รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 232 เหรียญเกียรติยศนี่มอบให้เขา

บทที่ 232 เหรียญเกียรติยศนี่มอบให้เขา
คนที่อยู่บนโต๊ะ ถึงจะไม่ได้คุยโวโอ้อวดเหมือนเถียนซิง แต่ในใจก็ล้วนหวังว่าบอดี้การ์ดที่กษัตริย์ส่งมานั้นจะมาเชิญตน
หากได้ใกล้ชิดกับกษัตริย์ แล้วพูดเป่าหูเขา ตระกูลของตัวเองอาจจะได้มากกว่าเงิน5พันล้านเหรียญนี่ด้วยซ้ำ！
บอดี้การ์ดของกษัตริย์เดินมาที่โต๊ะ ทุกคนบนโต๊ะต่างมองไปที่เขาด้วยสายตาแพรวพราว เว้นแต่ฉินหลั่ง
บอดี้การ์ดยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้าทักทายทุกคน จากนั้นเดินไประหว่างฉินหลั่งและหม่าหยาง
ทุกคนล้วนประหลาดใจ คนที่กษัตริย์ให้มาหานั้นไม่ใช่ตน แต่เป็นหม่าหยางคุณชายหม่า เหมือนเถียนซิงพูดริงๆด้วย
ทายาทเศรษฐีทั้งโต๊ะ และโต๊ะอื่นๆที่สังเกตเห็นคนคนนี้ ก็ล้วนอิจฉาริษยาหม่าหยาง
หม่าหยางดีใจอยู่ภายในใจ เหมือนถูกรางวัลลอตเตอรี่5ล้านอย่างไรอย่างนั้น พลางคิดในใจ “ในโต๊ะนี้ตระกูลเขามีอำนาจที่สุด อีกทั้งครั้งก่อนก็เคยเจอกษัตริย์บรูไน ถึงแม้พูดคุยกันไม่กี่คำ แต่ฉันก็ทิ้งความประทับใจไว้ให้กษัตริย์ ดังนั้นวันนี้เขาเลยตั้งใจมาเรียกฉัน”
ขณะที่หม่าหยางกำลังฝันหวานอยู่ในใจ ก็เห็นบอดี้การ์ดโค้งคำนับให้ฉินหลั่ง แล้วพูดภาษามลายู จากนั้นผายมือทำท่าเชื้อเชิญไปทางกษัตริย์
ฉินหลั่งเข้าใจแล้วว่าบอดี้การ์ดอยากให้ตนไปที่โต๊ะกษัตริย์ เขาก็ไม่ได้อยากนั่งอยู่โต๊ะนี้แล้ว จึงยืนขึ้นแล้วเดินตามบอดี้การ์ดไป จากนั้นก็ไปนั่งที่โต๊ะของกษัตริย์
หม่าหยางและทุกคนในโต๊ะต่างอึ้ง พวกเขาสบตากันอย่างงงงัน คิดไม่ถึงว่าคนที่กษัตริย์บรูไน ให้บอดี้การ์ดมาเชิญนั้นคือฉินหลั่ง！
พวกเขายังรอคอยว่าจะเห็น ฉากท่าทีของกษัตริย์บรูไนที่บอดี้การ์ดตามคนมาผิด แต่ก็ไม่เกิดขึ้น！
พวกเขารู้สึกเสียหน้ามาก อึดอัดจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
หม่าหยางที่ควรอึดอัดที่สุด พูดขึ้นมาก่อน “กษัตริย์บรูไนเคร่งศาสนา เขาคงดูออกว่าไอ้หมอนั่นจนที่สุดในห้องโถงนี้！ดังนั้นจึงเรียกเขาไปเพราะความเวทนา”
คนอื่นๆที่นั่งอยู่ทำได้เพียงเห็นด้วย กับคำพูดของหม่าหยาง พวกเขาไม่คิดว่า กษัตริย์จะเรียกฉินหลั่งคุยเรื่องธุรกิจหรอกนะ？คนอื่นๆจึงรีบพูดต่อจากหม่าหยาง
