รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 167 อย่าเรียกฉันว่าคนสวย

บทที่ 167 อย่าเรียกฉันว่าคนสวย
“สาวน้อย ไปhappyกับฉันที่โรงแรมเถอะ”ชายร่างสูงยังคงเล่นละครอย่างจริงจังตามที่ส้งเส่นเอ๋อสั่ง เมื่อเขาเห็นว่าฉินหลั่งไปดดยไม่หันกลับมามอง จึงเรียกฉินหลั่งเสียงดัง“นี่ ฉันจะพาแม่สาวสวยคนนี้ไปโรงแรมแล้วนะ ไปเล่นสนุกกับฉันบนเตียง……”
“เกิดอะไรขึ้น ฉันแสดงดีนี่นา”ชายร่างสูงไม่เห็นเงาฉินหลั่งแล้ว ในใจก็เป็นกังวลจริงๆ“เส่นเอ๋อ ผมรัดคุณจนแทบหายใจไม่ออกอยู่แล้ว ทำไมหมอนั่นยังไม่หลงกลอีก？”
“เพี๊ยะ”ชายร่างสูงเพิ่งปล่อยส้งเส่นเอ๋อ ส้งเส่นเอ๋อก็ตบเขาอย่างจัง หมอนี่ดูไม่ออกเลยจริงๆ เมื่อครู่ที่ตนจะถามฉินหลั่งให้ชัดเจนหมอนี่ก็ปิดปากเธอซะแน่น ทำเอาซะเธอพูดอะไรไม่ได้แม้แต่น้อย
“เพี๊ยะ”ส้งเส่นเอ๋อตบชายร่างสูงเสร็จ ชายร่างสูงก็เดือดขึ้นมา เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง ตบส้งเส่นเอ๋อกลับไปเช่นกัน เขาตบจนส้งเส่นเอ๋อเซ เกือบล้มลงไปกับพื้น
“นังนี่ คิดว่าตัวเองมีเงินแล้วสูงส่งรึไง ฉันแค่มาช่วยแกเล่นละคร แกกินดินระเบิดเข้าไปรึไง แม่ง！”ชายร่างสูงตบส้งเส่นเอ๋อไปฉาดหนึ่ง รู้สึกไม่ดีเหมือนตอนกินข้าวแล้วกินแมลงวันเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น “แกยังจะหลอกผู้ชายคนนั้นอีกเหรอ？ฉันดูออกว่าคนที่เขาชอบคือผู้หญิงที่ชื่อ‘จงยู่’คิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงพูดอย่างไม่อายว่าคนที่เขาชอบคือแก อายบ้างรึเปล่า？ผู้หญิงชั่วอย่างแก สมน้ำหน้าที่เขาไม่เอา！”
ด่าไปชุดใหญ่ ชายร่างสูงก็เดินพึมพำออกไป
ส้งเส่นเอ๋อยังคงยืนอึ้งอยู่ที่ดิม เธอเพิ่งจะเข้าใจ ว่าคนที่ฉินหลั่งบอกว่ารักไม่ใช่เธอส้งเส่นเอ๋อ แต่เป็น“จงยู่”ส้งเส่นเอ๋อสายตาไร้ความรู้สึก เดินออกจากทะเลสาบยุ่นซีอย่างกับศพเดินได้
สิ่งที่เกิดขึ้นกับส้งเส่นเอ๋อ เผิงเมิ่งไม่ได้สนใจ
เมื่อร่างของฉินหลั่งจากหายไปจากสายตาเธอ น้ำตาที่เผิงเมิ่งกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมา และไหลจากคางลงบนสนามหญ้า กู่ซาที่อยู่ข้างๆกอดเธอไว้ เผิงเมิ่งยิ่งยากจะควบคุม ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด สั่นไปทั้งตัว
เผิงเมิ่งร้องไห้เหมือนใจจะขาด กู่ซาทำได้เพียงตบหลังเธอและพูดปลอบใจเบาๆ หวังแค่ว่าหลังจากเผิงเมิ่งได้เจอฉินหลั่งแล้ว จะลืมเขาออกจากใจไป
11โมง ฉินหลั่งนั่งรถไปความเร็วสูงไปยังหลินอาน 2ชั่วโมงต่อมาก็มาถึงฉินหลั่งหลินอาน
เมื่อออกมาจาสถานี ฉินหลั่งก็ไปยังที่ที่ทำ“บัตรโดยสารเมืองหลินอาน” และทำบัตรโดยสารที่สามารถนั่งรถไฟฟ้าใต้ดิน และรถเมล์ได้ ที่ทำบัตรโดยสารก็เพราะฉินหลั่งคิดว่า คนที่โดยสารรถสาธารณะค่อนข้างเยอะ เขาก็อาจมีโอกาสเจอจงยู่สูง
