รถเมล์สาย 18 – ตอนที่ 5 อุบัติเหตุ

บทที่  5  อุบัติเหตุ

 

          เมื่อการสืบสวนคดีไม่มีความคืบหน้า เย่ปิน เฉินฮุ่ยและจางหลาน ก็พากันไปที่บริษัทของหลิวเจียซิ่งผู้โพสต์คลิปวีดีโอ ‘รถเมล์ผี’

          แล้วเย่ปินกับพวกก็มาถึงที่หมาย

          “ บริษัทนี้อยู่ลึกลับมาก !”  จางหลานมองอาคารพาณิชย์ทรุดโทรมที่อยู่สุดปลายถนน และกล่าวขึ้นด้วยอารมณ์บางอย่าง

          “ ใช่ !  แถมยังหายากมากด้วย !”  เฉินฮุ่ยยิ้มอย่างขมขื่น พวกเขาสามคนมาถึงที่นี่นานแล้ว แต่ก็ต้องใช้เวลาไปมากในการค้นหาอาคารพาณิชย์ที่ซ่อนอยู่สุดปลายถนนหลังนี้

          “ เราเข้าไปกันเถอะ” เย่ปินพูดพร้อมกับเดินนำพวกเขาเข้าไปในอาคารพาณิชย์

          แม้ว่าด้านนอกของอาคารจะดูทรุดโทรม แต่สภาพภายในที่มองเห็นไม่ได้ทรุดโทรมอย่างที่คนทั้งสามคิด

          หลังจากเข้าไปสอบถาม ในที่สุดพวกเขาทั้งสามก็ได้พบ หลิวเจียซิ่งผู้โพสต์คลิปวีดีโอรถเมล์ผี ‘สาย  18’

          “ โอ้ !  พวกคุณนี่เองที่โทรมาเมื่อวาน !  ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ตอนนี้มีการหลอกลวงทางโทรศัพท์มากเหลือเกิน ผมเลยคิดว่าพวกคุณเป็นคนพวกนั้น” หลิวเจียซิ่งในชุดสูทเรียบง่าย ตัวไม่สูงมาก สวมแว่นตาหนาเตอะ ให้ความรู้สึกของผู้คงแก่เรียน

          “ ไม่เป็นไรครับ” เย่ปินพูดเรียบๆ

          “ พวกคุณมาถามเรื่องรถเมล์ผีสินะครับ ?”  หลิวเจียซิ่งรู้จุดประสงค์ในการมาของพวกเขาอยู่แล้วว่าต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องรถเมล์ผี ‘สาย  18’  ดังนั้นเขาจึงถามออกไปตรงๆ

          เย่ปินพยักหน้า “เราต้องการรู้เรื่องคลิปวีดีโอนั่นจริงๆ คุณเป็นคนโพสต์มันจริงๆใช่ไหม ?  ถ้าใช่ มันถ่ายที่ไหนและเมื่อไหร่ ?”

          “ เฮ้อ…” หลิวเจียซิ่งไม่ได้ตอบคำถามเย่ปิน แต่กลับถอนหายใจออกมา

          “ ทำไมคุณถึงได้ถอนหายใจ ?”  จางหลานถามด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้ถอนหายใจทันทีที่ได้ยินคำถาม

          “ คุณตำรวจครับ คลิปวีดีโอนั่นเป็นเรื่องจริง แต่ผมไม่ใช่คนถ่ายคลิป เพื่อนของผมเป็นคนถ่าย”

          “ เพื่อนของคุณ ?  แล้วตอนนี้เพื่อนของคุณอยู่ที่ไหนครับ ?”  จางหลานรีบถามทันที

          “ เขา…” หลิวเจียซิ่งพูดได้แค่นั้นก็ก้มหน้าลงทำหน้าเศร้า ไม่นานเขาก็เงยหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “เขาเสียชีวิตไปแล้วเมื่อสองปีก่อน”