“ใช่！กษัตริย์เวทนาไอ้หมอนั่น ไม่รู้หมอนั่นรู้อะไรบ้าง โต๊ะนั้นมีทั้งกษัตริย์ ผู้ว่า และเลขา ถ้าคุณชายจากตระกูลรวยๆอย่างพวกเราไป คงพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่เขาคงพูดติดๆขัดๆ พูดออกมาไม่เป็นประโยคแน่ๆ！”
“ไม่ตกใจจนฉี่ราดกางเกงจะดีมาก！”
“แต่ผมคิดต่างออกไปนะ ที่กษัตริย์เรียกหมอนั่นไปก็เพื่อหาคู่ให้ พวกคุณเห็นไหม ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆกษัตริย์หน่ะ สองคนนี้เหมาะสมกันจริงๆ พวกคุณว่าไหม？ฮ่าๆ”
โต๊ะของหม่าหยางเริ่มหัวเราะกัน
กษัตริย์บรูไนเรียกฉินหลั่งมา เขาจำช่วงที่จูชุยส่วยอยู่ที่เกสต์เฮาส์ได้ เธอดีกับฉินหลั่งมาก และบวกกับความปรารถนาก่อนตายของจูชุยส่วย ที่บอกให้เขาดูแลฉินหลั่ง กษัตริย์บรูไนรู้สึกดีกับฉินหลั่งมากๆ
พอฉินหลั่งมา เขาก็ให้ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงสละที่นั่งให้ฉินหลั่ง และพูดคุยกับฉินหลั่งผ่านการแปลของหลินจู ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่คนอื่นๆบนโต๊ะ ก็ไม่เข้าใจกษัตริย์บรูไน เช่นเดียวกับผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียง เลขา และรัฐมนตรี！
ฉินหลั่งให้กษัตริย์บรูไนระงับความเศร้าโศก กษัตริย์บรูไนพยักหน้าด้วยสีหน้าเศร้าหมอง หลังจากนั้นไม่กี่วิ ก็พูดผ่านหลินจู “ฉินหลั่ง คุณเป็นลูกศิษย์ของภรรยาของผม ผมไม่เอาเปรียบคุณแน่ คุณกลับไปบรูไนกับผมสิ ผมจะให้คุณเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ และให้เงินคุณ5ล้านเหรียญทุกๆปี สาวสวยของบรูไนก็เลือกได้ตามสบาย คุณว่าไง？”
ฉินหลั่งประหลาดใจเล็กน้อย แล้วส่ายหน้าพลางยิ้มบางๆ พูดกับกษัตริย์ “ขอบคุณน้ำใจของท่านกษัตริย์ครับ แต่ผมชอบอยู่ที่ประเทศตัวเองมากกว่า คุณอาจจะเห็นว่าผมแต่งตัวไม่ค่อยดี แต่ผมพูดตามความจริง ผมไม่ได้ขาดเงินเลย！”
หลินจูได้ยินที่ฉินหลั่งพูดก็ตกใจเล็กน้อย เธอไม่ได้แปลให้กษัตริย์ฟัง แต่ถามฉินหลั่งเสียงเบาๆอีกครั้ง “ฉินหลั่ง ถ้ากลับไปกับกษัตริย์ คุณก็สบายไปทั้งชาติแล้ว คุณจะปฏิเสธความหวังดีของกษัตริย์จริงเหรอ？”
ฉินหลั่งพยักหน้า
หลินจูมองฉินหลั่งพลางถอนหายใจ แล้วแปลคำพูดของฉินหลั่งให้กษัตริย์ฟัง
กษัตริย์มองฉินหลั่งตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างอดไม่ได้ พลางคิดในใจ “ภรรยามองคนไม่ผิดจริงๆ พ่อหนุ่มคนนี้เด็ดเดี่ยวแน่วแน่จริง！”
กษัตริย์ชอบพอฉินหลั่งมากๆ เขายื่นมือไปตบไหล่ฉินหลั่งทั้งสองข้างเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ
