“260 ล้านเครดิต!”ปรมาจารย์เสนอราคาขึ้น เขามองไปยังลู่หว่านพยายามจับสังเกตท่าทางของเธอ แต่เขาก็ต้องผิดหวังเมื่อหญิงสาวไม่แสดงท่าทางอะไรเลย
“261 ล้านเครดิต”ลู่หว่านเสนอราคาประมูลด้วยน้ำเสียงเดิมตั้งแต่ต้นจนจบ
ผู้คนที่ดูอยู่ก็เริ่มตื่นเต้นคึกคัก เพราะนี้พึ่งเริ่มการประมูลหินพนันหยก ราคาก็แพงมหาศาลแล้ว
ต้องรู้ก่อนว่า สำหรับครอบครัวคนธรรมดา 5 คน 1 ล้านเครดิตสามารถทำให้พวกเขาอยู่อย่างสบายจนจบชีวิต
“2…”ปรมาจารย์จิงลังเลเล็กน้อย สุดท้ายเขาก็เสนอราคา
“270 ล้านเครดิต!”
ราคานี้เป็นราคาจริงๆของหยกด้านในที่จิวโมไป๋ตีราคาเอาไว้
“ฉันขอถอนตัว ยินดีด้วยปรมาจารจิงที่ชนะการประมูล”ลู่หว่านเลิกการประมูลและยิ้มให้ปรมาจารย์จิงอย่างสุภาพ ท่าทางของเธอนุ่มนวลไม่มีความเสแสร้ง ผู้ที่เห็นมีแต่รู้สึกดีด้วย ไม่สามารถโกรธเธอได้เลย
ปรมาจารย์จิงซ่อนความอึดอัด และยิ้มตอบ
“ขอบคุณปรมาจารย์ลู่ที่ยอมถอยให้ฉัน”
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเสนอราคาประมูลแล้ว เจ้าของร้านก็ปิดการประมูลด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“จบการประมูลที่ราคา 270 ล้านเครดิต!”
ผู้คนตบมือชื่นชมอย่างคึกคัก
“ปรมาจารย์จิงจะผ่าหินพนันหยกที่นี่ หรือคุณจะนำกลับไปที่ร้านหยกตระกูลจิง”เจ้าของร้านกล่าวถามอย่างสุภาพ ในใจเขาอยากให้เปิดที่นี่เพื่อสร้างชื่อเสียงให้กับร้าน
“เปิดเลย”ปรมาจารย์จิงตอบตกลงทันที
เจ้าของร้านยิ้มแล้วสั่งให้คนงานใช้รถขนหิน นำหินพนันหยกไปที่เครื่องผ่าอย่างแผ่วเบา เขากลัวว่าจะทำให้หยกภายในเสียหาย
ผู้คนเคลื่อนย้ายไปดูการผ่าเปิดหินพนันหยก
ลู่หว่าน เนี่ยฟูหาน และจิวโมไป๋ก็ตามไปดู
ผู้ผ่าเป็นผู้เชี่ยวชาญผ่าหินพนันหยกของปรมาจารย์จิง เขาปรึกษากับปรมาจารย์จิง ตรวจสอบชั้นหินอย่างรอบคอบ พวกเขาเริ่มลากเส้นด้วยปากกาเรืองแสง เพื่อระบุจุดผ่า
ด้านข้างจิงมู่ไท่ยืนฟังทั้งสองพูดกันด้วยท่าทางตั้งใจ แต่สายตากับล็อกแล็กลอบมองมายังลู่หว่าน ไม่ละสายตา
การผ่าหินพนันหยกเป็นศาสตร์ที่สำคัญ เพราะการผ่าหินหยกจะต้องมีแม่นยำอย่างมาก ถ้ามีความผิดพลาดจะทำให้ชิ้นหยกเสียหาย หยกจะลดคุณค่าอย่างมาก
ผู้เชี่ยวชาญผ่าหินหยก จึงเป็นอาชีพที่ได้รับการยอมรับอย่างสูง เงินเดือนที่ได้รับมากกว่าผู้เชี่ยวชาญสายอาชีพอื่นหลายเท่า
หลังจากขีดเส้น พวกเขาก็เริ่มลงมือทันที เพียงผ่าเปิดหินพนันหยกไม่กี่ครั้ง พวกเขาก็เห็นผิวหยกสีม่วงส่องสว่างสะท้อนแสงทันที
“หยกโชคชะตาม่วง!”ผู้คนกรีดร้องด้วยความตื่นเต้นตกใจ เพราะหยกโชคชะตาม่วงมีราคาแพงมาก
คิ้วของปรมาจารย์จิงขมวดแน่น เขามองแวบเดียวก็รู้ได้ทันที ว่าหยกก้อนนี้มีขนาดไม่ใหญ่ เมื่อเทียบกับขนาดหินพนันหยก เขาเริ่มกังวลว่าราคาหินหยกจะน้อยกว่าราคาที่เขาประมูล ถ้าเป็นอย่างนั้นมันจะทำให้ชื่อเสียงของเขาเสียหายทันที
แต่ดูเหมือนโชคของเขาจะดี เมื่อผ่าหินพนันหยกทั้งหมดออก ก็ได้หินพนันหยกสีม่วงขนาด 40 ซ.ม.
