รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 241 ยิงมัน

บทที่ 241 ยิงมัน
ฉินหลั่งต้านทานการโจมตีของนักพรตเต๋าขู่เสวียนไปด้วย พร้อมกับพูดไปด้วยว่า “คุณบอกให้ผมลองดูความเก่งกาจของ ‘มวยไท้เก๊ก’ แต่ว่าคุณใช้มันมาทำร้ายผมอยู่นานสองนานแล้ว ยังไม่เห็นจะทำอะไรผมได้เลย! ผมว่าศิลปะการต่อสู้อันนี้มันธรรมดามากเลยนะ คุณมีศิลปะการต่อสู้อื่นๆ ให้ผมลองดูหน่อยไหมล่ะ”
ฉินหลั่งมีพลังภายในที่แข็งแกร่ง ขนาดพูดคุยในระหว่างการต่อสู้ที่ดุเดือดยังสามารถทำได้ไม่มีผลกระทบอะไร
นี่มันกลับสร้างความประหลาดใจให้กับนักพรตเต๋าขู่เสวียน เขาคิดว่าถ้าเขาเป็นเหมือนฉินหลั่งนั้น พูดประโยคยาวๆ ขนาดนี้ ผลของการโจมตีจะลดลงถึง 30%เลยทีเดียว!
แต่ว่าฉินหลั่งกำลังพูดจาดูถูกเขา นักพรตเต๋าขู่เสวียนอยู่ต่อหน้าคนเยอะแยะขนาดนี้ จะไม่พยายามหักล้างฉินหลั่งได้ยังไงกันล่ะ?
นักพรตเต๋าขู่เสวียนจึงตะคอกออกมาสั้นๆ ว่า “อีกเดี๋ยวเด็กเวรอย่างแกก็ต้องหุบปากแล้ว! ”
แค่นักพรตเต๋าขู่เสวียนพูดประโยคสั้นๆ แค่นี้ พลังในการโจมตีของเขายังลดไปตั้ง 10%
“ตอนนี้แหละ! ” ฉินหลั่งตะคอกออกมา อาศัยช่วงเวลาตอนที่การโจมตีของนักพรตเต๋าขู่เสวียนอ่อนแอลง ปัดมือทั้งสองข้างของเขาออก แล้วก็ใช้เคล็ดลับการเปลี่ยนแปลงแบบ ‘ตบโดยตรง’ ชกเข้าไปที่ลำคอของนักพรตเต๋าขู่เสวียน
นักพรตเต๋าขู่เสวียนตกใจจนเสียวสันหลัง ถ้าเกิดว่าครั้งนี้ชกโดนจริงๆล่ะก็ ผลลัพธ์ก็คือตายคาที่แน่นอน
เขารีบหลบไปด้านข้างทันที ก็เลยสามารถหลบหมัดของฉินหลั่งได้
ตอนนี้ช่องว่างของฉินหลั่งเปิดกว้างแล้ว กลายเป็นโอกาสที่ดีในการโจมตีของนักพรตเต๋าขู่เสวียน นักพรตเต๋าขู่เสวียนรู้ในทันทีว่านี่เป็นโอกาสที่เยี่ยมที่สุดในปราบฉินหลั่ง เขารู้สึกดีใจขึ้นมาทันที นิ้วทั้งห้าของเขาประสานเป็นรูปปากไก่อีกครั้ง แล้วก็“จิก” ไปตรงบนหัวของฉินหลั่ง
ถ้าเกิดว่าครั้งนี้ “จิก” โดน อาศัยจากประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขาแล้วนั้น ภายในพริบตาเดียวฉินหลั่งจะช็อกไปในทันที ไม่ว่าฉินหลั่งจะแข็งแกร่งขนาดไหน อย่างน้อยก็ต้องมึนหัวไปอยู่พักหนึ่ง
แล้วเขาก็จะสามารถใช้ช่องว่างตรงนี้ เพิ่มพลังของตัวเอง ต่อยไปที่หน้าของฉินหลั่ง แค่นี้ก็เพียงพอที่จะคร่าชีวิตเขาไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว!
