รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 482 หญิงปากร้าย

บทที่ 482 หญิงปากร้าย
โลกภายนอกแสนอันตราย ที่อันตรายสุดก็คือจิตใจของคน เฉินเมิ่งลู่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเจอคู่ต่อสู้ที่เก่งกาจ ดังนั้นเธอต้องจริงจังมากกว่านี้แล้ว แต่ไม่ว่าจะอารมณ์หรือจิตใจตอนนี้เธอคล้ายกับหญิงปากร้ายเสียมากกว่า
และความเป็นจริง เธอเป็นนักสู้ที่มีจิตใจลึกยากที่จะหยั่งถึง
เธอคอยท่ารอดูฉินหลั่งขายหน้า ก็คือรอโอกาสทำให้ฉินหลั่งเผลอก่อน
ติดตาม และเธอติดตามฉินหลั่งเข้ามาในโรงเรียนหัวเจี๋ย คิดว่าทุกอย่างสมบูรณ์ไม่มีใครรู้
ยาสลบ ดาบยาว โจมตีดั่งสายฟ้าแลบ
เธอคิดว่าทุกอย่างวางแผนมาอย่างดีแล้ว แต่เสียดายฉินหลั่งถอนพิษได้อย่างรวดเร็ว ทำให้เธอต้องพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ
ไม่ใช่เฉินเมิ่งลู่ที่ไม่เก่ง แต่เพราะฉินหลั่งเก่งกาจเกินไปต่างหาก
เฉินเมิ่งลู่ถูกจับได้ทั้งหมด ดาบซามูไรในมือกระตุกทีหนึ่ง มองฉินหลั่งนิ่ง“ไม่ว่านายจะเก่งแค่ไหน คืนนี้ฉันจะฆ่านายให้ได้!”
“หื้ม?” ฉินหลั่งหัวเราะ เลือดบนตัวเริ่มแข็งตัวแล้ว“เธอถึงกับทำเตียงของฉันหักได้ เก่งจริงเลยนะ”
“ได้ ไม่สู้จนตัวตนจริงของเธอออกมา เธอคงไม่พอใจใช่ไหม”
“ตัวตนจริงอะไร? นายพูดอะไรของนายกัน?” เฉินเมิ่งลู่ตกใจอย่างหนัก
ฉินหลั่งมองดูเฉินเมิ่งลู่“เธอเป็นผู้หญิงที่พิเศษ ตัวเธอมีกลิ่นอายของหญิงต่างจังหวัด ไม่ทราบว่าฉันเดาถูกไหม?”
ตัวของเฉินเมิ่งลู่กระตุกอย่างแรง
วินาทีต่อมาตัวเธอก็พุ่งไปอย่างแรง พร้อมกับฟันออกไปด้วย!
“ตายซะเถอะ!”
เฉินเมิ่งลู่ตะโกนออกไป เธออยู่ในยุทธภพนานขนาดนี้ ยังไม่เคยมีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเธอเลย
และฉินหลั่งก็สังเกตเห็นความผิดปกติของดาบซามูไรเล่มนั้นตั้งนานแล้ว
ผู้หญิงคนนี้อาจจะมาจากญี่ปุ่น ส่วนที่ว่าทำไมเธอถึงมาเป็นป้าของโจวซิน เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยสืบทีหลัง
อันตราย ผู้หญิงที่มาจากญี่ปุ่นคนี้อันตรายเกินไปแล้ว ปิดบังหน้าตาและตัวตนได้อย่างแนบเนียน แต่ฉินหลั่งก็ยังจับได้อยู่ดี
ตอนนี้เฉินเมิ่งลู่ก็ต้องทำทุกอย่าง ฆ่าฉินหลั่งที่รู้ตัวตนของเธอซะ
แสงของดาบสะท้อนออกมา คมดาบของดาบซามูไรฟันเข้าที่คอของฉินหลั่งอย่างเร็ว คมดาบแหลมคม เร็วดั่งสายลม
และฉินหลั่งกระโดดออกไปอย่างเร็ว ร่างกายเหมือนใบไม้บนต้นไม้ โบกพลิ้วสะบัด
เธอฟันไม่ถูกฉินหลั่งอีกตามเคย
เฉินเมิ่งลู่ไม่ได้หยุดพัก แต่กลับฟันไปอย่างเร็วอีกครั้ง จากแทงตรงเปลี่ยนเป็นฟันแนวนอน เล็งเป้าฉินหลั่งและฟันไปอย่างแรง
แต่ฉินหลั่งก็หลบไปได้อย่างง่ายดายอีกครั้ง
“ย๊า……” เฉินเมิ่งลู่ร้องเสียงดัง ภายใต้แสงไฟสลัวฟันออกไปแล้วยี่สิบกว่าครั้ง และยังทำในพริบตาเดียวอีก แม้คนที่การต่อสู้จะเก่งแค่ไหน เกรงว่าจะต้องตกใจกับฝีมือของเฉินเมิ่งลู่ คนทั่วไปถ้าเจอการโจมตีดั่งสายฟ้าแลบแบบนี้ ตัวคงเต็มไปด้วยเลือด ไม่ตายก็คงพิการ
