อันซย่าซย่าถามด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “ฉันทำอะไรผิดเหรอ”
เซิ่งอี่เจ๋อใบหน้าบึ้งตึง เขาหยิบปากกาแดงมาวงตรงจุดที่ผิดหลายจุดอย่างรวดเร็ว “นี่ ลอกสูตรมาก็ผิด เธอฟังที่อาจารย์พูดไหมเนี่ย?!”
อันซย่าซย่ากลัวหงอเพราะน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ของเขา แต่ก็ยังอุตส่าห์หยิบสมุดกลับมาตรวจสอบดู เธอจดผิดจริงๆ ด้วยสิ…
หา… เธอง่วงง่ายมากในคาบเรียนตอนบ่าย นี่ก็อุตส่าห์ฝืนตัวเองให้ตื่นมาได้นานขนาดนี้ หญิงสาวเบะปาก “งั้นเดี๋ยวฉันจะแก้ให้ นายต้องใจร้ายขนาดนี้เชียวเหรอ”
หลังจากพูดจบ เธอก็หยิบปากกาและเริ่มลงมือแก้ไข เซิ่งอี่เจ๋อยังอยากพูดอะไรต่ออีก แต่เมื่อเห็นว่าเธอใช้มือข้างขวาเขียนหนังสือระหว่างที่มือซ้ายข้างที่บาดเจ็บกดสมุดเอาไว้อย่างงุ่มง่าม เขาก็ไม่อยากโมโหใส่เธอแล้ว
ให้ตายเถอะ… เขาลืมไปว่ามือเธอเจ็บ ซ้ำยังใช้ให้เธอเขียนหนังสืออีก!
เซิ่งอี่เจ๋อกระชากสมุดกลับคืนมา ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา “ฉันจะแก้เอง”
เด็กสาวแอบชำเลืองมองเขาและสังเกตเห็นว่าเขาดูเหมือนจะไม่ได้โกรธแล้ว เธอจึงกล้าถาม “งั้นแก้ให้ฉันด้วยสิ”
เธอนึกเสียใจในทันทีที่พูดออกไปแล้วรีบปิดปากตัวเอง แววตาเย็นชาของเซิ่งอี่เจ๋อจับมาที่เธอ
“เธอนี่ช่างเป็นตัวอย่างที่ดีของสำนวนที่ว่า ‘ได้คืบจะเอาศอก’ และ ‘ตีงูให้หลังหัก’ !” เซิ่งอี่เจ๋อตอบอย่างเย็นชา พอตอนที่อันซย่าซย่าคิดว่าเขากำลังจะดุเธอต่อ เขาก็คว้าสมุดของเธอไปโดยไม่ทันตั้งตัวก่อนจะเริ่มลงมือแก้ให้อย่างตั้งอกตั้งใจ
ที่จริงแล้วเซิ่งอี่เจ๋อไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นเลย…
ฮ่าๆ ไว้คืนนี้กลับไปเล่นเวยปั๋ว ฉันจะใส่ไฟเขาเบาลงก็ได้
…
ที่บ้านครอบครัวอัน
ทันทีที่อันซย่าซย่ากลับจากโรงเรียน เธอก็รีบอาบน้ำเป็นอันดับแรก จากนั้นก็ทำการบ้านอย่างว่องไวก่อนจะเตรียมตัวดูการ์ตูน
ในตอนที่กำลังจัดกระเป๋าเป้นักเรียนอยู่นั้น เธอก็เห็นว่ามีหนังสือเรียนวิชาคณิตศาสตร์อีกเล่มหนึ่งอยู่ในเป้ของเธอ หญิงสาวพลิกเปิดออกดูและเห็นชื่อที่เขียนด้วยลายมืออันงดงามบรรจง “เซิ่งอี่เจ๋อ”
โอย ไม่นะ… เธอหยิบหนังสือเรียนของเซิ่งอี่เจ๋อสลับมาใส่กระเป๋าตัวเอง
เด็กสาวเกาหัวแกรกๆ และจำได้ว่าวันนี้ครูสั่งการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ด้วย เธอจึงวิ่งขึ้นไปที่ชั้นบนทั้งรองเท้าแตะเพื่อเอาหนังสือไปคืน
ภายในห้องนั่งเล่นที่ชั้นบน เหอจยาอวี๋และฉือหยวนเฟิงกำลังนั่งคุยกันอยู่ เมื่อทั้งคู่เห็นเธอขึ้นมาจึงกล่าวทักทาย
“เฮ้ ซย่าซย่า! เอาแอปเปิ้ลไหม” ฉือหยวนเฟิงส่งยิ้มกว้างให้ ทำให้อันซย่าซย่าตะลึงไปแวบหนึ่งก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ หัวใจของสาวน้อยเต้นตึกตักเพราะรอยยิ้มนั้น
ฉือหยวนเฟิงโยนแอปเปิ้ลมาให้ ซึ่งเธอก็รับไว้ได้พร้อมรอยยิ้มเลื่อนลอย เหอจยาอวี๋ค่อยๆ เผยรอยยิ้มขณะถาม “กำลังมองหาอี่เจ๋อเหรอ”
“ใช่ ฉันจะเอาหนังสือมาคืนเขา” อันซย่าซย่าตื่นจากภวังค์ แล้วรีบเดินไปเคาะประตูห้องของเซิ่งอี่เจ๋อ
ฉือหยวนเฟิงพึมพำ “เฮียอี่เจ๋อกำลังอาบน้ำอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมนายไม่บอกเธอล่ะ”
เหอจยาอวี๋ถูคาง “ถ้าฉันบอกเธอ พวกเราก็อดดูอะไรสนุกๆ น่ะสิ”
“เอ๋?”
“อ๊าย! เซิ่งอี่เจ๋อคนลามก! ทำไมถึงไม่ใส่เสื้อผ้าเล่า?!” อันซย่าซย่าตะโกนร้องลั่นบ้าน
ฉือหยวนเฟิงอุทาน “เป็นฉากที่สนุกจริง… จุ๊ๆ ว่าก็ว่าเถอะนะ หลังจากตามหาเธอมานานหลายปี เฮียอี่เจ๋อชอบเธอจริงๆ หรือเปล่า”
เหอจยาอวี๋ยิ้มน้อยๆ “ชีวิตช่างเต็มไปด้วยสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ เราควรจะเฝ้าดูมันด้วยความสนุกสนาน”
–
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ภายในห้องของชายหนุ่มก็กำลังระเบิดลง
อันซย่าซย่ากำลังกระโดดขึ้นๆ ลงๆ ระหว่างที่กรีดร้องไม่ยอมหยุด เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นร่างเปลือยของผู้ชาย!
แต่เธอก็ต้องยอมรับหละว่าเซิ่งอี่เจ๋องานดีจริงๆ แขนขาเรียวยาวได้สัดส่วนพอดี แล้วยังซิกแพคแบบชัดๆ เน้นๆ นั่นอีก
ในตอนนั้น เขาเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ มีแค่ผ้าขนหนูพันไว้รอบเอว หยดน้ำสองสามหยดไหลลงมาตามร่องตัววีข้างหน้าท้อง พอเห็นอย่างนั้น อันซย่าซย่าก็แทบเลือดกำเดาไหล!
