ตอนที่ 479 พ่อรูปหล่อ อย่าอ่านมันเลย (1)
อันซย่าซย่าตัวสั่นสะท้าน เมื่อถูกเขาตะคอกใส่ หัวเล็กจิ๋วที่ถูกกระแทกก็ยิ่งมึนงงมากกว่าเดิม
“ฉันแค่รู้สึกว่า ถ้าช่วยหล่อน หลังจากนี้นายจะได้ไม่รู้สึกติดหนี้หล่อนขนาดนั้นอีก” อันซย่าซย่ากล่าวพลางเงยหน้าขึ้น
ฉันอยากให้นายมีชีวิตที่ดี ฉันอยากให้นายมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องเสียใจอีก
ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องถูกคนอื่นควบคุมอีกต่อไป
คำพูดเหล่านี้ ซ่อนอยู่ในใจของอันซย่าซย่า โดยไม่ได้พูดออกไป
เธอไม่ชอบซ่งชิงเฉิน เรียกว่าเกลียดเลยก็ได้ ส่วนสาเหตุที่อยากช่วยนั้น ไม่ใช่เพราะเช็คใบนั้นที่คุณซ่งให้ไม่เยอะพอ ไม่ใช่เพราะเธอพยายามทำตัวเป็นคนดี ที่เธอทำไปก็เพื่อเซิ่งอี่เจ๋อเท่านั้นเอง
“โง่!” เซิ่งอี่เจ๋อพูดอย่างเย็นชา “อันซย่าซย่า เธอมันโง่!”
แต่ในโลกนี้ คนที่จะใช้วิธีที่โง่เขลาขนาดนี้กับเขา ก็มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นแหละ
อันซย่าซย่าสะอื้นด้วยความเสียใจ แต่แล้วมือของเธอกลับถูกกุมไว้แน่น เขาก้มจูบที่หน้าผากของเธอแผ่วเบา แล้วพูดด้วยเสียงทุ้ม “ต่อไปนี้อย่าทำอะไรโง่ๆ อีก เธอเป็นตัวของตัวเองก็ดีแล้ว จะเอาแต่ใจ จะอวดดี ชอบบังคับ จะเป็นแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น” เธอที่บื้อสุดจะเยียวยา แต่เขาก็ชอบจนไม่มียาไหนรักษาได้
หากไม่มียารักษาจริงๆ เป็นแบบนี้ตลอดชีวิตก็ไม่เลว ระหว่างที่เซิ่งอี่เจ๋อใจลอยก็คิดเช่นนี้อยู่
พอรู้สึกอบอุ่นที่ใจขึ้นมา อันซย่าซย่าก็ก้มหน้าลง และความไม่พอใจในหัวเมื่อครู่ได้ถูกโยนทิ้งไปหมดแล้ว
เซิ่งอี่เจ๋อลูบหัวของเธอ และจูงเธอเดินออกไปข้างนอก
ทางเดินที่แสนยาว แสงที่สว่างขึ้นเรื่อยๆ เขากอดเธอไว้ ซึ่งเหมือนกับการเดินไปสู่รุ่งอรุณท่ามกลางความมืดก็ไม่ปาน
เมื่อเร็วๆ นี้ที่โรงเรียนมีการแข่งขันคณิตศาสตร์ ซึ่งคุณครูได้แต่งตั้งให้ซูเสี่ยวมั่วและเหอจยาอวี๋เข้าร่วมการแข่งด้วยกัน ช่วงนี้ทั้งสองคนจึงต้องอยู่โรงเรียนทุกวันหลังเลิกเรีนรเพื่อ
หลังจากทำแบบฝึกหัดหน้าสุดท้ายเสร็จด้วยความรวดเร็ว ซูเสี่ยวมั่วก็เอามือเท้าคาง และเริ่มเพ้อฝันไปไกล
อันซย่าซย่าบอกว่าจะไปโรงพยาบาลกับเซิ่งอี่เจ๋อเพื่อดูยัยแรดเงียบนั้น ให้ตายเถอะ เธอจะถูกรังแกไหมนะ เซิ่งอี่เจ๋อจะรื้อฟื้นความสัมพันธ์ครั้งเก่ากับยัยแรดซ่งไหมเนี่ย น่าโมโหจนแทบจะสับเขาแทนซย่าซย่าได้เลย โอ๊ย แทบจะคุมพลังโคตรพ่อโคตรแม่ไม่อยู่แล้วโว้ย!
เมื่อเหอจยาอวี๋เห็นเธอกำลังเหม่อลอย รอยยิ้มที่มุมปากก็ได้ปรากฏขึ้น ความขี้เล่นของเขาก็กำเริบขึ้น จึงเอาปากกาจิ้มที่แก้มยุ้ยๆ ของซูเสี่ยวมั่ว
ตุบ
กดปากกาลงไป ที่บนใบหน้าของเธอเลยมีรอยจุดเล็กๆ
ซูเสี่ยวมั่วก็ตกใจตื่นในทันที “อ๊ะ มีอะไรเหรอ คุณครูมาคุยเรื่องแบบฝึกหัดเหรอ”
เหอจยาอวี๋ยิ้ม “ถ้ามาแล้วฉันจะเรียกเธอเอง”
“อ้อ……” ซูเสี่ยวมั่วตอบเสียงนิ่ง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ในเมื่อคุณครูยังไม่มาทำไมเขาถึงสะกิดฉันล่ะ
หรือว่าอยากจะรังแกกันอย่างงั้นเหรอ ซู่เสี่ยวมั่วหยิบปากกาหมึกซึมสองด้ามขึ้นมาอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ และสาบานว่าจะต้องจิ้มกลับคืนให้ได้!
