ผู้คนที่ถูกจับตัวมาในหองโถงถ้ำต่างปิดปากเงียบ พยายามกลั้นเสียงให้เบาที่สุด แม้แต่เสียงลมหายใจ แต่ร่างกายของพวกเขาสั่นระริก ด้วยความกลัวอย่างเห็นได้ชัด แสงไฟจากกำไลข้อมือวูบวาบไปมาไม่กล้าปิด
ร่างแยกผีน้ำสี่ตัวที่เฝ้าหน้าห้องโถงแยกตัวเปิดทางออก ก่อนที่ร่างของผู้หญิงสูงเกือบ 2 เมตรเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ใบหน้างดงามไร้ที่ติ ริมฝีปากแดงก่ำ ดวงตาทั้งหมดดำสนิทราวกับหุบเหวลึก ผิวกายขาวซีดจนเห็นเส้นเลือดสีดำเข้มทั่วผิวหนัง เสื้อผ้าที่ห่อหุ้มร่างเป็นชุดผ้าสีดำมืดบางยาว
เมื่อผีน้ำหญิงเดินเข้ามาในห้องโถง เหมือนมีพลังงานบางอย่างที่หนักอึ้งกดทับไม่ให้ใครกล้าขยับหรือแม้แต่หายใจ
จิวโมไป๋กำที่ด้ามจับกระบี่อ่อนแน่น สายตามองไปยังร่างของผีน้ำหญิงด้วยความตกใจ
อะไรกัน! ทำไมกรรมชั่วของผีน้ำตัวนี้ถึงได้บริสุทธิ์ขนาดนี้!
วิญญาณแค้นจะสะสมกรรมชั่ว จากการสังหารหรือดูดกลืนพลังชีวิตของมนุษย์ เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตนเอง ถ้าวิญญาณแค้นฆ่าหรือดูดพลังชีวิตของมนุษย์ที่เต็มไปด้วยบาป แม้จะได้รับกรรมชั่ว แต่มันก็เป็นกรรมชั่วที่มีสิ่งสกปรกเจือปน แต่ถ้ามันฆ่ามนุษย์ที่มีกรรมดี ยิ่งมนุษย์คนนั้นมีกรรมดีมากเท่าไหร่ วิญญาณแค้นจะได้รับกรรมชั่วที่บริสุทธิ์มากยิ่งขึ้น
กรรมชั่วยิ่งบริสุทธิ์มากเท่าไหร่ ระดับความแข็งแกร่งของพลังวิญญาณจะเพิ่มมากยิ่งขึ้น และเมื่อวิญญาณแค้นจะพัฒนาไปเป็นมารหรือปีศาจ จะมีด้านเคราะห์กรรม ยิ่งกรรมชั่วบริสุทธิ์มากเท่าไหร่ จะยิ่งง่ายต่อการผ่านด้านมากขึ้น
พูดได้ว่าความบริสุทธิ์ของกรรมชั่ว จะเป็นตัวบ่งบอกถึงความสำเร็จในอนาคตของวิญญาณแค้นตัวนั้นๆ
มันจึงไม่แปลกเลยที่ส่วนมาก วิญญาณแค้นจะเลือกสังหารแต่คนที่สะสมแต่กรรมดี
จิวโมไป๋เพ่งมองไปยังร่างผีน้ำหญิงอีกครั้ง คลื่นพลังชั่วร้ายที่มืดมนแบบนี้ เป็นกรรมชั่วที่บริสุทธิ์มากจริงๆ
แต่…เป็นไปได้ยังไง
จากที่เขาเห็น กรรมชั่วที่บริสุทธิ์ระดับนี้ ต่อให้มันฆ่าคนที่ทำความดีตั้งแต่เกิดไปหลายสิบคน ก็ไม่มีทางที่กรรมชั่วที่บริสุทธิ์ได้ถึงขนาดนี้
อย่างน้อยต้องฆ่าคนทำความดีตั้งแต่เกิดหลายร้อยคน ถึงจะมีกรรมชั่วที่บริสุทธิ์ระดับนี้ได้
มั้นยิ่งทำให้เขาสงสัยมากขึ้น ว่าในอดีตใครกันที่สามารถกำจัดผีน้ำหญิงตนนี้ได้ เขาไม่เคยพบบันทึกภารกิจกำจัดผีน้ำตนนี้ในหน่วยลับ แสดงว่าคนที่กำจักผีน้ำในตอนนั้นไม่ได้เป็นคนของหน่วยลับ หรือว่าเขาจะปกปิดข้อมูลไม่แจ้งให้หน่วยรู้
ถ้าอย่างนั้นจะทำไปเพื่ออะไร?
