รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 48 ชิงหลงกลับมาแล้ว

บทที่ 48 ชิงหลงกลับมาแล้ว
“คุณลองมาทำอะไรฉันสิ！” เจิ้งเย่นรู้สึกเกรงกลัวเป็นอย่างมาก เพราะเธอเพิ่งจะทำให้แฟนสาวของฉินหลั่งตาย แต่ว่าเธอกร่างเป็นทุนเดิม ต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น ถ้าจะวิ่งหนีออกไป เธอทำไม่ได้เพราะเธอไม่กล้าเสียหน้า
ฉินหลั่งเดินไปหมดอยู่ตรงหน้าเจิ้งเย่น ก่อนจะตบหน้าของเจิ้งเย่นไปหนึ่งที
“สารเลวอยากตายมากใช่ไหม？” เจิ้งเย่นถูกตบจนเลือดไหลออกจากมุมปาก เธอหันหน้ากลับมาเหมือนอยากจะตบฉินหลั่ง แต่กลับถูกฉินหลั่งจิกหัว ฉินหลั่งไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บหรือไม่ เขากระชากผมของเธอก่อนจะเดินไป
“ปล่อยมือนะ ไอสารเลว……” เจิ้งเย่นด่าตลอดทาง ฉินหลั่งใช้แรงลากมากเกินไป เธอล้มลงตรงพื้น ฉินหลั่งเองก็ไม่รอให้เธอลุกขึ้นยืน เหมือนกับหุ่นยนต์ที่ลากเธอลงไปกองกับพื้นหญ้า มันเจ็บจนเจิ้งเย่นร้องโอดครวญ： “โอ้ย—-”
ฉินหลั่งโยนเจิ้งเย่นลงไปในทะเลสาบยุ่นซี จากนั้นก็จิกผมของเจิ้งเย่นเอาไว้ จากนั้นก็กดเธอลงไปในน้ำ เหมือนกับแต่ก่อนที่เธอเคยทำกับจงยู่ ฉินหลั่งอยากให้เธอได้ลิ้มรสชาติของมันสักหน่อย
“โอ๊ย ปล่อยฉันนะ ไอสวะเอ้ย……” เจิ้งเย่นร้องด้วยความร้อนรนใจ ก่อนจะถูกฉินหลั่งกดลงน้ำอีกครั้ง
“ช่วยด้วย ช่วยฉันที！ไอประสาทนี่มันจะฆ่าฉัน รีบเรียกคนมาช่วยฉันเร็วเข้า！” เจิ้งเย่นถูกกดจนสำลักน้ำไปหลายอึก เธอเริ่มหวังว่าคนที่ดูอยู่รอบๆ จะเข้ามาช่วยเธอ
ถ้าเกิดว่าคนที่มองอยู่รอบๆ กล้าทำแบบนั้น จงยู่คงจะไม่ต้อง “ตาย” พวกเขากลัวว่าจะหาเรื่องใส่ตัว เลยทำได้แค่ยืนมองอยู่เงียบๆ เท่านั้น
ฉินหลั่งกดเจิ้งเย่นลงไปน้ำนานขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เจิ้งเย่นขึ้นมาจากน้ำ เธอยิ่งรู้คุณค่าของอากาศที่หายใจ เธอเริ่มกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ
“ฉินหลั่ง ฉันขอโทษคุณ ฉันไม่ควรทำให้จงยู่ตาย ขอให้คุณใจกว้างสักหน่อย คิดเสียว่าฉันมันไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ปล่อยฉันไปเถอะ” เมื่อเจิ้งเย่นถูกฉินหลั่งทำให้ทรมานจนสุดท้ายก็ทนไม่ไหว ถ้าเกิดว่าฉินหลั่งยังจะกดลงน้ำต่อไป เธอคิดว่าตัวเองจะต้องตายแน่นอน
“มาขอโทษตอนนี้มันมีประโยชน์อะไรไหม？คุณขอโทษแล้วจงยู่ของฉันจะกลับมาไหม！” ฉินหลั่งพูดด้วยความเจ็บปวด： “คุณไปขอโทษต่อหน้าจงยู่ดีกว่า……”
