รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 230 เขาเข้ามาในงานเลี้ยงแบบนี้ได้อย่างไร

บทที่ 230 เขาเข้ามาในงานเลี้ยงแบบนี้ได้อย่างไร
วันที่สอง เวลาหกโมงเย็น ฉินหลั่งให้พวกลมพักอยู่ในคฤหาสน์ ตัวเขาเรียกแท็กซี่มาคันหนึ่ง รีบมุ่งไปที่โรงแรมเซก้า
พอลงจากรถแท็กซี่ เห็นแต่รถหรูหลากหลายประเภทที่จอดอยู่เต็มด้านหน้าของโรงแรมเซก้า พนักงานที่เดินเข้าประตูโรงแรม ล้วนแต่งกายด้วยชุดสูทและชุดทักซิโด้เต็มยศกันทั้งนั้น
ฉินหลั่งเดินเข้าไปในโรงแรม ขึ้นลิฟต์มาที่ชั้นแปด ขณะที่กำลังเดินออกจากลิฟต์ บริการหนึ่งคนรั้งฉินหลั่งไว้ เขาสังเกตดูฉินหลั่งอย่างรวดเร็วปราดหนึ่ง ก่อนจะค้อมตัวเล็กน้อยพลางกล่าวขึ้น “คุณผู้ชาย มีการ์ดเชิญหรือเปล่าครับ? ”
การ์ดเชิญ? มันคืออะไรกัน?
ฉินหลั่งส่ายหน้า
สีหน้าของบริกรพลันเปลี่ยนเป็นเหยียดหยามทันที เขายืดตัวตรงพร้อมกับเอ่ยว่า “หากคุณไม่มีการ์ดเชิญ ขอเชิญคุณออกไปที่นี่ ขอขอบคุณในความร่วมมือ”
ฉินหลั่งรู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาแล้ว เขากล่าวขึ้น “ฉันได้รับเชิญให้มาที่นี่ แต่เธอแค่โทรมาบอกกล่าวฉัน ไม่เห็นบอกเลยว่ามีการ์ดเชิญด้วย? ที่นี่เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงของกษัตริย์บรูไนใช่ไหม? ”
บริกรเหยียดยิ้มเย็นๆ พลางเอ่ยตอบ “ไม่ผิดครับ กษัตริย์บรูไนจองใช้ชั้นนี้ทั้งชั้น ค้ำคืนนี้เชื้อเชิญตระกูลใหญ่ๆ ในหลินอานมาทั้งหมด อีกทั้งยังส่งการ์ดเชิญไปด้วย แขกของกษัตริย์บรูไนมีเงื่อนไขพิเศษ ไม่มีการ์ดเชิญไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป! ผมไม่ทราบว่าคุณเข้าไปด้วยเป้าหมายอะไร แต่ขอเชิญคุณออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้! ไม่เช่นนั้นผมจะเรียกรปภ.มาจับคุณ! ”
ลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง มีชายหนุ่มร่างอวบอ้วนออกมาท่านหนึ่ง เขาหยิบยื่นการ์ดเชิญ หลังจากบริกรอ่านดู เขาก็ยิ้มแย้ม ค้อมตัว90องศาพร้อมกับกล่าวขึ้น
“ท่านประธานหลิวเชิญครับ วันนี้ท่านประธานหลิวดูดีเป็นสง่ามาก! หวังว่าจะบรรลุข้อตกลงกับกษัตริย์บรูไนนะครับ! ”
ชายหนุ่มยิ้มรับอย่างมั่นอกมั่นใจ เมื่อเขาเห็นฉินหลั่ง เขาสังเกตมองตัวเขาอย่างดูถูกพร้อมกับพูดว่า “พวกแกปล่อยให้พวกรากหญ้าเข้ามาได้ยังไง ถ้าคนของประเทศบรูไนมาเห็นเข้าจะทำอย่างไร? ถ้าพวกแกส่งผลต่อการร่วมมือของพวกเราและคนของประเทศบรูไน โรงแรมของพวกแกยังจะดำเดินกิจการได้อยู่หรือ? รีบเอาหมอนี่ออกไปซะ! ”
“ครับๆ ….” บริกรมีสีหน้าเป็นกังวล เขารีบกล่าวรับคำ ชายหนุ่มก็เดินเข้าไป”
