ในชั่วขณะที่อิซาชิกำลังมองหาจิวโมไป๋ที่หายไป
ในเวลาเดียวกัน เคนซูกุก็เปลี่ยนกระบวนท่าโจมตี คมดาบห่อหุ้มกฎแห่งธาตุไฟกวัดแกว่งโจมตีราวพายุเพลิง โหมกระหน่ำโจมตีอย่างดุเดือด
อิโทซะขมวดคิ้วแน่น รวบรวมสมาธิควบคุมกฎแห่งธาตุสายฟ้า ร่างของเขาพลันหายวับไป พายุเพลิงฟันลงในจุดที่เขาเคยอยู่ พริบตาเดียวก็ปรากฏตัวที่ด้านข้างของเคนซูกุ เขายกดาบคาตานะแนวขวาง กฎแห่งธาตุสายฟ้าไหลไปรวมที่ใบดาบ ก่อนจะแทงตรงไปยังร่างของเคนซูกุ
คมดาบแทงฉีกอากาศด้วยความเร็วสูง เสียงสายฟ้าพุ่งผ่านอากาศดังกึกก้อง จนเกิดประกายไฟลุกไหม้เล็กน้อย
ดวงตาของเคนซูกุฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย เขาสาวเท้าก้าวไปข้างหน้า พลังกดดันไปรวมที่ใบดาบพร้อมกับโยกตัวไปด้านข้าง ยกดาบขึ้นมาปัดการแทงของอิโทซะออกไปด้านข้าง แรงปะทะทำให้ร่างของเขาหมุนหนึ่งรอบ คมดาบแทงผ่านร่างของเขาไป พวกเขาทั้งสองพลันสลับตำแหน่งการยืน ไม่รอช้าเขาหมุนตัวฟันไปที่หลังของอิโทซะ
ฉัวะ! เลือดสีแดงสดสาดกระจาย
อิโทซะเซถลาไปข้างหน้า ใบหน้าของเขาขาวซีด ดวงตาสีม่วงจางลงเล็กน้อย
เคนซูกุหยุดยืน ยกดาบขึ้นและเหวี่ยงดาบไปด้านข้าง สะบัดเลือดที่ติดใบดาบออกไป สายตามองอิโทซะด้วยแววตามองคนที่ต่ำกว่า”มีดีแค่ความเร็ว การเคลื่อนไหวอ่อนหัด”
อิโทซะหันหลังกลับมามองเคนซูกุ รัศมีดาบวงกลมขยายปกคลุมร่างของเคนซูกุ ก่อนที่เขาจะชักดาบเร็วฟาดฟันออกไปนับไม่ถ้วน
เคนซูกุเหลือบตามองการโจมตีด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะระเบิดกฎแห่งธาตุไฟออกมาและฟันดาบออกไป คลื่นดาบเพลิงทำลายรัศมีดาบจนหมดสิ้น คลื่นพลังทั้งสองสาดกระจายออกโดยรอบ
“นายใช้วิชาพิเศษบางอย่างที่กระตุ้นประสาทสัมผัส เพื่อที่จะสามารถใช้การเคลื่อนไหวความเร็วสูงสินะ?”เคนซูกุพูดเหมือนถาม แต่ดวงตามองอิโทซะราวกับมองทะลุไปยังวิญญาณของเขา
อิโทซะถอยไปด้านหลังหลายก้าวสลายคลื่นพลัง เขาเงยหน้ามองสบตากับเคนซูกุ เขาไม่ตอบคำถามของอีกฝ่าย รัศมีดาบแผ่ขยายออกมาอีกครั้ง
“ไร้ประโยชน์”เคนซูกุส่ายหน้าช้า แล้วพุ่งเข้าไปหาอิโทซะ ดาบคาตานะลุกไหม้ด้วยเปลวเพลิงอันร้อนแรง เขายกดาบขึ้นและฟันเข้าใส่ร่างของอิโทซะ
แต่ในตอนนั้นเอง อิซาชิก็ปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ และฟันดาบไปที่ข้อมือที่จับดาบของเคนซูกุ แสงสีม่วงพุ่งเข้ามาราวสายฟ้าฟาด
“น่ารำคาญ!”เคนซูกุแค่นเสียงไม่พอใจ เขาย่อเข่าลงเล็กน้อย เพื่อลดความเร็ว ก่อนจะหมุนตัวหลบดาบของอิซาชิพร้อมกับใช้ฝักดาบฟาดไปที่หลังของอิซาชิอย่างจัง