ถ้าแจ้งไปยังหน่วยลับตรงๆ จะได้รับคะแนนภารกิจมหาศาล ความเป็นไปได้ที่ว่าคนของหน่วยลับฆ่าผีน้ำและปกปิดข้อมูลจึงเป็นความไปได้ที่ต่ำมาก
จิวโมไป่ครุ่นคิดอย่างลืมตัว
ผีน้ำหญิงกวาดตามองไปรอบๆ ก่อนจะย่นจมูกเหมือนดมกลิ่นอะไรบางอย่าง และก็หันขวับมายังร่างของจิวโมไป๋ และค่อยๆก้าวเดินอย่างช้าๆตรงมายังจิวโมไป๋
ผู้คนโดยลอบถอนหายใจโล่งอกที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนที่ถูกเลือก
ผีน้ำหญิงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของจิวโมไป๋ ก่อนจะใช้มือขาวซีดที่มีเล็บสีดำยาวมาจับคางของเขาและยกขึ้น ดวงตาดำมืดสนิทไร้ประกาย ก้มลงไปมองจิวโมไป๋
“หืมมม ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าร่างกายของเจ้า มีกลิ่นหอมคล้ายกับกลิ่นของนักบุญกลับชาติมาเกิด”พูดจบผีน้ำหญิงก็ฉีกยิ้มกว้างขึ้นไปอย่างน่ากลัว จนเห็นฟันสีดำแหลมคมทุกซีก มันอ้าปากขึ้นก่อนที่ลิ้นสีดำจะยาวออกมาใกล้จะเลียใบหน้าของจิวโมไป๋
แต่ก่อนที่ลิ้นสีดำจะสัมผัสถึงใบหน้า จิวโมไป๋พลันลืมตาขึ้น กระบี่อ่อนถูกดึงออกและฟันฉับด้วยความเร็วสูง
ผีน้ำหญิงสัมผัสได้ถึงอันตราย ยกมือขึ้นรับกระบี่อ่อน
ในเวลานั้นเองพลังงานสีเขียวเข้มพลันห่อหุ้มใบกระบี่อ่อน
ฉวัะ! กระบี่อ่อนตัดลงไปที่ฝ่ามือของผีน้ำหญิงบาดลึกลงไปครึ่งฝ่ามือ
จิวโมไป๋ดึงกระบี่อ่อนกลับ และมองไปยังฝ่ามือของผีน้ำหญิงด้วยความแปลกใจ
ผีน้ำขึ้นชื่อว่ามีร่างอ่อนแอที่สุดในวิญญาณแค้นทั้งหมด มันไม่มีทางที่จะรับกระบี่อ่อนที่ห่อหุ้มกฎแห่งธาตุไม้ของเขาได้ด้วยร่างกายเพียงอย่างเดียวได้!
