ตอนที่ 481 เขินอะไร? ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นซะหน่อย
หลีฝานซิงกอดแขนเขาอย่างสนิทแนบเนื้อ ไม่ได้สนใจสักนิดที่ตัวเองกำลังโดนกอบโกยผลประโยชน์อยู่
“พวกฉันมาเรียนวิชาว่ายน้ำ เธอล่ะมาทำอะไรที่นี่”
“พวกฉันก็เรียนวิชาว่ายน้ำคาบเดียวกันกับพวกนายน่ะสิ” หลีฝานซิงตอบด้วยรอยยิ้ม แล้วเธอก็ยิ้มหวานพูดว่า “นายได้ยินเรื่องซ่งซ่งรึเปล่า ว่ากันว่าเป็นเรื่องใหญ่เลย ครอบครัวพวกเราต่างเป็นเพื่อนกันมานาน ก็ต้องไปเยี่ยมสักหน่อยน่ะ”
ฉีเหยียนซียิ้มอย่างขมขื่น “โทษทีนะ ไม่ต้องใส่ใจหรอก”
หลีฝานซิงนิ่งไป ฉีเหยียนซีชำเลืองมองหล่อน หลีฝานซิงที่สวมชุดบิกินี่ อวดเรือนร่างที่งดงาม
หลังจากที่รู้สึกถึงสายตาของฉีเหยียนซี หลีฝานซิงก็เขยิบเข้ามาด้านหน้าแล้ว จนเผยให้เห็นหน้าอกที่สั่นกระเพื่อม…
ฉีเหยียนซีผิวปากชมลอยๆ “หุ่นไม่เลวเลยนี่”
หลีฝานซิงยิ้มกว้างมากกว่าเดิม อย่างที่คาดไว้ พวกผู้ชายก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดแต่เรื่องใต้สะดือทั้งนั้นแหละ
“แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่สนใจ” ฉีเหยียนซีสลัดแขนออก “โดยเฉพาะบางอย่างที่ส่งมาที่บ้าน… อืม ผู้หญิงอย่างพวกเธอจะพรรณนาด้วยอะไรดีนะ ผู้หญิงชั้นต่ำ…ไหม ยิ่งรู้สึกไม่น่าสนใจ”
สีหน้าหลีฝานซิงเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก หลังจากได้ยินคำว่า ‘ชั้นต่ำ’ ดวงตาก็แดงไปหมด
พอคิดดูคงเยาะเย้ยจริงๆ ในปีนั้นที่ฉีเหยียนซีคุกเข่าขอร้องไม่ให้เธอไป แต่เธอก็เลิกกับเขาอย่างไม่ลังเล ตอนนี้กลับต้องใช้อุบายแบบนี้มาดึงให้เขาสนใจ
“ฉีเหยียนซี นายต้องว่าขนาดนี้เลยเหรอ ไม่แต่งกับฉัน นายจะไปแต่งกับใครได้อีกล่ะ” หลีฝานซิงถามอย่างเคืองโกรธ
“ฉันจะแต่งไม่แต่ง เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย” ฉีเหยียนซีเชิดคางขึ้นอย่างผยอง แล้วเดินผ่านหลีฝานซิงไปยังตำแหน่งชั้นเรียนตัวเอง
หลีฝานซิงกำมือแน่น
ม.สี่ห้องสามอยู่ฝั่งนี้ ซึ่งผู้คนก็แบ่งจับกลุ่มกัน
ฉือหยวนเฟิงลากอันซย่าซย่า แล้วพูดอย่างร่าเริงว่า “ซย่าซย่า ฉันจะสาธิตโดดลงน้ำแบบเจ๋งๆ ให้เธอดูนะ!”