เมื่อได้บัตรโดยสาร ฉินหลั่งเริ่มค้นหาทันที เขาเดินทางตามเส้นทางที่คิดไว้ตอนอยู่บนรถไฟความเร็วสูง เริ่มจากนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินสาย1ไปถึงสาย4 และนั่งรถเมล์สาย179ไปถึงสาย77 จากเขตเจียงก้านไปถึงเขตซ่างเฉิง……
ฉินหลั่งใช้เวลาไป3ชั่วโมงก็ไปถึงชุมชนต่างๆของหลินอาน ไม่ว่าจะบนรถ รถไฟฟ้าใต้ดิน หรือแม้แต่เดินจากป้ายรถเมล์หนึ่งไปยังอีกป้าย ฉินหลั่งก็ให้ความสนใจกับคนที่อยู่รอบๆ กลัวตัวเอง สะเพร่าแล้วคลาดกับจงยู่
ฉินหลั่งลงรถจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินเขตซีหู เดินอย่างไม่มีจุดหมายมานาน ฉินหลั่งเริ่มหิว เขาจึงนึกได้ว่าจนถึงตอนนี้แล้วตนยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง
ขณะยืนอยู่บนถนนอันกว้างใหญ่ของหลินอาน ฉินหลั่งอยากหาร้านอาหารหาอะไรกินสักหน่อย ขณะกำลังเดินเขาก็ได้กลิ่นหอมบางอย่าง เมื่อมองไปก็เห็นรถเข็นคันเล็กๆใต้อาหารขาย“แป้งธัญพืช”ข้างๆรถเข็นมีรถสามล้ออีกหนึ่งคัน บนรถเต็มไปด้วยผักสดรถอาหาร
ฉินหลั่งจำได้ว่าตอนคบกับจงยู่ กินขนมธัญพืชอยู่บ่อยๆ ในใจก็มีความรู้สึกขึ้นมาพลางเดินไปยังรถเข็น เดินใกล้ถึงฉินหลั่งก็เห็นผู้หญิงรูปร่างดียืนอยู่ เธอกำลังทะเลาะกับคนแก่คนหนึ่ง
ยิ่งฉินหลั่งเดินเข้าไปใกล้ ก็ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองทะเลาะกันชัดขึ้น
“เงินก็ให้ไปแล้ว ทำไมยังไม่ไปอีก？ยังอยากแย่งเงินอีกเหรอ？” หญิงสาวในชุดกันเปื้อนดุชายชรา
“ไม่ใช่สิ ไข่ไก่นี่17.5บาท ทั้งหมด15กิโล เธอควรให้ฉัน262.5บาท นี่เธอให้มาแค่225บาท ยังขาดอีก37.5บาทเนี่ย！”ชายชราที่ขายของดึงกระโปรงทวงเงินผู้หญิงคนนั้น
“โกหก ไข่ไก่ที่ฉันซื้อคุณก็ขาย15.5บาทมาตลอด แต่คุณขายให้ฉัน17.5บาทเนี่ยหลอกกันชัดๆ เอาเงินไปแล้วก็รีบไปซะ อย่ามาขวางการทำมาหากินของฉัน”ผู้หญิงสาวพูดฉอดๆๆ
“15.5บาทอะไรกัน เธอคิดว่าตอนนี้มันเทียบกับเดือนที่แล้วได้เหรอ ถ้าเธอไม่มีปัญญาซื้อก็เอาไข่ไก่คืนมา ฉันจะไปขายให้คนอื่น！”ชายชรากำลังจะแย่งตะกร้าไข่ที่หญิงสาวถือกลับไป
“ออกไป ไข่นี่เป็นของฉันแล้ว เอาเงินแล้วไปซะ！”หญิงสาวปกป้องไข่อย่างดี ไม่ยอมให้ชายชราแย่งไป
“แม่ง แกนี่มันไม่มีเหตุผลจริงๆ？ถึงวันนี้ฉันจะต้องทำลายให้ไข่ไก่15กิโลนี่ ก็ไม่ยอมให้แกหรอก”ชายชราก็ร้อนรน เหมือนจะแย่งไข่ตะกร้านี้ไป
ฉินหลั่งเดินไปถึงรถเข็นพอดี แล้วรีบห้ามชายชรา
“คุณลุง อย่าวู่วาม”ฉินหลั่งดึงชายชราให้ห่างออกไป
“นังคนนี้รังแกกันเกินไปแล้ว ฉันจะทำลายไข่ไก่ของมัน และพังรถเข็นเส็งเคร็งนี่ซะถึงจะพอใจ！พ่อหนุ่ม คุณปล่อยผม”ชายชราโกรธจนหน้าแดง พูดพลางจะเข้าไปทะเลาะกับหญิงสาว
