รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 314 ขยับความสัมพันธ์

บทที่ 314 ขยับความสัมพันธ์
เย้นนีโทรไปหาซ่งอวี่
“คุณชายซ่ง ตอนนี้ฉันเข้าใกล้กับฉินหลั่งได้แล้วในตอนต้น ให้เวลาฉันสักหน่อย ฉันอยากจะทำให้เขาไม่มีอคติในใจต่อฉันเลย” เย้นนีพูด
“อือ ดีมาก” ซ่งอวี่พยักหน้า ผลลัพธ์ของเย้นนีนั้นออกมาทั้งดีและเร็วมาก หมากแต่ละก้าวนั้น เขาไม่ได้เดินเกมผิดเลย
“คุณชายซ่ง คุณไม่สงสัยฉินหลั่งเหรอว่าทำไมถึงได้มาเป็นผู้รักษาความปลอดภัยอยู่ที่มหาวิทยาลัยเย็นจีน？ฉันรู้แล้ว อันที่จริงเพราะว่าแฟนของเขาอยู่ที่นี่ไง” เย้นนีพูดขึ้นเอง
“ห๊ะ”
ซ่งอวี่ตกใจเล็กน้อย แต่ว่าเขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ ก่อนจะพูดว่า： “คุณรีบไปสนิทกับฉินหลั่ง เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ฉันจะรีบลงมือกับเขา เดี๋ยวตอนนั้นฉันก็จะแต่งงานกับคุณได้ และคุณก็จะเป็นคุณนายน้อยของตระกูลซ่ง”
“อือ คุณชายซ่ง ฉันจะทำให้ได้ เพื่ออนาคตของพวกเราทั้งสองคน！” เย้นนีพูดเบาๆ
วันที่สอง เย้นนีตื่นเช้ามา ก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง เธอพบว่าฉินหลั่งเพิ่งกลับมาจากโรงอาหาร
“ฉินหลั่ง คุณตื่นเช้าเหลือเกิน” เย้นนียิ้มเบาๆ พลางพูด
“คุณมานี่หน่อย”
ฉินหลั่งกับเย้นนีเดินไปทางต้นไม้ต้นหนึ่ง ฉินหลั่งปรับอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะพูดด้วยความจริงจัง
“ก่อนหน้านี้เรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณกับฉันที่จีนหลิง ฉันไม่อยากให้จงยู่รู้ คุณเองก็รู้น่าจะรู้ ว่าในใจของฉันมีเพียงจงยู่คนเดียวเท่านั้น ดังนั้น……”
เย้นนีรู้ ว่าฉินหลั่งกลัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นของเขากับตัวเองจะถูกจงยู่รู้เข้า อันที่จริงเรื่องนี้มันเป็นการสร้างเรื่องขึ้นมาของเธอทั้งนั้น เพื่อให้ได้เป็นภรรยาของฉินหลั่ง เพื่อให้ได้เงินกับอำนาจ แต่ตอนนี้ ฉินหลั่งมาเป็นผู้รักษาความปลอดภัยตำแหน่งเล็กๆ แล้ว ในตอนนี้ ฉินหลั่งอยากจีบเย้นนี เย้นนีก็ไม่ทิ้งเขาแล้ว
“ถ้าเกิดคุณรู้สึกไม่พอใจล่ะก็ ฉันสามารถชดใช้ให้คุณได้นะ” ฉินหลั่งพูด เขาคิดว่าตัวเองจะเอาเงินจำนวนสิบล้านจากบ้านตระกูลจงได้ และชดเชยให้เย้นนี ถือเป็นการชดใช้ให้เธอ
“ไม่ต้อง！เรื่องนั้นน่ะ ฉันลืมไปหมดแล้ว ฉันรู้ว่าคุณกับจงยู่คู่ควรกัน ฉันยินดีกับพวกคุณด้วย คุณมาเป็นผู้รักษาความปลอดภัยเองก็คงไม่ง่ายเลย เก็บเงินไว้ใช้เองเถอะ！” เย้นนียิ้มพลางพูด
จากที่เธอมอง การชดเชยที่ฉินหลั่งพูด มันก็แค่ไม่เท่าไหร่เอง เย้นนีไม่สนใจจำนวนเงินพวกนั้นหรอก เมื่อเธอแต่งงานกับซ่งอวี่ ตัวเองยังจะขาดเงินอีกเหรอ？แถมยังมีสามีหล่อๆ อีก
เย้นนีแยกจากฉินหลั่ง พลางเดินไปที่ตึกเรียน