พวกผู้นำที่นั่งอยู่ เห็นฉินหลั่งปฏิเสธเงื่อนไขที่ดีงามของกษัตริย์แบบนี้ ก็ชื่นชมฉินหลั่งและแปลกใจ เหมือนกษัตริย์จะให้ความสนใจชายหนุ่มคนนี้มาก แต่เพราะเหตุใด ใครก็ไม่อาจเข้าใจได้
กินข้าวไปอีกครู่หนึ่ง กษัตริย์ก็คิดในใจ ถึงแม้ฉินหลั่งจะปฏิเสธน้ำใจของเขา แต่ก่อนจูชุยส่วยจะสิ้นลม ได้บอกให้เขาดูแลฉินหลั่ง ถ้าหากไม่ทำอะไรเลย กษัตริย์ก็รู้สึกไม่สบายใจ
เขาครุ่นคิด แล้วคิดอะไรได้บางอย่าง เขาตรึกตรองในใจอยู่สองรอบ และคิดว่าโอเค จึงพูดภาษามลายูกับผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียง
หลินจูแปลทันที “ท่านผู้ว่า อีกสักครู่กษัตริย์อยากมอบเหรียญเกียรติยศแห่งชาติบรูไน ให้กับคนคนหนึ่ง หลังจากมอบเสร็จ ก็จะประกาศเมืองที่จะลงทุน5พันล้านเหรียญทันที！”
พวกผู้นำที่นั่งอยู่ล้วนยินดี ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงพูดยิ้มๆ “โอเค ไม่มีปัญหา แต่ไม่ทราบว่าคนที่ฝ่าบาทอยากมอบเหรียญให้คือใครกัน？”
ขณะที่ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงกำลังพูด ก็มองไปยังคนในตระกูลใหญ่รอบๆ
กษัตริย์บรูไนลังเลเล็กน้อย เหรียญเกียรติยศเขาจะมอบให้ฉินหลั่ง แต่จากท่าทีของผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียง เหมือนจะคิดว่าเขามอบให้คนอื่น！
ถ้าพูดไปตรงๆว่าจะมอบให้ฉินหลั่ง คงทำให้ผู้ว่าเสียหน้า
กษัตริย์บรูไนจึงพูดไปว่า วันนี้ตนเห็นวัยรุ่นที่มีความสามารถ และหน้าตาดีมากมาย รู้สึกชอบใจมากๆ เลยคิดมอบเหรียญเกียรติยศขึ้นอย่างกะทันหัน แต่จะมอบให้ใครนั้นเขาก็ยังคิดไม่ออก
ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงพูด “แบบนี้นี่เอง ผมมีข้อเสนอแนะ กษัตริย์อาจไม่ค่อยรู้จักผู้คนที่นี่ดีนัก ให้พวกเขาแสดงให้ท่านเห็นดีกว่าจากนั้นฝ่าบาทค่อยตัดสินใจ ว่าควรจะมอบเหรียญเกียรติยศให้ใคร”
กษัตริย์บรูไนพยักหน้าตกลง ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงจึงยืนขึ้นทันที แล้วประกาศแก่ทุกคนในงาน ว่ากษัตริย์บรูไนจะเลือกมอบเหรียญเกียรติยศให้ผู้ที่อยู่ในงาน เพื่อไม่ให้จำนวนคนเยอะเกินไป จึงให้แต่ละตระกูลส่งตัวแทนมา1คน
สมาชิกของตระกูลต่างๆดีใจกันใหญ่ พวกเขาล้วนเป็นลูกคนรวย แน่นอนว่าต้องรู้อยู่แล้วว่าเหรียญเกียรติยศแห่งชาตินี้ล้ำค่าแค่ไหน
