เจ้าอาวาสหงหมิงมองคลื่นหมัดที่พุ่งเข้ามาอย่างใจเย็น จีวรโบกถูกคลื่นพลังพัดสะบัดอย่างรุนแรง แสงสีขาวทองที่แผ่ออกมาจากร่างส่องแสงเรืองรอง เจ้าอาวาสหงหมิงวาดผ่ามือสองข้างไปข้างหน้า เงาฝ่ามือทั้งสองวาดออกเป็นสัญลักษณ์หยินหยางสีทองขาว
เปรี้ยง! คลื่นหมัดปะทะเข้ากับม่านพลังหยินหยางอย่างรุนแรง จนพื้นดินด้านล่างแตกร้าวกลายเป็นทางแยกตัดขาดสองฝั่ง
ร่างของเจ้าอาวาสหงหมิงกระเด็นไปด้านหลัง เท้าของเขาจิกพื้นลากพื้นเป็นทาง เมื่อถึง 10 เมตรก็หยุด เขาประคองร่างเอาไว้ได้ แต่ใบหน้าขาวซีดกว่าเดิม
จอมมารกระโดดข้ามผ่านรอยแยก ร่างกายไร้บาดแผลใดๆ จอมมารยกแขนขึ้นพร้อมจะโจมตีอีกครั้ง
เจ้าอาวาสหงหมิงพนมมืออีกครั้งแสงสีขาวทองสาดกระจายออก จนจีวรโบกสะบัดก่อนที่ เขาจะยกเท้าขึ้นและเดินไปข้างหน้า พริบตาเดียวร่างของเจ้าอาวาสหงหมิงก็ปรากฏขึ้นด้านหลังจอมมาร พวกเขาสลับต่ำแหน่งกันในชั่วพริบตา!
เจ้าอาวาสหงหมิงหันมาและตบฝ่ามือสีทองยักษ์ขนาด 10 เมตรออกไป
จอมมารสัมผัสได้ถึงอันตรายด้านหลัง เขารีบหันกลับมา ขนทั่วร่างพลันลุกซูขึ้น สัญชาตญาณในร่างกรีดร้องไม่ให้เขารับตรงๆ
แต่เขาไม่สามารถหลบได้ เพราะการสลับตำแหน่งในชั่วพริบตา ทำให้เขาอยู่ในตำแหน่งที่เสียเปรียบ และในตอนนี้เขาหันตัวกลับมาครึ่งทางแล้ว ยากที่จะเปลี่ยนการเคลื่อนไหวได้อีก ถ้าเขาต้องการหลบฝ่ามือสีทอง เขาต้องกระโจนออกด้านข้าง แม้ว่าจะสามารถหลบได้ แต่ต้องแลกกับการบาดเจ็บอย่างหนัก
ในชั่วเวลาไม่ถึงเสียววินาทีที่จอมมารใช้ความคิด ฝ่ามือสีทองก็ใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว
ดวงตาสีแดงฉายแววบ้าคลั่งออกมา จอมมารก็ตัดสินใจอย่างบ้าดีเดือด!
พลังสีส้มพลันหมุนวนอย่างบ้าคลั่งไปทั่วร่าง ก่อนที่จะถอยกลับเข้าร่าง ในเวลาเดียวกันร่างกายของจอมมารที่ผอม เหมือนชายวัยกลางคนทั่วๆไป ก็ขยายใหญ่ขึ้น พริบตาเดียวเขาสูงถึง 2 เมตร กล้ามเนื้อบูดโบนอันแนนไปพลังราวกับระเบิด
“หายไปซะ!”จอมมารร้องคำรามกึกก้อง เสียงคำรามของเขาทำให้ชั้นบรรยากาศปั่นป่วน ร่างของจอมมารหันกลับมาเผชิญหน้ากับผ่ามือสีทองพอดี จากนั้นเขาก็ชกหมัดออกไป
การโจมตีของเขาไร้พลังใดๆเสริม มันเป็นพลังของกายเนื้อเพียงอย่างเดียว!
ตูม!
ฝ่ามือทองและหมัดธรรมดา ปะทะกันอย่างรุนแรง เกิดสายลมหมุนวนพัดกระจายออกไป
ผิวหนังชั้นนอกของจอมมารระเบิดออก ร่างกายปกคลุมไปด้วยเลือด แต่เขาก็ไม่ล้มลง จอมมารมองเจ้าอาวาสหงหมิงก่อนจะแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว
“ถ้าแกมีความสามารถแค่นี้ ก็ไม่สามารถเอาชนะข้าได้!” พูดจบร่างของจอมมารก็พุ่งไปหาเจ้าอาวาสหงหมิง
ร่างกายของจอมมารไร้กลิ่นอายของพลัง เหมือนคนธรรมดาทั่วไป แต่ความเร็วที่จอมมารพุ่งเข้ามา มันเร็วราวกับจรวด! คนธรรมดาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เร็วแบบนี้แน่!
