๋ว! กลับบ้าน!”

ทะลึ่ง หยาบช้า ลาก่อน!

ในประเทศ

ซูเสี่ยวโม่กำลังผิวปากระหว่างเดินกลับบ้าน

เมื่อเจอฉีเหยียนซีระหว่างทาง เธอก็เดินไปหาอย่างเป็นมิตรและตบไหล่อีกฝ่าย “เฮ้ย ว่าไงพวก!”

ฉีเหยียนซีแทบจะกระอักเลือดออกมาเต็มปาก “เชี่ย! เฮียโม่ ฉันเป็นผู้ชายบอบบางนะ! เธอจะตบฉันให้ตายเลยหรือไง?”

“ใจเสาะเหมือนหมาไปได้! นายบอบบางตรงไหน?” ซูเสี่ยวโม่กลอกตาใส่เขา

ฉีเหยียนซีเบิกตากว้าง “สวรรค์ แม้แต่หมาก็ไม่ยอมปล่อย?”

เหอจยาอวี๋ยืนอยู่ข้างหลังซึ่งไม่ไกลมากนักก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกปาก