รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 262 ไปยังเย็นจีน

บทที่ 262 ไปยังเย็นจีน
หลงเถิงและจงยู่มองหน้ากัน พวกเขายังคงระแวงกับคำพูดของจงเส่นซานอยู่บ้าง
“จงยู่ กลับไปกับลุง คุณตาคิดถึงเธอมาก！”จงเส่นซานพูดพลางเดินไปใกล้จงยู่ ฉินหลั่งเลยยืนขวางเขา เขายังคงกลัวว่าจงเส่นซานจะทำอะไรไม่ดีกับจงยู่
ถึงแม้จงเส่นซานจะรู้สึกไม่พอใจ แต่เขาก็กลัวความทรงพลังของฉินหลั่ง จึงไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงมองจงยู่อย่างเศร้าๆพลางพูด：
“จงยู่ เธอไม่อยากกลับไปดูบ้านที่แม่เธออยู่งั้นเหรอ？คุณตาไม่เจอเธอตั้ง20ปี ท่านคิดถึงเธอมาก คืนก่อนลุงเอารูปเธอให้ท่านดูท่านมองๆจนตาแดงไปหมด เธอคงนึกสภาพคนแก่อายุ70ปีร้องไห้ออกใช่ไหม？”
เมื่อพูดถึงแม่ จงยู่ก็นึกถึงตอนที่พ่อเคยบอกเธอ ว่าแม่ต้องตายเพราะจงจิ่วเจิน ใจเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
จงยู่มองจงเส่นซานอย่างโมโหพลางพูด：“แม่ฉันต้องตายเพราะพวกคุณไม่ใช่เหรอ！ฉันเกลียดพวกคุณ！”
จงยู่พูดจบก็ร้องไห้ตาแดง เธอก้มหน้าลง น้ำตาไหลพรากลงบนพื้น
จงยู่เสียใจมาก ปากพลางพูด：“ทำไมต้องเป็นพวกคุณ พวกคุณเป็นญาติของแม่นะ ทำไมพวกคุณต้องทำให้เธอตายด้วย……”
หากเป็นคนนอกที่ทำให้แม่ตาย บางทีจงยู่คงไม่เสียใจขนาดนี้ก็ได้ แต่ฆาตกรที่ทำให้แม่ต้องตายคือคุณตาของตน จะให้เธอทำยังไง？จะให้ฆ่าคุณตาเพื่อแก้แค้นให้แม่งั้นเหรอ？
“จงยู่ เรื่องทั้งหมดที่เกิดในปีนั้นล้วนมีเหตุผล เธอก็พูดหนิว่าเราเป็นญาติกัน เธอคิดว่าญาติกันจะลงมือฆ่ากันได้งั้นเหรอ？ยิ่งไปกว่านั้นคนที่ตายไป ก็คือน้องสาวสุดที่รักของลุง”จงเส่นซานพูดด้วยสีหน้าเศร้าสลด
เมื่อเห็นท่าทางตอนที่จงเส่นซานพูด จู่ๆจงยู่ก็คิดอะไรออก เรื่องนี้มีความจริงที่อยากปกปิดไว้แน่ๆ
“กลับบ้านไปกับลุงนะ？เธออยู่ข้างนอกมาตั้ง20ปี กลับไปให้คุณตาเห็นหน้าหน่อย ท่านต้องดีใจมากแน่ๆ！”จงเส่นซานพูดอีกรอบ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจและความห่วงใย
“ตกลง！ฉันจะกลับไปกับคุณ”จงยู่พูดอย่างเรียบๆ เธออยากถามต่อหน้าจงจิ่วเจิน ว่าทำไมถึงต้องทำให้แม่ต้องตาย
“ดี ดี เรากลับไปกันเถอะ！”จงเส่นซานพูดด้วยสีหน้าดีใจ
