รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 483 หนีไปไกลๆ

บทที่ 483 หนีไปไกลๆ
แต่ต่อมาเฉินเมิ่งลู่ก็ต้องเบิกตาโพลงโต ได้ยินเสียงตึก ดาบซามูไรในมือแหลกละเอียดตกลงพื้น ปลายดาบก็ตกลงพื้นไปพร้อมๆกัน
โชคดีที่เธอกังวลว่าฉินหลั่งจะลอบโจมตี เธอจึงรีบถอยออกมาเสียก่อน ไม่งั้นฉินหลั่งใช้โอกาสนี้โจมตี ผลที่ตามมาอาจเป็นภัยที่คาดไม่ถึงเลยก็ได้
ทั้งที่ฟันไปที่แขนซ้ายของฉินหลั่งแล้ว แต่เขากลับไม่เป็นอะไรเลย และดาบซามูไรยังหักเป็นสามท่อนอีก
อีกฝ่ายเหมือนเป็นหุ่นเหล็ก ต้องรู้ว่าดาบซามูไรเล่มนี้ฟันทองและเงินได้
ในขณะที่เฉินเมิ่งลู่กำลังอึ้งอยู่นั้น ฝ่ามือของฉินหลั่งก็กำลังพุ่งมาตรงหน้าอีกฝ่าย เฉินเมิ่งลู่รู้สึกตัวเองเหมือนถูกของหนักหลายล้านตันทับตัว ไม่สามารถถอยหลังไปเองได้
แต่ว่าเธอเคยได้รับการฝึกที่แสนทรหดมานานหลายปี ในตอนที่อันตราย ยังคงสามารถตั้งสติได้อยู่ มือร่ายดาบไปด้วย อีกด้านก็ใช้แรงดันไปที่ประตู เตรียมตัววิ่งหนี
“พรึ่บ” ฉินหลั่งกระโดดไปตรงหน้า สองมือประกบกัน แสงสว่างวาบกลายเป็นรูปทรงของดาบ บินไปทางเฉินเมิ่งลู่ทันที
“อ๊าก” เฉินเมิ่งลู่ร้องอย่างเจ็บปวด เลือดไหลออกมาจากแขน เธอกัดฟันแน่น ไม่ลดความเร็วของขาเลย เตะประตูออก ทะลุออกไปเหมือนดั่งธนู
คู่ต่อสู้เก่งเกินไป ตัวเองแพ้นั่นเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว ตอนนี้มีเพียงวิ่งหนีเท่านั้น ไม่มีทางเลือกอื่น
ฉินหลั่งหัวเราะ ต่อมาก็ตามออกไปด้วย ดึกขนาดนี้แล้ว เขาไม่อยากให้เสียงดังเกินไป ไม่งั้นตึกนี้คงถูกเขาทำพังทลายไปด้วย ในอพาร์ทเมนต์ยังมีครูคนอื่นอยู่ด้วย ทางที่ดีอย่าทำให้พวกเขาตื่นดีกว่า
สนามในโรงเรียน เฉินเมิ่งลู่กดไหล่ที่มีบาดแผลไว้และวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว อีกฝ่ายน่ากลัวเกินไปแล้ว เธอเห็นเขาทำให้ลมกลายเป็นดาบได้ นี่เป็นระดับของปรมาจารย์แดนสุขาวดี ทั้งชีวิตนี้ของตัวเอง ลอบฆ่าล้มเหลวครั้งแรก และจะหนีรอดหรือเปล่ายังเป็นอีกปัญหาหนึ่ง
ฉินหลั่งวิ่งตามเฉินเมิ่งลู่ไม่หยุด ห่างจากเฉินเมิ่งลู่อีกห้าสิบกว่าก้าว แต่ในตอนนี้ก็เกิดเหตุการณ์คาดไม่ถึงกะทันหัน
ตรงหน้าของเฉินเมิ่งลู่มีเงาสองคนที่กำลังจู๋จี๋กันอยู่ แสงไฟสลัวบนถนนมองออกได้ว่าเป็นนักเรียนหนุ่มสาว น่าจะพึ่งเดทกลับมากัน
เฉินเมิ่งลู่รู้สึกดีใจอย่างมาก จับเด็กนักเรียนคนหนึ่งไว้ทันที จากนั้นก็เอาดาบจี้ไปที่คอของนักเรียน แสยะยิ้มเย็นชาพูดว่า“ฉินหลั่ง นายเป็นปรมาจารย์ฉินในตำนานหรือเปล่า?”
