รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 31 ทำไมถึงยอมปล่อยฉันไป

บทที่ 31 ทำไมถึงยอมปล่อยฉันไป
ผู้จัดการเสิ่นเห็นด้วยกับคำพูดพล่ามเพ้อของชายหนุ่มคนนี้ว่ามีเหตุผล? เสียงเยาะเย้ยของคนอื่นก็หยุดลงทันที ทุกคนตกตะลึงจนตาค้างพูดอะไรไม่ออก มันบ้าอะไรเนี่ย หูตัวเองมีปัญหาหรือเปล่า?
“ขอบคุณสำหรับคำเตือน ที่ช่วยพวกเรากำจัดภัยอันตรายที่ซ่อนอยู่ในโรงแรมของเรา” เสิ่นวั่นเชียนสามารถขึ้นมาดำรงตำแหน่งผู้จัดการของโรงแรมBerkeley Hotelได้ เพราะความสามารถในการทำความเข้าใจกับผู้คนนั้นมีอยู่โดยปฏิยาย เขาฟังออกว่าฉินหลั่งต้องการปกป้องส้งเส่นเอ๋อ รอบนี้ก็คงต้องแกล้งโง่ไปก่อน
“แล้วค่าเสียหายที่คุณพูดก่อนหน้านั้นละ?” ฉินหลั่งจงใจถาม
“ไม่มีแน่นอน ที่สำคัญผมยังต้องขอบคุณผู้หญิงคนนี้”เสิ่นวั่นเชียนยิ้มและมองไปที่ส้งเส่นเอ๋อ: “คุณผู้หญิง คุณได้โปรดยกโทษให้กับความหยาบคายของผมเมื่อกี้ด้วย ขอบคุณที่คุณทำให้โรงแรมพวกเรารอดพ้นไปได้ ผมขอเป็นตัวแทนของโรงแรมมอบเงินรางวัลให้คุณหนึ่งแสนหยวนจะว่าไง?”
ความรู้สึกแรกของเสิ่นวั่นเชียน หรือว่าคุณชายใหญ่จะชอบผู้หญิงคนนี้ นั้นก็เท่ากับว่าหาสร้างความหายนะให้กับตัวเอง และทำให้ผู้หญิงของคุณชายใหญ่ไม่พอใจ
คนอื่นๆคางเกือบหลุดออกมา ส้งเส่นเอ๋อทำรูปปั้นประติมากรรมเจ็ดล้านแตก เสิ่นวั่นเชียนก็ยังไม่เอาความแถมยัง จะยังให้เงินเธออีก!
นี่มันคือตรรกะอะไรเนี่ย พวกเขาไม่เข้าใจ
แน่นอนว่าส้งเส่นเอ๋อก็ไม่มีหน้าที่จะรับเงิน เพียงแค่มองไปเฉยๆ รู้สึกว่าทั้งหมดนี้เหมือนเป็น
เรื่องตลก
“เงินก็ไม่ต้องละ ผมเองก็คิดว่าคุณผู้หญิงท่านนี้ก็ไม่ได้สนใจเงินแค่นี้ โอเคละเวลาก็ไม่เช้าแล้ว เรื่องทั้งหมดก็เคลียร์แล้ว ถ้าอย่างงั้นทุกคนก็กลับไปนอนพักผ่อนเถอะ”ฉินหลั่งยิ้มบางๆแล้วพูด
ฉินหลั่งพูดจบ คนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็เริ่มแยกย้าย ขณะที่ฉินหลั่งกำลังเดินออกไป เดินไปชนไหล่ของเสิ่นวั่นเชียนเบาๆ แล้วก็ยิ้มให้เขา
ก็ทำให้เสิ่นวั่นเชียนดีใจ ตอนแรกเขาก็กังวลว่าจะจัดการได้ไม่ดีพอ แต่ดูเหมือนตอนนี้ คุณชายใหญ่ก็ไม่ได้โกรธ และยังพอใจด้วย!