“แต่คุณห้ามส่งคนไปฆ่าพ่อฉันอีก ถ้าคุณผิดคำพูดฉันจะเกลียดบ้านตระกูลจงไปตลอดชาติแน่ และฉันจะแก้แค้นให้พ่อกับแม่ฉันเช่นกัน”จงยู่พูด เธอกลัวว่าหากตนไปกับจงเส่นซานแล้ว เขาจะส่งคนไปตระกูลหลงอีก ถึงตอนนั้นเธอคงเสียใจมาก
“ลุงรับปาก”จงเส่นซานครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วตอบอย่างจริงจัง
ที่ต้องฆ่าหลงเถิงเพียงเพราะเขาไม่อาจพาจงยู่กลับบ้านตระกูลจงได้ จุดประสงค์หลักของเขายังคงเป็นการพาจงยู่กลับเย็นจีน
“จงยู่ ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณ”ฉินหลั่งจับมือจงยู่พลางพูด “ลม ดอกไม้ หิมะ พระจันทร์”4สาวก็พูดเช่นเดียวกัน：“พวกเราก็จะกลับไปกับคุณชายฉินเหมือนกัน！”
เมื่อได้ยินว่าฉินหลั่งจะกลับไปกับจงยู่ จงเส่นซานก็รู้สึกดีใจ ฉินหลั่งมีประโยชน์กับบ้านตระกูลจงอยู่บ้าง
แต่จงเส่นซานก็รู้สึกเดือดขึ้นมา เมื่อเห็นฉินหลั่งจับมือจงยู่ เขามองฉินหลั่งพลางพูด ：“คุณฉิน ให้เกียรติจงยู่ด้วย”
เมื่อฉินหลั่งเห็นว่าจงเส่นซานกำลังมองตนจับมือจงยู่ ก็เข้าใจทันที ว่าจงเส่นซานคิดว่าตนหน้าไม่อาย
เขาปล่อยมือจงยู่ แล้วพูดกับจงเส่นซาน：“ประธานจง อย่าถือสาเลย วันนี้เป็นวันแต่งงานของผมกับจงยู่ คุณเป็นคนบ้านฝ่ายเจ้าสาวของจงยู่ ขอให้คุณเป็นสักขีพยานในงานแต่งเราด้วย”
“ใช่ คุณชายฉิน คุณรีบแลกแหวนกับคุณจงสิ แล้วจูบกันแค่นี้ก็เป็นสามีภรรยากันอย่างเป็นทางการแล้ว！”หยูจื้อเห็นว่าสถานการณ์คลี่คลายแล้วจึงพูดขึ้น
“ไม่ได้！”จงเส่นซานรีบพูดขึ้นทันที เขามองฉินหลั่งพลางขมวดคิ้วพูด：“คุณฉิน บ้านตระกูลจงเป็นตระกูลใหญ่ ลูกสาวจะแต่งงานต้องได้รับความเห็นชอบจากผู้อาวุโสของตระกูลก่อน ไม่อาจให้จงยู่แต่งออกไปเรียบๆง่ายๆแบบนี้ หวังว่าคุณจะเข้าใจธรรมเนียมของบ้านตระกูลจง”
“จงยู่ วันนี้เธออย่าเพิ่งแต่งงานกับคุณฉินเลย เมื่อกลับไปเย็นจีน ลุงจะพาพวกเธอไปเจอคุณตา ถึงตอนนั้นเรื่องแต่งงานก็ให้คุณตาตัดสินใจ”จงเส่นซานพูดอย่างจริงจัง
“โอเค จงยู่ พวกเราจะกลับไปเย็นจีนกับคุณ ดูว่าคุณตาคุณจะว่าไงบ้าง”ฉินหลั่งพูด เขาว่าในสถานการณ์แบบนี้ จงยู่คงไม่มีกะจิตกะใจคิดเรื่องแต่งงานแล้วล่ะ ในเมื่อธรรมเนียมบ้านตระกูลจงเป็นแบบนี้ เขาก็ควรทำตาม
“อืม”จงยู่พยักหน้าเบาๆ
จงเส่นซานถอนหายใจยาวๆ และมองหลงเถิง หยูจื้อพวกเขาพลางพูด：“แล้วก็พวกคุณ เรื่องความสัมพันธ์ของจงยู่กับบ้านตระกูลจง พวกคุณอย่าได้เผยแพร่ออกไปเด็ดขาด เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ ห้ามรั่วไหลออกไปแม้แต่คำเดียว ถ้าผมรู้ว่าเรื่องแพร่ออกไป บ้านตระกูลจงไม่ปล่อยพวกคุณไว้แน่”
