หลังจากพยายามนึกทบทวนทุกสิ่งทุกอย่างในสมองแล้ว อันซย่าซย่าก็นึกถึงความจริงที่น่าเศร้าได้อย่างหนึ่ง
เธอลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ที่บ้าน!
พอเห็นสีหน้าอมทุกข์แต่ก็ยังน่ารักบนใบหน้าเธอแล้ว เขาก็แอบยิ้มไวๆ แวบหนึ่ง จากนั้นก็พูดอย่างไม่เร่งร้อน “คุณลุงรู้ว่าเธอลืมหยิบเงินมา คุณลุงก็เลยให้เงินติดตัวของเธอไว้กับฉัน”
ใบหน้าหญิงสาวสดใสขึ้น “งั้นขอเงินไปซื้อน้ำหน่อยสิ”
“เท่าไหร่”
“อืม สิบหยวน” อันซย่าซย่าแบมือบอบบางขอเงินจากเซิ่งอี่เจ๋อ
“น้ำอัดลมไม่ได้ต่อสุขภาพนะ เอาเป็นน้ำเปล่าแทนก็แล้วกัน ถูกกว่าด้วย” เซิ่งอี่เจ๋อพูดช้าๆ ซึ่งทำให้อันซย่าซย่านิ่งไป
ทำไมถึงต้องมายุ่งเรื่องนั้นด้วยนะ
เซิ่งอี่เจ๋อหยิบกระเป๋าสตางค์ของเขาออกมา เขาเจอธนบัตรห้าหยวนจึงยื่นให้เธอ “เอ้านี่”
อันซย่าซย่ากัดฟัน “ขี้งกจัง!”
เซิ่งอี่เจ๋อไม่สนใจคำกล่าวหานั้น “จะเอาหรือไม่เอา ฉันเก็บคืนก็ได้นะไม่เดือดร้อน”
“เอา! เอาสิ เอา!” อันซย่าซย่ากระวีกระวาดคว้าเงินเอาไว้
ฉีเหยียนซีร้องหึอย่างหงุดหงิดกับการแสดงของอย่างรักใคร่ของทั้งคู่ เขาเด็ดหญ้าหางจิ้งจอกแถวนั้นมาคาบเล่น รู้สึกเหมือนตัวเองถูกละเลย
อันซย่าซย่าดีใจที่ได้ปลีกตัวออกมาซื้อน้ำขณะที่นักเรียนในห้องก็บังเอิญได้หยุดพักพอดี ฉือหยวนเฟิงเดินเข้ามาหาพลางเกาะไหล่เซิ่งอี่เจ๋อ “พี่ ฉันอยากกินไอศกรีมแต่ไม่ได้เอาเงินติดตัวมาเลย ขอเงินหน่อยสิ ขอเงินหน่อย”
เซิ่งอี่เจ๋อโยนกระเป๋าสตางค์ของเขาให้ไป สีหน้าท่าทางเมินเฉย “เอาไป”
ฉีเหยียนซีพ่นลมพรืดอีกครั้ง งั้นที่หมอนี่ทำเป็นเข้มก็เพื่อจะได้คุยกับอันซย่าซย่าได้นานๆ สินะ
ไอ้คนเจ้าเล่ห์นี่ ไม่ได้ต่างจากที่เคยเป็นเมื่อสองปีก่อนเลย!
ห้านาทีต่อมา
ฉือหยวนเฟิงก็กลับมาพร้อมกับไอศกรีม แต่กลับไม่มีวี่แววของอันซย่าซย่าเลย เซิ่งอี่เจ๋อขมวดคิ้ว
“เห็นอันซย่าซย่าตรงไหนบ้างหรือเปล่า” เขาถามฉือหยวนเฟิง
ฉือหยวนเฟิงกัดไอศกรีมคำหนึ่งพร้อมกับตอบทั้งที่ยังเต็มปาก “สงสัยคงจะไปร้านอื่นมั้ง ฉันคิดว่าเจี่ยนซินเอ๋อร์กับหลีชั่นซิงก็ไปทางนั้นเหมือนกัน”
นัยน์ตาเซิ่งอี่เจ๋อกระตุกกับคำบอกเล่าเหล่านั้น แล้วรังสีออร่าของความเย็นยะเยือกและรุนแรงก็ดูเหมือนจะแผ่ซ่านออกมาจากเขา ฉีเหยียนซีลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นดังนั้น ท่าทีกระตือรือร้นจะแลกหมัด
แต่แล้วเซิ่งอี่เจ๋อก็ผ่านเขาไปก่อนจะสาวเท้ายาวๆ ไปยังทิศทางที่ร้านค้าตั้งอยู่
เมื่อเขามาถึง ก็ไม่เห็นใครเลยสักคน
เขาสอบถามกับหญิงเจ้าของร้านเบาๆ ซึ่งหล่อนเอ่ยปากขอลายเซ็นต์และถ่ายรูปกับเขาก่อนที่จะให้คำตอบ “อ๋อ เด็กสาวพวกนั้นเหรอ พวกเธอพากันไปเล่นที่ริมลำธารน่ะ เห็นบอกว่าเดี๋ยวก็กลับมา”
คิ้วทั้งสองข้างของเขาขมวดเข้ามาชนกัน แล้วจากนั้นก็รีบวิ่งไปตามทิศทางที่เจ้าของร้านบอก
ริมลำธาร
อันซย่าซย่าเตะก้อนหินที่อยู่รอบๆ เท้า ขณะที่ซูเสี่ยวมั่วหักข้อนิ้วตัวเอง
“นี่ พวกเธอน่ะพยายามจะแก้แค้นยัยบื้อซย่าซย่าของฉันสินะ” ซูเสี่ยวมั่วตะเบ็งเสียงถาม เธอตามมาเจอทั้งสามขณะที่กำลังขวางอันซย่าซย่าตรงทางเข้าร้านจึงพาทั้งหมดมาที่นี่
การใช้ความรุนแรงตอบโต้กับความรุนแรงอาจไม่ใช่ทางเลือกที่ดี แต่มันก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะรับมือกับนางตัวร้ายพวกนี้!
ติงอีอีและเจี่ยนซินเอ๋อร์ผงะถอยหลัง เห็นได้ชัดว่ากลัวซูเสี่ยวมั่ว แต่หลีชั่นซิงกลับยังคงท่าทางสงบนิ่งไว้ได้ “พวกเราไม่มีเรื่องอะไรต้องคุยกับเธอ”
เธอขยับมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง ซูเสี่ยวมั่วยกมือขึ้นห้าม หลีชั่นซิงจึงผลักเธออย่างจงใจทำให้ซูเสี่ยวมั่วเสียหลักไปชนเข้ากับอันซย่าซย่าที่อยู่ข้างๆ
ก้อนหินที่อยู่ใต้เท้าของอันซย่าซย่าลื่นมากทำให้เธอตกลงไปในน้ำทันที!
“ว้าย—” อันซย่าซย่ากรีดร้อง
หลีชั่นซิงยิ้มอย่างสะใจ แต่ก็รีบปั้นหน้าเหมือนตกใจ “อุ๊ย ฉันนึกว่าเธอเป็นเพื่อนอันซย่าซย่านี่นา ทำไมถึงได้ผลักเธอตกน้ำซะล่ะ”
