รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 199 คุณฟังผมอธิบายก่อน

บทที่ 199 คุณฟังผมอธิบายก่อน
หลังจากถ่ายรูปเสร็จ คนที่อยู่ในสถานที่จัดงาน เริ่มทยอยออกไปภายใต้คำสั่งของอาจารย์ ฉาวหนิงทักทายหลงหลิง แล้วเดินออกไปกับเพื่อนของตน2-3คน
หลังจากที่หลงหลิงถ่ายรูปกับพวกนักแสดงที่ร่วมงานเลี้ยง เธอก็ไม่ได้ไปกินข้าวนอกมหาลัย ตามคำเชื้อเชิญของพวกเขา เธอค่อนข้างชอบความสงบ
ทางด้านมหาลัยก็มีผู้นำ2-3คนอยากเลี้ยงข้าวฉินหลั่ง ฉินหลั่งขอบคุณและปฏิเสธไปอย่างอ้อมๆ เพื่อไม่ให้ผู้นำพวกนี้มายุ่งกับเขา และไม่ให้แพร่งพรายเรื่องที่ตนบริจาคเงิน ผู้นำพวกนี้ประจบฉินหลั่งน้อยไปแล้ว
รูมเมทจางฉีมองฉินหลั่งอยู่ตลอด จนเมื่อพวกผู้นำไปแล้วเขาจึงเดินไปหา แล้วตบไหล่ฉินหลั่งเบาๆพลางพูด：“คุณฉิน ที่แท้นายรวยขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย หลอกพวกเราได้แนบเนียนมาก”
ฉินหลั่งหัวเราะแล้วพูด：“ก่อนหน้านี้ค่อนข้างรวย แต่ตอนนี้บริจาคให้มหาลัยไปหมดแล้ว ฉันจนอีกแล้วเนี่ย แต่ฉันไม่ได้หลอกพวกนายนะ เงินที่ฉันมีเนี่ยจะพูดยังไงดี ก็คือมีก็เหมือนเศษกระดาษ ใช้ไม่ได้หน่ะ”
“คำพูดของทายาทเศรษฐีนี่ไม่เหมือนใครจริงๆ เงินอยู่กับนายก็กลายเป็นเศษกระดาษซะงั้น”จางฉีพูดติดตลก：“จากนี้ไปนายคือพี่ใหญ่ของหอเรา อยู่กับทายาทเศรษฐีอย่างนาย มีอนาคตสุดๆ”
ฉินหลั่งยิ้มเจื่อนๆ เขาอธิบายกับจางฉีให้ชัดเจนไม่ได้ ก็เลยไม่พูด จางฉีจะลากเขาไปกินข้าวนอกมหาลัย ฉินหลั่งบอกว่าตนยังมีธุระจากนั้นก็ขอโทรศัพท์ตนคืนแล้วให้เขาไปก่อน
หลังจากจางฉีไป ฉินหลั่งเห็นว่าในฮอลล์เหลือคนอยู่ไม่กี่ร้อยคน หลงหลิงหยิบเดินถือโทรศัพท์ท่ามกลางกลุ่มคน เหมือนกำลังตามหาใคร ฉินหลั่งจึงรีบเดินไป
“คุณหลง คุณกำลังหาใครเหรอ？”ฉินหลั่งถาม
“คุณมาพอดีเลย คุณไปรับหลงเย้นมาแล้วไม่ใช่เหรอ？ตอนนี้เธออยู่ไหน？ฉันโทรหาเธอก็โทรไม่ติด？”สีหน้าหลงหลิงกังวลเล็กน้อย
“ไม่นะ”ฉินหลั่งพูดอย่างประหลาดใจ พลางคิดในใจ ฉันไปรับเธอมาตั้งแต่ตอนไหน ทำไมหลงหลิงถามแบบนี้？
“ไม่งั้นเหรอ！”หลงหลิงตกใจ หัวใจสั่นเทา ฉินหลั่งไม่ได้ไปรับหลงเย้น ตอนนี้โทรศัพท์เธอก็โทรไม่ติด เกิดอะไรขึ้นกับเธอรึเปล่าเนี่ย？
ในขณะเดียวกันโทรศัพท์ในมือหลงหลิงก็ดังขึ้น เธอตกใจจนเกือบทำโทรศัพท์ตก เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์หลงเถิงพ่อของตน หลงหลิงก็รีบรับสายทันที