          เมื่อได้ยินสิ่งที่หลิวเจียซิ่งพูด พวกเย่ปินทั้งสามคนก็ถึงกับตกตะลึง

          “ ตาย ?  เป็นอะไรตายเหรอครับ ?”  จางหลานถามขึ้นด้วยความกังวล

          “ มันเป็นเพราะคลิปวีดีโอที่พวกคุณพูดถึงนั่นแหล่ะ” หลิวเจียซิ่งกล่าวพร้อมกับมองไปที่คนทั้งสาม

          “ คุณหมายถึงอะไร ?  ที่ว่าเป็นเพราะคลิปวีดีโอเหนือธรรมชาตินั่น หมายความว่ายังไง ?”  เฉินฮุ่ยเป็นผู้กล่าวในครั้งนี้

          “ เฮ้อ…” หลิวเจียซิ่งถอนหายใจอีกครั้ง แล้วค่อยๆเริ่มพูด

          “ คืนหนึ่งเมื่อสองปีก่อน ผมกับเพื่อนขับรถออกไปเที่ยวด้วยกัน วันนั้นเราอยู่กันดึกมาก พอ  5  ทุ่ม เราก็ออกมาจากบาร์ แต่เพราะดื่มกันมากไป เราจึงอยากจะเปิดห้องที่โรงแรมที่อยู่ใกล้ๆเพื่อพักให้สร่างเมาก่อน  ( เมาไม่ขับ )”  พูดถึงจุดนี้สีหน้าของหลิวเจียซิ่งก็ดูเคร่งเครียดขึ้นทันที

          “ ระหว่างทางที่ไปโรงแรม เราผ่านป้ายรถเมล์ที่ดูเก่ามาก ข้างๆป้ายมีโคมไฟถนนที่ดูโทรมมากเหมือนกัน ผมจำมันได้ชัดเจนมาก ตอนนั้นเพื่อนของผมยังพูดว่า ไฟถนนมันกระพริบดูน่าหงุดหงิดจังว่ะ แล้วเพื่อนของผมก็เดินไปที่ป้ายรถเมล์”

          “ จากนั้นเขาก็เอาขวดเหล้าที่ถือมาด้วยเขวี้ยงไปที่ไฟถนนจนมันแตก” หลิวเจียซิ่งกล่าวและหายใจเร็วเหมือนกำลังหายใจไม่ออก

          “ หลังจากไฟดับ เพื่อนของผมก็เดินกลับมาลากผมให้เดินไปที่โรงแรมต่อ แต่เราเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงรถเมล์เปิดประตูดังขึ้น แล้วเราสองคนก็หันกลับไปมองแถวๆหน้าป้ายรถเมล์ มีรถเมล์โผล่มาไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่” หลิวเจียซิ่งกล่าวพร้อมกับหายใจเข้าออกถี่ๆและดูเครียดมาก

          “ รถเมล์คันนั้นดูเก่ามาก กระจกหน้าต่างหลายบานแตกเหลือแค่ครึ่งเดียว ตัวถังเป็นสนิมทั้งคันดูน่ากลัวมาก ผมยังจำหน้าต่างหลังรถได้อย่างชัดเจนว่าที่บนกระจก มันมีรอยมือเปื้อนเลือดติดอยู่”

          พอได้ยินคำบรรยายของหลิวเจียซิ่ง ทั้งเย่ปินและคนอื่นๆก็รู้สึกกระดูกสันหลังเย็นวาบ และความหนาวเย็นที่รุนแรงนั้นยังคงรุกรานพวกเขาอย่างต่อเนื่อง

          “ พอผมกับเพื่อนเห็นแบบนั้นก็แทบสร่างเมาทันที แล้วเพื่อนของผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรถเมล์คันนั้น เพื่อนของผมถ่ายไปได้ไม่นาน โคมไฟถนนที่เขาใช้ขวดเหล้าปาจนแตกไปแล้ว ได้สว่างขึ้นและส่องแสงจางๆออกมา”

          พอพูดถึงเรื่องนี้ หลิวเจียซิ่งก็เริ่มตัวสั่น มีเหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผากอย่างต่อเนื่อง

          “ คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ ?”  เย่ปินถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง ตอนนี้ท่าทางของหลิวเจียซิ่งดูผิดปกติไปหน่อย