แสงดาบรวมตัวกันครอบตัวฉินหลั่งเอาไว้ ฉินหลั่งอาจจะถูกแทงตายได้
เสียดาย คนที่เธอเจอคือฉินหลั่ง ฉินหลั่งที่ชนะทุกสิ่งบนโลกได้อย่างง่ายดาย
ทุกครั้งที่คมดาบห่างจากฉินหลั่งไม่ถึงหนึ่งเซน แต่เขาก็ยังหลบไปได้อย่างเฉียดฉิว
แม้เฉินเมิ่งลู่จะสู้เต็มที่ แสดงฝีมือการร่ายดาบซามูไรเต็มที่แล้วก็ตาม แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
เธอยิ่งเต็มที่มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งตกใจมากเท่านั้น ในที่สุดก็ได้รู้ว่า การต่อสู้ของฉินหลั่งเข้าถึงระดับที่ยากจะหยั่งถึงแล้ว สูงกว่าที่เธอคิดไว้มาก
ในอพาร์ทเมนต์แห่งหนึ่ง คนที่ถือดาบซามูไรมีอาวุธพร้อมกลับสู้คนหนุ่มที่มือไร้อาวุธไม่ได้ เฉินเมิ่งลู่รู้สึกเจอคู่ต่อสู้ที่ยากที่สุดทั้งชีวิตนี้เลยก็ว่าได้
“ไม่เลวเลยนี่” สุดท้ายฉินหลั่งก็ส่ายไปซ้ายทีขวาทีอย่างง่ายดาย ท่าทางไหวพริบรวดเร็วและสะดวกสบาย
“ถ้าฉันเดาไม่ผิดละก็ เธอน่าจะเป็นยอดนักดาบคนหนึ่ง ในเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงนี้เธอก็หาเวลาฆ่าฉันตลอด เธอคิดว่าในตอนที่ฉันหลับสบายเป็นช่วงเวลาลงมือที่ดีที่สุด เธอคิดมาอย่างรอบคอบ คิดวางแผนมาอย่างดี แต่สุดท้ายกลับเห็นว่า ความสามารถของฉันไม่เหมือนกับที่เธอคิดเอาไว้ เธอคิดผิดแล้ว”
ฉินหลั่งก็พูดคุยราวกับไหลตามน้ำไปเรื่อยๆ
และเฉินเมิ่งลู่สีหน้าหนักอึ้งเหมือนผิวน้ำ รู้สึกอีกฝ่ายหลบไปได้อย่างง่ายดายเหมือนเป็นการดูถูกที่ไร้เสียง เหมือนแรงกดดันที่ก่อนคลื่นสึนามิจะถล่มใส่
สีหน้าเธอหนักอึ้งดั่งผิวน้ำ ฉินหลั่งพูดถูกแล้ว เหมือนมีดวงตาสีดำแทงทะลุเข้ามา
“ฮึ ผู้หญิงคนหนึ่ง เดินทางจากที่ไกลยอมเป็นหมากของคนอื่น ทั้งวันต้องเข้าใกล้กับคมดาบที่ติดคราบเลือด แม้จะมีเงินมากแค่ไหน แล้วมีข้อดียังไงกัน?” ฉินหลั่งขยับเท้าเบาๆ ทันใดนั้นก็ดีดนิ้วมือไปที่ดาบซามูไรเบาๆ เฉินเมิ่งลู่รู้สึกหลังมือชาไปหมด ดาบซามูไรในมือเกือบกระเด็นออกไปเลย
เธอถึงได้รู้ว่า คู่ต่อสู้แค่หยอกตัวเองเล่นเท่านั้น เหมือนที่ตัวเองเคยหัวเราะเยาะฉินหลั่งในวิลล่าจื่อจวู้น เรื่องนี้สำหรับนักสู้แล้ว เป็นการดูถูกอย่างแรงเลยก็ว่าได้ เขาแค่หยอกเธอเล่นเหมือนสัตว์ตัวหนึ่ง ก็เหมือนแมวที่จับหนูได้หยอกเล่นมันก่อนที่จะจัดการมัน
ฟู่……
เฉินเมิ่งลู่รู้สึกมีลมพัดมา เสื้อบนแขนเหมือนใบไม้ที่ถูกลมพัดโบกพลิ้วสะบัดไปมา ทันใดนั้นก็ฉีกออก เผยให้เห็นถึงแขนที่เรียบเนียน
“นาย……” เฉินเมิ่งลู่ตกใจอย่างมาก อีกฝ่ายทำให้เสื้อตัวเองขาดได้ในตอนที่ตัวเองกำลังร่ายดาบอยู่ แล้วยังมีอะไรที่ทำไม่ได้อีกล่ะ ถ้าเขาไม่ได้ทำให้แขนเสื้อฉีก แต่กระทบไปถึงระบบภายในของตัวเองแทน แบบนั้น ตัวเองคงตายได้ในครั้งเดียวเลย?