“ไม่เอา ฉินหลั่ง ฉันจะจ่ายเงินให้คุณ คุณจะเอาเท่าไหร่ ห้าแสน ล้านหนึ่ง คุณอย่าทำอะไรเลย ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันล่ะก็ คุณเองก็จะไม่มีชีวิตรอดเอานะ……” เจิ้งเย่นได้ยินคำพูดของฉินหลั่งดังนั้น ในใจก็รู้สึกสั่นเกรง ว่าฉินหลั่งกำลังจะเตรียมเอาชีวิตเธอ
“สายเกินไปแล้ว……” ฉินหลั่งพูดจบ ก็กดเจิ้งเย่นลงไปในน้ำอีก
เขาคิดมาดีแล้ว จงยู่ตายแล้ว ชีวิตเขาก็ไม่เหลืออะไรแล้ว ถ้างั้นเขาจะมีชีวิตต่อไปทำไม？หลังจากฆ่าเจิ้งเย่นแล้ว เขาค่อยไปทำพิธีศพให้จงยู่ จากนั้นก็จะตายตามเธอไป
จงยู่ ชาตินี้ฉันไม่ได้ดูแลคุณให้ดี ชาติหน้า ฉันจะชดเชยให้คุณ
รอฉันก่อนนะ พวกเราจะเจอกันอีกในไม่ช้า
ขณะที่ฉินหลั่งกำลังคิดอย่างสงบนิ่งนั้น เจิ้งเย่นก็ถูกกดลงไปในน้ำกว่าหนึ่งนาทีแล้ว
“บุ๋งๆ” มีฟองอากาศผุดขึ้นมาเยอะมาก มือของเจิ้งเย่นนั้นตีอยู่บนผิวน้ำ แรงกว่าจงยู่เมื่อสักครู่อีก
ที่นี่ มีเสียงดังขึ้นมาจากไกลๆ ประตูเหล็กของมหาลัยถูกชนจนเปิดออก มีรถขับเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ ดูไปแล้วมีความเผด็จการยิ่งนัก เมื่อเห็นนักเรียนก็ไม่หลบ ถ้าเกิดว่าไม่ใช่ว่านักเรียนหลบได้ไว ก็คงจะเกิดเรื่องขึ้นแล้ว
รถกลุ่มหนึ่งขับตรงเข้ามาที่ทะเลสาบยุ่นซี ดึงดูดสายตาของนักเรียนรอบๆ นั้น
รถพวกนี้ เป็นรถหรูทั้งหมด
มีมายบัค เฟอรารี่ซีรีส์ห้า ออดี้……สุดท้ายก็เป็นรถโรลส์รอยส์
พวกนักเรียนจะไปเคยเห็นรถหรูมากขนาดนี้ที่ไหนกัน มีหลายคนที่ตกใจเฮือก จนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปรถพวกนั้นอย่างบ้าคลั่ง
ในตอนนั้นเองนอกจากรถโรลส์รอยส์ รถทุกคันเปิดประตูออกมาพร้อมกัน
ทุกๆ คันมีคนลงมาจากรถราวๆ 3—5คน นอกจากทรงผมที่แตกต่าง เรือนร่างที่แตกต่าง เสื้อผ้าที่แตกต่าง แต่ว่ามีสิ่งที่เหมือนกันก็คือ ตรงข้อมือของทุกคน มีรอยสักคำว่า—- “มังกร”
พวกเขารีบแหวกฝูงคนเข้ามา ก่อนจะปัดโทรศัพท์พวกเขาออกทั้งหมด คนหัวล้านที่ร้ายกาจ ใช้มือกวาดไปรอบๆ ผู้คน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พลางพูดด้วยความร้ายกาจว่า： “แก๊งชิงหลงจะทำธุระ เหยียดให้มิดเลยนะ ถ้าไม่อยากจะหาเรื่องใส่ตัวละก็ดูแลปากของตัวเองเอาไว้ให้ดี ส่วนใครที่ใช้ชีวิตจนเบื่อแล้วก็ให้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา……”