บริกรรีบกดลิฟต์ เขาหันมามองฉินหลั่งอย่างมีน้ำโหพลางพูดต่อว่า “นายนี่มันจริงๆ เลย เห็นแล้วใช่ไหม ทำแขกของพวกเราโกรธใหญ่แล้ว รีบๆ ลงไปเลย! ฉันว่านายจ่ายค่าบริการโรงแรมของเราไหวรึเปล่านี่ก็เป็นอีกปัญหาหนึ่ง นายยังมีหน้าเข้ามาที่นี่อีก หึ รีบลงไปซะ! ”
ฉินหลั่งมองบริกรอย่างไม่พอใจแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินไปที่ทางเดินข้างๆ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาหลินจู
เมื่อบริกรเห็นว่าฉินหลั่งไม่เพียงไม่รีบออกไปแล้ว ยังโทรศัพท์อีก ในใจก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ เขาจึงเดินไปข้างๆ ฉินหลั่ง เตรียมดึงเสื้อผ้าของฉินหลั่งให้เขาออกไป
ฉินหลั่งใช้มือข้างซ้ายปัดป้องไปเรื่อยเปื่อย บริกรกุ้มหน้าอกพลางถอยหลังไปสองก้าว หน้าอกโดนฉินหลั่งตีจนรู้สึกเจ็บ เขาชี้ไปที่ฉินหลั่งพร้อมกับด่าเขา “ได้เลย ทำร้ายคน ฉันจะเรียกรปภ.มาจับแก! ”
โทรศัพท์ต่อสายติดแล้ว ฉินหลั่งเอ่ยถามหลินจูว่า “หลินจู ตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหน ฉันไม่มีการ์ดเชิญ ทางโรงแรมเขาไม่ให้ฉันเข้าไป! ”
หลินจูเอ่ยตอบ “พระราชายังอยู่ในเกสต์เฮาส์ อีกสักครู่พวกเราถึงจะออกไป เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันจะโทรบอกทางโรงแรมให้ บอกกล่าวกับผู้จัดการของพวกเขาก็โอเคแล้ว ให้เขาปล่อยให้คุณเข้าไป”
“ดีเลย แบบนี้แหละดีที่สุด” หลังจากพูดจบ ฉินหลั่งก็วางสายลง
บริกรคลี่ยิ้มเหี้ยมๆ “ตอแหล แกยังจะตอแหลอีก แกโทรหาใครห้ะ? พระราชา? เฮอะ น่าขำจริงๆ ฉันโทรแจ้งหัวหน้ารปภ.แล้ว พวกเขากำลังจะมาแล้ว แกก็รอถูกจับโยนออกไปเถอะ”
ในตอนนั้นเอง ผู้จัดการอู๋ผู้รับผิดชอบงานเลี้ยงในวันนี้ก็เดินเข้ามา เมื่อครู่เขาได้รับสายโทรศัพท์จากทางกษัตริย์บรูไน กล่าวว่าบุคคลสำคัญมากของพวกเขาท่านหนึ่ง โดนรั้งไว้ด้านนอก ไม่ให้เข้าไป จึงให้เขามาดูทันที
ผู้จัดการอู๋เดินไปที่ด้านหน้าของฉินหลั่ง เขาเอ่ยถาม “คุณคือคุณฉินหลั่งใช่ไหมครับ? ”
ฉินหลั่งพยักหน้าหงึกๆ เขาพูดตอบอย่างยิ้มๆ “ผมเองครับ”
บริกรรีบเอ่ยขึ้น “ผู้จัดการครับ คนคนนี้ไม่มีการ์ดเชิญ ผมให้เขาลงไป เขาก็ไม่ยอมลงไป แถมยังตีผมด้วย! ผมเรียกรปภ.ให้แล้ว อีกเดี๋ยวพวกเขาก็คงขึ้นมาจับคนคนนี้ออกไปครับ! ”
ยามที่บริกรพูดนั้น แววตาที่มองไปยังฉินหลั่ง ราวกับมองแมลงตัวหนึ่ง
ผู้จัดการอู๋ได้ฟังสีหน้าก็พลันเปลี่ยนสีทันที ท่านนี้เป็นบุคคลที่ทางกษัตริย์บรูไนโทรศัพท์มาทักทายด้วยตัวเอง เห็นได้ชัดถึงความสำคัญของฉินหลั่ง เจ้าบริกรงี่เง่านี่ กลับใช้วิธีพูดจาไร้มารยาทกับฉินหลั่งแบบนี้ อีกทั้งยังให้รปภ.มานำตัวฉินหลั่งออกไปอีก ถ้าทางกษัตริย์บรูไนรับรู้เรื่องที่พวกเขาปฏิบัติเช่นนี้กับแขกของพวกเขาล่ะก็ หากพวกเขาบอกกล่าวกับข้าราชการบางคนของมณฑล โรงแรมของพวกเขาล้วนได้รับความเสียหายใหญ่หลวง
