“บ้าแล้ว! หลีชั่นซิง เธอจะบ้าเหรอ” ซูเสี่ยวมั่วโกรธจัดพร้อมสบถดังลั่น แต่ด้วยเป็นห่วงความปลอดภัยของอันซย่าซย่า เธอจึงก้มหมอบลงไปทันที จากนั้นก็ยื่นมือออกไปให้เพื่อน “ซย่าซย่า จับมือฉันไว้”
อันซย่าซย่าพยายามอย่างหนักที่จะยืนนิ่งๆ ขณะยื่นมือออกไปหาซูเสี่ยวมั่ว
ทว่าก้อนหินภายใต้เท้าของเธอปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำจึงลื่นมาก ปลายนิ้วเธอปัดเข้ากับมือซูเสี่ยวมั่วแต่แล้วก็ตกลงไปอีกครั้ง
หลังจากฝนตกในฤดูใบไม้ร่วงเมื่อเร็วๆ นี้ ลำธารก็ถูกชะจนมีตลิ่งชันไปตลอดสาย อาจจะดูตื้นจากข้างบน มีเพียงคนที่ตกลงไปเท่านั้นถึงจะรู้ว่าจริงๆ แล้วลึกแค่ไหน
ซูเสี่ยวมั่วเองก็ว่ายน้ำไม่เป็น เธอหวาดกลัวมาก
“ซย่าซย่า! ซย่าซย่า!” เธอเรียก แต่อันซย่าซย่ากลับจมลึกลงไปเรื่อยๆ เริ่มเสียขวัญระหว่างเอามือตะกุยน้ำ
เจี่ยนซินเอ๋อร์หัวเราะเยาะ “โง่จริง เธอก็คลานขึ้นมาสิ”
ติงอีอีเองก็มองดูความโชคร้ายเล็กๆ น้อยๆ ของอันซย่าซย่าอย่างสะใจ
หลีชั่นซิงเฝ้าดูเหตุการณ์อย่างสงบนิ่ง เธอเป็นคนวางแผนว่าจะผลักซูเสี่ยวมั่วให้ไปชนกันเอง ด้วยวิธีนี้ เธอก็จะไม่ถูกกล่าวโทษต่อให้อันซย่าซย่าบาดเจ็บก็ตาม
และถ้าแม่นั่นได้รับอันตรายร้ายแรงขนาดไหน แหม… ก็สมน้ำหน้าแล้วล่ะ
เธอยิ้มพลางมองดูอันซย่าซย่าตะกุยตะกายอยู่ในน้ำ
ซูเสี่ยวมั่วโมโหจนน้ำตาคลอพลางตะโกน “พวกเธอมีใครว่ายน้ำเป็นบ้าง ช่วยด้วยสิ! ซย่าซย่าเขากลัวน้ำมาทั้งชีวิต! เดี๋ยวก็จมหรอกถ้าพวกเราไม่ทำอะไร!”
“เชอะ อย่ามาโอเวอร์ไปหน่อยเลย! เธอขึ้นมาเองได้อยู่หรอก น้ำมันไม่ได้ลึกขนาดนั้น…” เจี่ยนซินเอ๋อร์พูดด้วยรอยยิ้ม แต่อย่างไรก็ตามอีกเสี้ยวอึดใจต่อมาสีหน้าเธอก็นิ่งงันไป
เพราะสายน้ำที่ไหลบ่ามา ทำให้อันซย่าซย่าถูกพัดไกลจากฝั่งออกไปอีกแล้วหัวของเธอก็ค่อยๆ จมหายไปในน้ำ
เอ๊ะ… ลำธารนี้มันลึกแค่ไหนนะ
หลีชั่นซิงสีหน้าเปลี่ยนไปด้วยเช่นกันแล้วเธอก็ร้องออกมา “แย่ละ! น้ำลึกนี่! ไปตามคนมาช่วยเร็ว!”
