พวกเขาทั้งหกซื้อตั๋วและเดินเข้าหมู่บ้านวัฒนธรรมประเทศเกาะพร้อมกัน
หงหยุนและหงฟาง ศิษย์ของเจ้าอาวาสหงหมิงได้รับความสนใจจากผู้คนอย่างมาก เมื่อพวกเขาเข้าไปในหมู่บ้านวัฒนธรรม พวกเขาก็ถูกกลุ่มนับสิบคนขอถ่ายรูป ท่าทางกระตือรือร้นของพวกเขายากที่จะปฏิเสธ
พวกเขาทั้งสองยืนนิ่งเป็นแบบให้คนถ่ายรูป แต่ใบหน้าของพวกเขากระตุกเป็นระยะ จนเห็นได้ชัดว่าพยายามข่มอารมณ์อย่างเต็มที่
จิวโมไป๋ช่วยคนอื่นๆฝ่ากลุ่มคน เดินเข้าไปจนถึงร้านอาหารสูง 10 ชั้น พวกเขาขึ้นไปนั่งชั้นบนสุดที่สามารถมองเห็นโดยรอบของหมู่บ้านวัฒนธรรมได้อย่างทั่วถึง
“ทำไมไม่มีใครสนใจถ่ายรูปฉันบ้าง”อิวะ โซตะบ่นอุบอิบไม่พอใจ
มันทำให้ใบหน้าของหงหยุนและหงฟางบิดเบี้ยว พวกเขาหลับตาตั้งสมาธิระงับความโกรธ
นาคามูระ อิโทซะกำลังจัดเสื้อผ้าปลอบโยนนาคามูระ คิยูมิที่กำลังโกรธเช่นกัน เธอเป็นอีกคนที่ถูกกลุ่มคนนับสิบรุมถ่ายรูป เธอหันมามองจิวโมไป๋ด้วยแววตาเย็นชา
จิวโมไป๋เมินทำเป็นไม่สนใจ เขาสั่งอาหารของตัวเอง
“เมื่อไหร่พวกเราถึงจะออกไปจากที่นี่”อิวะ โซตะถามแทนคนอื่น
“ใจเย็นๆ ทำไมเราไม่รอให้ถึงกลางคืนก่อนละ”จิวโมไป๋พูดด้วยท่าทางเฉือยชา
ทุกคนหันไปมองจิวโมไป๋ด้วยแววตาโกรธแค้น
จิวโมไป๋ยิ้มและมองไปยังผู้คนที่เดินไปมาตามถนน…
เวลาผ่านไปไม่นานท้องฟ้าก็เริ่มมืด แต่ผู้คนก็ยังเดินไปมาไม่มีทีท่าว่าจะลดลง
ความอดทนของทุกคนก็ใกล้จะหมด
จิวโมไป๋ทำเป็นไม่สนใจ ใช้จิตสัมผัสระยะ 10 กิโลเมตรของเขาก็ตรวจสอบ โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
เขาจำรายงานข่าวได้ว่าเหตุการณ์เหนือธรรมชาติ’หมู่บ้านซ่อนหา’อยู่ที่หมู่บ้านวัฒนธรรมแห่งนี้ไม่ผิดแน่
แต่น่าแปลกที่เขาไม่สามารถจับสัมผัสได้ถึงวิญญาณแค้นเลยสักนิดเดียว ทำให้เขาเริ่มไม่มั่นใจว่าข่าวที่ได้เห็นในอดีต เป็นข่าวปลอมที่ประเทศเกาะจงใจปล่อยออกมา
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จนถึง 4 ทุ่ม
เสียงประกาศเชิญลูกค้าออกหมู่บ้านวัฒนธรรมดังขึ้น
พวกเขาแจ้งทางผู้ดูแลหมู่บ้านวัฒนธรรมแล้วว่าจะอยู่ที่นี่ต่อ ทำให้ไม่มีใครมารบกวนพวกเขา ไฟในร้านอาหารปิดลง พวกเขาทั้งหกนั่งเงียบๆในที่มืด
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆจนถึงเที่ยงคืน หมู่บ้านวัฒนธรรมประเทศเกาะที่เคยคึกคักเต็มไปด้วยผู้คน กลายเป็นเงียบเหงาวังเวงแฝงไปด้วยความน่าสะพรึงกลัวเล็กน้อย
บรรยากาศก็แปลกๆเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ
จิวโมไป๋ยืดตัวขึ้นก่อนที่จิตสัมผัสจะแผ่ขยายออกไปโดยรอบ
บรรยากาศแปลกๆนี้ไม่ได้มีแค่จิวโมไป๋เท่านั้นที่สัมผัสได้ ทุกคนต่างก็ค้นพบถึงความผิดปกติ ท่าทางของพวกเขาเปลี่ยนเป็นจริงจัง พวกเขาจับอาวุธพร้อมที่จะต่อสู้
จิวโมไป๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย น่าประหลาดที่จิตสัมผัสของเขาสามารถค้นพบความผิดปกติได้ แต่ไม่สามารถมองเห็นว่ามันคืออะไร
ลักษณะของมันคล้ายกับบรรยากาศแปลกๆที่อาคาร 3 ชั้นสถานที่ซ่อนคนที่ถูกลักพาตัว
เขาคาดเดาว่าบรรยากาศแปลกๆนี้ เป็นอาณาเขตวิญญาณของ’วิญญาณหมู่บ้านซ่อนหา’ความสามารถของมันน่าจะเกี่ยวข้องกับการปกปิดพลัง ทำให้ไม่มีใครสามารถตรวจจับได้
ความสามารถนี้แม้ไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมากนัก แต่ก็ยากที่จะรับมือ
แก็ก! เพร้ง!