“เพียะ! ”
ผู้จัดการอู๋ตบที่ใบหน้าของบริกรไปครั้งหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงต่ำ “คุณฉินเป็นแขกของกษัตริย์บรูไน นายน่ะเป็นใครกัน ถึงได้กล้าเรียกรปภ.มาพาคุณฉินหลั่งออกไป! ”
บริกรกุ่มใบหน้าที่ทั้งแสบทั้งเจ็บ เขามองผู้จัดการอู๋ด้วยความอึ้ง เมื่อได้ยินว่าฉินหลั่งเป็นแขกของกษัตริย์บรูไน หัวใจของเขาก็แทบจะเด้งออกมาจากคอในพริบตา
“รีบขอโทษคุณฉินหลั่งเดี๋ยวนี้! ” ผู้จัดการอู๋พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“คะครับ…”บริกรมีท่าทางราวกับเพิ่งตื่นจากฝัน เขาหันหน้าไปทางฉินหลั่งทันที ก่อนจะก้มหัวขอโทษขอโพยไม่หยุด “คุณฉิน ขอประทานโทษด้วยครับ เป็นผมที่ผิดเอง ขอท่านยกโทษให้ผม… “
รปภ.หลายคนขึ้นมาแล้ว ผู้จัดการอู๋ชี้ที่บริกรพลางพูดขึ้น “พวกคุณพาเขาลงไป มีตาหามีแววไม่ พาเขาไปคิดเงินเดือนที่ฝ่ายการเงินแล้วไล่ออกซะ แล้วหาคนใหม่ขึ้นมาแทน”
แม้ว่าบริกรจะทำผิดพลาดแต่ก็พอให้อภัยได้ แต่เพื่อเลี่ยงไม่ให้ส่งผลต่อโรงแรม ผู้จัดการอู๋ได้แต่ทำแบบนี้
“ไม่นะ ผู้จัดการ ให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะ” บริกรแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ เขารู้สึกเสียใจที่ทำมันลงไปมาก ถ้าเขาพูดด้วยท่าทีที่ดีกว่านี้หน่อย คงไม่เกิดปัญหาแบบนี้ขึ้น
ฉินหลั่งพูดพร้อมรอยยิ้มให้ผู้จัดการอู๋ “ผู้จัดการอู๋ ผมคิดว่าเขาสำนึกผิดแล้ว ครั้งนี้ผมไม่ถือความ”
“อ่า…ครับ ถ้าคุณฉินบอกไม่ถือสาเอาความ งั้นก็ได้ครับ” ผู้จัดการพูดตกปากรับคำ
บริกรดีใจเป็นบ้าเป็นหลัง เขาหันไปก้มหัวขอบคุณฉินหลั่งอย่างกระตือรือร้น“ขอบคุณครับคุณฉิน จากนี้ไปผมจะแก้ไขแน่นอน ขอบคุณครับคุณฉิน”
……
ฉินหลั่งพยักหน้าพอเป็นมารยาทให้ผู้จัดการอู๋ ก่อนจะเดินเข้าห้องจัดเลี้ยงไป
ภายในห้องจัดเลี้ยงจัดแต่งด้วยโต๊ะกลมสิบกว่าตัว ด้านหน้าสุดมีเวทีอยู่หนึ่งเวที
ขณะนั้นเอง ภายในมีคนอยู่ไม่น้อยเลย ล้วนเป็นคนจาก20ตระกูลใหญ่ชั้นแนวหน้าของหลินอาน กลุ่มผู้รากมากดีที่หยูหมิงคบค้าสมาคมนั้น ส่วนใหญ่ล้วนอยู่ที่นี่ด้วย
ฉินหลั่งสุ่มหาที่นั่งแล้วนั่งลง เขาเห็นว่าฉาวหนิงและซุนเจี้ยนก็อยู่ที่นี่ เพียงแต่พวกเขาไม่สังเกตเห็นเขา
เห็นเพียงฉาวหนิงและซุนเจี้ยนกำลังถือไวน์แดง ยืนพูดคุยกับคนรุ่นราวคราวเดียวกัน เป็นกลุ่มที่พูดคุยกันด้วยท่าทางสนุกสนาน