เธอรู้ ว่าถ้าอยากจะเข้าหาฉินหลั่งเร็วขึ้น จงยู่ถือว่าสำคัญมาก ขอเพียงแค่เอาจงยู่ลงไป ฉินหลั่งก็ไม่ยากแล้ว
เย้นนีหาห้องที่จงยู่อยู่ จากนั้นก็แอบเข้าไป ก่อนจะนั่งข้างๆ จงยู่
“เป็นคุณนี่เอง！” คนที่อยู่กับจงยู่ในวันนี้คือหิมะกับดวงจันทร์ เมื่อเห็นเย้นนี ทั้งสองคนก็มีสีหน้ารังเกียจขึ้นมา หิมะพูดด้วยความไม่เกรงใจ： “คุณจะมานั่งข้างๆ พวกเราทำไม ออกไป！”
เย้นนีอึ้งเล็กน้อย ผู้หญิงสองคนนี้ รู้จักกับฉินหลั่งและจงยู่ ถ้าเกิดว่าไม่ได้อยู่ต่อหน้าจงยู่ เธอคงจะด่ากับพวกเธอไปแล้ว แต่ตอนนี้จงยู่อยู่ เย้นนีเลยทำได้แค่เก็บความโกรธเอาไว้
“หิมะ คุณทำอะไร？” จงยู่มองไปทางหิมะพลางพูด และมองไปทางเย้นนีพลางขอโทษ： “เย้นนี ฉันขอโทษแทนหิมะด้วยนะ เธอใจร้อนไปหน่อยน่ะ”
“จงยู่ ฉันเปล่านะ เธอเป็นคนปากคอเราะราย ถ้าไม่เชื่อคุณก็ถามดวงจันทร์……” หิมะเรียกร้องความจริงให้ตัวเอง
“หิมะเพื่อนรัก เมื่อวานฉันผิดเอง ฉันต้องขอโทษคุณด้วย จงยู่เป็นพี่น้องที่ดีของฉัน ขอให้คุณอย่ามาทำลายความเป็นพี่น้องที่ดีของพวกเราเลย” เย้นนีพูดเบาๆ
“จงยู่ เป็นพี่น้องกับเธอเหรอ？ไม่ คนแบบเธอไม่คุ้มจะไปยุ่งด้วย ฉันว่าเธอกับคุณและคุณชายฉินเป็นเพื่อนกัน ต้องมีจุดประสงค์อื่น！” หิมะมองเย้นนี พลางคิดว่าเย้นนีไม่น่าจะเป็นคนดี
“อะแฮ่ม！”
ในตอนนั้นเอง ตรงเวทีการสอนหน้าห้องมีเสียงกระแอมดังขึ้น พวกจงยู่เพิ่งจะเห็น ว่าเมื่อครู่พวกเธอคุยกันเสียงดังเกินไปแล้ว ในตอนนั้นเอง นักเรียนในห้องทั้งหมด ต่างจับจ้องมาที่พวกเธอ
“นักเรียนพวกนั้นน่ะ ห้องเรียนไม่ใช่บ้านของพวกคุณนะ พวกคุณคุยกันเสียงดังขนาดนี้ เข้าใจเนื้อหาที่ฉันสอนทั้งหมดแล้วเหรอ！งั้นฉันจะถามพวกคุณ ถ้าเกิดว่าตอบไม่ได้ วิชานี้พวกคุณเอาไปศูนย์คะแนน！” บนที่สอนหน้าห้องนั้น อาจารย์ที่ใส่แว่นบนจมูกโด่งๆ พูดขึ้น
จงยู่ หิมะดวงจันทร์ และเย้นนีลุกขึ้นมาทั้งหมด ไม่มีอาจารย์มหาลัยจำนักเรียนของห้องตัวเองได้ อาจารย์คนนี้เองก็ไม่รู้ว่าเย้นนีเป็นนักเรียนห้องอื่น
จงยู่ตื่นกลัวเป็นอย่างมาก ตั้งแต่เล็กเธอไม่เคยถูกอาจารย์ว่าต่อหน้าทุกคนขนาดนี้ แต่ตอนนี้เธอกลับถูกอาจารย์เรียกขึ้นมาแล้ว
หิมะดวงจันทร์ยังแอบบ่นเย้นนีอยู่ในใจ
“ได้ยินหรือยัง ถามหน่อยว่าความหมายของโน้ตคืออะไร？” อาจารย์ถามพวกจงยู่ มันเป็นเนื้อหาที่เขาเพิ่งจะสอนไป ผู้หญิงพวกนั้นเองแต่คุยกัน ตอบไม่ได้แน่นอน
โน้ตเหรอ？
จงยู่เคยอ่านอะไรพวกนี้มาก่อน เพียงแต่เธอไม่ได้จำได้ทั้งหมด
หิมะกับดวงจันทร์ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย วันๆ พวกเธอไม่ได้ฟังการสอนอะไรเลยด้วยซ้ำ
นักเรียนคนอื่นๆ เริ่มเปิดหนังสือไปมา การสอนเรื่องนี้ขนาดคนที่ฟังการสอนอย่างพวกเขา เองยังไม่มีทางจะท่องจำได้เลย