น่ากลัวขนาดนั้น ในใจของคนที่ยืนอยู่รอบๆ กลัวจนจะตายอยู่แล้ว เกรงว่าตัวเองจะหาเรื่องใส่ตัวเข้า เลยไม่มีใครกล้าโต้แย้ง
“ที่แท้ก็แก๊งชิงหลงนี่เอง ที่นี่ของพวกเรานับเป็นพื้นที่ของแก๊งชิงหลงใช่ไหม”
“พวกเราอะไรกันล่ะ ฉันได้ยินมาว่าเมื่อเดือนที่แล้วแก๊งต่างๆ ในเมืองจีนหลิงมีการต่อยตีกัน แก๊งที่ชนะก็คือแก๊งชิงหลง ตอนนี้พวกเขากลายเป็นแก๊งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในจีนหลิงแล้ว”
“คนพวกนี้ดุร้ายมากจริงๆ การทำร้ายคนในโรงเรียนสำหรับพวกเขาแล้ว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร จบแล้วๆ วันนี้นายคนนี้ซวยแล้ว”
คนในกลุ่มที่ยืนล้อมรอบอยู่นั้น มีผู้ชายหลายคนถกเถียงกัน
ในขณะเดียวกันขณะที่บอกให้ทุกคนหยุดถ่ายนั้น ก็มีคนหยิบท่อนเหล็กเดินไปทางฉินหลั่ง ก่อนจะตีเข้าที่หัวของฉินหลั่ง
ฉินหลั่งเลยทำได้แค่ปล่อยเจิ้งเย่นก่อน
ใบหน้าของเจิ้งเย่นขึ้นจากน้ำ เธอหายใจเฮือกใหญ่ ถ้าเกิดนานกว่านี้อีกสัก10วินาที เธอคิดว่าตัวเองคงจะต้องไปอยู่กับจงยู่แล้วล่ะ
เมื่อเจิ้งเย่นหายใจสะดวกแล้ว ก็ถูกแก๊งชิงหลงพยุงขึ้นมาที่ฝั่ง ประตูรถโรลส์รอยส์ก็ถูกเปิดออก มีชายอายุประมาณ50กว่าเดินลงมาจากรถ
เห็นเพียงแค่เขาใส่ชุดสไตล์จีนด้วยแขนเสื้อที่มีความสั้นประมาณหนึ่ง ผมสีขาวโพลน ไว้ยาวมาถึงหลังคอ ในปากคาบซิการ์อยู่
เขาเป็นหัวหน้าของแก๊งชิงหลง ก็คือหลี่ชิงหลง
ถึงแม้ว่าคนรอบๆ นี้จะไม่เคยเห็นหลี่ชิงหลง แต่ว่าท่าทีที่ดูหล่อเหลาและเท่ระเบิดของเขานั้น ทำให้เดาออกได้ไม่ยากว่าเขาน่าจะเป็นคนที่สำคัญที่สุดคนหนึ่งของแก๊งชิงหลง
“ลุง” เจิ้งเย่นเดินมาหาหลี่ชิงหลง
ในใจของคนที่อยู่รอบๆ นั้นตกใจเป็นอย่างมาก ไม่น่าล่ะเจิ้งเย่นถึงอยู่ในโรงเรียนอย่างเหิมเกริม ที่แท้เธอก็เป็นหลานของหัวหน้าแก๊งชิงหลงนี่เอง ขนาดผู้อำนวยการโรงเรียนยังไม่กล้ามีเรื่องอะไรกับเธอเลย
เจิ้งเย่นกอดหลี่ชิงหลงพลางร้องไห้： “ลุง ถ้าเกิดว่าคุณมาช้ากว่านี้อีกหน่อย ก็คงจะไม่ได้เจอฉันแล้ว ไอสารเลวนั่นมันจะทำให้ฉันจมน้ำตาย！ฉันอยากให้คุณช่วยฆ่าเขาให้ฉันที！”
“อย่าร้องไห้เลย เจิ้งเย่น” หลี่ชิงหลงตบปลอบหลานที่อยู่ในอ้อมกอดเบาๆ ： “กล้ามากลั่นแกล้งคุณในที่ของฉัน ถ้างั้นเขาคงใช้ชีวิตจนเบื่อเสียแล้ว ลุงจะจัดการให้สาสมใจคุณเอง”
แววตาของหลี่ชิงหลงปรายตาไปมองที่ฉินหลั่งด้วยความเกลียดชัง