“หลิงเอ๋อ ตอนนี้พ่อส่งรถไปรับที่มหาลัยแล้ว ลูกรีบกลับบ้านนะ”น้ำเสียงหลงเถิงดูจริงจัง
หลงหลิงตกใจจึงรีบถาม：“เกิดอะไรขึ้นกับหลงเย้นใช่ไหมคะ？”
“อืม เย้นเอ๋อถูกโสงฮุยจับตัวไป โสงฮุยโทรมาบอกจะเอาเงินเรียกค่าไถ่250ล้าน……”หลงเถิงพูดเสียงหนักแน่น：“หลิงเอ๋อ ตอนนี้ลูกอยู่ข้างนอกก็อันตรายมาก รีบกลับมา！”
เมื่อได้ยินว่าหลงเย้นถูกจับตัวไป หลงหลิงก็เป็นลมล้มพับไป ฉินหลั่งจึงรีบไปพยุงเธอ
“ออกไป！”หลงหลิงผลักฉินหลั่งพลางพูดอย่างโมโห：“หลงเย้นโดนจับตัวไปก็เพราะคุณ ฉันบอกให้คุณไปรับเธอมา ทำไมคุณไม่ไป ทำไมไม่ไป แล้วทำไม่ตอนที่ฉันถามคุณว่าไปรับมารึยัง คุณยังโกหกฉันบอกว่ารับมาแล้ว……”
ฉินหลั่งงงไปหมด หลงหลิงตกใจปากสั่นไปหมด เขาอยากถามหลงหลิง ว่าบอกให้เขาไปรับหลงเย้นตอนไหน เขาจำไม่ได้แม้แต่น้อย แต่เขารู้ว่าถ้าพูดออกไปหลงหลิงจะยิ่งเสียใจ เลยไม่พูดออกไป
รถบีเอ็มดับเบิลยูคันหนึ่งขับมาถึงจัตุรัสหยวนเย่วแล้ว เซอเว๋ยบอดี้การ์ดของหลงหลิงลงมาจากรถ แล้วพยุงหลงหลิงขึ้นรถ ก่อนขึ้นรถหลงหลิงมองฉินหลั่งด้วยสายตาอาฆาตแค้น จากนั้นรถก็ค่อยๆขับออกไป
จู่ๆฉินหลั่งก็นึกถึงโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นได้ เขาจึงรีบเปิดโทรศัพท์ดู ที่แท้เมื่อ3ชั่วโมงก่อน หลงหลิงได้ส่งข้อความมาหาตน：“ฉินหลั่ง ฉันคือหลงหลิง น้องสาวฉันหลงเย้นอยากมาดูงานเลี้ยง คุณช่วยไปรับเธอหน่อยนะ ตอนนี้เธออยู่ที่เคเอฟซีถนนจ้ายสิง เบอร์ของเธอคือ138……”
เมื่อเห็นข้อความฉินหลั่งก็เสียใจมาก ถ้าตนพกโทรศัพท์ไว้คงเห็นข้อความนี้ได้ทันเวลา หลงเย้นคงไม่โดนจับตัวไป
ตอนนี้ฉินหลั่งครุ่นคิดเรื่องที่หลงเย้นโดนโสงฮุยจับตัวไป ครั้งนั้นที่เขาเทียนมู่ หลงเย้นเคยพูดว่ากลับไปจะไล่เขาออก ครั้งนี้เขาจับตัวหลงเย้นไป คงอยากแก้แค้นหลงเย้น
ฉินหลั่งร้อนใจมาก คิดว่าจะไปช่วยหลงเย้น แต่ตอนนี้เธอโดนขังไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ ตนอยากช่วยมากแต่ไม่สามารถพอ แต่เขาก็ไม่อาจรอว่างๆอยู่แบบนี้ได้ ฉินหลั่งจึงโทรหาหลงหลิง ว่าตอนนี้ทางตระกูลหลงมีข่าวคราวอะไรบ้าง แต่หลงหลิงไม่ยอมรับสายเขา
ฉินหลั่งคิดว่าโสงฮุยคงอยู่ในเมืองหลินอาน เขาไม่เชื่อว่าถ้าไปหาทีละที่ๆแล้วจะหาเธอไม่เจอ คิดเช่นนั้นฉินหลั่งก็รีบออกจากมหาลัยไป
ร้านเหล้า
โรงแรม
ตึกร้าง