เจ้าอาวาสหงหมิง หยิบประคํา 108 เม็ดออกมา แสงสีทองขาวอาบไปทั่วเม็ดประคําทีละเม็ดก่อนที่เม็ดประคำทั้ง 108 เม็ดจะส่องแสง เจ้าอาวาสหงหมิงก็เหวี่ยงประคำเข้าปะทะจอมมาร
เปรี้ยง! ทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรง ก่อนที่ร่างของเจ้าอาวาสหงหมิงจะกระเด็นออกไปราวกับถูกรถบรรทุกหนักชน เลือดสีแดงพุ่งออกจากปาก เป็นละอองเลือดสาดกระจายกลางอากาศทิ้งเป็นทางยาว
จอมมารถอยกลับไปสองก้าว แขนขวาอาบไปด้วยเลือดห้อยลง กระดูกแขนข้างนั้นแตกละเอียด ไม่สามารถขยับแขนขวาได้อีก แต่จอมมารไม่สนใจการบาดเจ็บ เขาตั้งท่าจะตามไปซ้ำให้เจ้าอาวาสหงหมิงตาย แต่ในตอนนั้นเอง ดาบสายฟ้าก็แหวกผ่านอากาศแทงเข้าไปที่ตำแหน่งหัวใจของเขาจากด้านหลังในชั่วพริบตา!
ฉึก! ดาบสายฟ้าแทงผ่านผิวชั้น ทะลุผ่านกล้ามเนื้ออันทรงพลังที่บีบอัดจนแข็งแกร่งพอๆกับเหล็กกล้า จนแทงเข้าไปที่หัวใจได้สำเร็จ แต่เมื่อแทงเข้าไปได้เล็กน้อยก็หยุดกึก
จอมมารวาดมือซ้ายกลับมาด้านหลังโดยที่ไม่หันกลับ มือซ้ายคว้าที่ใบดาบพอดี เขากำใบดาบแน่นไม่ให้ดาบแทงเข้าไปได้อีก แม้ว่ามือของเขาจะได้รับความเสียหายอย่างมากจากคลื่นพลังดาบ เขาก็ไม่ยอมปล่อย
ในใจของจอมมารเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง ถ้าเขาจับใบดาบไม่ทัน เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน อีกแค่นิดเดียวเขาก็จะตายอย่างน่าสังเวช ก่อนที่เขาจะได้สร้างชื่อเสียง ประกาศก้องบอกให้ทุกคนในโลกรู้ว่าตัวเองเป็นราชาของโลก
พันเอกนาคามูระ เคนชิดะมองดาบที่ถูกหยุดด้วยความเสียใจ เขาเร่งเร้าพลังทั้งหมดออกมา แต่ก็ไม่สามารถขยับไปข้างหน้าได้
จอมมารหันกลับมาอย่างรวดเร็วและเตะไปที่ร่างของพันเอกนาคามูระ เคนชิดะอย่างรุนแรง จนตัวงอเป็นกุ้้ง จอมมารยังคงกำดาบแน่นไม่ยอมปล่อย สายตามองร่างของพันเอกนาคามูระ เคนชิดะด้วยความโกรธแค้น เขาเกือบถูกขยะตรงหน้าฆ่า ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะโกรธขนาดนี้!
จอมมารขยับเท้าจะเตะพันเอกนาคามูระ เคนชิดะซ้ำให้ตาย!
แต่ในตอนนั้นเองเสียงแหวกอากาศดังขึ้นอย่างไร้ซุ่มเสียงจากทางด้านหลัง ก่อนที่จะรู้ตัว หอกสายลมก็พุ่งตรงไปที่ตำแหน่งเดิม ที่ดาบสายฟ้าเคยแทงเข้าไปที่หัวใจอย่างแม่นยำ!
คลื่นนนน!