“ขู่ใครหน่ะ เข้ามาสิ！ลองกล้าพังรถฉันดูสิ ฉันจะจัดการให้น่วมเลย……”หญิงสาวไม่กลัวแม้แต่น้อย พลางชี้นิ้วด่าชายชรา
ฉินหลั่งถอนหายใจออกมา เขาขมวดคิ้วมองไปยังหญิงสาวก็ตกใจเล็กน้อย
“คุณลุง เงินที่เธอค้างลุงผมจ่ายแทนเอง”ฉินหลั่งคิด เพื่อเงินไม่กี่บาทแต่กลับทะเลาะกันถึงขั้นนี้ มันไม่คุ้มค่าแลย เขาเลยจ่ายให้
“นังคนนี้ทำให้ฉันโมโหซะจริงๆ ฉันไม่สนเรื่องเงินนั่น วันนี้ไม่ได้พังรถมัน ฉันกินข้าวไม่อร่อย……”ดูท่าชายชราอยากให้หญิงสาวจ่ายถึงจะพอใจ
“คุณว่าแบบนี้ได้ไหม ผมจะให้คุณ5พันบาท คุณปล่อยเธอไปเถอะ……”ฉินหลั่งครุ่นคิด แล้วพูดขึ้น
“ปล่อยผมนะ คุณพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์……อีกเดี๋ยว คุณว่าเท่าไหร่นะ？”ชายชราพึ่งคิดได้
“5พัน”ฉินหลั่งพูด
“คุณไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหม？”ชายชราไม่ได้สนใจหญิงสาวแล้ว เมื่อฉินหลั่งปล่อยเขา เขามองฉินหลั่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ฉินหลั่งยิ้มบางๆ หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วสแกนไปที่คิวอาร์โค้ดที่รถเข็นขายผักคุณลุง“นี่คือคิวอาร์โค้ดของลุงใช่ไหม？ผมจะโอนไปให้”ฉินหลั่งพูดพลางสแกนคิวอาร์โค้ดของชายชรา โอนเงินให้เขาไป5พันบาท
“ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ คุณใจกว้างจริงๆ”ชายชราก้มหัวขอบคุณฉินหลั่ง แล้วหยิบแครอทกับผักกาดหอมจากรถสามล้อ สอดไปที่หน้าอกฉินหลั่ง“คุณกินสิ ทั้งหมดนี้ปลูกในที่ดินของผมเอง……”
ฉินหลั่งขอบคุณเสร็จ ชายชราจึงขับรถสามล้อออกไปอย่างชอบใจ และไม่สนใจคำด่าของหญิงสาวแม้แต่น้อย
“คุณช่วยฉันทำไม！”หญิงสาวจ้องฉินหลั่งพลางถาม
“ไม่มีอะไร？พวกคุณล้วนลำบาก คุณไม่ควรรังแกเขา……”ฉินหลั่งพูดค่อนข้างจริงจัง
ในขณะเดียวกันฉินหลั่งเพิ่งเห็นหน้าตาของหญิงสาวชัดๆ ผมเธอดัดสั้น ผิวไม่ขาว หน้าตาขรุขระ ไม่รู้โดนไฟลวกหรืออะไร และมีสิวแดงๆ2-3เม็ด บางเม็ดก็ดูออกว่าบีบมาแล้ว อีกทั้งหญิงสาวคนนี้ยังดูเหมือนคนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ไม่ใช่คนจีนแท้ๆ
โดยรวมคือผู้หญิงคนนี้หน้าตาไม่สวย
“ฉันจะรังแกเขาแล้วจะทำไม คุณไม่ยอมงั้นเหรอ”เมื่อฉินหลั่งดุเธอ หญิงสาวก็โมโหขึ้นมาเล็กน้อย
“คิดซะว่าผมพูดผิดไปก็แล้วกัน”ฉินหลั่งถอนหายใจ ดูท่าผู้หญิงคนนี้นิสัยไม่ดีเอามากๆ อย่าไปพูดกับเธอนักจะดีกว่า“คุณทำแป้งนี่ให้ผมสักอันสิ ใส่แฮมกับมันฝรั่งเส้นด้วย”
“ไม่ทำ！”หญิงสาวปฏิเสธอย่างไม่ลังเล
“ทำไมไม่ทำให้ผมล่ะ ผมไม่ได้หาเรื่องคุณสักหน่อย”ตอนนี้ฉินหลั่งโกรธมากจริงๆ ตนช่วยเธอและให้เธอทำแป้งให้ก็แค่นั้น ท่าทางแบบนี้ไม่ดีเอามากๆ
“ยุ่งอะไรด้วย ฉันอยากทำก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ทำ”หญิงสาวไม่รู้สึกว่าตัวเองทำไม่ถูกต้องแม้แต่น้อย