“หยกโชคชะตาม่วง ขนาด 40 ซ.ม.!”
“ราคาอย่างต่ำก็ประมาณ 300 ล้านเครดิต”
“สมแล้วที่เป็นปรมาจารย์หยก แตกต่างพวกเราจริงๆ”เสียงผู้คนพูดด้วยความตกใจ
“สมแล้วที่เป็นปรมาจารย์จิง ยอดเยี่ยมจริงๆ”ผู้คนหันมากล่าวชื่นชมปรมาจารย์จิง
ปรมาจารย์จิงไม่สนใจเสียงผู้คนที่พูดกัน ในฐานะที่เป็นปรมาจาร์หยก เขาคำนวนราคาได้ทันที
270 ล้านเครดิต เท่ากับที่เขาจ่ายไปพอดี ไม่สิ ถ้ารวมค่าใช้เครื่องผ่าหิน เขาขาดทุนไป 1000 เครดิต
ในตอนนั้นเอง ปรมาจารย์จิงก็เงยหน้าขึ้นมองไปยังลู่หว่านที่ยืนดูอยู่ แววตาของเขามืดครึ้มเล็กน้อย
ลู่หว่านเหมือนรู้ถึงสายตาของปรมาจารย์จิง เธอหันมายิ้มให้อย่างสุภาพ ไม่มีการเยาะเย้ยใดๆทั้งสิ้น
ปรมาจารย์จิงสูดลมหายใจ ก่อนจะยิ้มออกมา
จิงมู่ไท่เองก็เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องหยก เขาอยู่กับหยกตั้งแต่เกิด เขาคาดเดาราคาหยกได้เช่นกัน เขาอดไม่ได้ที่จะมองไปยังลู่หว่านด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ประมาจารย์จิง ฉันขอลากลับที่พักก่อน”ลู่หว่านเดินเข้ามากล่าวลา
“ประมาจารย์ลู่จะกลับแล้วเหรอ? ยังมีเวลาอีกมาก เราสามารถแลกเปลี่ยนความรู้กันอีกซักครู่”ประมาจารย์จิงพยายามจะพูดเชิญชวนไม่ให้หญิงสาวรีบจากไป ดวงตากรอกไปมาเล็กน้อย
ความตื่นตะหนกเล็กๆ ไม่สามารถซ่อนจากหญิงสาวได้
ลู่หว่านยิ้มและกล่าวอย่างสุภาพ
“ฉันต้องขอตัวไปจริงๆ…”
“น้าหว่าน เรายังไม่ได้เลือกหินพนันหยกเลย”เนี่ยฟูหานได้ยินก็ร้องขึ้น
“น้ามาที่นี่ก็เพื่อตามหลาน ไม่ได้มาพนันหยก”ลู่หว่านพูดขัดขึ้นทันที
“แต่…”เนี่ยฟูหานอิดออด
“มาถึงที่นี่น้าไม่ได้หาที่พัก แต่ตรงมาหาหลานเลย หลานไม่คิดที่จะหาที่พักให้น้าก่อนเหรอ”ลู่หว่านพูดอย่างใจเย็น แต่คนที่รู้จักเธอ จะรู้ว่าน้าสาวของเขากำลังโกรธ เขาได้แต่พยักหน้าหงิกๆ ก่อนที่สายตาของเขาจะมองลงไปที่มือของจิวโมไป๋
“น้องชาย นายเลือกหินพนันหยกได้แล้วเหรอ”
จิวโมไป๋พยักหน้ารับ
“เราไปผ่าหินหยกกันเถอะ”เนี่ยฟูหานฟื้นกลับมาสดใสทันที
“ไม่ฉันยังไม่ผ่าตอนนี้”จิวโมไป๋พูดปัด และเดินไปชำระเงินอีกด้านทันที ไม่สนใจการอ้อนวอนของเนี่ยฟูหานจากด้านหลัง
เนี่ยฟูหานกำลังจะตามไป เสียงของปรมาจารย์จิงก็ดังขึ้น ทำให้เขาต้องหยุดฟัง