เช่น ลีกาชิงได้รับรางวัลเหรียญเกียรติยศแห่งชาติฝรั่งเศส วลาดีมีร์ ปูตินได้รับรางวัลเหรียญเกียรติยศของจีน ถึงแม้บรูไนจะเป็นประเทศเล็กๆ แต่ยังไงก็เป็นประเทศประเทศหนึ่ง หากได้รับเหรียญนี้ ดีแน่นอน ！
ทุกคนซุบซิบกันสนั่น รีบปรึษากับคนในตระกูลตัวเอง ว่าควรให้เป็นตัวแทน
ไม่นานนัก ตระกูลกว่า20ตระกูลในงานก็เลือกตัวแทนออกมา ส่วนใหญ่ล้วนเป็นวันรุ่นอายุ20กว่าๆ แต่ก็มีหัวหน้าตระกูลตระกูลหนึ่งที่ได้รับการคัดเลือก เช่นตระกูลหยู หยูหมิงไม่ได้มา จึงให้หยูจื้อมาแทน
กษัตริย์บรูไนให้คนของเขาเอาเหรียญเกียรติยศแห่งชาติกลับมา เป็นกล่องสีน้ำเงิน ด้านในมีเหรียญแปดเหลี่ยมวางอยู่ ตรงกลางเหรียญเป็นรูปผู้ก่อตั้งบรูไน ล้อมรอบไปด้วยการตกแต่งเหมือนกลีบดอกไม้ ขอบนอกเป็นเพชรแวววาวกลมๆ
ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงทำหน้าที่เป็นพิธีกร เขายืนขึ้นแล้วพูดกับผู้ชมด้ายล่างเวที “ตอนนี้เริ่มให้ตัวแทนแต่ละคน จากทางซ้ายมือของผมพูดบรรยาย1นาที และท้ายสุดให้กษัตริย์ตัดสินใจว่าจะมอบเหรียญให้ใคร เริ่มได้！”
คนแรกคือทายาทเศรษฐีหน้าเนื้อใจเสือ เขาพูดขึ้น “เรียนฝ่าบาทที่เคารพ ตระกูลผมควบคุมการค้าปลีกในหลินอานเกือบทั้งหมด……”
ต่อมาแต่ละตระกูลก็ผลัดกันพูด
หยูจื้อพูด “……ตอนนี้ตระกูลหยูเป็นตระกูลใหญ่อันดับ1ในหลินอาน……พวกเราทำการกุศลมากมายในทุกๆปี……”
ฉาวหนิง “……บรรพบุรุษฉาวหนิงเคยดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการมณฑล2สมัย ผู้ที่มีความสามารถทั้ง2คน……”
ซุนเจี้ยน “…ถ้าผมโชคดีพอที่จะได้รับเหรียญเกียรติยศ ผมจะสนับสนุนมิตรภาพภาษาจีนให้มากยิ่งขึ้น……”
หม่าหยาง “…ครั้งแรกที่ได้เจอฝ่าบาท ผมก็นับถือในความรู้ความสามารถท่านมาก ผมว่าผมมีวาสนากับท่าน ผมหวังให้ท่านเห็นความสำคัญของผมมากๆ……”
……
ไม่ถึง20นาทีทุกคนก็พูดจบแล้ว
ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงพูดกับกษัตริย์บรูไน “ฝ่าบาท ไม่ทราบว่าท่านตัดสินใจจะมอบเหรียญเกียรติยศแห่งชาติให้ใครครับ？”
กษัตริย์บรูไนไม่ได้ฟังว่าพวกเขาพูดอะไรก่อนหน้านี้ เขาตบไหล่ฉินหลั่งเบาๆ บอกใบ้ว่าให้เขาเข้ามาใกล้ๆ
ทุกคนในงานล้วนไม่เข้าใจว่ากษัตริย์หมายความว่ายังไง จะมอบเหรียญนี่ให้ไอ้ยาจกที่ขายขนมคนนี้งั้นเหรอ？
เมื่อเห็นฉินหลั่งยืนขึ้น คนอื่นๆก็ปิดปากหัวเราะออกมา แต่พวกเขาไม่กล้าหัวเราะออกเสียง เพื่อไม่เป็นการดูหมิ่นกษัตริย์
เมื่อกษัตริย์เห็นสายตาเย้ยหยันของคนอื่นๆ ก็รู้สึกไม่พอใจ
