ตอนที่ 493 พวกเขาแค่ไม่เข้าใจสิ่งดีๆ ในตัวของนายแค่นั้นเอง
ภายในใจตกใจกลัวเหมือนถูกคลื่นโหมกระหน่ำซัดสาด อันซย่าซย่าถามขึ้นเบาๆ ว่า “นายเป็นอะไรหรือเปล่า”
ฉีเหยียนซีกอดและซุกเธอ ราวกับสุนัขตัวน้อย ที่กำลังหลั่งน้ำตามามากมาย
อันซย่าซย่าที่กำลังสับสน “งั้น……ไม่ร้องสิ ฉีเหยียนซี ฉันพานายขึ้นข้างบนไปกินอะไรอร่อยๆ ดีมั้ย!”
ไหนๆ ก็ขวางประตูร้านกาแฟก็ไม่เหมาะสมอยู่แล้ว
ฉีเหยียนซีเดินตามเธอขึ้นไปชั้นบนอย่างเชื่อฟัง และนั่งบนโซฟา เอะอะโวยวายด้วยอาการเมาสะลึมสะลือ “คนนั้นล่ะ ซย่าซย่า ไหนคนของเธอน่ะ… ”
อันซย่าซย่ารินน้ำให้เขาหนึ่งแก้วแล้วป้อนเขา แต่ฉีเหยียนซีกลับปัดแก้วน้ำตกอย่างป่าเถื่อน จนสาดกระเด็นดังก๊องแก๊งไปทั่วพื้น
“นี่ นายต้องการอะไรกันแน่!” อันซย่าซย่าทำปากมุ่ยอย่างโกรธเคือง
ฉีเหยียนซีเห็นเธอโกรธ พร้อมกับดวงตาที่แดง ก็ดึงแขนเสื้อของเธอ “เธออย่าโกรธได้ไหม”
ท่าทางที่ระมัดระวังของเขา ทำให้อาการโกรธกะทันหันของอันซย่าซย่าก็มลายหายไปหมด
เธอถอนหายใจ และลูบศีรษะของฉีเหยียนซี “โอเค ไหนนายบอกฉันมาสิ ว่านายร้องไห้เพราะอะไร”
ฉีเหยียนซีทำปากยื่น “พวกเขาไม่ชอบฉัน ตั้งแต่เด็กพ่อก็ไม่ชอบฉัน แม่ฉันก็เหมือนกัน เซิ่งอี่เจ๋อก็เลวเหมือนกัน เขารังแกฉันมานานแล้ว…”
เด็กที่น่าสงสาร ช่างน่าเวทนาจริงเชียว… อันซย่าซย่ายังคงสัมผัสผมสั้นกระด้างของเขาอย่างเห็นอกเห็นใจ
ฉีเหยียนซีลูบฝ่ามือของเธอ และร้องไห้ต่อไป “และยังมีแม่เลี้ยงของฉันอีก เธอก็เป็นคนไม่ดี! เธอมักจะพูดถึงฉันในทางที่ไม่ดีฉันต่อหน้าพ่อของฉัน และอยากจะฆ่าฉันเสมอ… ฉันกลัวมาก… แต่พอฉันบอกพ่อฉันไป เขาก็ยังไม่เชื่อฉัน…”
คำพูดที่ราวกับเสียงนกนางแอ่นร้อง จนได้ยินเสียงใจของอันซย่าซย่าที่เจ็บปวดรวดร้าว
เธอไม่อยากเห็นฉีเหยียนซีเป็นแบบนี้ ในความรู้สึกของเธอ ฉีเหยียนซีควรจะเป็นปีศาจร้ายที่เหี้ยมโหดฮึกเหิมและดื้อรั้น แต่ทำไมหลังจากที่เมาแล้วถึงเปลี่ยนเป็นอ่อนแอได้ขนาดนี้ ลักษณะที่สะกิดนิดเดียวก็เปราะบางนี้คืออะไรกัน
“ตอนเด็กฉันซุกซนเกเร เขากับแม่ของฉันก็จะมาตีฉัน… เขาทั้งคู่ตีเจ็บมากเลย แต่ฉันก็มีความสุขมากทุกครั้ง เพราะสุดท้ายแล้วพวกเขาจะเป็นห่วงฉัน แทนที่จะยุ่งกับธุรกิจตลอด…” ฉีเหยียนซีเล่าเรื่องตอนเป็นเด็กมั่วไปหมด และสูดน้ำมูกด้วยความรู้สึกที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม
อันซย่าซย่ารู้สึกหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ขณะใช้ทิชชูเช็ดจมูกให้เขา ฉีเหยียนซีเองก็สั่งน้ำมูกของเขาอย่างเชื่อฟัง และพูดอย่างพอใจ “ซย่าซย่า เธอดีที่สุดเลย”
อันซย่าซย่าถอนหายใจ เธอเริ่มเข้าใจเขาขึ้นมานิดหน่อย ฉีเหยียนซีไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาแสดงออกมา ทั้งหมดเป็นเพียงความดื้อรั้นของเด็กน้อยวัยมัธยมต้น เหมือนแปรงที่ถูกขัดอย่างรุนแรงแต่ยังมีความรู้สึกว่าคนในครอบครัวห่วงใยเขาอยู่