ปัง! อิซาชิล้มลงกับพื้น เคนซูกุใช้แรงโจมตีเหวี่ยงร่างหมุนตัวกลางอากาศข้ามร่างของอิซาชิ และฟันดาบฟันเข้าใส่อิโทซะ
การเคลื่อนไหวปรับเปลี่ยนกระบวนท่าของเคนซูกุ ลื่นไหลรวดเร็วหมดจดจนน่ากลัว
อิโทซะยกดาบขึ้นมาป้องกัน
เคร้ง! ร่างของอิโทซะถูกฟันกระเด็นออกไปอย่างแรง เขากลิ้งกับพื้นหลายตลบก่อนจะหยุด
เคนซูกุไม่ไล่ตาม เขาหันมามองอิซาชิที่กำลังลุกขึ้น เขายกดาบและแทงดาบใส่ร่างของอิซาชิโดยไม่พูดอะไรซักคำ
ฉึก! คมดาบแทงทะลุร่างของอิซาชิไปด้านหลัง
“แก!”อิโทซะที่กำลังลุกขึ้นมา ร้องคำรามด้วยความโกรธ ก่อนจะพุ่งเข้าหาเคนซูกุ
“หึ เป็นแค่ขยะแท้ๆ แต่ชอบเข้ามายุ่งวุ่นวาย”เคนซูกุดึงดาบกลับ ร่างของอิซาชิสะบัดตามแรงดึงก่อนจะล้มลง เขายกมือกุมบาดแผลที่ท้องพยายามหยุดเลือด
อิโทวะเข้ามาถึง เขาก็โจมตีเคนซูกุไม่ยั้ง กฎแห่งธาตุสายฟ้าระเบิดออกมาอย่างรุนแรง
เคนซูกุใช้ดาบป้องกันอย่างใจเย็น เขาทำเหมือนกับกำลังใช้อิโทซะซ้อมมือ ไม่ได้ตั้งใจจะต่อสู้จริงจัง
ในขณะที่เคนซูกุกำลังเล่นสนุก
เสียงการเคลื่อนไหวแผ่วเบาดังขึ้นที่ด้านหลัง
เขาหันมามอง ก็เห็นอิซาชิกำลังพุ่งเข้ามา เลือดสีแดงสดยังไหลทะลักที่ท้องไม่หยุด
“สภาพอย่างนั้นยังจะยุ่งอยู่อีก”เคนซูกุพูดด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นด้วยความไม่พอใจ
อิโทซะเห็นโอกาส เขาไม่รอช้าระเบิดพลังกดดันผสานกับกฎแห่งธาตุสายฟ้า ไปรวมที่ดาบและฟันใส่ร่างของเคนซูกุทันที
เคนซูกุกรอกตามองซ้ายขวาด้วยความเร็วสูง เขาชักเท้าถอยไปครึ่งก้าว ดาบของอิโทซะฟันผ่านหน้าของเขาไปลงที่พื้น จนพื้นดินถูกตัดเป็นหลุมลึก ในเวลาต่อมาเขาใช้ฝักดาบมือซ้ายเกี่ยว ดาบของอิโทซะขึ้นพอดีกับดาบของอิซาชิฟันเข้ามา เขาใช้สันดาบของอิโทซะรับดาบของอิซาชิ
เคร้ง! ใบดาบของอิโทซะหักกลาง ใบหน้าของอิโทซะและอิซาชิพลันเปลี่ยนไป
ดาบคืออาวุธคู่กายของนักดาบ เมื่อสูญเสียดาบก็เท่ากับเท้าข้างหนึ่งได้ก้าวไปในยมโลกแล้ว
ในตอนนั้นเองเคนซูกุ ก็หมุนตัวไปด้านหลังของอิโทซะพร้อมกับยกดาบขึ้นสูงพร้อมจะตัดหัวของอิโทซะ
พิ้ววว! ก่อนจะเคนซูกุจะฟันดาบ เสียงแหวกอากาศก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เขาเปลี่ยนการโจมตีเป็นยกดาบป้องกัน
เปรี้ยง! พลองไม้ฟาดลงที่ใบดาบพอดี พลองไม้กระแทกร่างของเคนซูกุออกไปสามก้าว
จิวโมไป๋ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบ โดยไม่พูดอะไร เขายกมือขึ้นกดไปที่บาดแผลของอิซาชิ กฎแห่งธาตุไม้เข้าสมานบาดแผลอย่างรวดเร็ว แม้จะไม่สามารถรักษาบาดแผลได้ในทันที แต่ก็สามารถหยุดเลือดได้ ทำให้อิซาชขิพ้นขีดอันตราย