หลังจากนั้นก็จะจัดการง่ายขึ้นเยอะแล้ว ฉินหลั่งก็จะกลายเป็นปลาบนกระดาน รอให้เขาฆ่าอย่างทารุณ
แต่ตอนที่นิ้วมือของนักพรตเต๋าขู่เสวียนสัมผัสที่ด้านบนหัวของฉินหลั่งนั้น เขาก็พบว่าพลังที่ยิ่งใหญ่ของเขานั้นเหมือนกับตกลงไปในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ หายไปอย่างไร้ร่องรอย
บนหัวของฉินหลั่งกลับมีพลังที่มากมายมหาศาล ดึงดูดนิ้วของเขาไป
นี่มันเรื่องอะไรกัน!
นักพรตเต๋าขู่เสวียนช็อกไปในทันที! มองหน้าฉินหลั่งด้วยความหวาดกลัว
ฉินหลั่งมองเขาแล้วก็ค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา หัวใจของนักพรตเต๋าขู่เสวียนเหมือนกับว่าจะหลุดออกมาจากเบ้าตาแล้ว! ในใจของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยที่นับไม่ถ้วน
เขาจะทำลายการโจมตีที่สำคัญของฉันได้ยังไงกัน? อะไรคือสิ่งที่ดึงดูดพลังฉันถึงขนาดนี้? พลังภายในงั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้ เขาเป็นแค่เด็กอายุ20กว่าเท่านั้นเอง จะมีพลังภายในที่แข็งแกร่งขนาดนั้นได้ยังไงกัน พลังภายในขนาดนี้อย่างน้อยก็ต้องมีทักษะมาเป็น50ปี!
ฉินหลั่งคว้ามือขวาของนักพรตเต๋าขู่เสวียนที่จับอยู่ที่หัวของตัวเอง ออกแรงดึง แขนของนักพรตเต๋าขู่เสวียนก็หลุดออกจากข้อต่อในทันที นักพรตเต๋าขู่เสวียนถูกดึงอย่างแรงจนมีเสียง “ปั่ก” แล้วเขาก็ล้มลงไปที่พื้นทันที
ฉินหลั่งเอาเท้าเหยียบไปที่แผ่นหลังของนักพรตเต๋าขู่เสวียน ทันใดนั้นก็ยื่นเท้าไปใต้ร่างของนักพรตเต๋าขู่เสวียน พอออกแรง ร่างของนักพรตเต๋าขู่เสวียนก็ลอยขึ้นไปประมาณ 1.5เมตร
เมื่อกี้นักพรตเต๋าขู่เสวียนไม่ได้มีเมตตากับฉินหลั่งเลย ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่ากำลังภายในของฉินหลั่งนั้นแข็งแกร่ง เขาน่าจะตายไปแล้ว
ตอนนี้ฉินหลั่งก็ไม่เกรงใจนักพรตเต๋าขู่เสวียน เตะไปที่เป้าของเขา นักพรตเต๋าขู่เสวียนลอยไปที่ที่นั่งด้านขวาของห้องโถงทันทีเหมือนกับลูกปืนใหญ่
“ปังๆๆๆ ” เสียงชนเก้าอี้ไปหลายแถว สุดท้ายก็เป็นเสียง “ปึง” ร่างของเขากระแทกเข้ากับผนัง ซี่โครงหักไปสองซี่
นักพรตเต๋าขู่เสวียนล้มกองอยู่ที่พื้น เขากัดฟันพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ร่างของเขาแข็งทื่อราวกับซากศพ เขามองหน้าฉินหลั่งด้วยความเกลียดชัง ใบหน้าแดงก่ำ เส้นเลือดขึ้นที่คอ อยากจะด่าฉินหลั่งอีก “ไอ้….ไอ้เด็กเวร กู..จะ…จะฆ่า….”
นักพรตเต๋าขู่เสวียนรู้สึกว่าพละกำลังของตัวเองตอนนี้ไม่เพียงพอที่จะสนับสนุนเขา ยังไม่ทันจะพูดจบ คอก็พับ ตายไปเลย!