“นายก็ดีมากเหมือนกัน พวกเขาแค่ไม่เข้าใจสิ่งดีๆ ในตัวของนายแค่นั้นเอง” อันซย่าซย่าทำได้เพียงปลอบใจฉีเหยียนซีที่มีใบหน้าซีดเซียว ฉีเหยียนซีตัวสั่นไปทั้งตัว และทันใดนั้นก็กอดเธออย่างรุนแรงมากขึ้น จนแทบจะโยนเธอลงกับพื้น
“ซย่าซย่า…ทำไมพ่อของฉันถึงไม่ชอบฉันเหมือนพ่อของเธอกันนะ เขาค่อนข้างจะชอบลูกชายแม่เลี้ยงของฉัน ฉีเย่ว์ชอบผู้ชายอย่างแน่นอน! เขาไม่เคยรังเกียจเขาหรือสะอิดสะเอียนเลย…”
“ทุกคนมีสิทธิ์เลือกชอบคนที่ตัวเองชอบ แม้ว่านายจะไม่เข้าใจ แต่ก็ต้องให้ความเคารพอีกฝ่ายนะ” อันซย่าซย่าใช้คำพูดปลอบประโลมเขา “มันไม่ผิดหรอกที่จะชอบผู้ชาย นายไม่จำเป็นต้องยอมรับก็ได้ แต่สำหรับเรื่องนี้แล้วนายจะมัวพะวงอยู่ในใจก็จะดูทึ่มเกินไป ฉีเหยียนซี รอบตัวนายยังมีคนมากมายที่ชอบนายนะ คิดถึงเรื่องที่มีความสุขให้มากๆ และหยุดคิดถึงเรื่องแย่ๆ เถอะ…”
“เธอคิดว่าทุกคนจะเป็นคนไม่คิดอะไรมากเหมือนกับเธอเหรอ ที่จะจดจำแต่เรื่องดีๆ และลืมเรื่องแย่ๆ ทั้งหมดน่ะ” ฉีเหยียนซีร้องไห้กระซิกกระซิก และเช็ดน้ำตากับน้ำมูกของเขาบนเสื้อผ้าของอันซย่าซย่า
“พวกนายทำอะไรกันน่ะ” น้ำเสียงเย็นชาที่แสดงถึงความไม่พอใจก็ดังขึ้น คนสองคนที่กอดกันอยู่ ก็หันไปมองคนที่กำลังเดินเข้ามา
ตอนที่ 494 ลูกจะไม่ทำให้พ่อผิดหวังได้อย่างไร
เซิ่งอี่เจ๋อยืนกอดอก และมองไปที่สองคนอย่างเย็นชา ลมหายใจที่เป็นอันตรายก็หลั่งออกมาทั่วร่างกายของเขา
เขาก้าวไปข้างหน้าและใช้เท้าเตะฉีเหยียนซีออก เพื่อช่วยอันซย่าซย่าออกจากอ้อมแขนของเขา
ฉีเหยียนซีล้มลงไปกับพื้น และร้องคร่ำครวญ “นายอย่าคิดที่จะแยกเราสองคนออกจากกันเลยนะ! ฮือๆ ซย่าซย่า ซย่าซย่า กอดๆ!”
เมื่อเห็นเขากลิ้งไปมาอย่างไร้ยางอาย อันซย่าซย่าก็เริ่มปวดหัว “นายเตะเขาทำไมเนี่ย…”
เมื่อได้ยินว่าเธอห่วงใยฉีเหยียนซี สีหน้าเซิ่งอี่เจ๋อก็เย็นลง ส่งเสียงไม่พอใจ แล้วนั่งยองๆ ต่อหน้าฉีเหยียนซี
“โอ๋ เจ้าดอกไม้ฉี นายเมาหรอ” เซิ่งอี่เจ๋อมองแวบเดียวก็ดูแล้ว และดูเขาอย่างรังเกียจ
ฉีเหยียนซีล้มตัวลงและลุกขึ้นนั่ง จ้องมองเขาอย่างดุดัน และถ่มน้ำลายใส่เซิ่งอี่เจ๋ออย่างกับเด็ก
เซิ่งอี่เจ๋อเอียงตัวหลบ และชี้ไปที่อันซย่าซย่า “รู้มั้ยว่าเธอคือใคร”
“อันซย่าซย่า เธอคืออันซย่าซย่า ฉันไม่ได้โง่นะ!” ฉีเหยียนซีตอบไปโดยไม่คิด
เซิ่งอี่เจ๋อตบไหล่ของเขาอย่างเห็นใจ “ฉันเสียใจที่ต้องบอกนายว่า เธอเป็นแฟนของฉัน นายไม่มีโอกาสแล้วละ ไปอาบน้ำและเข้านอนซะนะ”
เจ้าดอกไม้ฉีที่กำลังเมามองไปที่เขาด้วยสีหน้าตกตะลึง รู้สึกได้ว่าจิตใจที่ยังไม่โตของตัวเองกำลังได้รับความเจ็บปวด
เซิ่งอี่เจ๋อลูบหัวของเขา “ไปสิ กลิ้งไป และเข้านอนซะ”
ฉีเหยียนซีจ้องไปที่เขาอย่างดุเดือด และสะอึก หลังจากนั้นเขาก็อ้วกใส่เซิ่งอี่เจ๋อ…ด้วยความภาคภูมิใจ
เซิ่งอี่เจ๋อ :…… (ノ｀ Д) ノนายมานี่สิ เชื่อได้เลยว่าฉันจะตีนายตายแน่!