เสียงบางอย่างดังขึ้นข้างนอก ก่อนที่คลื่นพลังอันน่ากลัวจะพุ่งเข้ามาในร้านด้วยความเร็วสูงปะทะกับกระจกหน้าต่างจนแตกกระจาย การโจมตียังตรงมายังพวกเขา
ทุกคนที่นั่งอยู่เหลือบมองการโจมตีพร้อมกันแต่ไม่มีใครขยับ
เมื่อการโจมตีกำลังจะถึง นาคามูระ คิยูมิที่อยู่ใกล้การโจมตีที่สุด ก็ลุกขึ้นและหันกลับไปชกปะทะกับการโจมตีอย่างรุนแรง เธอไม่แม้แต่จะใช้ดาบคาตานะในมือ
เปรี้ยง!
คลื่นพลังกวาดออกไปโดยรอบ โต๊ะเก้าอี้ที่อยู่โดยรอบพังทลาย ยกเว้นโต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่
อัก! ร่างใหญ่กระเด็นออกไปทำให้พวกเขาได้เห็นคนในชุดโบราณมีปีกสีน้ำตาลใบหน้าสีแดงเข้มมีจะหมูกยาวผิดปกติ
เทนงู!
เทนงูกระเด็นไปหลายก้าว หอกสีแดงหักครึ่ง มันกระพือปีกหันกลับ หลบหนีทันที
“ตาม!”อิวะ โซตะตะโกนเสียงดังดวงตาเป็นประกายแวววาว ก่อนที่ร่างของเขาจะหายวับไปอย่างรวดเร็ว
หงหยุนและหงฟางที่นั่งสมาธิอยู่พลันลืมตาขึ้นและพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
เหลือจิวโมไป๋และพี่น้องนาคามูระที่ยังรักษาความสงบอยู่ได้
จิวโมไป๋หันมาสบตาสองพี่น้องนาคามูระก่อนจะกล่าว
“ไปกันเถอะ”
พวกเขาทั้งสามเดินไปที่หน้าต่างมองออกไป พวกเขาก็พบเทนงูสามสิบตัวกระพือปีกบินอยู่บนท้องฟ้า ในมือของพวกมันถือหอกสีแดง พลังกดดันอันน่าเกรงขามแผ่ตรงมายังพวกเขาอย่างดุร้าย
“คนอื่นๆหายไปไหน?”จิวโมไป๋กวาดตามองไปรอบๆไม่เห็นอิวะ โซตะและศิษย์ของเจ้าอาวาสหงหมิงทั้งสองคนที่ออกมาก่อนหน้าพวกเขาไม่ถึงนาที
วูบ! เทนงูทั้งหมดบินด้วยความเร็วสูงเข้าโจมตีพวกเขาทั้งสามพร้อมกัน!
คมหอกแหวกอากาศลงมาเหมือนสายฝนตกกระหน่ำ
จิวโมไป๋สูดลมหายใจควงพลองเหล็ก พลังกดดันก็ระเบิดออกมาอย่างดุร้าย
“ตาย!”จิวโมไป๋ร้องคำรามฟาดพลองเหล็กกระแทงหอกที่แทงมาแตกกระจายเป็นชิ้นๆราวกับว่ามันไม่ได้สร้างจากเหล็ก
กลุ่มเทนงูถูกพลังดุร้ายของจิวโมไป๋สะกดข่มจนเผลอชะงัก
ไม่รอช้าจิวโมไป๋หมุนพลองม้วนตัวกลับ ก่อนที่เขาจะพุ่งตัวลอยกลางอากาศฟาดพลองอย่างรุนแรงใส่กลุ่มเทนงูจนแตกพ่าย
เทนงูแปดตัวโชคร้ายถูกฟาดกระเด็นลงไปกระแทกพื้นเบื้องล่างอาคารสูง 10 ชั้น แม้ไม่ตายแต่ก็ต้องบาดเจ็บสาหัส
นาคามูระ คิยูมิมองหลังจิวโมไป๋ด้วยดวงตาเป็นประกายชื่นชม
นาคามูระ อิโทซะเห็นท่าทางของน้องสาวตัวน้อย เขาก็รู้สึกไม่ไว้ใจอย่างแปลกประหลาด เขาเดินไปขอบหน้าต่างอย่างช้าๆ ดวงตาคมกวาดมองเทนงูที่บินอยู่ ในชั่วพริบตานั้นเองคมดาบนับสิบก็ฟาดฟันเทนงูสิบตัวอย่างโหดเหี้ยม
คมดาบตัดร่างของพวกมันเป็นสองส่วนตายทันที!
จิวโมไป๋ที่ลงไปอยู่ที่อาคารอีกหลังเงยหน้ามองนาคามูระ อิโทซะด้วยความประหลาดใจ
เจตจำนงดาบ!
จิวโมไป๋ถอนหายใจ อัจฉริยะอีกหนึ่งคน
ในตอนนั้นเอง บรรยากาศที่ปกคลุมโดยรอบก็บิดเบี้ยวอย่างแปลกประหลาด ก่อนที่ร่างของจิวโมไป๋จะชะงักค้างไม่สามารถขยับได้
เขาเหลือบมองแขนขาของเขา กำลังถูกเส้นไหมที่เหนียวติดแน่นเหมือนไยแมงมุมมัดอยู่อย่างหนาแน่น!
“ฮิฮิ”เสียงหัวเราะแหบแห้งดังขึ้นด้านหลังพร้อมกับกลิ่นอายน่าขนลุกที่ค่อยๆเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
—