ฉาวหนิงดื่มไวน์แดงลงไปอึกหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “แม้ว่าประเทศบรูไนจะเป็นประเทศเล็กๆ แต่ก็ร่ำรวยเงินทองมาก การมากษัตริย์บรูไนครั้งนี้ก็เพื่อการลงทุนโครงการ50ล้านดอลลาร์สหรัฐ! อีกทั้งยังครอบคลุมในหลายๆ ด้าน ใน10ตระกูลของพวกเราคงมีโอกาสสินะ”
เดิมที กษัตริย์บรูไนมาเอเชี่ยนเกมส์ที่ประเทศจีนในครั้งนี้ ท่านนำเงินลงทุน50ล้าน
ดอลลาร์สหรัฐมาด้วย! เพื่อมาเลือกลงทุนในหลินอานหรือไม่ก็จีนหลิง ช่วง10วันที่ผ่านมานี้ กลุ่มคณะของกษัตริย์บรูไนได้ปรึกษาหารือกับรัฐบาลหลินอานและ20ตระกูลแนวหน้าของหลินอาน วันพรุ่งนี้เขาก็จะไปจากประเทศจีนแล้ว วันนี้จึงมาตัดสินใจว่าจะลงทุนเงิน50ล้านดอลลาร์สหรัฐที่ไหนดี
เศรษฐีรุ่นสองร่างกายอ้วนถ้วนคนหนึ่งพูดขึ้น “กษัตริย์บรูไนตั้งใจจะลงทุนเงิน50ล้านดอลลาร์สหรัฐที่จีนหลิงหรือหลินอาน ตัวท่านเองยังไม่ได้ตัดสินใจเลย! ถ้าไม่ลงทุนที่หลินอาน นั้นก็ซวยไป”
ซุนเจี้ยนตบไหล่เศรษฐีรุ่นสองคนนั้น พลางพูดอย่างขบขัน “คุณนี่กังวลกับแค่เรื่องเล็กไปได้ ในเมื่อคืนนี้กษัตริย์บรูไนล้วนเชิญพวกเรามา นี้ยังอธิบายตัวเลือกของท่านไม่ได้อีกเหรอ? ถ้าท่านไม่เตรียมลงทุนที่หลินอาน แล้วท่านจะจัดงานนี้ขึ้นมาเพื่ออะไร? ”
เหล่าเศรษฐีรุ่นสองคนอื่นพลางคิดตาม เงิน50ดอลลาร์สหัฐของกษัตริย์บรูไนก้อนนี้ ต้องมาลงทุนที่หลินอานแน่ จึงพูดกันเซ็งแซ่ว่า
“จริงด้วย ไม่งั้นวันนี้กษัตริย์บรูไนคงจัดงานเลี้ยงที่จีนหลิงแล้ว”
“ถ้าได้เงิน50ล้านดอลลาร์สหัฐ งั้นตระกูลของพวกเราล้วนมีส่วนแบ่ง อย่างน้อยก็ได้กำไรสัก2ถึง3เท่า ไม่มีปัญหา”
“ใช่ๆ นี้ถือว่าพึ่งใบบุญของเอเชี่ยนเกมส์ เมืองอื่นๆ ไม่ได้มีเงื่อนไขที่ดีเท่าหลินอาน”
……
ฉาวหนิงอดเข้าเข้าไปร่วมวงด้วยไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างนึกสงสัย “ทำไมไม่เห็นคุณชายหยู? ถ้าได้เงินลงทุน50ล้านดอลลาร์สหรัฐมา ตระกูลหยูก็ได้ไปแล้วอย่างน้อย 10ล้าน เขาไม่มางั้นเหรอ? ”
ซุนเจี้ยนเอ่ยตอบ “พ่อของคุณชายหยูมาแล้ว คุณชายหยูไม่มา เห็นบอกว่าไม่สบาย”
คนอื่นๆ นึกแปลกใจเล็กน้อย
หยูหมิงป่วยที่ไหนกันเล่า? เพราะทำตัวเสียมารยาทใส่จูชุยส่วยที่โรงแรมเทียนสิ้น เขากลัวกษัตริย์บรูไนถามถึงเหตุการณ์นี้ชัดๆ ถึงได้ไม่กล้ามา
“แกเข้ามาได้ยังไง! ”
ขณะที่ฉินหลั่งกำลังมองกลุ่มของฉาวหนิงพูดคุยกัน จู่ๆ ก็ได้ยินคนตะโกนพูดขึ้นด้านหลัง ฉินหลั่งชำเลืองดู เป็นท่านประธานหลิวที่ดูถูกเขาที่ลิฟต์คนนั้นนี่เอง
เพราะเสียงตะโกนประธานหลิว สายตาของผู้คนมากมายก็มาบรรจบที่ตัวของฉินหลั่ง
เมื่อฉาวหนิงและซุนเจี้ยนเห็นฉินหลั่งก็ประหลาดใจเล็กน้อยๆ จากนั้นก็เดินมาหาฉินหลั่ง