ก่อนที่เธอจะลงมือ เธอพบว่าเหอจยาอวี๋กำลังอ่านการ์ตูนอยู่…
โอ้พระเจ้า! นั่นคงไม่ใช่ที่เธอวาดหรอกนะ…
เดี๋ยวก่อน … กองหนังสือในลิ้นชักของเขา เป็นหนังสือของเธอหมดเลย
การ์ตูนสาวน้อยต่างๆ การ์ตูนวาย แอพการ์ตูนออนไลน์ การ์ตูนสี่ช่อง… ถึงนามปากกาจะต่างกัน แต่นั่นเป็นผลงานของเธอแน่นอน!
“นี่นาย…ใครให้นายซื้อหนังสือพวกนี้เนี่ย” เธอถามด้วยใบหน้าที่แดง
“คังเจี้ยนน่ะ เขาบอกว่าการ์ตูนพวกนี้เธอเป็นคนวาด” เหอจยาอวี๋ยิ้มอย่างไร้พิษภัย แล้วแฉคังเจี้ยนไปตรงๆ
ซูเสี่ยวมั่วตัวสั่นพลางส่งข้อความหาคังเจี้ยน…
‘นายเป็นคนบอกนามปากกาของการ์ตูนที่ฉันวาดทั้งหมดกับเหอจยาอวี๋เหรอ’
‘ใช่แล้วๆ ทำไมเหรอ’
‘นายมานี่เลย ฉันรับรองว่าจะไม่ตีนาย!’
คังเจี้ยนส่งสติ๊กเกอร์ท่าวิ่งเหยาะๆ มา เธอจึงตอบกลับเขาด้วยพร้าเล่มหนึ่งที่ทรงพลัง ‘ฉันจะสับนายให้ตายแน่!!’
ตอนที่ 480 พ่อรูปหล่อ อย่าอ่านมันเลย (2)
คังเจี้ยนรู้สึกว่าอยู่ดีๆ งานก็เข้าตัวเองซะอย่างงั้น
เนื่องจากตอนที่เขาอ่านการ์ตูนของซูเสี่ยวมั่วที่โรงเรียน แล้วเหอจยาอวี๋ก็พลั้งปากเอ่ยชมว่า “ลายเส้นการ์ตูนไม่เลวเลยนะ” เขาก็ขี้อวดไปว่า “นี่วาดโดยพี่มั่วแหละ! เก่งมากเลยใช่ไหมล่ะ! ”
จากนั้นเหอจยาอวี๋ก็กระพริบตา คุยเล่นกับเขานิดหน่อย ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดุจอาบลมในฤดูใบไม้ผลิตลอดเวลา
กว่าจะรู้ตัว ก็พูดนามปากกาของซูเสี่ยวมั่วทั้งหมดออกมาซะแล้ว…
เมื่อเห็นพร้าเล่มนั้นที่จะสับเขาเละ คังเจี้ยนก็หนาวสะท้าน เขาไม่มีข้อกังขาเลย หากซูเสี่ยวมั่วจะทุบตีเขาให้ตาย
‘ฉันผิดไปแล้ว ORZ เจ้มั่ว ปล่อยฉันไปเถอะนะ!’