คนในห้องโถงนั้นต่างพากันตกตะลึง เมื่อกี้ตอนที่พวกเขาเห็นนักพรตเต๋าขู่เสวียนเตะและต่อยจนกระเบื้องแตกนั้น ตอนแรกก็ยังเป็นห่วงฉินหลั่งอยู่เลย รู้สึกว่าเขาจะโดนนักพรตเต๋าขู่เสวียนทำร้ายจนตาย แต่ว่าผลลัพธ์ในปัจจุบันกลับตรงกันข้ามกับที่พวกเขาคิดไว้เลย
ฉินหลั่งไม่ได้เป็นอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว แต่นักพรตเต๋าขู่เสวียนกลับตายไปเลย
แล้วเมื่อกี้ตอนที่ร่างของนักพรตเต๋าขู่เสวียนกระแทกกับแถวเก้าอี้ แล้วสุดท้ายก็กระแทกกับผนังนั้น ทุกคนก็ตกใจแทบตาย
ทำไมภาพเหตุการณ์ที่เห็นในหนังถึงมาอยู่ในชีวิตจริงได้ล่ะ! ฉินหลั่งก็เป็นแค่เด็กหนุ่มอายุ2เท่านั้นเอง ทำไมเขาถึงได้มีพลังที่มากมายมหาศาลแบบนี้
บางคนที่หลบอยู่ที่ประตูทางเข้าห้องโถงนั้น ก็วิ่งหนีไปทันที
ฉินหลั่งปรบมือ แล้วก็หันไปมองด้านหน้าของห้องโถง
คนที่อยู่ด้านหน้าห้องโถงเห็นว่าสายตาของฉินหลั่งมองมาที่ตัวเอง ก็กลัวจนตัวสั่นไปหมด! กังวลจนเหงื่อออกมือ
สายตาของฉินหลั่งมองไปที่หลงหลิง แล้วก็ค่อยๆ เดินเข้าไปหาเธอ เขาจะให้หลงหลิงแต่งงานกับหยูหมิงไม่ได้เด็ดขาด!
หยูหมิงกลับกลัวจนจะตายอยู่แล้ว เขากลัวว่าฉินหลั่งจะเดินเข้ามา แล้วสั่งสอนเขาเหมือนกับที่สั่งสอนนักพรตเต๋าขู่เสวียนเมื่อกี้นี้ นักพรตเต๋าขู่เสวียนถูกฉินหลั่งจัดการจนเละเป็นขี้แล้ว แล้วตัวเองก็เป็นคุณชายบ้านรวยที่ถูกเลี้ยงมาเหมือนเจ้าชาย ไม่มีทางต่อสู้ฝีมือเขาได้หรอก!
ฉินหลั่งเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ส่วนหยูหมิงก็ถอยหลังไปเรื่อยๆ เช่นกัน แต่ว่ามีคนอยู่รอบๆ ทั้งนั้น ทุกก้าวเขาก็เลยถอยได้แค่นิดเดียวเท่านั้น
“คุณชายของตระกูลใหญ่ คุณหยุดถอยเถอะครับ คุณเบียดผมจะตายอยู่แล้ว! ” นักบวชชราที่อยู่ด้านหลังของหยูหมิงกล่าว ก้นของหยูหมิงเบียดจนเขาเจ็บไปหมด
แต่ว่าหยูหมิงก็ยังคงเอาแต่ถอยหลังเรื่อยๆ ตอนนี้สายตาของเขามองไปยังแค่ฉินหลั่งที่เหมือนกับนักฆ่า ตอนนี้สมองของเขาโล่งไปหมด เขารู้สึกได้ถึงแค่อันตรายต่อชีวิตที่รุนแรงเท่านั้น ในตอนที่ร่างกายอยู่ในสภาวะที่ตึงเครียดที่สุดนั้น เขาไม่เข้าใจเลยว่าคนอื่นกำลังพูดอะไรอยู่
ฉินหลั่งอยู่ห่างจากพวกหยูหมิงไม่ถึง10เมตรแล้ว ลมหายใจของหยูหมิงไม่ค่อยราบรื่นแล้ว เขาเหมือนกับคนที่ป่วยเป็นโรคหอบหืดยังไงยังงั้น
หลงหลิงยืนอยู่ข้างๆ เขา เธอสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของหยูหมิงได้อย่างชัดเจน
หลงหลิงมองไปที่หยูหมิง แล้วก็ถามเขาเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ”
หยูหมิงไม่ได้ยินเลยแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าที่ขมขื่นของเขากำลังมองไปที่ฉินหลั่งอย่างสั่นเครือ ตอนนี้ถ้าเกิดว่าฉินหลั่งบอกว่าจะเอาหลงหลิงไป แล้วแลกกับการปล่อยเขา ถ้ายังงั้นหยูหมิงจะมอบหลงหลิงให้ฉินหลั่งทันทีโดยไม่ต้องคิดเลย!