“ฉินหลั่ง นายเข้ามาได้ยังไง ที่นี่น่ะต้องเป็น20ตระกูลชั้นแนวหน้าของหลินอานถึงจะสามารถเข้าร่วมได้ นายแอบเข้ามา? “ ฉาวหนิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นเหยียบ
“ฉันเดินเข้ามาแบบผ่าเผยนี่แหละ ทำไม? ”ฉินหลั่งพูดตอบ
“เดินเข้ามาแบบผ่าเผย? เฮอะ ฉันเชื่อนายก็บ้าแล้ว! ”ฉาวหนิงพูดอย่างยิ้มๆ
“เขาเป็นใคร ดูเขาแต่งตัวสิ ไม่เหมือนพวกเราเลยสักนิด คนแบบนี้เข้ามาในงานเลี้ยงที่กษัตริย์บรูไนจัดขึ้นได้ยังไง? ”เศรษฐีรุ่นสองคนหนึ่งกล่าวขึ้น
คนอื่นๆ ที่มองฉินหลั่งต่างพากันขมวดคิ้วนิ่วหน้า ก็งานเลี้ยงนี้น่ะเป็นงานเลี้ยงระดับไฮคลาส แต่ดูเหมือนจะพังทลายลงเพราะชายหนุ่มกะโปโลคนนี้ แย่จริงๆ
ฉาวหนิงมองคนอื่นพลางเอ่ยขึ้น “ฉันบังเอิญรู้จักกับคนคนนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนจากตระกูลใหญ่เหมือนกับพวกเรา แต่ก็เป็นคนฐานะ เขาเป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเจีย
หนาน หนึ่งเดือนก่อนเขาบริจาคให้โรงเรียนตั้ง1.5ล้านยูโรเชียวนะ! ”
คนอื่นๆ ต่างพากันแปลกใจ คนที่ดูเหมือนเป็นคนจนธรรมดา แต่สามารถบริจาค1.5ล้านยูโร! ที่แท้ชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นเศรษฐีรุ่นสองนี่เอง
แต่พอพวกเขาเห็นรอยยิ้มเย็นๆ ที่มุมปากของฉาวหนิง ก็รับรู้ว่าคงไม่ได้เกิดเรื่องแบบนั้น
“จริงๆ แล้ว ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนขณะที่เขาขายแพนเค้กริมถนน ก็มีคุณหนูไฮโซคนหนึ่งเห็นว่าเขาน่าสงสาร เลยให้เงินเขา1.5ล้านยูโร เขารู้สึกไม่สบายใจ เลยเอาเงิน1.5ล้านยูโรนี้ไปบริจาคน่ะ! ”ฉาวหนิงพูดพลางมองฉินหลั่งไปด้วย
หลังจากที่คนอื่นๆ ฟังจบ ก็มีเสียงหัวเราะมากมายดังขึ้น
“ฮาฮ่าๆ ที่แท้เขาขายแพนเค้กหรอกเหรอ! ”
“เงิน1.5ล้านยูโรเท่ากับ12ล้านหยวนเลยนะ หมอนี่โง่ชะมัด! ก็ว่าทำไมถึงจน”
“ที่เขามาที่นี่ เพราะรับรู้ว่าที่นี่มีแต่ผู้ดีมีฐานะรึเปล่า คงอยากให้พวกเราบริจาคเขาสักล้านสินะ เจ้าหนู โลกสวยไปมั้ง! ”
……
ซุนเจี้ยนเอ่ยขึ้นเสียงดัง “พวกคุณคิดว่านี้แปลกแล้วสินะ? ผมก็รู้จักเขาเหมือนกัน เขาอาจจะตอแหลก็ได้”
“พวกคุณจำช่วงก่อนเอเชี่ยนเกมส์ได้สินะ รถเฟอร์รารีที่แพงที่สุดในโลกที่ขับมาเมืองหลินอาน แถมยังเป็นข่าวด้วย วันนั้นผมอยู่ที่นั่น ผมเห็นรถเฟอร์รารีคันนั้น สมกับเป็นรถเฟอร์รารีที่แพงที่สุดในโลก รวบรวมเทคโนโลยีแนวหน้าระดับโลก! แต่หมอนี่ช่างไร้คุณธรรมและคุณสมบัติ เขาสตาร์ทรถเฟอร์รารี่แล้วขับเฉยเลย! ”
ซุนเจี้ยนมองฉินหลั่งพร้อมรอยยิ้มเหี้ยมๆ “พวกรากหญ้าก็ยังเป็นพวกรากหญ้า หรือว่านายไม่ได้ร่ำเรียนตั้งแต่เด็ก ว่าของที่ไม่ใช่ของนาย นายไม่สามารถใช้ได้! ”