ฉินหลั่งยังคงยังคงต่อสู้กับชายร่างใหญ่ทั้งสามในน้ำ ปกติฉินหลั่งเองก็ไม่ใช่คนอ่อนแอ บวกกับสิ่งที่เขาปฏิญาณเอาไว้ว่าจะแก้แค้นเพื่อจงยู่ เขาเลยสู้อย่างเต็มแรง
ฉินหลั่งแย่งแท่งเหล็กมาจากชายร่างยักษ์ได้ ก่อนจะตีชายร่างใหญ่เหล่านั้น มีชายคนหนึ่งเลยล้มลงไปในน้ำ ฉินหลั่งลงมืออย่างไม่ลังเล ถึงแม้ว่าจะโดนอีกฝ่ายตีไปแล้ว แต่เขาก็ไม่ถอย เหมือนกับจระเข้ที่กัดไม่ปล่อย จนชายร่างยักษ์ทั้งสามคนนั้นตกใจกันยกใหญ่ ทุกคนโดนฉินหลั่งตีไปหลายที จนหัวแตกเลือดไหล ก่อนจะนอนอยู่ที่พื้น
ฉินหลั่งเจ็บไปทั้งเนื้อทั้งตัว แต่เขาไม่ได้สนใจเลย ตอนนี้เขามีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น—-คือการฆ่าเจิ้งเย่น
ฉินหลั่งเดินทีละก้าวๆ เข้าไปหาเจิ้งเย่นที่ยืนอยู่ข้างๆ หลี่ชิงหลง เขาไม่ได้สนใจหลี่ชิงหลงเลยแม้แต่น้อย
“ลุง คุณดูเขาจะเข้ามาแล้ว เมื่อครู่คุณมีแววตาแบบนี้เลย เขาจะฆ่าฉัน คุณรีบช่วยฉันฆ่าเขาสิ” เจิ้งเย่นพูดกับหลี่ชิงหลงด้วยความกลัว
“วางใจเถอะ” หลี่ชิงหลงพูดเจิ้งเย่นด้วยความสบายอารมณ์ เขาหันหัวเล็กน้อย จากนั้นมือหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างเขา ก็หยิบปืนสีดำออกมาจากข้างเอว ก่อนจะชักลูกปืนเข้ากระบอก จากนั้นจึงเอาปากกระบอกปืนหันไปทางฉินหลั่ง
เมื่อปากกระบอกปืนมีแสงแวบขึ้น คนรอบๆ ก็ต้องเอามือป้องหัวด้วยความตกใจ มีบางคนตกใจจนถอยออกไป
พวกเขาเคยเห็นแต่ปืนในหนัง ในชีวิตจริงใครจะไปเคยเห็นปืน？มันสามารถเล่นกับชีวิตคนได้ภายในแวบเดียว ใครจะไม่กลัวบ้างล่ะ？
แต่ฉินหลั่งเหมือนจะไม่เห็น แววตาของเขาเห็นแต่เจิ้งเย่น แถมยังเดินเข้ามาหาเจิ้งเย่นเรื่อยๆ ด้วย
“หึ？” หลี่ชิงหลงแปลกใจเล็กน้อย
เขายกมือขึ้น ก่อนจะหันกระบอกปืนไป พลางขยับเบาๆ ： “แขน”
“ปัง！”
เสียงปืนดังขึ้น
“โอ๊ย……” ฉินหลั่งร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงกับพื้น เขาใช้มือกุมที่แขนของเขา เลือดสีแดงสดก็ไหลลงมาย้อมสีแขนเสื้อสีเทา รอยเลือดมันมากขึ้นเรื่อยๆ มากเสียจนกลายเป็นสีดำขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเลยหยดลงบนพื้นหญ้าติ๋งๆ
เห็นฉินหลั่งคุกเข่าลงที่พื้น ในใจของเจิ้งเย่นก็รู้สึกดีใจขึ้นมา เหมือนกับมีอารมณ์ของความเกลียดชังพวยพุ่งออกมา
คนที่อยู่รอบๆ ตกใจจนร้องเสียงดังขณะที่มีเสียงปืนดังขึ้น หัวใจแทบจะตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
ฉินหลั่งนั่งลงกับพื้นราวสิบวินาที ฉินหลั่งลุกขึ้นมาอีกครั้ง เขากุมแขนที่เต็มไปด้วยเลือด ก่อนจะเดินเข้ามาหาเจิ้งเย่น