ฉินหลั่งพูด “ผมเป็นวัยรุ่นธรรมดาๆคนหนึ่งของจีน เงินที่ใช้เรียนและเงินใช้จ่ายผมหาด้วยตัวเอง ปิดเทอมฤดูร้อนของปีนี้ ผมยังไปขายขนมที่ข้างถนนอยู่2เดือน ……”
ถึงแม้บางคนจะกลั้นไว้ แต่ก็มีบางคนหัวเราะมีเสียงออกมา
พวกเขาซุบซิบกัน
“น่าอายจริงๆ เขาเทียบกับพวกเราไม่ได้เลย”
“ใช่ เขาคงไม่ได้คิดว่าตัวเองจะได้รับเหรียญหรอกนะ？”
“รีบนั่งลงเถอะ กษัตริย์แค่เวทนาเขา เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญจริง”
……
กษัตริย์ถามหลินจู ว่าคนพวกนั้นพูดอะไรกัน หลินจูจึงแปลทุกอย่างที่พวกเขาพูดให้กษัตริย์ฟัง
เมื่อกษัตริย์เข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูดแล้ว สีหน้าก็เคร่งขรึมทันที
คนอื่นๆสังเกตเห็นสีหน้าของกษัตริย์ พวกขาคิดว่าเป็นคำพูดของฉินหลั่ง ที่ทำให้กษัตริย์โกรธ จึงพากันซุบซิบเสียงเบาๆ
“พวกคุณรีบดูสิ สีหน้ากษัตริย์ดูไม่ดีเลย”
“ไอ้หมอนี่น่ารังเกียจจริงๆ！”
“ถ้าเงินลงทุนครั้งนี้โดนทำลายเพราะเขา พวกเราจะร่วมกันจัดกันเขาซะ”
……
ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงเชิญกษัตริย์ขึ้นบนเวที พร้อมกับลูกน้องอีกคนถือกล่องไม้ ยืนอยู่ข้างหน้ากษัตริย์ สายตาของทุกคนล้วนจับจ้องมาที่เขา เขารอคอยที่จะได้ยินชื่อตัวเองออกจากปากของกษัตริย์
กษัตริย์พูดอย่างช้าๆ เขาพูดภาษามลายูไป2-3ประโยค จากนั้นก็เดินไปล่างเวที แล้วพาฉินหลั่งขึ้นเวทีมาด้วยตัวเอง หลินจูพลางพูดแปลอยู่อีกด้านหนึ่ง “กษัตริย์กล่าวว่า เขาตัดสินใจมอบเหรียญเกียรติยศระดับชาตินี้ให้กับ คุณฉินหลั่ง！”
ฟังไม่ผิดใช่ไหม？มอบให้ฉินหลั่งงั้นเหรอ？
ด้านล่างเวทีส่งเสียงโวยวาย ทุกคนล้วนไม่เข้าใจ ว่าทำไมกษัตริย์บรูไนถึงทำอะไรลวกๆขนาดนี้ ที่มอบเหรียญให้กับฉินหลั่ง ไอ้คนที่แอบเข้ามาในงานนี่！
พวกเขาที่นั่งอยู่ที่นี่ มีใครบ้างที่เทียบฉินหลั่งไม่ได้ กษัตริย์บรูไนไตร่ตรองยังไงเนี่ย คนส่วนใหญ่ต่างพากันพูดคุยอย่างไม่อยากจะเชื่อ จนลืมไปว่กษัตริย์และผู้ว่ายังอยู่ที่นี่
“ไม่เกินไปหน่อยเหรอ？ให้ไอ้หมอนั่นเนี่ยนะ？”
“ตระกูลเหอของเราไม่ได้รับการคัดเลือกก็ไม่เป็นไร แต่ตระกูลหยู ตระกูลหม่าก็ไม่ได้รับการคัดเลือกนี่สิ เป็นไปได้ยังไง”
“ตระกูลใหญ่20ตระกูลต้นๆของเมืองหลินอาน ต่างพ่ายแพ้ให้กับคนจนคนเดียว ถ้าพูดออกไปคงเป็นเรื่องตลกน่าดู”
“ไม่ได้ เพื่อศักดิ์ศรีของตระกูลใหญ่20ตระกูลของพวกเรา ยังไงก็ไม่อาจให้เหรียญนั่นตกเป็นของหมอนั่นเด็ดขาด！”
……