“ดูเหมือนว่ากลิ่นอายบนร่างของเจ้า ข้าจะไม่ได้คิดไปเอง”ผีน้ำก้มลงมองสบตาของจิวโมไป๋ ปากยิ้มน่าขนลุก ลิ้นสีดำเลียไปที่ริมฝีปากแดง บรรยากาศในห้องโถงพลันสั่นไหวอย่างน่ากลัว
“ถ้าข้ากินเจ้า ข้ามั่นใจว่า ข้าจะแข็งแกร่งขึ้นอย่างแน่นอน!”ฝ่ามือที่ถูกฟันก็สมานแผลจนหายอย่างรวดเร็ว
จิวโมไป๋กระโดดไปด้านหลังทิ้งระยะห่าง ผีน้ำตัวนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ใช้วิญญาณแค้นธรรมดาทั่วไปอย่างที่เขาคิด
“มอบร่างกายของเจ้ามาให้ข้า!”ผีน้ำกรีดร้อง เส้นผมพลันยาวขึ้นกระจายไปทุกทิศทาง ตรงปลายเส้นผมม้วนตัวเข้าหากัน กลายเป็นแทงแหลมคมนับร้อย พุ่งเข้าหาจิวโมไป๋จากทุกทิศทาง เส้นที่กระทบถูกพื้นหรือเพดานจะชิงไปอย่างไร้กฎเกณฑ์ยากที่จะคาดเดา
จิวโมไป๋สูดลมหายใจ มองไปยังเส้นผมที่พุ่งเข้ามาอย่างใจเย็น ควงกระบี่อ่อนหมุนวนเป็นม่านกระบี่ แต่เส้นผมดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าเส้นผมทั่วไป แม้ว่าจิวโมไป๋จะฟันไปยังไงก็ไม่ขาด
แม้ว่าจิวโมไป๋จะลดพลังก็ตาม แต่ความเหนียวทนทาน สามารถทนการฟันของเขาได้ถึงขนาดนี้ก็น่าตกใจจริงๆ
เส้นผมที่ถูกปัดออกไปก็กระแทกพื้นที่โดยรอบ ย้อนกลับมาโจมตีจากทิศทางแตกต่างกัน แต่ม่านกระบี่ของจิวโมไป๋ กลายเป็นวงกลมสามารถปัดการโจมตีจากทุกทิศทางได้โดยไม่เพลี่ยงพลั้ง
ผีน้ำหญิงเห็นว่าจิวโมไป๋สามารถป้องกันการโจมตีของมันได้ มันก็ขยับมือเบาๆ โคลนใต้เท้าก็สั่นไหวอย่างรุนแรงกลายเป็นคลื่นทะเลที่บ้าคลั่ง
ผู้คนที่ถูกคลื่นโคลนทำให้ร่างกายกลิ้งไปมา พวกเขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
คลื่นโคลนถูกควบคุมให้การยืนของจิวโมไป่ยากลำบาก ตั้งท่าต่อสู้ไม่มั่นคง เส้นผมยิ่งโจมตียิ่งสลับซับซ้อน รับมือยากขึ้นเรื่อยๆ
จิวโมไป๋เห็นดังนั้นก็รู้ว่าปล่อยยื้อเวลาไปอีกไม่ได้แล้ว
เขาบันทึกภาพการต่อสู้เพียงพอแล้ว
ไม่รอช้าคลื่นพลังสีเขียวเข้มก็ห่อหุ้มกระบี่อ่อน และฟันฉับ! ตัดเส้นผมขาดไปเป็นจำนวนมาก
“อะไรกัน!”ผีน้ำตกใจที่อยู่ๆจิวโมไป๋ก็เหมือนจะแข็งแกร่งขึ้น
ยังไม่ทันที่จะตั้งตัว ร่างของจิวโมไป๋ก็หายวับ ก่อนจะปรากฏตรงหน้า กระบี่อ่อนแสงออกมาอย่างเฉียบคมตรงเข้าที่คอ
ผีน้ำหญิงมองกระบี่ที่แทงตรงมา มันก็ใช้มือซ้ายขาวซีดรับกระบี่เล่มนั้นจนขาดกระเด็น แต่ก็ทำให้มันใช้มือขวา ชกไปที่ร่างของจิวโมไป๋อย่างรุนแรง