แขนที่เนียนละเอียดเผยรอยสักดอกซากุระออกมา ฉินหลั่งหัวเราะ:
“อาวุธฆ่าคนของญี่ปุ่น? ไม่เลวเลย เป็นอาวุธที่ฆ่าคนจริง ฉันประเมินพวกเธอต่ำไปจริงด้วย เธอเป็นนักฆ่าที่มีความสามารถมาก”
“นายผิดแล้วล่ะ ฉันเป็นคนของหอการค้าเทียนอิง นายจะต้องชดใช้กับความโลภของตัวเอง” เฉินเมิ่งลู่พูดด้วยความเกลียดชัง
“อืม นักฆ่าญี่ปุ่นที่หอการค้าเทียนอิงจ้างมา ได้ เธอยอมแพ้ไปดีกว่า ในโลกนี้ไม่มีใครฆ่าฉันได้”
ฉินหลั่งหลบดาบไปด้วย พร้อมกับคุยไปด้วย
พรึ่บๆๆ เฉินเมิ่งลู่กัดฟันกรอด มือขวากระตุก ทันใดนั้นก็เปลี่ยนวิธีการโจมตี ดาบซามูไรเล่มนั้นไม่ได้สะท้อนแสงความคมของดาบอีกต่อไป แต่กลับเปลี่ยนไปเป็นใบมีดที่อ่อนนุ่มเหมือนกิ่งไม้แทน
ท่าฟันดาบของเฉินเมิ่งลู่ไม่ดุดันเหมือนก่อนหน้าอีก แต่ทั้งตัวเหมือนกับหญิงระบำโบราณ ไหวพลิ้ว เอวพลิ้วไปมา เหมือนกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่ในดนตรี
แต่ว่า ดาบซามูไรอ่อนนุ่มแล้ว ร่างกายก็ไหวพลิ้วแล้ว แต่ความเร็วกลับเร็วกว่าเดิม เหมือนไม่มีหยุดพักเลย แทงเข้าจุดสำคัญทุกครั้ง เหมือนดาบที่ไร้เสียงกลางอากาศ
สีหน้าฉินหลั่งเปลี่ยนไปเล็กน้อย ต่อมาก็ถอนหายใจ“คนของญี่ปุ่นดูดซึมวัฒนธรรมประเทศจีนไปมากเลยนะ ท่าต่อสู้พวกนี้เป็นของเทพหญิงแห่งตุนหวงนี่? ดี ดีมาก”
ตอนนี้ฉินหลั่งไม่ได้หลบหลีกง่ายๆเหมือนตอนแรกแล้ว แต่กลับตั้งใจหลบอีกฝ่าย ท่าทางก็คล้ายปรมาจารย์ขึ้นมาบ้าง ทุกท่วงท่าพลิ้วไหว
“งั้น เธอก็ลองรับการโจมตีของฉันดูบ้างนะ” ฉินหลั่งรู้สึกอยากจะโจมตีกลับบ้าง มือซ้ายกระตุก ดันออกไปช้าๆ
เฉินเมิ่งลู่ตกใจ สะบัดดาบไปที่แขนของฉินหลั่ง ได้ยินเสียงซี๊ด ดาบซามูไรฟันที่แขนของฉินหลั่ง
เฉินเมิ่งลู่ดีใจ และดึงลากออกมา จากนั้นก็ถอยออกไปด้านหลัง ในใจคิดว่าฉินหลั่งยังไงนายก็ต้องชดใช้กรรมที่นายอวดดี!