ส้งเส่นเอ๋อชนเสื้อผ้าของตัวเองออกมา นอนห้องเดียวกับโจวซิน หวงเกอก็ไปเปิดห้องใหม่
“เส่นเอ๋อ ยังดีวันนี้มีฉินหลั่ง ไม่อย่างั้นละก็แกแย่แน่”โจวซินและส้งเส่นเอ๋อนอนอยู่บนเตียง ในใจส้งเส่นเอ๋อก็ยังคงมีความกลัวอยู่ กอดโจวซินไว้แน่น ทั้งสองห่มผ้าผืนเดียว ข้างนอกหิมะก็ตกต่อเนื่อง
“แกว่ามันน่าสงสัยมั้ย สาวสวยอย่างแกขอร้องอ้อนวอนผู้จัดเสิ่นตั้งนาน ผู้จัดการเสิ่นก็ไม่ยอมตกลง ฉินหลั่งเข้ามาก็พูดสองสามคำ ก็เคลียร์เรื่องทุกอย่างได้ ที่สำคัญคือ มีมูลค่าสูงมากถึงเจ็ดล้าน แกว่าฉินหลั่งน่าจะรู้จักกับผู้เสิ่นหรือเปล่า ?”
“แกอย่าเดาซี้ซั้ว แกไม่ใช่ว่าไม่รู้เรื่องราวของฉินหลั่ง ถ้าเกิดว่าเขารู้จักผู้จัดการเสิ่น มันจะเป็นสภาพแบบนี้เหรอ”ส้งเส่นเอ๋อว่าการคาดเดาของโจวซินนั้นไม่ถูกทันที: “ฉันคิดว่าพูดง่ายๆไม่กี่ที่จะทำให้ผู้จัดการเสิ่นยอม พ่อฉันเป็นนักธุรกิจฉันรู้ดี คนที่ทำธุรกิจเชื่อเรื่องโชคลาง เพียงแค่พูดให้เขาเชื่อได้ ไม่ว่าใครจะพูดพวกเขาก็พร้อมที่จะเชื่อ เรื่องวันนี้ไม่เกี่ยวข้องกับฉินหลัง”
“ไม่ว่ายังไง วันนี้ฉินหลั่งก็เป็นคนช่วยแกนะ อีกหน่อยอย่าทำไม่ดีกับเขานะ”แต่ในใจโจวซินก็ยังไม่เชื่อคำพูดของส้งเส่วเอ๋อ คำพูดของฉินหลังนั้นเต็มไปด้วยช่องโหว่ที่ใหญ่มาก แม้แต่เธอก็ยังหลอกไม่ได้ แต่ทำไมถึงหลอกผู้จัดการเสิ่นได้?
“จะว่าไป รอบนี้คือความโชคดีขอเขาต่างหาก”ในใจส้งเส่วเอ๋อก็ยังดูถูกฉินหลัง
วันต่อมา ส้งเสว่เออ๋และโจวซินก็ลงมาแต่เช้าๆเลย ทั้งสองคนเตรียมตัวออกไปซื้อผ้าอนามัยที่ข้างนอก
ขณะที่เดินไปทาง ก็มีชายหญิงทะเลาะกันอยู่ มีเสียง “เปรี๊ยะ”ดังขึ้น นาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังถูกกระแทกอยู่ด้านหลัง และชิ้นส่วนก็แตกกระจาย
พนักงานก็รีบตามเสิ่นวั่นเชียนมาทันที เห็นนาฬิกาที่อยู่บนพื้น ใจเสิ่นวั่นเชียนก็แตกสลาย
“นี่เป็นฝีมือของพวกเธอเหรอ?”เสิ่นวั่นเชียนถามชายหนุ่มรองทรงที่อยู่ด้านหลังด้วยความโมโหมาก: “เธอรู้ไหม ฉันซื้อนาฬิกาโบราณเรือนนี้มาจากต่างประเทศ1.08ล้าน”
พูดอยู่ เสิ่นวั่นเชียนก็เอาใบเสร็จซื้อของส่งให้ชายหนุ่มรองทรงดู ชายหนุ่มรองทรงเห็นใบเสร็จ ความวิตกกังวลก็หาย เขาจับเสร็จพร้อมพูดกับเสิ่นวั่นเชียน ว่า: “ผู้จัดการเสิ่น พูดถึงว่า วันนี้ฉันทุบนาฬิกาของคุณก็จริง!”
ชายหนุ่มรองทรงเมื่อวานเขาสังเกตดูแล้วดู ในใจของเขาแล้ว เสิ่นวั่นเชียนก็แค่คนปัญญาอ่อน
“ฉันดูในใบเสร็จ นาฬิกาเรือนนี้ของคุณซื้อมาจากอเมริกา ที่สำคัญยังทำโดยอาจารย์ของอเมริกาในยุค19 คุณรู้ไหม ตอนนี้ประเทศของเราและอเมริกากำลังทำการต่อสู้สงครามการค้าขายอยู่…..”