ฉินหลั่งนั่งรถประจำทางของเมืองหลินอาน ตามหาเธออยากไม่ลดละ ตั้งแต่ทิศเหนือไปยังทิศใต้ ตั้งแต่กลางดึกยันรุ่งสาง เขาตามหาพลางโทรหาหลงเย้น แต่ก็ไม่มีคนรับตลอด
เมืองหลินอานใหญ่ขนาดนี้ จะหาคนคนหนึ่งนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ฉินหลั่งไม่เจอเบาะแสของหลงเย้นแม้แต่น้อย
ตามหาจนกระทั่ง6โมงเช้า ขาของฉินหลั่งแทบจะขาดอยู่แล้ว เขาจึงนั่งพักบนบันไดของลานกว้างแห่งหนึ่ง
ขณะนั้นเองโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ของหลงเย้น！ฉินหลั่งฮึกเหิมขึ้นมาทันทีแล้วรีบรับสาย
“ฮัลโหล หลงเย้น！”ฉินหลั่งกังวลว่าจะเป็นเสียงของพวกที่เรียกค่าไถ่ แต่เสียงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ เป็นเสียงของหลงเย้นจริงๆ
“อืม คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันไม่เป็นไรแล้ว”หลงเย้นพูด
“คุณไม่เป็นไรแล้วเหรอ ดีจริงๆ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปหา”ฉินหลั่งพูดด้วยความดีใจ
“ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลประชาชนหลินอาน……”เมื่อหลงเย้นพูดจบ ฉินหลั่งก็เรียกรถไปโรงพยาบาลประชาชนหลินอานทันที
ก่อนจะถึงห้องผู้ป่วยของหลงเย้น เขาเห็นหลงเย้น ที่นอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียงผู้ป่วย หลงหลิงและบอดี้การ์ดเซอเว๋ยยืนอยู่อีกด้านและยังมีผู้ชายท่าทางอ่อนโยนวัย40กว่าๆ คงเป็นหลงเถิงพ่อของหลงเย้น
ฉินหลั่งเคาะประตู คนในห้องผู้ป่วยต่างหันมามอง
เมื่อหลงหลิงเห็นฉินหลั่ง ก็โมโหขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เธอมองฉินหลั่งอย่างเย็นชาพลางพูด：“คุณมาทำไม”
ฉินหลั่งพูดอย่างสุภาพ：“ผมมาเยี่ยมหลงเย้น ผมอยากอธิบายเรื่องเมื่อวานให้คุณฟัง……”
“ไม่ต้อง หลงเย้นมีฉันและพ่อของฉันดูแลก็พอแล้ว คุณกลับมหาลัยไปเถอะ”หลงหลิงไม่อยากฟังคำอธิบายของฉินหลั่งแม้แต่น้อย เมื่อนึกถึงว่าหลงเย้นโดนจับตัวไปเพราะเขา เธอไม่พอใจฉินหลั่งมากๆ
เมื่อได้ยินหลงหลิงปฏิเสธตนอย่างแน่วแน่แบบนี้ ฉินหลั่งก็เจ็บแปลบที่หัวใจ สีหน้าเขาเศร้าสลด พลางคิดว่าตอนนี้หลงหลิงกำลังโกรธ เลยเตรียมตัวจะออกไป
“ฉินหลั่ง！”จู่ๆหลงเย้นที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยก็เรียกขึ้น：“คุณไปรอข้างนอกก่อนนะ สักพักค่อยเข้ามาเยี่ยมฉันใหม่”