          “ ไม่เป็นไรครับ” หลิวเจียซิ่งปาดเหงื่อเย็นบนหน้าผากแล้วพูดต่อ

          “ พอไฟถนนสว่างขึ้น จู่ๆก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่หน้าป้ายรถเมล์ ร่างนั้นค่อยๆหันมามองเรา แล้วยิ้มออกมาอย่างแปลกประหลาดมาก จากนั้น…” หลิวเจียซิ่งหอบ เหงื่อเย็นผุดจากหน้าผากไม่หยุด และครู่ต่อมาเขาก็กรีดร้องลั่น

          “ ผี !  มีผี !  มีผี !  ผีมาแล้ว !  ช่วยด้วย !  ช่วยด้วย !  ฉันไม่ไป !  ฉันไม่ไป !”  หลิวเจียซิ่งลุกขึ้นยืน ใช้มือกระชากผมตัวเอง ร้องตะโกนดังลั่น

          “ เฮ้ !  คุณโอเคไหม !”  พวกเย่ปินทั้งสามคนพอเห็นดังนั้น พวกเขาก็ดูเป็นกังวลเช่นกัน

          เย่ปินก้าวออกไปล็อคตัวหลิวเจียซิ่งไว้ ในขณะนี้หลิวเจียซิ่งมีสีหน้าบ้าคลั่งหัวเราะไม่หยุด ปากบ่นพึมพำอย่างต่อเนื่อง

          “ ฉันไม่ไป !  ฉันไม่ไป !  ออกไป !  ออกไป !”

          “ หลิวเจียซิ่ง !  หลิวเจียซิ่ง !”  พวกเย่ปินทั้งสามคนตะโกนเรียกชื่อหลิวเจียซิ่ง แต่ตอนนี้หลิวเจียซิ่งเป็นบ้าไปแล้ว เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งสลับกับบ่นพึมพำอย่างต่อเนื่อง

          หลังจากนั้นไม่นาน ร่างกายของหลิวเจียซิ่งก็กระตุก

          “ เฮ้ !  เฮ้ !”  เย่ปินมองหลิวเจียซิ่งพร้อมกับร้องเรียกเสียงดัง

          “ ฉันไม่ไป !  ฉันไม่ไป !  ฉัน…” จู่ๆ หลิวเจียซิ่งก็กรีดร้องลั่น หลังจากตะโกนออกมาสองสามครั้ง ร่างกายของเขาก็กระตุกขึ้นอย่างกะทันหัน แล้วล้มลงไปในอ้อมแขนของเย่ปิน

          “ เฮ้ !”

          เมื่อเย่ปินมองไปที่หลิวเจียซิ่งในอ้อมแขน เขาก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบพูดกับเฉินฮุ่ยและจางหลานว่า “เรียกรถพยาบาล !”

          เฉินฮุ่ยกับจางหลานผงะไปชั่วครู่ จากนั้นก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือกดหมายเลขฉุกเฉิน  120

          ไม่นาน รถพยาบาลก็มาถึง แต่ก่อนที่หลิวเจียซิ่งจะถูกนำตัวขึ้นรถพยาบาล เขาก็ถูกแพทย์ที่มากับรถพยาบาลแจ้งว่าเสียชีวิตแล้ว “สาเหตุการตาย หัวใจหยุดเต้น”

          พวกเย่ปินทั้งสามต่างตกตะลึง มองร่างของหลิวเจียซิ่งที่ถูกนำขึ้นรถพยาบาล ไม่มีใครคาดคิดว่าหลิวเจียซิ่งจะตายต่อหน้าต่อตาอย่างลึกลับ และที่สำคัญที่สุดก็คือ ตามคำบอกเล่าของแพทย์ หลิวเจียซิ่งไม่มีอาการผิดปกติใดๆ การตายครั้งนี้เป็นอุบัติเหตุ จากความตื่นเต้นที่มากเกินไปจนหัวใจหยุดเต้น

          แม้ว่าแพทย์จะสรุปการเสียชีวิตไว้แบบนั้น แต่ พวกเย่ปินทั้งสามคน ต่างเข้าใจดีว่า การเสียชีวิตของหลิวเจียซิ่ง มันไม่ใช่แค่ “อุบัติเหตุ”