ชายหนุ่มรองทรงใช้คำพูดเมื่อวานของฉินหลั่ง พูดซ้ำอีกรอบ จากนั้นก็พูดอย่างมีชัย: “นี่ถือว่า ผมช่วยให้โรงแรมของพวกคุณไม่ขาดทุน คุณก็ให้สักสามหมื่นห้าก็พอ”
ชายหนุ่มรองทรงก็คิดเพ้อฝัน ก็ได้ยินเสียงขู่ของเสิ่นวั่นเชียน!
“นี่แกยังกล้าขอเงินกับฉันอีกเหรอ!” เสิ่นวั่นเชียนโกรธมาก เมื่อวานฉันเห็นแก่หน้าคุณชายใหญ่ แล้วแกมันตัวไร คิดว่าฉันเสิ่นวั่นเชียนคนนี้เป็นคนโง่งั้นเหรอ: “ตอนนี้ฉันตัดสินใจแล้ว ว่าแกต้องจ่ายชดใช้ให้ฉันมาในสองเท่าของราคา ไม่อย่างนั้นก็อยากคิดแม้แต่จะออกไปจากประตูนี้ได้ด้วยซ้ำ! ”
“เฮ้ย แกยังกล้าขู่ฉันเหรอ? แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”ชายหนุ่มรองทรงใช้มือชี้ไปที่เสิ่นวั่นเชียนเเล้วพูดด้วยความโอหัง: “พ่อฉันก็คือประธานอาวุโสของบริษัทจีนติ่งกรุ๊ป มีมากกว่าแกเป็นสิบเท่า พอฉันก็ยังมีเส้นสายกับคนเบื้องบน!”
“อ๋อ?”เสิ่นวั่นเชียนยิ้มอย่างดูถูก: “ฉันก็ยังยืนยันคำเดิม เธอแกไม่ทำการจ่ายชดเชยคืนสองเท่า วันนี้ก็อย่าคิดว่าจะได้ออกจากที่นี่ ฉันจะดูว่า พ่อแกสุดยอดขนาดไหน”
“เฮ้ย นี่แกรนหาที่ตาย งั้นฉันจะสนองแกเอง เดี๋ยวต่อให้แกคุกเข่าก้มหัวอยู่ตรงหน้าฉัน ก็ไม่มีผล!”ชายหนุ่มรองทรงพูดขู่จบ ก็หยิบมือถือออกมาแล้วโทรหาพ่อของเขา
“ฮัลโหล พ่อครับ ผมถูกคนขังไว้…..ก็แค่ทำของโบราณของเขาพังไปหนึ่งชิ้น เขาจะให้ผมชดใช้คือในราคาสองเท่าให้กับเขา ที่สำคัญยังมีอย่างอีกครับเขาไม่เห็นผมอยู่ในสายตาเลยครับ….”
“เชี่ยยย ฉันว่ามันคงไม่อยากมีชีวิตต่อ ลูก บอกพ่อมา มันชื่ออะไร เดี๋ยวพ่อรีบหาไปเลย”
“เขาชื่อเสิ่นวั่นเชียน ตอนนี้ผมอยู่ที่ Berkeley Hotel! ”ชายหนุ่มรองทรงยิ้มอย่างเย็นชาแล้วมองไปที่เสิ่นวั่นเชียน
“ใครนะ เสิ่นวั่นนเชียนจากBerkeley Hotel!”
“มีอะไรเหรอครับพ่อ?”ชายหนุ่มรองทรงถามด้วยความแปลกใจ ทำไมพ่อเขาดูมีตื่นตระหนก?