ฉินหลั่งเห็นสีหน้าหลงเย้นขาวซีด แต่สายตาไม่มีความโกรธแค้นตนแม้แต่น้อย เขาพยักหน้า ใจชื้นขึ้นมาหน่อย แล้วไปตรงเก้าอี้แถวทางเดิน
“เย้นเอ๋อ เขาคือใคร？”หลงเถิงถามอย่างสงสัย
“เขาเป็นเพื่อนหนูค่ะ”หลงเย้นพูด พลางมองไปยังหลงหลิง แล้วพูดอย่างอ่อนโยน：“พี่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา พี่ไม่ต้องไปโทษเขา”
“แต่เมื่อวานพี่บอกให้เขาไปรับแก เขากลับไม่ได้ไป แถมยังโกหกพี่บอกว่ารับแกมาแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเขาแกจะโดนโสงฮุยจับตัวไปไหม”หลงหลิงพูดอย่างโมโหเล็กน้อย
แท้จริงแล้วเป็นเพราะเรื่องที่เกิดบนเขาเทียนมู่ก่อนหน้านี้ โสงฮุยโดนตระกูลหลงไล่ออก เขาไม่มีเงินแล้วจึงเจ็บแค้นตระกูลหลง เลยจะลักพาตัวหลงเย้น แบล็กเมล์ตระกูลหลงและเอาเงินก้อนโตไป เขาและฟ่านเจินหัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัย ในเขาเทียนมู่วางแผนลักพาตัวหลงเย้น แล้วลงมือเมื่อวาน
แต่ทว่าตระกูลหลง เป็นถึงตระกูลที่ติดอันดับ1ใน5ของหลินอาน เมื่อรู้ว่าหลงเย้นโดนลักพาตัวไป ก็รีบระดมกำลังของตำรวจ และคนในตระกูลทันที จนจับตัวโสงฮุยได้ในรุ่งสางของวันนี้ และช่วยหลงเย้นออกมาได้ หลงเย้นไม่สบายเพราะโดนขังไว้ในห้องเล็กๆ
“เอาล่ะ ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว ตอนนี้เย้นเอ๋อไม่เป็นอะไรมากแล้ว”หลงเถิงพูด เขามองหลงเย้นอย่างครุ่นคิด：“เย้นเอ๋อ พรุ่งนี้คุณชายหยูจะกลับจากอังกฤษแล้ว จากสภาพร่างกายของลูก จะไปรับเขาที่สนามบินได้ไหม？”
“…ได้ค่ะ…”หลงเย้นพยักหน้าพลางพูด แต่สีหน้าของเธอยังคงขาวซีด
“หลงเย้น พรุ่งนี้แกพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลดีกว่า”หลงหลิงนั่งลงข้างๆเตียงหลงเย้น จับบ่าเธอพลางพูด เห็นหลงเย้นไม่สบายแบบนี้ หลงหลิงรู้สึกเป็นกังวลมากๆ：“พี่จะไปรับคุณชายหยูเอง พี่จะบอกเขาเรื่องแก พี่เชื่อว่าเขาจะเข้าใจ”
หลงเถิงพยักหน้าพลางพูด：“แบบนี้ก็ได้”และหันไปมองหลงเย้นพลางพูด：“ลูกพักรักษาตัวอย่างสบายใจเถอะ”
สามคนพ่อลูกพูคุยกันในห้องผู้ป่วยอีกพักหนึ่ง หลงเถิงยังมีธุระที่บริษัทจึงกลับไปก่อน
หลงเย้นพูดกับหลงหลิง：“พี่ ฉันไม่เป็นไรแล้ว พี่รีบกลับมหาลัยเถอะ”
หลงหลิงชำเลืองมองหลงเย้น พลางพูดหยอกล้อ：“แกอยากให้ฉินหลั่งเข้ามาเยี่ยมแกแล้วใช่ไหมล่ะ？”
“เปล่านะ ฉันเป็นห่วงการเรียนพี่ต่างหาก”หลงเย้นหน้าแดงและพูดอย่างเขินอาย