“ได้ยินหรือยัง！”จงเส่นซานพูดเสียงต่ำ
“ได้ยินแล้ว”พ่อลูกตระกูลหลงและพ่อลูกตระกูลหยูตอบรับ
“จงยู่ คืนนี้เธอพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้เช้าลุงจะมารับพวกเธอที่นี่ แล้วกลับเย็นจีนด้วยกัน！”จงเส่นซานพูดจบ มองจงยู่แวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินจากไปพร้อมฝู้คาย อาชิง และอาเฟิง
พอจงเส่นซานเดินออกไป พ่อลูกตระกูลหยูหลงเถิง และหลงเย้นก็ล้อมตัวฉินหลั่ง โค้งคำนับขอบคุณเขา โดยเฉพาะหยูหมิง เขาคิดว่าหากครั้งนี้ไม่ใช่เพราะฉินหลั่งชนะฝู้คาย ตนคงโดนฆ่าตายไปแล้ว ตอนนี้เขารู้สึกขอบคุณฉินหลั่งมากๆ
“คุณชายฉิน โชคดีที่คุณอยู่ ไม่งั้นผมกับพ่อคงหนีเคราะห์ร้ายครั้งนี้ไม่พ้นแน่ๆ”หยูหมิงมองฉินหลั่งพลางพูด สายตาเต็มไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธา
“คุณชายหยูเกรงใจแล้ว”ฉินหลั่งพูดยิ้มๆ
หยูจื้อมีประสบการณ์เยอะ เขารู้ว่าตอนนี้คนตระกูลหลงมีเรื่องอยากพูดเยอะแน่ๆ พวกเขาสองคนพ่อลูกเป็นคนนอกไม่ค่อยเหมาะสม จึงบอกลาฉินหลั่งและคนตระกูลหลง แล้วพาหยูหมิงออกไป
“ยู่เอ๋อ ลูกจะไปบ้านตระกูลจงจริงๆเหรอ？หนีซะตั้งแต่ตอนนี้ไม่ดีกว่าเหรอ？”หลงเถิงมองจงยู่อย่างกังวล เขาคิดว่าหากจงยู่กลับไปบ้านตระกูลจง ก็เท่ากับตกอยู่ในอันตราย
จงยู่ส่ายหัวเบาๆ พลางพูด：“พ่อคะ บ้านตระกูลจงหาหนูเจอแล้ว ต่อให้หนูหนีอีก หนีจะหนีไปไหนได้？หนูอยากไปดูที่ที่แม่เคยอยู่พ่อไม่ต้องห่วง หนูไม่เชื่อว่าจงจิ่วเจินจะกล้าลงมือกับหลานสาวแท้ๆของตัวเองได้ลงคอ”
เรื่องมาถึงขั้นนี้ หลงเถิงทำได้เพียงพยักหน้ายอมรับอย่างลังเล หลงเย้นก็คิดเหมือนเขา ว่าการที่จงยู่กับฉินหลั่งไปเย็นจีนครั้งนี้ ร้ายมากกว่าดี
หลงเถิงเตรียมห้องให้4สาว“ลม ดอกไม้ หิมะ พระจันทร์”เขาและหลงเย้นรู้ว่าตอนนี้ฉินหลั่งมีเรื่องมากมายอยากพูดกับจงยู่ จึงแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนห้องตัวเอง ให้เขาสองคนอยู่กันตามลำพัง
“พรุ่งนี้จะได้เจอคุณตาของคุณแล้ว ตื่นเต้นไหม？”ฉินหลั่งจับมือจงยู่พลางถาม เขาเห็นจงยู่หน้านิ่วคิ้วขมวดตลอด ก็รู้สึกเป็นห่วงเธอ
“ฉันไม่รู้จะเผชิญหน้าเขายังไง แม่ฉันต้องตายเพราะเขา ฉันเกลียดเขาที่สุด”จงยู่พูด ตอนนี้เธอรู้สึกสับสนไปหมด