‘ไอ้ชั่ว มานี่เลย มาเลือกวิธีการตายด้วยตัวเอง จะต้มนึ่งหรือทอดดีล่ะ’
‘ฉัน … ฉันจะฆ่าตัวตาย! เจอกันที่ชั้นดาดฟ้านะ!’ หลังจากคังเจี้ยนส่งข้อความเสร็จ ก็ไม่ลังเลที่จะออฟไลน์แสร้งตาย
ซูเสี่ยวมั่วทุบโต๊ะอย่างหมดอาลัยตายอยาก เมื่อคิดจะทุบอีกครั้ง ก็มีมือใหญ่คู่หนึ่งวางลงบนโต๊ะได้ทันเวลา
“ไม่ต้องทุบแล้ว จะเจ็บมือเปล่าๆ นะ” ยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเคย
ซูเสี่ยวมั่วน้ำตาไหลนองหน้าขึ้นมาทันที “พ่อรูปหล่อ เรามาคุยกันหน่อยสิ”
“หืม”
“นายหยุดอ่านการ์ตูนพวกนี้ได้ไหม! ขอร้องล่ะ! ” ซูเสี่ยวมั่วอ้อนวอนอย่างขมขื่น
เหอจยาอวี๋กระพริบตาด้วยความไร้เดียงสา “ฉันว่ามันสนุกมากเลยนะ”
“ไม่สนุกหรอก! ไม่สนุกเลยสักนิด! ”
เหอจยาอวี๋ ตอบแค่ “อืม” แล้วก้มหน้าอ่านต่อ
ซู่เสี่ยวมั่วมองไปที่ชื่อหนังสือ และรู้สึกว่าตัวเองจะหัวใจวาย
“น้องชายฝ่ายรับที่แสนบริสุทธิ์ไร้เดียงสา VS นายทหารฝ่ายรุกจอมเผด็จการ”
เหมือนนี่จะเป็นหนังสือที่ขายดีที่สุดของเธอ…ชื่อเรื่องน่าอับอายมาก และเนื้อเรื่องที่… เนื้อเรื่องที่น่าอับอายกว่าชื่อเรื่องอย่างแน่นอน…
เธอตบโต๊ะ แล้วแช่งอย่างรุนแรง “ถ้ายังอ่านอยู่อีกขอให้น้องชายน้อยสั้นลงห้าเซน! ”
ควับ
เหอจยาอวี๋มองไปที่เธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วย…ความใสซื่อ
แช่งใส่ผู้ชายแบบนี้มันออกจะร้ายเกินไปหน่อย เหอจยาอวี๋ให้การ์ตูนที่อยู่ในมืออย่างเชื่อฟัง ซูเสี่ยวมั่วโยนทุกอย่างลงถังขยะ ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที สบายอกสบายใจ ฟินจริงๆ เลย…
“ที่บ้านฉันยังมีอีกนะ” เหอจยาอวี๋พูดเบาๆ ในระหว่างที่ซู่เสี่ยวมั่วออกอาการหน้าซีดปากสั่น พูดเสริมอย่างนิ่งๆ ว่า “ห้าชุดแหนะ!”
ซูเสี่ยวมั่ว …ไอ้ชั่วคังรอฉันด้วย! ชั้นดาดฟ้าคงจะแน่น หาที่ว่างให้ฉันกระโดดด้วยได้เปล่า
พออันซย่าซย่ากลับถึงบ้าน ก็ยังรู้สึกเวียนหัวอยู่เล็กน้อย มื้อเย็นป่าป๊าอันได้ทำต้มวุ้นเส้นเลือดเป็ดที่เธอชอบซด แต่อันซย่าซย่าที่ยังไม่ทันได้ซดก็อาเจียนแล้ว…
เมื่อคืน เธอฝันร้าย
ฝันว่าเธอถูกคุณซ่งจับผ่าท้องชำแหละ ส่วนซ่งชิงเฉิ่นก็ยิ้มอยู่ด้านข้างและดื่มเลือดของเธอ…
ความฝันที่ยิ่งกว่าภาพยนตร์สยองขวัญทรมานอันซย่าซย่าทั้งคืน ในวันรุ่งขึ้นเธอก็ไปเรียนในสภาพที่ป้ำๆ เป๋อๆ สุดท้ายก็ได้รับข่าวร้ายอีกเรื่อง
เนื่องจากสภาพอากาศร้อนขึ้นเรื่อยๆ จึงเริ่มเรียนวิชาว่ายน้ำของทางโรงเรียน
สำหรับคนส่วนใหญ่ นี่เป็นคงข่าวดี และนั่นหมายความว่าจะมีสองคาบเรียนต่อสัปดาห์ที่สามารถเล่นน้ำได้อย่างสนุกสนาน แต่สำหรับอันซย่าซย่าแล้วนั้น เป็ดบก [1] ย่อมกลัวน้ำเป็นธรรมดา คาบเรียนวิชานี้จึงช่างทรมานสำหรับเธอ
เมื่อถึงคาบวิชาเรียนว่ายน้ำ เธอก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากับซู่เสี่ยวมั่วด้วยความไม่เต็มใจ
ห้องลองเสื้อผ้าของผู้ชาย
ฉีเหยียนซีได้เปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำ และลูบหน้าท้องของตัวเองด้วยท่าทางกลัดกลุ้ม
ช่วงนี้เขากินเยอะออกกำลังกายน้อย กล้ามเนื้อของเขาจึงเหลือเพียงห้าลูก และส่วนสุดท้ายก็ไม่ชัดเลย…เหมือนถูกส่วนเนื้อทำให้จมหายไปแล้ว
เซิ่งอี่เจ๋อที่เดินผ่านเขาไป มีกล้ามเนื้อหน้าท้องที่แข็งแรงและชัดเจน เขาก็มองดูอย่างอิจฉาตาร้อน! บัดซบเอ๊ย!
เขาเดินออกจากห้องลองเสื้อผ้าด้วยความหงุดหงิด จู่ๆ ร่างหนึ่งก็กระโจนเข้าใส่เขา ทันใดนั้นเองตรงแขนก็สัมผัสได้ถึงก้อนนิ่มๆ สองก้อน
เหล่าชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ต่างส่งสายตาทั้งอิจฉาทั้งหมั่นไส้ใส่ เขากลับถามขึ้นอย่างเฉยเมย “มาหาฉันมีเรื่องอะไร”
——
[1] เป็ดบก หมายถึงคนที่ว่ายน้ำไม่เป็น