ถึงแม้เธอจะเลือดเย็น แต่ก็แค่อยากจะสั่งสอนบทเรียนให้อันซย่าซย่าเท่านั้น ไม่ใช่ฆ่าคน!
ขณะนั้นเองเซิ่งอี่เจ๋อกำลังรีบมุ่งหน้ามาหาพวกเธอและเร่งฝีเท้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียง
เมื่อเห็นอันซย่าซย่าถูกสายน้ำพัดหายไป ทุกอย่างมืดดับลงไปต่อหน้าต่อหน้าเขาขณะที่อาการวิงเวียนเข้าครอบงำ
ความหวาดกลัวที่คุ้นเคย… ฝันร้ายที่ติดอยู่ในความทรงจำ… มันวนเวียนกลับไปกลับมาภายในหัวเขา…
ซูเสี่ยวมั่วผู้มีสายตาเฉียบคมเห็นเขาก่อนใครพลางโบกไม้โบกมืออย่างบ้าคลั่ง “เซิ่งอี่เจ๋อ! ในใบประกาศบอกว่านายเป็นแชมป์ว่ายน้ำตอนม.ต้นไม่ใช่เหรอ รีบไปช่วยซย่าซย่าสิ!”
เซิ่งอี่เจ๋อยกมือทั้งสองข้างกุมหัวใจ สีสันเหือดหายไปจากใบหน้าหล่อเหลาขณะที่เขาหอบหายใจอย่างหนักหน่วง
ซูเสี่ยวมั่วได้แต่คิดว่าเขากลัวขณะเขย่าไหล่เขาอย่างแรง “นายเป็นผู้ชายหรือเปล่า! ให้ตายเถอะ! ฉันจะไปตามคนมาช่วย! ซย่าซย่าอดทนไว้ก่อนนะ!”
อันซย่าซย่าจัดการดันตัวเพื่อให้ศีรษะเล็กๆ โผล่พ้นน้ำได้ในที่สุด แต่แล้วก็กลับจมลงไปใต้น้ำอีก ก่อนจะทันได้สำลักน้ำออกมา เธอก็จมลงไปถึงก้นลำธารแล้ว
น้ำ มีน้ำอยู่รอบตัวเลย ไหลบ่าผ่านตัวเธอ จมูกเธอแล้วก็ปากเธอด้วย เธอแทบไม่เหลืออากาศให้หายใจ แล้วพลันมือเท้าก็พากันอ่อนแรง ในช่วงกึ่งๆ ที่ยังมีสติรู้ตัวนั้น อันซย่าซย่าคิดว่าเธอคงต้องตายแน่ๆ
ซูเสี่ยวมั่วน้ำตาไหลอาบแก้ม “เซิ่งอี่เจ๋อ! ฉันรู้แล้วว่านายเป็นอะไร! นายมันขี้ขลาด! เห็นคนจะตายต่อหน้ากลับไม่ช่วยงั้นเหรอ!”
เจี่ยนซินเอ๋อร์ตะคอก “พอแล้วนะซูเสี่ยวมั่ว! มันอันตรายจะตาย ต่อให้กัปตันอี่เจ๋อลงไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้! แบบนี้มันขู่บังคับโดยอ้างศีลธรรมชัดๆ! แค่เพราะเขาว่ายน้ำได้ก็ไม่ได้แปลว่าเป็นหน้าที่เขาจะต้องทำนี่!”
“พอแล้ว! ตามคนมาช่วยสิ!” หลีชั่นซิงขมวดคิ้ว แม้แต่มือที่ล้วงไปหยิบโทรศัพท์มือถือก็ยังสั่นระริก
ถ้าหากอันซย่าซย่าเป็นอะไรไปละก็… เธอจะกลายเป็นฆาตกร…
ระหว่างที่ทุกคนกำลังตื่นตระหนกแทบบ้านั้น เซิ่งอี่เจ๋อก็กระโจนลงไปในน้ำทันที!