“ไม่เป็นไรนะ ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจยังไง ผมล้วนสนับสนุนคุณ！”ฉินหลั่งค่อยๆลากมือจงยู่ จงยู่ซบไปที่หน้าอกฉินหลั่ง แล้วกิ๊บติดผมจงยู่ก็ไปโดนฉินหลั่ง ทำให้ฉินหลั่งร้องออกมาอย่างด้วยความเจ็บ：“โอ๊ย”
“เป็นไรรึเปล่า”จงยู่รีบถามด้วยความเป็นห่วง
“เปล่า”
ฉินหลั่งพูดยิ้มๆ เขามองชุดเจ้าสาวของจงยู่ แล้วมองชุดเจ้าบ่าวตัวเอง พลางพูดอย่างปลงๆ：“เราแต่งงานกันได้ตั้งครึ่งทางแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะแต่งไม่สำเร็จ คุณว่าเราเป็นคู่รักที่โชคร้ายที่สุดในโลกรึเปล่า？”
“ตอนนี้ไม่มีใครขวางคุณสักหน่อย คุณจะต่อก็ได้นี่”จงยู่กระซิบพูดหน้าแดง
ฉินหลั่งดีใจและเข้าใจในทันที เขาล้วงแหวนที่ตนซื้อขึ้นมา จงยู่ก็หยิบแหวนของตนขึ้นมาเช่นกัน ทั้งสองผลัดกันสวมแหวนให้กัน
ฉินหลั่งมองสายตาเปล่งประกายราวดวงดาวของจงยู่ มันทั้งน่ารักและน่าเอ็นดู เขาค่อยเข้าไปใกล้หน้าของจงยู่ แล้วจูบไปบนริมฝีปากเชอร์รี่นั่น
จูบนี้หวานเชื่อมราวมาชเมลโล่และเหมือนดื่มน้ำผึ้ง ฉินหลั่งหมุนตัวราวอยู่บนก้อนเมฆ รู้สึกดีมากๆ
เพียงไม่กี่10วินาที ฉินหลั่งก็ค่อยๆคลายจงยู่ออก ฉินหลั่งมองใบหน้าของจงยู่ แก้มแดงๆราวถูกย้อมด้วยสีแดง ริมฝีปากแวววาว สายตามีความรู้สึกดีใจแต่ดีใจแบบไม่สุด
ฉินหลั่งรู้สึกภาคภูมิใจ
“จงยู่ ตอนนี้คุณเป็นภรรยาของผมแล้ว คุณภรรยา！”ฉินหลั่งเรียก
“อืม”จงยู่ตอบอืมเบาๆ ก้มหน้าด้วยความเขินอายเล็กน้อย
“งั้นคุณเรียกผมว่าไงล่ะ？”ฉินหลั่งวางมือบนไหล่จงยู่ จ้องเธอพลางพูด
คำว่า“สามี”สองคำผุดขึ้นมาในใจจงยู่ แต่คำเลี่ยนๆแบบนี้จงยู่พูดไม่ออก
“ฉินหลั่ง”จงยู่พูด
“ไม่ใช่สิ ผมเรียกคุณว่าภรรยา คุณจะเรียกชื่อผมได้ยังไง”ฉินหลั่งรู้ว่าจงยู่เขิน แต่พวกเขาแต่งงานกันแล้วนะ เรียกกันว่า“สามี ภรรยา”จะเป็นไรไป
จงยู่โดนฉินหลั่งจี้จนไม่มีทางหนี จึงเรียกออกมาเบาๆว่า：“สามี”
“ครับ！”ฉินหลั่งขานรับอย่างดีใจ เขายืนขึ้นแล้วอุ้มจงยู่ขึ้น
“นี่！คุณจะทำอะไร？ปล่อยฉันลงนะ”จงยู่รีบพูดด้วยความตกใจ
“ก็ทำเรื่องที่สามีภรรยาเขาทำกันน่ะสิ！”ฉินหลั่งตั้งใจแกล้งจงยู่
“นี่ ไม่เอา！”จงยู่ตะโกนออกมาทันที