“มีแมลงเข้ามารบกวนไม่หยุดเลยจริงๆ”เคนซูกุพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เข้าเดินมาอย่างช้าๆด้วยท่าทางเย่อหยิ่งถึงที่สุด เขาเงยหน้าเล็กน้อยใช้การมองลงเพื่อแสดงความเหนือกว่า
จิวโมไป๋มองเคนซูกุ เขามองไปที่ดวงตาสีแดงเพลิงที่แปร่งประกายระยิบระยับ
“ดวงตาของนายพิเศษสินะ”จิวโมไป๋กล่าวขึ้น
เคนซูกุชะงักเล็กน้อยก่อนจะยิ้มเล็กน้อย
“แกรู้อะไร? ลองทายมาสิ ถ้าตอบถูกฉันอาจจะไว้ชีวิตแกก็ได้”ปากบอกจะไว้ชีวิต แต่กลิ่นอายสังหารแผ่กระจายออกมาจากดวงตา
“ความสามารถคงอยู่ในประเภท สุดยอดสัญชาตญาณ ที่สามารถมองการเคลื่อนไหวและตอบสนองแทบในจะทันที”จิวโมไป๋พูดอย่างช้าๆไปพร้อมกับรักษาอิซาชิ เขาพยายามพูดถ่วงเวลา
“ถูกต้อง การสังเกตไม่เลว สนใจย้ายมาประเทศเกาะและเข้าสำนักของฉันไหม”เคนซูกุก็รู้จุดประสงค์ของจิวโมไป๋แต่เขาก็ยอมเล่นด้วย เพราะเขามั่นใจว่า ทางฝั่งของพวกเขาสามารถจัดการกับสำนักดาบสายฟ้าคำรณได้แล้ว
จิวโมไป๋ไม่ตอบยกมือจากแผลของอิซาชิ และเดินไปข้างๆอิโทซะและกดมือลง แต่ยังไม่ทันทีเขาจะเอือมมือไปถึง
เคนซูกุก็ปรากฏตัวขึ้นด้านข้างของพวกเขาอย่างไร้ซุ่มเสียง
“ฉันไม่ได้บอกให้รักษาเขาเลยนะ”เคนซูกุเอียงหน้ามามองจิวโมไป๋และยิ้มเย็นยะเยือก ในเวลาเดียวกันเขาก็เหวี่ยงดาบออก
จิวโมไป๋ตอบสนองทันที เขาผลักอิซาชิที่ยืนอยู่ข้างไปด้านหลัง ในเวลาเดียวกันก็ยกเท้าเตะอิโทซะเบาๆ ให้เขาพ้นระยะการโจมตี
“การตอบสนองไม่เลว”เคนซูกุกล่าวก่อนจะพุ่งเข้าหาจิวโมไป๋ ดวงตาเป็นประกายแวววาวราวหมาป่ากำลังล่าเหยื่อ
จิวโมไป๋ยกพลองไม้ขึ้นกฎแห่งธาตุไม้สีเขียวเข้ม ห่อหุ้มพลองไม้ เขาก้าวเท่าไปข้างหน้าตั้งท่าต่อสู้
แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ต่อสู้กัน หลุมทางเข้าโบราณสถานพลันปล่อยสายฟ้าสีม่วงพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า
คลื่นนนน เสียงสายฟ้าดังกระหึม เมฆสีดำรวมตัวกันจนปกคลุมท้องฟ้าอีกครั้ง ก่อนที่สายฟ้านับไม่ถ้วนจะรวมตัวกันเหนือทางเข้าโบราณสถาน ในเวลาต่อมา สายฟ้าก็ผ่าลงมา มันผ่าลงไปที่หลุมทางเข้าโบราณสถาน
เปรี้ยง!
เหนือปากหลุมเกิดรอยแยกกลางอากาศ ในเวลาต่อมาร่างของหญิงสาวก็ปรากฏขึ้นหน้าหลุม
“คิยูมิ!”เสียงของอิโทซะร้องตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ
ใบหน้าของเคนซูกุบิดเบี้ยว
“เป็นไปไม่ได้! โบราณสถานปิดแล้ว คนที่มีชีวิตอยู่ไม่สามารถอยู่ในโบราณสถานได้!”