หลงหลิงถอนหายใจ แล้วเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปกับเซอเว๋ย
“คุณหลง”ฉินหลั่งเห็นหลงหลิงเดินออกมาจึงรีบยืนขึ้น：“เมื่อวานโทรศัพท์ผมอยู่กับคนอื่น ผมเลยไม่เห็นข้อความที่คุณส่งมา……”
หลงหลิงใจเต้น แต่ก็พูดไปอย่างเย็นชา：“ต่อไปฉันจะไม่ให้คุณช่วยอะไรแล้วล่ะ ฉันจะพูดกับคุณเป็นครั้งสุดท้าย ฉันคือหลงหลิง ไม่ใช่จงยู่ ขอร้องอย่าเอาความรู้สึกที่คุณมีต่อจงยู่มาใช้กับฉัน”
พูดจบหลงหลิงกับเซอเว๋ยก็จากไป
ฉินหลั่งมองเงาของหลงหลิง พลางคิดในใจ：“จงยู่ ขอโทษนะ ผมทำให้คุณโมโหแล้ว ต่อไปผมจะไม่บุ่มบ่ามแบบนั้นอีกแล้ว ผมจะใช้วิธีที่นุ่มนวล เพื่อให้คุณยอมรับในตัวผม”
ฉินหลั่งเข้าไปยังห้องผู้ป่วยของหลงเย้น เห็นหลงเย้นนั่งยิ้มบางๆมองตนอยู่บนเตียง ฉินหลั่งเดินไปข้างๆเธอ แล้วพูดอย่างจริงใจ：“ขอโทษนะ ที่คุณโดนจับตัวไปผมมีส่วนต้องรับผิดชอบมากๆ”
“ไม่นะ มันไม่เกี่ยวกับคุณเลย ฉันไม่โทษคุณแม้แต่น้อย”หลงเย้นพูด จากนั้นหลงเย้นก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ฉินหลั่งฟัง
“จริงสิ เมื่อวานคุณอยากดูงานเลี้ยงต้อนรับไม่ใช่เหรอ？เรามีวิดีโอบนเว็บไซต์ คุณสามารถไปเปิดดูได้”ฉินหลั่งพูด
หลงเย้นส่ายหน้า แล้วพูดอย่างช้าๆ：“ฉันไม่ได้อยากดูงานเลี้ยงต้อนรับ ฉันอยากไปดูคนคนหนึ่งต่างหาก”
“พี่สาวคุณเหรอ？เธอแสดงได้เยี่ยมมาก ได้รับเสียงตอบรับอย่างล้นหลาม”ฉินหลั่งพูด
หลงเย้นส่ายหน้าอีกรอบ ยิ้มบางๆแล้วพูดขึ้น：“ฉันไม่ได้จะไปดูพี่สาวฉัน แต่ไปดูผู้มีพระคุณต่อฉันคนหนึ่ง”
ฉินหลั่งชะงักไป ที่เธอพูดถึงคือตน เขาเห็นหลงเย้นกระพริบตา มันดูอ่อนโยนและงดงามมาก ใจแทบละลาย ฉินหลั่งถอนหายใจแล้วพูด：“ผมมีอะไรให้ดูกัน เป็นแค่ไอ้ขี้แพ้ข้างถนนก็แค่นั้น”
หลงเย้นมองฉินหลั่งแล้วนิ่งไป2-3วินาที แล้วถามขึ้น：“ฉินหลั่ง เมื่อวานที่คุณรู้ว่าฉันโดนจับตัวไป คุณรู้สึกยังไง เป็นห่วงฉันไหม？หรือคุณกลัวแค่ว่าพี่สาวฉันจะตำหนิคุณ？”
ฉินหลั่งนิ่งไป จากนั้นก็พูดอย่างจริงจัง：“ตอนผมรู้ว่าคุณโดนจับตัวไป ก็รู้สึกร้อนรนและตำหนิตัวเองมากๆ ตอนนั้นผมคิดว่า ถึงต้องหาทีละที่ๆในหลินอาน ผมก็ต้องหาคุณให้เจอ ส่วนพี่สาวคุณจะตำหนิผมหรือไม่นั้น ตอนนั้นผมไม่ได้คิดถึงมันเลยจริงๆ”
เมื่อได้ยินที่ฉินหลั่งพูด หลงเย้นก็ยิ้มหวานพลางก้มหน้า น้ำตาคลอเล็กน้อย