เรื่องนี้เกินคาดฉินหลั่งมาก คู่รักสองคนนี้โชคไม่ดีหน่อย พบเจอกับนักฆ่าเลือดเย็น เขารับดึงนักเรียนอีกคนมาไว้ด้านหลัง พูดอย่างหนักแน่นว่า“อย่าร้องไป ฉันจะช่วยแฟนหนุ่มเธอออกมาเอง”
“ครูใหญ่……” เด็กนักเรียนหญิงคนนั้นพูดขึ้น แทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว แต่เห็นสายตาที่เด็ดเดี่ยวของฉินหลั่ง ทันใดนั้นก็เงียบลงและนั่งลง มองดูหญิงสาวที่ทำให้แฟนหนุ่มของเธอตกใจ รอฉินหลั่งจัดการอยู่เงียบๆ
“ฉันเป็นใครเธอก็สืบมาแล้วนี่” ฉินหลั่งใต้ความมืดดวงตาของเขาสว่างไสว ตัวประกันอีกแล้วเหรอ นักฆ่าเลือดเย็นต่างก็ชอบจับตัวประกันจังเลยนะ แต่วิธีจับตัวประกันแบบนี้ มีการพิสูจน์หลายครั้งแล้วว่าไม่เป็นผลกับฉินหลั่งเลย
“เหอะ ฉันคิดว่านายก็คือปรมาจารย์ฉินที่มีข่าวลือมากมาย ถ้านายขยับแม้แต่น้อย ฉันจะฆ่านักเรียนของนายซะ” เฉินเมิ่งลู่พูดอย่างเย็นชา เหมือนนักเรียนคนนั้นเป็นเชือกฟางช่วยชีวิตสุดท้ายของตัวเอง
“กลางคืน นักฆ่าสาวคนหนึ่งฆ่าเด็กนักเรียนชายที่บริสุทธิ์ ไม่ได้ แบบนี้จะทำให้เมืองเย็นจีนแตกตื่น ฉันจะบอกเธอให้นะ เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นแน่นอน” ฉินหลั่งพูดอย่างเชื่องช้า เหมือนไม่รีบร้อนอะไรเลย
“เหอะๆ นายลองได้นะ ดูสิว่าดาบของฉันเร็วกว่า หรือมือนายเร็วกว่า? ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ นักสู้ที่เก่งกาจแบบนี้ กลับคิดมาเป็นครูในโรงเรียนมัธยมเนี่ยนะ ประเทศจีนของพวกนายมีคำหนึ่งที่กล่าวไว้ว่าคนเก่งที่หลบซ่อนตัว นายอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้? ในเมื่อนายเป็นครูใหญ่ ก็ควรจะปกป้องนักเรียนตัวเองให้ดี ขอแค่ปล่อยฉันไป รับรองว่าฉันไม่ทำร้ายเขาแน่” เฉินเมิ่งลู่พูด
นักเรียนชายในอ้อมแขนเขาตัวสั่นเทา คงจะถูกเฉินเมิ่งลู่ทำอะไรใส่ ถึงได้อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก
“ฉันว่าวันนี้เธอต้องมีภัยพิบัตินองเลือดเป็นจริงแล้วใช่ไหมล่ะ?” ฉินหลั่งสองมือไพล่หลัง พูดอย่างเรียบเฉย
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ถอยไปเลยนะ!” เฉินเมิ่งลู่ตะโกน เธอไม่เชื่อว่าฉินหลั่งจะเร็วถึงขนาดช่วยตัวประกันจากมือของเธอได้ ดังนั้นการข่มขู่แบบนี้ได้ผลที่สุดแล้ว
ฉินหลั่งมือไพล่หลัง ไม่เพียงแต่ไม่ถอยหลัง แต่กลับเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ สีหน้าดูใจเย็นมาก