จิวโมไป๋เอียงตัวหลบอย่างรวดเร็ว หมัดเฉียดร่างของเขาไปเพียงเล็กน้อย
ตูม! หมัดชกลงพื้นถ้ำที่เต็มไปด้วยโคลนแตกกระจายพื้นหินแข็งก็ถูกหมัดนี้ชกจนแตกร้าวอย่างน่ากลัว
จิวโมไป๋สูดลมหายใจเล็กน้อย กระบี่ในมือก็ฟันออกมาที่คออีกครั้ง
ร่างของผีน้ำก็ปกคลุมไปด้วยคลื่นพลังสีดำ ยกมือขวาขึ้นมารับจนขาดไปอีกข้าง แต่ในเวลาเดียวกันแขนซ้ายที่ถูกตัด ก็พุ่งกลับมาติดที่เดิมก่อนจะสมานหายอย่างรวดเร็ว
เล็บมือสีดำก็ยาวขึ้น แทงตรงไปยังร่างของจิวโมไป๋
จิวโมไป๋ยกกระบี่ขึ้นมาต้านรับ แต่ถูกพลังอันรุนแรงผลักไปด้านหลัง 4 ก้าว แขนขวาของผีน้ำที่ถูกตัดก็พุ่งกลับมาต่อกัน ก่อนที่เล็บสีดำจะยาวออกมาอีกข้าง
คิ้วของจิวโมไป๋ขมวดแน่น เพราะเขารู้สึกว่าผีน้ำหญิงจะไม่รู้สึกเจ็บปวดที่ถูกตัดแขน และความสามารถในการฟื้นฟูที่รวดเร็วจนน่าตกใจนั้นอีก
แม้จะไม่ใช่การฟื้นตัวระดับสุดยอดของเวมไพร์ แต่การฟื้นตัวแบบนี้ก็ไม่ธรรมดา
ผีน้ำหญิงฉีกยิ้มกว้างมือของสองข้างกางออก เส้นผมที่ลอยกระจายออกไปทั่วบริเวณปกคลุมเกือบครึ่งห้องโถง ปิดทางหนีทั้งหมด
จิวโมไป่ไม่หวาดกลัว พุ่งเข้าต่อสู้กับผีน้ำหญิงอย่างดุเดือดรุนแรง เขาใช้ความเร็วหลบการโจมตีทั้งหมดได้
แต่ผีน้ำหญิงถูกการโจมตีของเขาไม่นานจมันก็ฟื้นฟู แม้จะตัดอวัยวะจนขาดไม่นานก็จะเชื่อมต่อกัน
จะต้องใช้พลังโจมตีที่รุนแรงทำลายอวัยวะไม่เหลือซาก
แต่จิวโมไป๋ไม่สามารถใช้ยันต์เพลิงได้ เพราะกล้องจะบันทึกภาพเอาไว้ เขาไม่อยากเปิดเผยตัวตนตอนนี้
เขาจะต้องตัดหัวอย่างเดียวเท่านั้น!
แต่ผีน้ำหญิงเหมือนนกรู้ มันป้องกันหัวเอาไว้ แม้จะต้องแลกกับการเสียสละแขนก็ตาม
การต่อสู้เต็มไปด้วยความดุเดือด ห้องโถงถ้ำสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
ผู้ที่ถูกจับต่างหลบไปอยู่มุมหนึ่ง มองดูการต่อสู้ด้วยความตกใจกลัว
จิวโมไป๋แทงฉึกไปที่ไหล่ของผีน้ำหญิง อีกเพียงนิดเดียวจะตัดหัวของผีน้ำหญิงได้แล้ว แต่อีกฝ่ายเอียงตัวหลบได้ทัน หมัดขวาก็ชกออกมา คลื่นพลังสีดำโหมกระหน่ำเกิดคลื่นพลังอันน่ากลัว จิวโมไป๋ใช้ท่าร่างย่างก้าวประจายภูตสุดกำลังหลบมาได้ทัน ผนังห้องโถงรับการโจมตีแทนไปเต็มๆ
ตูมมม! ทั้งห้องโถงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงราวจะถล่มลงมา
จิวโมไป๋สูดลมหายใจ ก่อนจะพ่นลมออกมา ถ้าเขาไม่ฝึกฝนร่างกาย เขาไม่มั่นใจเลยว่าจะสามารถต่อสู้กับผีน้ำหญิงได้ มันยิ่งทำให้เขาสงสัยว่า ในอดีตใครเป็นคนกำจัดผีน้ำหญิง