หลังจากที่ฉีเหยียนซีอ้วกเสร็จ ด้วยความพอใจแล้ว เขาก็ล้มลงกับพื้นและหลับไป
พอเห็นว่าฉีเหยียนซีเมาจนกลายเป็นสภาพนี้ เดิมทีคุณพ่อก็จะให้เขาพักค้างคืนอยู่แล้ว แต่เซิ่งอี่เจ๋อนึกถึงมังกรดำเมื่อคืน ก็หน้ามืดมนดึงฉีเหยียนซีขึ้นมา “ผมจะไปส่งเขากลับบ้านครับ”
เลยโยนฉีเหยียนซีไว้ที่เบาะหลัง แล้วโยนผ้าห่มไป เขาก็นอนกรนหลับพริ้ม
เซิ่งอี่เจ๋อขับรถพาฉีเหยียนซีไปส่งที่บ้านฉี มู่หลีได้ยินว่าเขากลับมาแล้ว ก็ออกมาต้อนรับ
หญิงสาวใบหน้างดงามประคองฉีเหยียนซี มีคำว่ากังวลเขียนเต็มบนใบหน้าเล็กไปหมด “เขาเป็นอะไรไป”
“ไม่มีอะไร ก็แค่เมาน่ะ” เซิ่งอี่เจ๋อตอบ พอเห็นใบหน้ามู่หลีที่น้ำตาคลออยู่ ก็ขมวดคิ้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
มู่หลีกัดปาก “คุณพ่อเขา…เป็นโรคหลอดเลือดในสมองน่ะ ตอนนี้ยังนอนที่โรงพยาบาลอยู่ ยังไม่ได้สติ…”
เซิ่งอี่เจ๋อนิ่งงันชั่วครู่ ก็หยิบขวดน้ำสองขวดจากตู้เย็นในรถออกมา แล้วเปิดขวดน้ำทั้งหมด สาดใส่หน้าฉีเหยียนซี
“ว้าย…” มู่หลีร้องตกใจ
น้ำเย็นบวกกับเสียงกรี๊ด ก็ทำให้ฉีเหยียนซีได้คืนสติขึ้นมา
หลับมาตลอดทาง อาการเมาของเขาก็ลดลงไปบ้างแล้ว ก็เลิกคิ้วดำขึ้น “ทำไรวะ”
เซิ่งอี่เจ๋อทำหน้าจริงจัง “รีบไปโรงพยาบาลเร็วเข้า เกิดเรื่องกับพ่อนายแล้ว!”
“ไม่ใช่ว่าเขามีไข้อยู่ตลอดเหรอ ไปๆ มาๆ ที่บ้านพักคนชรากับโรงพยาบาลอยู่บ่อย จนฉันชินแล้ว” ฉีเหยียนซียักไหล่อย่างไม่แยแส
เซิ่งอี่เจ๋อต่อยเขาไปอย่างไม่สบอารมณ์ “ไอ้โง่! ครั้งนี้โคม่าเลยนะ!”
ฉีเหยียนซีร่างเซลง และสีหน้าก็ซีดเผือดขึ้นมาเล็กน้อย
–
โรงพยาบาล
เดินทางไปด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ เซิ่งอี่เจ๋อรีบพาฉีเหยียนซีและมู่หลีไปที่โรงพยาบาลของตละกูลฉี
ฉีเหยียนซีตกใจจนหน้าซีดเผือด จับโทรศัพท์ไว้แน่น
เรื่องคุณพ่อถูกคนปิดข่าวเอาไว้ จนตอนนี้เขาก็ไม่เคยได้รับข่าวใดๆ เลย!
แม้กระทั่งมู่หลี ก็ถูกคนใช้ในบ้านจับตามอง เลยไม่สามารถโทรหาเขาได้
พอเพิ่งถึงโรงพยาบาล ลู่เหอที่ได้รับข่าวมาจากเขา ก็ร้องห่มร้องไห้เข้ามารับ “เหยียนซีอา ทำไมลูกเพิ่งมา…แบบนี้ลูกจะไม่ทำให้พ่อผิดหวังได้อย่างไร!”
ขณะนั้นเอง ทุกคนที่สนิทกับบ้านฉีและผู้ถือหุ้นรายใหญ่ ต่างก็พามองฉีเหยียนซีด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