“ถ้าปรมาจารย์ลู่ยังไม่รีบออกจากเมืองเทียนจิง พรุ่งนี้คุณมีเวลาผมขอเชิญมาที่นี่อีกครั้ง พรุ่งนี้จะมีปรมาจารย์หยก 3 คน มาพนันหยกที่นี่ พวกเราสามารถแลกเปลี่ยนความรู้เกี่ยวกับหยกกันได้”ปรมาจารย์จิงกล่าว เขาซ่อนความรู้สึกเสียดายเอาไว้ การที่หญิงสาวจากไป ทำให้แผนที่วางไว้ผิดพลาดไปหมด เขาได้แต่จำใจเดินแผนใหม่
ลู่หว่านพยักหน้าตอบรับ ก่อนที่เธอจะออกจากร้าน เธอเอียงหัวเล็กน้อย ทำให้มองย้อนกับไปด้านหลังได้ เธอเห็นปรมาจารย์จิงกำลังพูดกระซิบอะไรบางอย่างกับจิงมู่ไท่ ด้วยท่าทางเคร่งเครียด เธออ่านริมฝีปากของพวกเขาเธอก็พอจะเข้าใจอะไรบางอย่างได้ เธอหันหน้ากลับและเดินออกจากร้านไปทันที
จิวโมไป๋จ่ายเงินค่าหินในมือเสร็จเขาก็เดินมาหน้าร้าน พบกับเนี่ยฟูหานและลู่หว่านรออยู่ พวกเขาทั้ง 3 ก็เดินไปที่ถนน อาอี้และบอดี้การ์ดของทั้งสองเรียกรถ 3 ล้อรออยู่แล้ว
พวกเขากลับไปที่โรงแรม IL ด้วยกัน
ห้องที่เนี่ยฟูหานเหลือไว้หนึ่งห้อง เขาเช่าให้น้าสาวของเขาตั้งแต่แรก
จิวโมไป๋ยิ้มเล็กน้อย โรงแรมนี้ลู่หว่านเป็นผู้จัดการ เธอมีห้องอยู่ชั้นบนสุดอยู่แล้ว ไม่จำเป็นเลยที่จะเช่าห้องให้เธอ
แต่เขาก็เลือกที่จะเงียบ
เมื่อไปถึงโรงแรมเนี่ยฟูหานชวนไปทานอาหารที่ห้องอาหารของโรงแรม แต่จิวโมไป๋ปฏิเสธ เขาขอตัวไปพักก่อน เนี่ยฟูหานก็ไม่ตื้อ เขาและลู่หว่านแยกกันเข้าห้องของตัวเอง
จิวโมไป๋เข้ามาในห้อง เสี่ยวหงเลื่อยออกมานอนบนเตียง มันมองจิวโมไป๋อย่างไม่พอใจที่เขาไม่สนใจมันเลย จิวโมไป๋ได้แต่ลูบปลอบมันเบาๆ เขาสั่งอาหารขึ้นมาทานกับเสี่ยวหง
และอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เปิด TV ให้เสี่ยวหงดู เขาเลื่อนรายการไปเลื่อยๆ จนหยุดอยู่ที่รายการตลก เสี่ยวหงฟังรายการไม่รู้เรื่อง แต่มันชอบฟังเสียงหัวเราะขำขัน มันฟังไป หางยาวกวาดไปมาอย่างมีความสุข จิวโมไป๋จึงเปิดให้มันดู
เขามองเวลา ตอนนี้เวลา 3 ทุ่ม เหลือเวลาอีกมาก เขาหยิบหินพนันหยกที่ซื้อออกมา และใช้จิตสัมผัสทำให้มันลอยอยู่กลางอากาศ จากนั้นก็หยิบกระบี่เลือนเร้นออกมา เขาใช้จิตสัมผัสตรวจสอบหินพนันหยกอย่างละเอียดทุกมิลลิเมตร ก่อนที่จะใช้กระบี่เลือนเร้นฟันออกไปอย่างรวดเร็วตัดผ่าหินพนันหยก