“ไอ้ลูกเวร ใครให้แกไปหาเรื่องคุณเสิ่น แกกินข้าวอิ่มมากไปเหรอ ตอนนี้รีบขอโทษคุณเสิ่นเดี๋ยวนี้”
“พ่อครับ พ่ออะไรของพ่อเนี่ย มันให้ชดใช้ตั้งสองเท่า นี่เท่ากับมันโกงผมชัดๆ ”ชายหนุ่มรองทรงโมโหมาก
“ชดใช้! อย่าว่าแต่สองเท่า ต่อให้เป็นสิบเท่าก็ต้องชดใช้ อีกอย่าง คงเป็นไอ้ลูกเฮงซวยอย่างแกไปพูดอะไรไม่ดีทำให้คุณเสิ่นไม่พอใจแน่ ไม่ว่ายังไงตอนนี้ แกต้องทำให้คุณเสิ่นยกโทษให้แก ไม่อย่างนั้น แกก็ไม่ต้องกลับมา”พูดจบ พ่อก็วางสายไปเลย
ชายหนุ่มรองทรงไม่ใช่คนโง่ คนที่สามารถทำให้พ่อเขากลัวได้ขนาดนี้ ก็คือคนที่เขาไม่สามารถไปหาเรื่องได้เช่นกัน
“คุณลุงเสิ่น ขอโทษครับ เป็นความผิดของผมเอง ผมขอโทษด้วยครับ คุณบอกชดใช้ว่าค่าเสียหายสองเท่า ได้ครับ ผมยอมรับครับ…..”ชายหนุ่มรองทรงก้มหน้าคำนับโค้งให้ตรงหน้าเสิ่นวั่นเชียน ให้ก้มแค่ไหน ก็ก้มได้ตามที่ต้องการ ถึงขนาดที่ว่าจะคุกเข่าลงเพื่อเสิ่นวั่นเชียน
“อย่ามาสร้างอับอายที่นี่นะ ไสหัวไปที่ตึกหนึ่ง จ่ายเงินชดใช้ค่าเสียหายเมื่อไหร่ ก็คือไสหัวออกไป!”
เวลานั้น คำพูดดูถูกของเสิ่นวั่นเชียน ชายหนุ่มรองทรงฟังแล้ว ดูเหมือนว่าจะเชื่อฟังเป็นอย่าง พยักหน้าเชื่อฟังไม่ต่างอะไรจากสุนัข แล้วดึงแฟนสาวออกจากอย่างรวดเร็ว
ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็เริ่มแยกย้ายกัน เสิ่นวั่นเชียนถึงค่อยมองเห็นว่า ส้งเสว่เอ๋อและโจวซินก็อยู่ในเหตุการณ์ ในใจก็รู้สึกไม่ดี “คุณส้ง คุณโจว พวกคุณก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ”ก็เริ่มทักทายก่อน
แต่ส้งเส่วเอ๋อและโจวซินก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะกับเหตุการณ์เมื่อกี้
สภาพของชายหนุ่มนั้นเหมือนกับเหตุเมื่อวานนี้ ยิ่งไปกว่านั้น อีกฝ่ายทำของเสียเพียง แค่หนึ่งล้าน แต่เมื่อวานส้งเสว่เอ๋อทำของพังมากกว่าเจ็ดล้าน ซึ่งเบากว่าของส้งเสว่เอ๋ออีก
ชายหนุ่มรองทรงก็พูดเองว่า พ่อเป็นถึงประธานบริษัทจีนติ่งกรุ๊ป รู้จักกับคนผู้หลักผู้ใหญ่ แม้แต่ฐานะแบบนี้ยังกลัวเสิ่นวั่นเชียน เสิ่นวั่นเชียนเป็นใครกันแน่? แต่เมื่อคืนเขากลับปล่อยเธอไปอะไรคือเหตุผลที่แท้จริง?
“ผู้จัดเสิ่น เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ?”เวลานั้น ฉินหลั่งก็เดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย
“เอ่อ….”ขณะนั้นปากของเสิ่นสั่นเชียนก็ขมุบขมิบ ถ้าเกิดบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ก็แสดงว่าเรื่องคืนนั้นคือเขากำลังรวมกันแสดงกับคุณชายใหญ่ไม่ใช่เหรอ?ทั้งๆที่คุณชายใหญ่ก็ไม่อยากให้พวกคุณส้งรู้เรื่องนี้
“ฟังจากคำพูดของคุณเมื่อวาน ผมก็ได้ไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง แล้วตัดสินใจว่าจะเอาของโบราณเก่าๆสวยๆออกจากร้าน นาฬิกาเรือนนี้ผมเป็นคนทำเองครับ”เสิ่นสั่นเชียนตัดสินใจโกหก จะปล่อยให้คุณชายใหญ่ถูกเปิดเผยต่อหน้าส้งเส่วเอ๋อไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้น ก็ค่อยขอโทษเขาเป็นการส่วนตัว
ทันทีที่เสิ่นวั่นเชียนพูดแบบนี้ออกมา ส้งเสว่เอ๋และโจวซินก็นิ่งอึ้งอีกรอบ โดยเฉพาะส้งเสว่เอ๋อ ตอนแรกเธอว่าจะเตือนตัวเอง ไม่ว่าความจริงเป็นอะไร คงไม่เกี่ยวข้องกับฉินหลั่ง
แต่ตอนนี้ เสิ่นวั่นเชียนลืมตาพูดคำบอด เห็นได้ชัดนี่คือการให้เกียรติกับฉินหลั่ง!