ฉินหลั่งเห็นสายตาเป็นห่วงที่หลงหลิงมองหยูหมิง แล้วก็คิดว่าเธอคงเป็นห่วงหยูหมิงมาก แต่ว่าเธอไม่เคยมองเขาด้วยสายตาแบบนี้เลย
ทันใดนั้นในใจของฉินหลั่งก็เกิดความคิดที่น่ากลัวขึ้นมา ที่แท้วันนี้ที่หลงหลิงจะแต่งงานกับหยูหมิงก็คือความเต็มใจของเธอเองยังงั้นเหรอ?
พอคิดได้แบบนี้ ความโกรธก็พลุ่งพล่านในใจของฉินหลั่ง เขาสาดสายตาของความโกรธเกรี้ยวไปที่หยูหมิง
“โอ้ะ…”หยูหมิงตกใจจนเผลอร้องออกมา ขาทั้งสองข้างของเขาอ่อนแรง ทั้งร่างกายรู้สึกไม่มีกำลังและชา เหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน แล้วก็เหมือนอาการอยากยากำเริบ
ทันใดนั้นระบบทางเดินปัสสาวะของเขาก็มีปัญหา มีของร้อนไหลออกมาจากหว่างขาของเขา ทำให้กางเกงชุดสูทสีดำของเขาเปียก
ทันใดนั้น ก็มีเสียงไซเรนดังขึ้นในห้องโถง หลังจากนั้นก็มีเสียงคนหลายคนดังขึ้นมาจากหน้าประตู “ห้ามขยับ! ”
แล้วก็เห็นว่ามีคน 5-6คนเดินค่อยๆ เดินเข้ามาจากหน้าประตู ในมือของทุกคนนั้น ถือปืนไรเฟิล ชนิด 81 และเล็งมาที่ฉินหลั่ง
ที่แท้หลังจากที่ฉินหลั่งเอาชนะนักพรตเต๋าขู่เสวียนได้แล้วนั้น เจ้าบ้านตระกูลหยู หยูจื้อที่ซ่อนอยู่ในกลุ่มคนก็รีบส่งข้อความหาหัวหน้าร.ป.ภ.ประจำคฤหาสน์ของเขาทันที ใช้เขาใช้สัญญาณแจ้งเตือนระดับสูงสุด และมาที่ห้องโถงเพื่อจัดการกับเหตุฉุกเฉิน
หยูจื้อสามารถทำให้ตระกูลหยูขึ้นเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของหลินอานได้ แน่นอนว่าเขาก็ต้องมีฝีมืออยู่แล้ว หลายปีก่อนเขาได้จัดสรรปืนพกชนิด64 ปืนไรเฟิลชนิด81ไว้ในคฤหาสน์ เพื่อปกป้องตระกูลหยูจากเหตุฉุกเฉิน
หลายวันมานี้ หยูหมิงเชิญนักสู้มา10คน ก็หยูจื้อเลยคลายความระมัดระวัง งานแต่งงานวันนี้ก็เลยให้พวกร.ป.ภ.ดูแลด้านความปลอดภัยอื่นๆ ในคฤหาสน์แทน
ส่วนสถานที่สำคัญๆ ก็ให้นักสู้พวกนั้นดูแลแทน ไม่คิดเลยว่าฉินหลั่งจะเก่งกาจกว่านักสู้อย่างนักพรตเต๋าขู่เสวียนซะอีก!