อันซย่าซย่าพอเห็นน้ำก็หน้าซีดแล้ว ถอยหลังอย่างกลัวตาย ฉือหยวนเฟิงที่กำลังจะเชียร์ให้โดดอย่างไม่ยอมรามือ ก็ถูกเซิ่งอี่เจ๋อที่ผ่านมาถีบตกลงสระน้ำไป จึงเกิดน้ำกระเด็นใส่ลูกใหญ่
“พี่ไม่อ่อนโยนเลยอ่า”
บนบกก็หัวเราะกันดังลั่น เซิ่งอี่เจ๋อเหลือบมองอันซย่าซย่า เธอสวมชุดว่ายน้ำลายดอกไม้ สไตล์ปิดมิดชิด รอบชายกระโปรงก็แทบปิดถึงเข่า
คนเจ้าเล่ห์บางคนค่อนข้างพอใจทีเดียว
อันซย่าซย่าที่มองกลับไป ก็เห็นเขาที่สวมกางเกงว่ายน้ำ ข้างบนร่างที่เปลือยเปล่ากำยำ จนหน้าแดงเป็นกุ้งมังกรน้อย เขินอายจนปกปิดหน้าไม่อยู่
“เขินอะไร ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นซะหน่อย” เขาแซวพลางยิ้มเล็กน้อย ที่ได้เห็นอันซย่าซย่าแดงไปถึงคออย่างสมใจ
ออดเริ่มเรียนดังขึ้น คุณครูเข้ามาบรรยาย แล้วพาทุกคนไปอบอุ่นร่างกายแบบง่ายๆ อธิบายท่าว่ายน้ำพื้นฐานสองสามท่า แล้วเป่านกหวีด ให้ทุกคนเล่นได้ตามอำเภอใจ
พอผู้คนพากันแห่ลงสระ อันซย่าซย่ากลัวจนไม่กล้าลง เซิ่งอี่เจ๋อก็ปลอบไปสามครั้ง ถึงจะนั่งลงข้างสระ…ล้างเท้า
เธอแกว่งเท้าเล็กๆ ไปมา เซิ่งอี่เจ๋อถอนหายใจอย่างเอือมระอา “มีอะไรให้กลัวขนาดนั้นรึไง”
“อื้ม…” อันซย่าซย่าส่ายหัวอย่างกลุ้มใจ เธอกลัวน้ำ เลยไม่กล้าเรียนว่ายน้ำ จึงว่ายน้ำไม่เป็น ทำให้ยิ่งกลัวน้ำขึ้นไปอีก จนกลายเป็นวัฏจักรที่เลวร้ายจริงๆ
“น้ำมันตื้นมากเลยนะ ฉันพาเธอว่ายเอาไหม” เซิ่งอี่เจ๋อโน้มน้าว ตัวเขาเองไม่ได้คาดหวังอะไรกับสาวน้อยคนนี้ ใครจะไปรู้ว่าอันซย่าซย่าจะพยักหน้า “ได้”
เซิ่งอี่เจ๋อส่งสายตาชื่นชมให้เธอ ประหลาดใจที่อันซย่าซย่ามีความกล้าขึ้นมา
เมื่อดึงเธอลงน้ำ ระดับน้ำถึงแค่หน้าอกเธอเท่านั้น ทว่าอันซย่าซย่าก็ลนลานสุดๆ กอดคอเซิ่งอี่เจ๋อแน่นไม่ยอมปล่อย
เธอถูไปถูมาบนร่างเซิ่งอี่เจ๋อ สักพัก ที่ขาก็รู้สึกโดนบางอย่างแข็งๆ ชนเข้า…
ตอนที่ 482 สถานะจริงของซ่งชิงเฉิ่น
“อย่าขยับซี้ซั้วสิ!” เซิ่งอี่เจ๋อใช้สายตาที่เต็มไปด้วยอันตรายจ้องมองเธอ
หญิงสาวไม่กล้าขยับตัวทันที และด้วยความกลัวน้ำสุดขีด เธอจึงมองเซิ่งอี้เจ๋อด้วยความออดอ้อน พร้อมกับดวงตาที่มีน้ำตาคลอ นั่นแทบจะกระตุ้นเขาขึ้นมาอีกครั้ง
เซิ่งอี้เจ๋อหายใจลึกๆ สองสามที แล้วกระซิบที่ข้างหูเธอเบาๆ “กอดฉันได้ แต่ห้ามขยับซี้ซั้วนะ!”
เสียงทุ้มต่ำที่ไพเราะราวกับเชลโล่ที่มาพร้อมกับไออุ่น ด้านหลังหูอันซย่าซย่าร้อนจนสะดุ้ง กัดปากทำสีหน้าไร้เดียงสา
เซิ่งอี่เจ๋อพาเธอเล่นน้ำสักพัก ให้พอรู้ว่าระดับน้ำต่ำไม่ท่วมถึงหัวคน สิบนาทีหลังจากนั้น เธอก็เริ่มจะไม่กลัวขนาดนั้นแล้ว
เขายิ้มมุมปาก แล้วให้เธอไปเล่นกับคนอื่นในชั้นเรียน
เซิ่งอี่เต๋อพลิกตัวขึ้นจากสระด้วยความหล่อเหลา เขาคลุมผ้าเช็ดตัวแล้วเช็ดผม ทันใดนั้นก็มีเสียงไม่พอใจฮึดฮัดดังขึ้นมาข้างๆ
“เหม็นความรักว่ะ! เลิกกันไวๆ นะ!” ฉีเหยียนซีหันไปทางเซิ่งอี่เจ๋อพลางถุยน้ำออก
เซิ่งอี่เจ๋อไม่สะทกสะท้าน ตอบโต้พฤติกรรมไม่ประสีประสาที่เจอจนชิน โดยการชูนิ้วกลางขึ้นอย่างเงียบๆ
ฉีเหยียนซีไม่ยอมแพ้ จึงวางน้ำผลไม้ลง แล้วชูนิ้วกลางทั้งสองมือขึ้น!