“อีกครึ่งนาทีเธอก็จะล้มลง ตัวสั่น มีฟองขาวออกจากปาก เหมือนกับโรคลมบ้าหมู และตั้งแต่นี้ไป ทุกๆสิบวันครึ่งเดือน เธอก็จะเป็นแบบนี้หนึ่งครั้ง นักสู้ที่เก่งอย่างเธอ เสียดายจัง……” ฉินหลั่งพูดขึ้น
เฉินเมิ่งลู่หัวเราะ“เหอะๆ! ฉินหลั่ง นายจะใช้วิธีหลอกงั้นเหรอ? เสียดายฉันไม่เชื่อคำโกหกของนาย ถอยหลังไปเลยนะ ฉันให้เวลานายอีกหนึ่งวินาที”
เห็นฉินหลั่งยังคงไม่ขยับ เฉินเมิ่งลู่กัดฟัน ขยับดาบในมือ แทงไปที่คอของเด็กหนุ่ม เธอไม่ใช่นักสู้ธรรมดา พูดแล้วก็ทำได้ และไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรด้วย
ในเมื่อนายไม่ยอมปล่อยฉันไป งั้นฉันก็ทำให้นักเรียนนายต้องนายเพราะนายแล้วกัน นายจะต้องอยู่ในความเสียใจตลอดไป……
แต่ว่า ในตอนที่เธอขยับดาบนั้น ทันใดนั้นตัวก็แข็งทื่อ ดาบห่างจากคอของตัวประกันไม่กี่เซน หยุดอยู่ที่เดิมอย่างนั้น ในปากก็มีฟองขาวออกมา
ฉินหลั่งปัดมือตรงหน้าชายหนุ่ม เด็กชายรีบนั่งลง จากนั้นกลิ้งตัวไปหาหญิงสาวรอดออกมาได้
เป็นเหมือนกับที่ฉินหลั่งพูดไม่มีผิด เฉินเมิ่งลู่ล้มลงไปกองอยู่บนพื้น มือขาสั่นไม่หยุด เหมือนแมลงที่ถูกฉีดยาใส่ ดิ้นรนอย่างทรมาน
ลู่เสี่ยวม่านที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ปรากฏตัวตอนนี้คงจะเป็นเหมือนกัน และลู่เสี่ยวม่านคงจะทรมานจนข่วนตัวของตัวเอง ภัยพิบัตินองเลือดได้เป็นไปตามคำทำนายแล้ว
ฉินหลั่งยืนอยู่ข้างเฉินเมิ่งลู่ มองดูเฉินเมิ่งลู่ทรมานนิ่งๆ คิดว่า สมมุติถ้าเฉินเมิ่งลู่กับลู่เสี่ยวม่านกำลังทำภารกิจอยู่ทันใดนั้นก็เกิดเป็นลมบ้าหมูขึ้นมาอีก งั้นพวกเธอคงมีแต่ตายกับตาย
ผู้หญิงสวยกลายเป็นแบบนี้ ฉินหลั่งอดไม่ได้ต้องส่ายหน้า
“ฉันรอเธอก็ได้ ยังไงเตียงก็ถูกเธอฟันจนหักแล้ว” ฉินหลั่งเก็บก้อนหินบนทรายออกมา โยนขึ้นลงภายใต้แสงจันทร์อย่างน่าสนุก
ผ่านไปน่าจะสามนาทีได้ ร่างกายที่กระตุกไม่หยุดของเฉินเมิ่งลู่ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง
น้ำตาไหลอาบแก้มสองข้างของเฉินเมิ่งลู่ ตัวเองถูกทำลายแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่มั่นใจในหน้าตาของตัวเองมาก แต่ถ้ามีโรคลมบ้าหมูแบบนี้ จะมีชายคนไหนกล้าจีบเธอล่ะ?
และอาชีพของตัวเองก็คงจบลงไปด้วย ต่อไปคงต้องเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยๆแน่
“นาย……โหดร้ายเกินไปแล้ว!” เฉินเมิ่งลู่นั่งขึ้นมา เหมือนอยู่ในความฝันก็มิปาน
ทันใดนั้น เธอก็ยกมือขึ้นตบไปที่หัวตัวเองอย่างแรง ถ้าเป็นแบบนี้ ตายไปซะยังจะดีกว่า