ร.ป.ภ.ทั้ง6คนถือปืนไรเฟิล เดินมาถึงข้างในห้องโถง ด้านขวา3คน ด้านซ้าย3คน เล็งไปที่ศีรษะของฉินหลั่ง
หยูจื้อที่อยู่ท่ามกลางกลุ่มคนนั้นหัวเราะออกมา แล้วก็เดินออกมาจากกลุ่มคน ยืนอยู่ด้านหน้าร.ป.ภ.ทั้ง6คน มองไปที่ฉินหลั่งแล้วพูดว่า
“เจ้าหนุ่ม แกทำให้ตระกูลหยูโกลาหลอลหม่านไปหมด แสดงว่าไม่เห็นตระกูลหยูอยู่ในสายตาเลยใช่ไหม? เมื่อสองวันก่อนก็เพราะว่าไอ้เด็กเวรอย่างแก ที่ทำให้เงินลงทุน5พันล้านของกษัตริย์บรูไนหนีไปที่เมืองจีนหลิงแทน ทำให้ตระกูลใหญ่ทั้ง20อันดับของหลินอานต้องเสียหายอย่างมาก! พวกเราไม่ได้ไปคิดบัญชีกับแก แต่แกกลับได้คืบจะเอาศอก มาก่อกวนงานแต่งงานของตระกูลหยู! ”
“ทุกท่านที่อยู่ในที่นี้ว่า ยิงไอ้ที่นี่ทิ้งดีไหม? ” หยูจื้อถามออกมาเสียงดัง
ความจริงแล้ว หยูจื้อตัดสินใจจะอยู่แล้ว ว่าวันนี้จะฆ่าฉินหลั่งให้ได้ แต่การที่เขาถามแบบนี้ ก็เพราะว่าอยากจะใช้โอกาสนี้ แฉถึงน้ำจิตน้ำใจของคนครอบครัวอื่นๆ ยังไงเสีย คนจากทั้ง20ครอบครัวที่ใหญ่โตก็อยากจะฆ่าฉินหลั่งโดยเร็วอยู่แล้ว
หยูจื้อพึ่งจะพูดจบ เสียงจากคนครอบครัวอื่นๆ ก็ดังขึ้นทันที
“คุณหยูสมควรแล้วที่เป็นครอบครัวอันดับหนึ่งของหลินอาน จัดการเลย! ”
“เงิน5พันล้านเหรียญก็เพียงพอที่จะทำให้ไอ้ยาจกนี้ตายเป็นหมื่นครั้งแล้ว ฆ่ามันซะ”
“ไอ้เด็กนี่ยิ่งนับวันยิ่งไม่เห็น20ครอบครัวอันดับแรกในหลินอานอยู่ในสายตาแล้ว ยิงเลย! ”
“ยิงมันเลย”
“ยิง”
“ยิงเลย”
“ยิง”
……
คนที่อยู่ในที่นี้ตื่นเต้นอย่างกับลิงโลด ต่างพากันตะโกนออกมาเสียงดัง ดวงตาของพวกเขาแดงก่ำ ริมฝีปากโค้งขึ้น รอดูภาพเหตุการณ์นองเลือด
หยูจื้อยิ้มแล้วพูดว่า “ไอ้หนุ่ม เห็นรึยัง? นี่คือสิ่งที่ทุกคนรอคอยและเรียกร้อง นายมีคำพูดส่งท้าย หรือว่าอยากสารภาพบาปอะไรไหม? ”
“สงสัยคุณจะลืมไปแล้ว ว่าไม่กี่วันที่ผ่านมากษัตริย์บรูไนได้มอบเหรียญเกียรติยศแห่งชาติให้ผม คุณฆ่าผม ไม่กลัวว่าจะสร้างข้อพิพาทระหว่างบรูไนกับจีนงั้นเหรอ? ” ฉินหลั่งยิ้มพร้อมกับพูดออกมา มือที่อยู่ด้านหลังของเขากุมแน่นมาก หน้าผากมีเหงื่อซึมออกมาที่เห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่นัก