“ไม่รู้ยังจะคุยกันตอนเรียนอีก ดูสิว่าพวกคุณตอบได้ไหม นั่งลง เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วมาหาฉันเพื่อจดชื่อนะ วิชานี้พวกคุณต้องได้ศูนย์คะแนนนะ” อาจารย์มองจงยู่พลางพูดด้วยความไม่ปรานี
“ตามความสอดคล้องกันของโน้ตต่างๆ นั้น（ปกติจะไม่เกินเจ็ดตัว）เอามารวมกันเป็นหนึ่งเดียว จากนั้นก็ใช้ดนตรีมาเป็นหลักสำคัญ（เสียงหลัก）มันเรียกว่าแบบโน้ต” ในตอนนั้นเอง เย้นนีเปิดปากพูด ด้วยความเร็วและแม่นยำ
เธอเรียนเกี่ยวกับดนตรีมา เธอรู้เรื่องเกี่ยวกับดนตรีอย่างรอบรู้ทั้งหมด
ตอบได้อย่างถูกต้องทั้งหมด
อาจารย์กับนักเรียนคนอื่นต่างมองเย้นนีด้วยความตกใจ
“โน้ตหลักคืออะไร？” อาจารย์ถามคำถามที่เจาะจงลงไปอีก เขาทำงานมา20กว่าปี มีนักเรียนเพียงแค่ไม่กี่คนที่สามารถตอบได้อย่างถูกต้องครบถ้วน
“ว่ากันตามระบบโน้ตทั้งสิบสอง พวกเราสามารถแบ่งมันออกเป็นครึ่งหนึ่ง（DO、＃DO、RE、＃RE、MI、FA、＃FA、SOL、＃SOL、LA、＃LA、SI） ว่ากันตามเสียงตามลำดับของโน้ตหลัก มาเปลี่ยนเป็นโน้ตหลักทั้งหมดแบบใหม่ เช่นโน้ตC ฉันคิดว่าอาจารย์ควรจะเขียนอยู่บนกระดานดำสักหน่อย”
เย้นนีตอบโดยที่ไม่ผิดสักคำ
เธอยังเดินไปที่ที่อาจารย์สอนอยู่อย่างมั่นใจ พลางเขียนการลำดับโน้ตCออกมาทั้งหมด
“อาจารย์ ฉันตอบคำถามของคุณหมดแล้ว คุณไม่ต้องลงโทษพวกเราแล้วใช่ไหม？” เย้นนีเอาชอล์กทิ้งลงบนโต๊ะสอน ก่อนจะพูดกับอาจารย์ด้วยความทระนง
“โอเค คุณกลับไปปนั่งที่เดิมได้แล้ว จำเอาไว้ว่าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” อาจารย์ถูกทำให้ตกใจ นักเรียนไม่กี่คนพูด ก็เรียนจนรู้เรื่องแล้ว เขาไม่กล้าพูดอะไรออกมาแล้วจริงๆ
“แปะๆ”
ท่ามกลางเสียงปรบมือนั้น เย้นนีกลับไปนั่งข้างๆ จงยู่
เลิกเรียนแล้ว จงยู่ขอบคุณเย้นนี： “เย้นนี ต้องขอบคุณคุณมากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ คะแนนวิชาทฤษฎีดนตรีของฉันจะต้องเหลือศูนย์อย่างแน่นอน！”
“ขอบคุณอะไรกัน พวกเราเป็นพี่น้องกันนี่หน่า” เย้นนีโอบจงยู่พลางยิ้มแล้วพูด
“ใครเป็นพี่น้องกับคุณกัน จงยู่ ฉันว่าที่เธอเข้าใกล้คุณก็เพราะมีจุดประสงค์อื่น！”
หิมะจ้องเย้นนีพลางพูด เย้นนีเป็นคนปากร้ายแท้ๆ แต่ต่อหน้าฉินหลั่งกับจงยู่ กลับเปลี่ยนเป็นอีกคน แถมยังพยายามไปสนิทสนมกับจงยู่เองด้วย เซ้นส์ของหิมะบอกเธอ ว่าทั้งหมดนี้มันไม่ปกติ
“หิมะ！วันนี้คุณเป็นอะไรเหรอ？” จงยู่เริ่มโกรธขึ้นมานิดหน่อยแล้ว เย้นนีช่วยพวกเธอเอาไว้แท้ๆ แต่ปากของหิมะนั้นยังเอาแต่พูดอะไรแย่ๆ ออกมา
“ช่างมันเถอะ หิมะเข้าใจฉันผิดไปนิดหน่อย ฉันเข้าใจได้ หลังจากนี้ฉันเชื่อว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้นเอง” เย้นนีพูดอย่าง “เข้าอกเข้าใจและมีเหตุผล”
เมื่อมองท่าทีปลอมๆ ที่เย้นนีทำต่อหน้าจงยู่ มุมปากของหิมะก็กัดอย่างหนัก อยากจะตบเข้าที่หน้าของเย้นนีสักสองที