ร่างของผีน้ำหญิงหันขวับมามองจิวโมไป๋ ก่อนจะพุ่งตรงมาอย่างรวดเร็ว เส้นเลือดสีดำเข้มปูดโปนทั่วร่างทำให้ผีน้ำหญิง ดุร้ายน่าสะพรึ่งกลัวยิ่งขึ้น จิวโมไป๋แทงกระบี่ออกไปเกิดคลื่นกระบี่ เป็นเงากระบี่นับไม่ถ้วน ผีน้ำหญิงก็ตอบโต้คลื่นพลังสีดำหมุนวนจนเข้มขึ้นเหมือนน้ำหมึก
กลิ่นสาบรุนแรงจนผู้คนต้องคลื่นไส้
ผีน้ำหญิงหลอมรวมคลื่นสีดำกับกรงเล็บ แทงต้านกระบี่
เปรี้ยง! คลื่นพลังกระจายออกโดยรอบ โถงถ้ำสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
ฝุ่นควันยังไม่กระจายหายไป ทั้งสองก้พุ่งเข้าต่อสู้กันอีก
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ทั้งสองก็ปะทะกันเกือบ 50 กระบวนท่า
จิวโมไป๋สังเกตว่าผู้ที่ถูกจับตัวมาเริ่มอยู่ในสถาพไม่ดีแล้ว และสัญญาณติดตามของเขาขาดสัญญาณไปหลายนาที หน่วยลับจะต้องส่งคนมาตามหา
เขาต้องรีบจบการต่อสู้
จิวโมไป๋ใช้กระบี่อ่อนช้าหมุนควงเป็นเงากระบี่นับไม่ถ้วนหลอกล่อสายตา
ผีน้ำหญิงเห็นดังนั้นก็รู้ว่าจิวโมไป๋กำลังทำอะไรบางอย่าง มันจึงลดความเร็วลง เพื่อระวังตัว
แต่ในตอนนั้นเองกระบี่อ่อนก็เร่งความเร็วขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว ฟันตัดร่างของผีน้ำหญิงในพริบตา แต่คอของผีน้ำหญิงหลบได้อย่างฉิวเฉียด
“หลอกกันได้!”ผีน้ำหญิงกรีดร้องอย่างโกรธแค้น ร่างที่ถูกตัดลอยกลับมาผสานกันอย่างรวดเร็ว
ในตอนนั้นเองพื้นใต้เท้าก็สั่นไหวเบาๆ เส้นผมยาวแทงทะลุขึ้นมาม้วนร่างของจิวโมไป๋อย่างแน่นหนา ไม่สามารถขยับได้ ก่อนที่กระบี่อ่อนจะค่อยๆตกลงบนพื้น
ใบหน้าของผีน้ำหญิงแสดงออกถึงความตื่นเต้นยิ่นดี ลิ้นยาวสีดำยื่นออกมาเลียปาก มันค่อยๆเดินมาหาจิวโมไป๋อย่างช้าๆ
ในตอนที่ผีน้ำหญิงมาใกล้ ในชั่วพริบตานั้นเอง
แควก! เส้นผมที่รัดร่างจิวโมไป๋ก็ขาดออก
พลังมังกร!
ยังไม่ทันทีผีน้ำหญิงจะตั้งตัว หมัดอันทรงพลังก็ชกไปที่ศีษะอย่างแรง
โพล๊ะ!
ศีษะของผีน้ำหญิงแตกกระจายเป็นชิ้นๆ ก่อนที่ร่างท่อนร่างจะร่วงลง
จิวโมไป๋ถอนหายใจ เขาไม่คิดเลยว่าแผนโบราณจะยังมีใครติดกับดักอีก จิวโมไป๋ก้มลงตรวจสอบศพ เขาก็มั่นใจว่าผีน้ำหญิงถูกกำจัดจริงๆ
ในขณะที่เขากำลังยืนขึ้น ประสาทสัมผัสของเขาก็ตรวจจับพลังวิญญาณเล็กๆได้ เขาใช้จิตสัมผัสทันที และตอนนั้นเองเขาก็พบวิญญาณผีน้ำหญิง กำลังเข้าไปสิงในร่างแยกที่อยู่หน้าถ้ำ
วิญญาณสิงกายา!