ครั้งนี้มันยิ่งทำให้หลี่ชิงหลงตกใจ เขาเผยรอยยิ้มที่ไม่อาจเข้าใจได้ออกมา ฉินหลั่งกำลังท้าทายอำนาจของเขา
“เห้ย ไอ้โง่ นั่งอยู่ที่พื้น อย่าขยับนะ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้หัวใจกับกะโหลกแยกเลยคอยดู” หลี่ชิงหลงพูดกับฉินหลั่ง
“ถ้าเกิดว่ามีคนฆ่าคนที่คุณรักมากที่สุด คุณจะปล่อยเขาไปได้ไหม？” ฉินหลั่งพูดด้วยความเย็นชา เขาหวังว่าหลี่ชิงหลงจะปล่อยเจิ้งเย่นมาให้เขาได้จัดการเอง
แต่ความคิดของฉินหลั่งนั้นมันเด็กน้อยมากเกินไป
หลี่ชิงหลงมองเจิ้งเย่นด้วยความสงสัย เจิ้งเย่นเลยบอกเรื่องที่แท้จริงกับเขา หลี่ชิงหลงปรายตามองจงยู่ที่นอนอยู่บนพื้นหญ้า ก่อนจะยิ้มขึ้นด้วยความเย้ยหยัน： “ก็แค่ผู้หญิงไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า ตายก็ตายไปสิ มีอะไรน่าเสียดายเหรอ？คุณอยากจะให้ฉันเอาชีวิตหลานมาสังเวยให้เธอเหรอ？”
“ยืนอยู่ที่พื้นแล้วฟังไม่รู้เรื่องเหรอ？” เมื่อเห็นฉินหลั่งยังคงเดินเข้ามาใกล้ หลี่ชิงหลงรู้สึกเสียหน้า เขาเลยบกมือขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว： “ขา！”
“ปัง”
เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง
“โอ๊ย–” ฉินหลั่งล้มลงไปทางด้านซ้ายทันที เขาเอามือกุมขาที่มีเลือดไหล ก่อนจะหลับตาปี๋ เพราะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดรวดร้าว
หลี่ชิงหลงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ บอกให้ฟังก็ไม่ยอมเชื่อเอง เป็นแค่เด็กคนหนึ่งกล้ามาท้าทายต่อหน้า คิดว่าตัวเองเป็นใครกันนะ？ในที่ที่นี้ รอยยิ้มของหลี่ชิงหลงหยุดลงอีกครั้ง เพราะเขาเห็นฉินหลั่งนอนอยู่ที่พื้น แต่กลับลุกขึ้นมาอีกครั้ง ข้างหลังของเขาหลงเหลือรอยแดงขนาดเท่าคนอยู่
คนที่ยืนล้อมรอบรู้สึกซึ้งใจเพราะฉินหลั่ง ในตอนนั้นเองก็ลืมความกลัวที่อยู่ตรงหน้าไปแล้ว และหวังว่าฉินหลั่งจะสามารถแก้แค้นให้กับแฟนสาวของเขาได้ แววตาก็เต็มไปด้วยความสงสารและคาดหวัง
“ไอสารเลว ท่าทางดูไม่ได้แล้วยังอยากจะฆ่าฉันอีกเหรอ？” เจิ้งเย่นมองฉินหลั่งด้วยความเย็นชาก่อนจะพูดออกมา เธอไปดึงปืนออกมาจากมือปืนคนนั้น พลางเล็งไปที่หัวของฉินหลั่ง จากนั้นก็พูดด้วยความร้ายกาจว่า： “ถ้าจะรักยัยหมาตัวเมียนั่นมาก ก็ไปอยู่ด้วยกันเลย！”
มือของเจิ้งเย่นเริ่มออกแรงมากขึ้น ไกปืนค่อยๆ เลื่อนไปข้างหลังทีละนิดๆ ……