“ดูตกใจเข้าสิ”ฉินหลั่งปล่อยจงยู่ เขามองใบหน้าน้อยๆของจงยู่พลางพูด：“ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วใช่ไหม？เอาล่ะ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ผมจะกลับห้องไปเป็นเพื่อนคุณ！จากนั้นผมก็ค่อยกลับห้องผม”
ฉินหลั่งเดินกลับห้องเป็นเพื่อนจงยู่ จากนั้นก็กลับไป
จงยู่นอนบนเตียง พลางนึกถึงตอนที่ตนกับฉินหลั่งหยอกล้อกันที่ห้องโถง และเผลอยิ้มออกมา เธอพลิกตัวหันไปมองเตียงอีกข้าง แล้วนึกภาพฉินหลั่ง
“ใช่ พวกเราแต่งงานกันแล้วหนิ สามารถ……”จงยู่พึมพำเบาๆ เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วบ่นฉินหลั่ง：“ทำไมคุณไม่ยื้ออีกหน่อยไม่แน่ฉันอาจให้คุณ……”
คิดถึงตรงนั้นจงยู่ก็รู้สึกว่าเริ่มรับไม่ได้แล้ว จึงหลับตานอน
วันต่อมา จงเส่นซานมารับจงยู่กับฉินหลั่ง ที่บ้านใหญ่ตระกูลหลงตั้งแต่9โมงเช้า รปภ.10กว่าคนที่ซ้อมตายเมื่อวาน ตระกูลหลงจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว
ฉินหลั่ง จงยู่ และ4สาว“ลม ดอกไม้ หิมะ พระจันทร์”ออกมานอกประตูบ้านใหญ่ตระกูลหลงแล้ว โดยมีหลงเถิงและหลงเย้นส่งตรงประตู
หลังบอกล่าดันเสร็จ ฉินหลั่งและจงยู่ก็ไปนั่งเบาะหลังรถจงเส่นซาน ส่วน4สาว“ลม ดอกไม้ หิมะ พระจันทร์”ไปอีกคันหนึ่ง
พวกเขามุ่งหน้าไปยังสนามบินนานาชาติหลินอาน จงเส่นซานจองตั๋วไว้เรียบร้อยแล้ว พวกเขานั่งเที่ยวบินที่CA1510 มาถึงสนามบินนานาชาติเย็นจีนตอนบ่าย2
ณ สนามบิน ก็มีรับจากบ้านตระกูลจงมารับ
จงเส่นซานและพวกเขารีบมุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลจง ส่วนฝู้คายก็มีคนของบ้านตระกูลจงไปส่งที่วัดถานโท่
ฝู้คายไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงวันนี้ เขาคิดเข้าข้างตัวเองตลอด ราวกับเป็นโรคจิตอย่างไรอย่างนั้น การที่พ่ายแพ้ต่อฉินหลั่ง มีผลกระทบกับเขาเป็นอย่างมาก
Kairedมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออกของถนนฉางอาน ผ่านทั้งสี่แยกและถนนมาหลายสาย จากนั้นรถก็ขับเข้าไปยังถนนสายที่ค่อนข้างเงียบ มีต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง ใบค่อยๆร่วงลงมาเป็นระยะๆ รอบๆเต็มไปด้วยบ้านที่มีอายุไม่ต่ำกว่าร้อยปี เป็นอิฐสีฟ้ากระเบื้องสีแดง รอยลายๆไม่มีเสียงพวกนี้กำลังบอกว่าที่นี่มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนาน
รถจอดตรงหน้าประตูบานสูงสีแดงสด แผ่นป้ายบนประตูเขียนว่า“จวนจง”ตัวอักษรสีทองสองตัวใหญ่ๆ