ส้งเสว่เอ๋อเบิกตากว้างแล้วมองไปที่ฉินหลั่ง หัวสมองของเธอยังไงก็คิดไม่ออกไม่เข้าใจเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
หลังจากเรื่องนี้จบลง
ส้งเสว่เอ๋อและโจวซินก็รีบเดินออกไป
“เสว่เอ๋อ เมื่อกี้แกก็เห็นท่าทางของผู้จัดการเสิ่น เขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจประเด็น“สงครามการค้า” แต่เมื่อวานกลับปล่อยเราไป ก็เป็นเพราะคำพูดคำนั้นของฉินหลัง ฉันคิดว่าฉินหลังรู้จักกับผู้จัดการเสิ่นแน่นอน!” หลังจากที่ซื้อผ้าอนามัยเสร็จระหว่างทาง โจวซินพูดกับส้งเส่วเอ๋อ “ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นแบบนี้ไม่ผิดแน่นอน แต่ว่ายังไงพวกเราก็ไม่เชื่อฉินหลั่ง แต่เธอก็รู้ว่า ฉินหลั่งตอนอยู่ที่โรงเรียนนั้นยากจนแค่ไหน!”ส้งเสว่เอ๋อขมวดคิ้ว แล้วพูด: “ ตอนนี้เรายังบอกแน่นอนไม่ได้ หลังจากนี้คงต้องค่อยๆดูไปก่อน! ถ้าเขาปิดบังอะไรไว้ ยังไงก็คงเปิดเผยออกมาแน่”
“ก็ได้ แต่ว่าเดี๋ยวถ้าเจอเขา แกก็ยังต้องกล่าวขอบคุณเขานะ”โจวซินบอกกล่าว
กลับถึงโรงแรม ฉินหลังและหวงเกอก็เรียกรถได้ เตรียมตัวไปที่โรงเรียน แต่จางเชื๋อ ไม่รู้ว่าแอบหนีไปคนเดียวเมื่อไหร่ และคงไม่มีหน้ามาเจอพวกส่งเสว่เอ๋อแล้วละมั้ง?
ในรถ ส้งเสว่เอ๋อก็อยากจะพูดขอบคุณฉินหลั่ง เพียงแต่ฉินหลั่งไม่ได้มองเธอ บวกกับ เมื่อก่อนเธอเองก็แสดงสีหน้าดีไม่กับฉินหลั่ง แต่จะให้เธอเปลี่ยนหน้ามายิ้มให้ฉินหลั่ง เธอเองก็อายเหมือนกัน
เมื่อถึงเวลาลงรถ ส้งเส่วเอ๋อแค่คำว่า “ขอบคุณ”ก็สำลักอยู่ในคอ ก็คือพูดไม่ออก
“หวงเกอ นายกับโจวซินกลับไปก่อน ฉันมีธุระนิดหน่อย”ฉินหลั่งแทบรอไม่ไหวที่จะไปหาจงยู่ และพาเธอไปดูคฤหาสน์
“เส่วเอ๋อ”โจวซินกระซิบบอกกับส้งเสว่เอ๋อ แล้วพลางขยิบตาให้ ส้งเสว่เอ๋อถึงรวบรวมความกล้าเล็กน้อย
“ฉินหลั่ง”ส้งเสว่เอ๋อเนียกฉินหลั่งอย่างรีบร้อน
“มีอะไรเหรอ….”ฉินหลั่งถามเธอด้วยความสงสัย
“เรื่อง…..ของวันนั้น…..ขอบใจนะ”ส้งเสว่เอ๋อพูดตะกุกตะกัก
“ไม่เป็นไร พวกเธอกลับไปกันก่อน ฉันไปล่ะ”ฉินหลั่งไม่ได้สนใจเลย พูดจบก็วิ่งไป
เมื่อส้งเสว่เอ๋อมองไปที่แผ่นหลังของฉินหลั่ง ในใจก็รู้สึกเหมือนถูกทิ้ง เธอที่เป็นถึงลูกเศรษฐีพูดกับฉินหลั่งนักเรียนที่ยากจน ฉินหลั่งกลับไม่สนใจเลยสักนิด ไม่ได้เอาตัวเองไว้ในสายตาเลย