“…ประสาท” เซิ่งอี่เจ๋อเบะปาก เผยสีหน้าเหยียดหยาม
คุณชายรองฉีไม่ลดละ ยกเท้าขึ้น คิดจะชูนิ้วกลางเท้า
แต่เท้าไม่ได้ยืดหยุ่นเท่ามือ เขาเลยตัวงอโดดไปโดดมาอยู่นาน และก็ชูไม่สำเร็จอีกด้วย
ซูเสี่ยวมั่วสาดน้ำใส่ หัวเราะเยาะฮ่าๆ พลางพูดว่า “ฉีเหยียนซีนายปัญญาอ่อนจัง! เต้นแร้งเต้นกาจนเท้าเป็นตะคริว โรคลมบ้าหมูนายกำเริบหรือไงกัน”
ฉีเหยียนซีกลอกมองบน “คนโง่! เธอจะไปเข้าใจความหล่อเหลาทรงเสน่ห์ของคุณชายอย่างฉันได้ไง!”
“อุ๊บ…” อันซย่าซย่าที่อยู่ข้างๆ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ฉีเหยียนซีรู้สึกว่าความภาคภูมิใจของตัวเองโดนทำร้าย จึงหันศีรษะไประบายโทสะที่ตัวเซิ่งอี่เจ๋อ “หมอนี่! คงมีฝีมือพอตัวเลยสินะ!”
เซิ่งอี่เจ๋อเอียงหน้ามองเขา “นายแก่กว่าฉันนี่”
ฉีเหยียนซีนิ่งเงียบ “…” บัดซบทำไมเจ็บกระดองใจจังวะ
“นายก็พูดสิว่าจะแข่งหรือไม่แข่ง”
เซิ่งอี่เจ๋อชำเลืองมองสีหน้าอันซย่าซย่าที่รอคอยอยู่ แล้วยิ้มมุมปาก “แข่งก็แข่งวะ”
จังหวะนั้นคนทั้งสระก็เข้ามาดูกันอย่างคึกคัก ส่วนคุณครูก็ตื่นเต้นที่ได้เป็นผู้ตัดสิน
เสียงนกหวีดดังขึ้น ทั้งสองกระโดดลงน้ำด้วยท่ามาตรฐานและงดงาม ทั้งคู่แหวกว่ายอยู่ในน้ำราวกับปลา
พละกำลังทั้งสองพอฟัดพอเหวี่ยงกัน บรรยากาศคึกคักสุดขีด ซูเสี่ยวมั่วดูการแข่งขันอย่างใจจดใจจ่อ จนไม่ได้ระวังหลีฝานซิงที่อยู่ข้างกายอันซย่าซย่า…
“ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ เกี่ยวกับสถานะที่แท้จริงของซ่งชิงเฉิ่น” หลีฝานซิงพูดเสียงเบา อันซย่าซย่ามองเธอด้วยความเคลือบแคลง หลีฝานซิงเพิ่มข้อต่อรอง “ยังมีความจริงเรื่องเจ้าบ๊วยน้อยของเซิ่งอี่เจ๋อด้วย”
อันซย่าซย่าหวั่นไหว หลีฝานซิงเห็นเช่นนั้น ก็ยิ่งให้คำมั่นสัญญา “วางใจได้ ที่นี่คนเยอะขนาดนี้ ต่อให้ฉันอยากจะทำอะไรเธอ ก็คงโดนเห็นอยู่ดี”
“…ก็ได้”
หลีฝานซิงยิ้มอย่างผู้ชนะ พาอันซย่าซย่าว่ายไปอีกฟากของสระว่ายน้ำ
“ซ่งชิงเฉิ่นเป็นลูกสาวตระกูลซ่ง แต่หล่อน ไม่ใช่ซ่งชิงเฉิ่น” หลีฝานซิงยิ้มเหน็บแนม “หล่อนเป็นแค่ลูกนอกสมรสของคุณซ่ง! ที่เอาชื่อซ่งชิงเฉิ่นมาใช้เท่านั้นเอง!”
“งั้นเจ้าบ๊วยน้อยของเซิ่งอี่เจ๋อก็…”
“ถูกต้อง ไม่ใช่หล่อน” หลีฝานซิงว่ายไปด้านหลัง อันซย่าซย่าเดินตามไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นปลายเท้าก็เหยียบย่ำกับความว่างเปล่า เธอจมลงไปทันที
หลีฝานซิงว่ายผ่านน้ำลึกนี้ไปอย่างเยือกเย็น เห็นอันซย่าซย่าตะกายน้ำรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จึงค่อยเสแสร้งทำเป็นตะโกน “แย่แล้ว! มีคนจมน้ำ!