จิวโมไป๋รู้ตัวทันทีว่าอีกฝ่ายใช้วิชาวิญญาณลับษ และเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมผีน้ำหญิงถึงสามารถฟื้นฟูตัวเองได้อย่างรวดเร็ว และไม่มีความรู้สึกเจ็บ
เขารีบพุ่งตัวเข้าไปหาทันที
ในชั่วพริบตาที่วิญญาณผีน้ำหญิงสิงร่างแยก มันก็พุ่งตัวออกไปทันที
จิวโมไป๋กางมือออกก่อนที่เถาวัลย์สีเขียวเข้มจะผุดขึ้นจากทั้วถ้ำเข้าขัดขวาง ปิดทางหนี
แต่ผีน้ำหญิงไม่ชะลอความเร็วทั้วร่างปกคลุมด้วยคลื่นพลังสีดำ ก่อนที่ร่างจะจมลงไปที่พื้น
อาณาเขตวิญญาณ!
เขาคาดเดาได้ก่อนหน้าว่าอาณาเขตวิญญาณของผีน้ำหญิงคือการเคลื่อนย้ายอย่างรวดเร็วโดยอาศัยน้ำ เมื่อการประลองข้างทะเสสาบดอกบัว ผีน้ำใช้น้ำแข็งเป็นจุดเคลื่อนย้ายหนีออกไปได้
ที่นี้แม้จะไม่มีน้ำ แต่ดินโคลนที่เลอะแฉะอยู่ก็สามารถเป็นสื่อได้เช่นกัน
เขาช้าไป
ร่างแยกผีน้ำสามร่างก็เข้าขวาง
จิวโมไป๋เหมือนพยัคฆ์ที่ถูกกลุ่มลูกแกะรุม เขาใช้กระบี่ทำลายร่างแยกผีน้ำทั้งหมดอย่างไม่ยากเย็น ก่อนจะพุ่งออกไป เขาไปที่ทางแยกขวาที่มีทางแยกเล็กๆอีกมากมาย และเขาก็พบโครงกระดูกมนุษย์เกือบ 100 ร่าง ดูจากสภาพโครงกระดูก ทั้งหมดเป็นโครงกระดูกใหม่
ดูเหมือนว่าจะมีคนหายเยอะกว่าที่รายงาน
จิวโมไป๋พุ่งไปยังทางแยกที่ผีน้ำหญิงไป เพราะเขาใช้จิตสัมผัสจับความเคลื่อนไหวของมันเอาไว้ก่อนแล้ว ทำให้เขาสามารถไล่ตามได้ไม่ยากนัก
ผ่านทางแยกมากมาย จิวโมไป๋ก็พบสมุนไพรหายากมากมาย แต่เขาเก็บความยากเอาไว้ ไล่ล่าผีน้ำหญิง และในที่สุดเขาก็เห็นแผ่นหลังของผีน้ำหญิง ที่มุดหายไปในผนังทางตัน
จิวโมไป๋ชะงักเล็กน้อย ก่อนที่จะสังเกตว่ามีห้องลับอยู่หลังผนัง
ถ้าไม่สังเกตก็จะไม่สามารถมองเห็นได้ จิวโมไป๋ใช้จิตสัมผัสตรวจสอบก็ถูกพลังงานบางอย่างขวางเอาไว้
สีหน้าของจิวโมไป๋เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเดินไปตรวจสอบ ไม่นานเขาก็ผลักกลไกลับ ประตูก็เลื่อนลงเปิดเป็นเส้นทางเล็กๆสายหนึ่ง
มันเป็นโบราณสถานจริงๆด้วย!
—