อยู่ๆทุกสิ่งโดยรอบเหมือนกับถูกแช่แข็ง หอกสายลมหยุดกึกห่างจากร่างของจอมมารเพียงครึ่ง ซ.ม.เท่านั้น
ตูม! ท้องฟ้าร้องคำรามดังกึกก้อง ราวกับเสียงพิโรธของสวรรค์ ก่อนที่พลังงานอันน่าสะพรึงกลัวจะกดทับลงมา ทุกสิ่งที่อยู่ด้านล่างถูกพลังงานอันน่าสะพรึงกลัวบดขยี้อย่างรุนแรง รวมถึงหอกสายลมที่ถูกพลังนั้นทำลายหายไปอย่างสิ้นเชิง
จอมมารและพันเอกนาคามูระ เคนชิดะถูกพลังนั้นทำร้ายจนหมดสติทันที โดยที่ไม่สามารถตอบโต้ได้เลย
แต่ในขณะที่ทั้งสองล้มลงพร้อมกัน ร่างของจอมมารก็แผ่กลิ่นอายอันแข็งแกร่งออกมา ก่อนที่ด้านหลังของจอมมารจะเกิดช่องมิติขนาดเล็กเปิดขึ้น แขนขนาดใหญ่อันแข็งแกร่งของมนุษย์ผ่านมิติออกมาจับที่ร่างของจอมมาร และดึงเข้าไปในมิติอย่างรวดเร็ว!
คลื่นนนน!
เสียงบนท้องฟ้าร้องคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว ก่อนที่พลังอันน่าสะพรึงกลัวจะพุ่งเข้าใส่มิติเล็กๆจนแตกเป็นชิ้น เสียงกรีดร้องดังออกมาจากช่องมิติ ก่อนจะเงียบหายไป
เสียงร้องบนท้องฟ้าดังขึ้นอีกชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะเงียบลง
ทุกอย่างกลับมาอยู่ในความสงบ เหมือนกับว่าไม่เคยมีการต่อสู้อันรุนแรงมาก่อน
อีกด้านหนึ่ง
จิวโมไป๋กระอักเลือด ใบหน้าซีดเผือด ก่อนจะทรุดล้มลง เขาใช้แขนขวายันพื้นและพลิกตัวนอนหงายหน้าขึ้น
กฎของสวรรค์และโลก!
จิวโมไป๋สูดลมหายใจลึกๆ ดวงตาฉาบแววลุ่มลึก
สิ่งที่ปกป้องจอมมารจากการลอบโจมตีของเขาคือกฎของสวรรค์และโลกไม่ผิดแน่!
นอกจากบุตรแห่งโชคอย่างจี้หยางเฟยแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าจอมมาร ผู้ที่เป็นชนวนที่ทำให้โลกล่มสลายจะได้รับการปกป้องจากกฎของสวรรค์และโลกด้วยเช่นกัน
การต่อสู้ของจี้หยางเฟยและจอมมาร ดุเหมือนว่ามันจะถูกลิขิต เอาไว้แล้ว ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
เขาไม่สามารถฆ่าจอมมารก่อนถึงเวลา เพื่อป้องกันไม่ให้จอมมารชักนำผู้คนจากมิติอื่นเข้ามาบุกมิติโลกได้
จิวโมไป๋ถอนหายใจด้วยความเสียใจ ก่อนที่เขาจะสงบใจลงและพบบางอย่าง
แม้ว่าจะไม่มีกฎของสวรรค์และโลก แต่จากที่เขาเห็นเมื่อครู่ จอมมารจะต้องถูกคนลึกลับช่วยเหลือเอาไว้อยู่ดี แม้ว่าหัวใจจะถูกทำลาย แต่ในยุคสมัยนี้ ที่วิชาแพทย์ก้าวหน้าไปมาก หัวใจถูกทำลายไปแค่ไม่กี่นาที สามารถยื้อชีวิตเอาไว้ได้ ด้วยโชคชะตาอันแข็งแกร่งของจอมมาร ยังไงเขาก็สามารถหาหัวใจเสริม เพื่อมีชีวิตต่อไปได้อยู่ดี!
จิวโมไป๋กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว
โชคชะตาช่างน่ากลัวจริงๆ
ชีวิตที่น่าสมเพชของเขาในอดีต ก็คงถูกลิขิตไว้เพราะโชคชะตาเช่นกัน
แต่ในตอนนี้เขาได้เกิดใหม่ เขาสามารถแก้ไขความผิดพลาดในอดีต
จิวโมไป๋ให้คำมั่นสัญญากับตัวเอง เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองถูกคำว่าโชคชะตาชี้นำให้ตกไปอนาคตที่น่าเศร้าอีกต่อไป!
—
จบภาค!!!