“นี่แกกำลังขู่ฉันอยู่เหรอ? หึ คิดว่าฉันกลัวงั้นเหรอ? วันนี้ถ้าเกิดว่าฉันยิงแก แล้วใครจะเห็น? ” หยูจื้อถาม
คนอื่นๆ เข้าใจในทันที แล้วรีบตอบว่า
“ไม่มี พวกเราไม่มีใครเห็นแกเลย”
“ใช่ พวกเราเป็นตระกูลใหญ่20อันดับแรกของหลินอาน จะมาคิดเล็กคิดน้อยกับยาจกอย่างแกได้ยังไงกัน”
“ใครแคร์ว่าแกจะเป็นจะตาย? ”
……
หยูจื้อยิ้มออกมาจางๆ “ได้ยินแล้วใช่ไหม? แกอาจจะตายด้วยอุบัติเหตุ เช่นจมน้ำ หรือตกตึก แล้วมันจะเกี่ยวกับพวกเราได้ยังไงกัน? กว่าคนที่บรูไนจะมาสืบ ตอนนั้นนายก็กลายเป็นขี้เถ้าไปแล้ว พวกเขาจะดูออกงั้นเหรอ? ”
หยูจื้อมองไปที่ร.ป.ภ.ทั้ง 6 คนนั้นแล้วพูดว่า “เตรียม……”
ตอนที่กำลังจะพูดว่า “ยิง”นั้น ก็มีร่างที่สวมชุดสีชมพูวิ่งออกมาจากฝูงชน วิ่งเข้าไปหาฉินหลั่ง แล้วก็ตะโกนออกมาว่า “อย่า”
เธอวิ่งไปหยุดอยู่ข้างๆ ฉินหลั่ง หันหลังให้เขา แล้วก็กางแขนปกป้องเขาไว้ มองไปที่หยูจื้อแล้วพูดว่า “คุณลุงหยูอย่ายิงเลยนะคะ ปล่อยเขาไปได้ไหม? ”
เด็กผู้ใหญ่ที่มีความกล้าที่จะวิ่งออกมาคนนี้ก็คือหลงเย้น!
“เย้นเอ๋อ！ กลับมาเดี๋ยวนี้! ” หลงเถิงร้องออกมาด้วยความกลัว
“หลงเย้น อย่าโง่นะ รีบมานี่” หลงหลิงเองก็ตกใจเหมือนกัน ตรงนั้นกำลังถูกเล็งด้วยปืนไรเฟิล6กระบอก ถ้าเกิดว่าปืนลั่นขึ้นมา หลงหลิงก็อาจจะอันตรายถึงชีวิตได้
“คุณลุงหยู！ อย่ายิงเลยนะคะ ปล่อยเขาไป หนูสัญญาว่าเขาจะไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายอีกแล้ว! ” หลงเย้นไม่ได้ยืนอีกต่อไปว่าพ่อกับพี่สาวพูดอะไร เธอได้แต่มองไปที่หยูจื้ออย่างวิตกกังวล อยากจะปกป้องชีวิตของฉินหลั่ง
“หลงเย้น มานี่เถอะ ลุงไม่มีวันปล่อยมันไปหรอก” หยูจื้อพูดอย่างเย็นชา
“ไม่ พวกคุณจะฆ่าเขาไม่ได้ หนูไม่ยอมให้พวกคุณฆ่าเขา! ” พอพูดจบ หลงเย้นก็หันหลังไปแล้วกอดฉินหลั่งไว้ เธอรู้สึกว่าแบบนี้ หยูจื้อจะกลัว แล้วไม่กล้ายิงแล้ว