คมกระบี่นับไม่ถ้วนวาบผ่านหินพนันหยกเพียงไม่ถึง 30 วินาที หินพนันหยกที่แกะรอบหยกก็หายไปเหลือเพียงหยกสีม่วงขนาด 10 ซ.ม. ลอยอยู่
คมกระบี่ตัดอย่างแม่นยำไม่มีส่วนที่เป็นหยกหลุดออก ความแม่นยำมากกว่าใช้เครื่องผ่าหินหลายเท่า
จิวโมไป๋หยิบหยกสีม่วงและตรวจสอบอย่างพอใจ
หยกชะตาม่วงในมือมีคุณภาพมากกว่าหยกชะตาม่วงที่ปรมาจารย์จิงพนันชนะหลายเท่า เสียอย่างเดียวคือขนาดที่เล็กกว่า ถ้านำหยกชะตาม่วงในมือไปขาย ราคาจะอยู่ที่ 200 ล้านเครดิต
จิวโมไป๋กวาดมือเบาๆ เศษหินที่ร่วงบนพื้นลอยมาที่มือ จิวโมไป๋เก็บมันไปที่แหวนมิติเก็บของ ก่อนจะหยิบมีดแกะสลักออกมาและเริ่มแกะสลักอย่างรวดเร็ว ไม่เสียดายเศษหยกที่ร่วงออก
เวลาผ่านไปจนถึง ตี 2.30 จิวโมไป๋ก็ขยับร่างกายที่เหมื่อยล้า หันไปบอกเสี่ยวหงให้อยู่ที่โรงแรม จากนั้นเขาก็กระโดดออกจากโรงแรมทางหน้าต่างโดยที่ไม่มีใครเห็น และเดินทางไปสถานที่ ที่เขารับภารกิจของหน่วยมังกรซ่อน
เมื่อไปถึงจุดที่ต้องเฝ้าระวัง เขาหยิบหยกแกะสลัก มันเป็นหยกที่แกะสลักเหมือนตัวเขาเอง สูง 10 ซ.ม. จากนั้นเขาก็ถอดกำไลข้อมือวางบนพื้น โดยมีหยกสีม่วงแกะสลักรูปเหมือนตัวเขาอยู่ตรงกลาง
เขาทำการจำลองพลังงานของเขาเอง เพื่อให้ระบบตรวจสอบ ตรวจจับว่าเขาอยู่ที่นี่ เพื่อทำภารกิจ ไม่ได้ไปไหน การจำลองพลังเป็นการจำลอง 100% ระบบ AI ที่ตรวจสอบการส่งมอบภารกิจของหน่วยมังกรซ่อน ไม่สามารถตรวจสอบถึงความผิดปกติได้
เมื่อตรวจสอบจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นชุดคลุมสีดำสนิทกลืนไปกลับความมืด จากนั้นเขาก็ไปที่ตำแหน่งโรงงานร้าง ที่เขาได้รับจากคนร้ายที่จะลักพาตัวหลี่ฟูจิว
โดยที่จิวโมไป๋ไม่รู้เลยว่า หลังจากที่เขาจากไปไม่นาน ลู่หว่านในชุดคลุมสีดำสนิท ลักษณะคล้ายกับชุดที่จิวโมไป๋ใส่ก็ปรากฎตัวขึ้นจากมุมมืด ห่างจากที่เขาเคยยืนอยู่ไม่ถึง 20 เมตร!
เธอมาที่นี่พร้อมกับจิวโมไป๋ และยืนอยู่ตรงนี้ตลอดโดยที่จิวโมไป๋ไม่รู้ตัว!
ลู่หว่านเดินอย่างช้าๆมาที่หยกแกะสลักรูปเหมือนจิวโมไป๋ เธอยืนห่างๆไม่เข้าใกล้ เธอก้มลงเพ่งตรวจสอบหยกแกะสลัก เพียงครู่เดียวนัยน์ตาครู่งามก็สั่นไหวเบาๆ ก่อนที่เธอจะหายไป
บรรยากาศในห้องกลับมาเงียบสนิทราวกับไม่เคยมีคนเคยมาที่นี่
—