“ดี ดี…”ผู้หญิงคนนี้ทำให้ฉินหลั่งโมโหมากจริงๆ ปากพูดว่าดี แต่ความเป็นจริงนั้นกำลังเย้ยหยันหญิงสาว ตอบแทนคนมีบุญคุณกับตัวเองได้ดีจริงๆ
ฉินหลั่งไม่พูดกับหญิงสาวต่อ เขาเดินมาก็เหนื่อยพอแล้ว เลยหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าเป้ วางไปริมบนถนน และนั่งพักผ่อน
ฉินหลั่งนั่งบนริมถนน20นาที ระหว่างนั้นมีคนมาซื้อแป้งธัญพืชของหญิงสาว5-6คน เขาสังเกตได้ว่าทุกครั้งที่หญิงสาวหยิบไข่ไก่ ตาจะกะพริบ เหมือนคิดได้ว่าไข่พวกนี้ได้มาเพราะความช่วยเหลือของเขา
ฉินหลั่งคิดว่าเธอคงสำนึกผิดได้บ้างแล้ว
ตอนนี้เขาพักผ่อนพอแล้ว กำลังจะนั่งรถเมล์ไปดูที่อื่นๆ แต่ท้องร้องอยู่ตลอด ฉินหลั่งยืนขึ้นแล้วเดินไปหาหญิงสาว พลางพูดอย่างมีมารยาท“คนสวย ตอนนี้ทำแป้งให้ผมได้รึยัง？”
“ออกไป！”คิดไม่ถึงว่าหญิงสาวจะมีท่าทางราวกับแมวโดนเหยียบหาง แค่แวบเดียวก็โมโหขึ้นมาอีกแล้ว“คุณนี่ทำไมไร้ยางอายขนาดนี้ รีบออกไปซะ อย่าให้ฉันเห็นคุณอีก ถึงแป้งของฉันต้องให้หมากิน ฉันก็ไม่ให้คุณกินหรอก！”
“ผมแค่อยากกินแป้ง มันทำไมเหรอ ทำไมต้องด่าผมขนาดนี้？”ทุกคนล้วนมีจุดเดือดเหมือนกัน ฉินหลั่งเห็นผู้หญิงคนนี้ทำเกินไปจากก่อนหน้านี้มาก เขาโกรธมากจริงๆ
“ยังจะถามอีก ฉันรู้ฉันมันไม่สวย คุณไม่ต้องมาเยาะเย้ยฉัน คุณเชื่อไหมถ้าคุณพูดคำว่าคนสวยอีกคำเดียว ฉันจะเอากระทะนี้ตีคุณซะ！”หญิงสาวด่าฉินหลั่งอย่างเดือดดาล
ฉินหลั่งนิ่งอึ้ง ในมหาลัยไม่ว่าผู้หญิงจะสวยหรือขี้เหร่ อายุเยอะหรือน้อย ล้วนเรียกกันว่า“คนสวย”ฉินหลั่งแค่เรียกผ่านๆเฉยๆ
ตอนนี้เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเข้าใจผิดคิดว่าตนเยาะเย้ยเธอ ฉินหลั่งรู้สึกขายหน้ามากๆ
“ขอโทษนะ ผมไม่ได้จะเยาะเย้ยคุณ ผมเป็นนักเรียนมหาลัย ในมหาลัยพวกเราล้วนเรียกกันแบบนี้…โถ่ สรุปคือผมไม่ได้หมายความอย่างที่คุณคิด…”ฉินหลั่งรีบกล่าวขอโทษหญิงสาว
“จริงเหรอ？”หญิงสาวเห็นฉินหลั่งพูดอย่างจริงใจ ความโมโหในใจก็ลดลงบ้างแล้ว
“จริงแท้แน่นอน ผมก็ไม่ชอบพวกที่วิจารณ์รูปลักษณ์ภายนอกคนอื่นเหมือนกัน รูปลักษณ์มนุษย์เกิดจากธรรมชาติ คนที่สวยก็ถือซะว่าโชคดี มีสิทธิ์อะไรไปหัวเราะเยาะคนอื่น”ก่อนหน้านี้ฉินหลั่งก็โดนหัวเราะเยาะมาตลอดว่าเป็นไอ้ขี้แพ้ เลยเข้าใจความรู้สึกผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างดี“อีกอย่าง คุณดูสิผมแต่งตัวแบบนี้ ผมมีสิทธิ์อะไรไปเยาะเย้ยคุณ……”
ฉินหลั่งออกจากบ้านครั้งนี้ การแต่งตัวและเสื้อผ้าที่เอามาล้วนธรรมดาๆ เขาไม่ได้มีชุดดีๆอะไรมาก บวกกับที่เขาเดินในหลินอานอย่างรีบร้อนอยู่3ชั่วโมงกว่า ไหนจะเหงื่อออก ไหนจะเปื้อนฝุ่น ดูเหมือนไอ้ขี้แพ้ที่ออกมาเที่ยวอย่างงบน้อยจริงๆ