รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 484 สายลับนกสองหัว

บทที่ 484 สายลับนกสองหัว
“โรงเรียนที่บริสุทธิ์แบบนี้ เธออย่าได้คิดมาทำให้เป็นมลพิษเชียวนะ” ฉินหลั่งดีดมือครั้งเดียว มือของเฉินเมิ่งลู่ก็หยุดอยู่กลางอากาศทันที ท่าทางนั้นดูน่าตลกเล็กน้อย
“นายอยากจะทำอะไรกันแน่?” เฉินเมิ่งลู่มองฉินหลั่งด้วยสายตาที่ดุร้าย
“จะตายก็ได้ แต่เดี๋ยวเดินออกจากตรงนี้เลี้ยวซ้าย ที่นั่นมีถังขยะอยู่ ที่นั่นเป็นจุดจบที่ดีที่สุดของเธอ” ฉินหลั่งพูด
“นาย……อย่ารังแกคนเกินไปนะ” อีกฝ่ายกัดฟันพูด
“นักฆ่าคนหนึ่ง ใจเย็นเป็นสิ่งที่พึงมีมากที่สุด ตอนนี้เธอขาดความใจเย็นแล้ว เกรงว่าเจ้านายเธอคงจะไล่เธอออกแน่ ดังนั้น……”
“ดังนั้นอะไร?” ไม่รอฉินหลั่งพูดจบ เฉินเมิ่งลู่พูดแทรกฉินหลั่งอย่าทนไม่ไหว ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ให้ตัวเองตาย ก็คงจะคิดอะไรอื่นอีกแน่?
“ดังนั้น อาชีพนักฆ่าไม่เหมาะสมกับเธอแล้ว ฉันแนะนำเธออีกหนึ่งวิธี ไปเป็นสายลับในหอการค้าเทียนอิงให้ฉัน” ฉินหลั่งพูด
“เหอะๆ ได้ ขอแค่นายบอกวิธีเอาโรคบ้าๆนี้ออกไปจากตัวฉันก็พอ ข้อเสนอนี้ ฉันรับรองว่า ต่อไปจะไม่ลอบสังหารนายอีก” เฉินเมิ่งลู่พูดอย่างร้อนรน
“อืม คำรับรองของเธอไม่มีความหมาย เพราะถ้าเธอไม่ตายใจละก็ ครั้งหน้าฉันทำยาแบบใหม่ให้ รับรองว่าดีกว่าลมบ้าหมูในตอนนี้แน่ ดังนั้นฉันไม่ว่าถ้าจะมาเป็นหนูทดลองให้ฉัน ยิ่งเยอะยิ่งดี ยินดีต้อนรับ” ฉินหลั่งทำหน้าเหมือนไม่สนใจอะไร
เฉินเมิ่งลู่รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมา ทุกคำพูดของฉินหลั่งทำให้เธอต้องเชื่อ
“ได้ ฉันยอมรับว่านายไม่ใช่คู่ต่อสู้ ฉันนับถือในความสามารถของนาย นายอยากให้ฉันทำอะไรก็ได้ รอวันไหนที่ฉันไม่มีค่าพอให้ใช้งานแล้ว คุณก็ไล่ฉันออกได้ทุกเมื่อ ฉันรับรองว่าจนกระทั่งตายก็จะไม่บอกความเกี่ยวข้องของเราสอง ฉันจะกลับไปญี่ปุ่น อยู่ที่นั่นจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต คุณคิดว่ายังไงบ้าง?” เฉินเมิ่งลู่ก้มหน้าลงให้ฉินหลั่ง และพูดข้อเสนอออกไป
“ที่เธอพูดมาฉันจะเชื่อได้ยังไง?” ฉินหลั่งพูด
“คุณเก่งมากกว่าเจ้าพ่อพิษกู่แห่งเซียงซี หรือว่าจะควบคุมฉันไม่ได้งั้นเหรอ? ขอแค่ฉันทำผิดสัญญา จะต้องถูกพิษของงูกัดหล่อมจนตาย ไม่มีวันได้ผุดได้เกิด!” เฉินเมิ่งลู่พูด“ญี่ปุ่นของพวกเราไม่ว่าจะชายหญิงพูดคำไหนคำนั้น ไม่มีวันคืนคำแน่นอน”
ฉินหลั่งหัวเราะในใจ คำสุดท้ายนี้ก็ช่างเถอะ ญี่ปุ่นเป็นพวกที่ไม่ทำตามคำสัญญาที่สุด เจ้าเล่ห์จอมลวงโลก
“ก็ได้ อย่างอื่นฉันก็ไม่ใส่ในตัวเธอแล้วกัน เก็บไว้ในตัวเธอก่อน เธอมาเป็นสายลับให้ฉันคงไม่คิดเสียใจใช่ไหม? ฉันเป็นแค่ตายามนี่?” ฉินหลั่งถาม
“ท่าน นั่นเป็นคำพูดที่ไร้มารยาทของฉันเอง ด้วยการต่อสู้ของคุณ ฉันคิดว่าได้ทำงานให้ท่านเป็นความภูมิใจอย่างยิ่ง ถ้าคุณมีเมตตา กรุณาสอนฉันสักเล็กน้อยก็ยังดี ฉันอยากกลับไปญี่ปุ่นเปิดสำนักเป็นของตัวเอง เป็นปรมาจารย์รุ่นต่อไป” เฉินเมิ่งลู่เงยหน้าขึ้นกะทันหัน นั่นเป็นท่าทีที่เคารพมาก
“บังอาจ ฉันไม่มีทางสอนการต่อสู้ให้เธอหรอกนะ” ฉินหลั่งพูด
“หากมีความจริงใจ ศิลาที่แข็งกร้าวก็แยกออกจากกันได้!” เฉินเมิ่งลู่สายตาเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว
“เหอะ……พูดมา ชื่อจริงของเธอคืออะไร?” ฉินหลั่งถามอย่างรำคาญ
“ค่ะ ฉันชื่ออิงจิ่งหลิง เป็นคนของญี่ปุ่นฮ่านฟางสำนักหมอผี สิบห้าปีก่อนได้รับคำสั่งให้มาประเทศจีน มาทำงานให้กับหอการค้าเทียนอิง อาชีพหลักๆคือฆ่าคน……”
เฉินเมิ่งลู่พูดอยู่ตั้งนาน ความลับทั้งหมดของตัวเองก็พูดออกมาจนหมด แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นรอคำสั่งของฉินหลั่ง กลับเห็นว่าเขาหายไปนานแล้ว
ผู้หญิงอะไรพูดมากจริงๆ ฉินหลั่งไม่อยากทนอยู่ต่อเลยสักวินาทีเดียว ก็กลับไปนอนที่อพาร์ทเมนต์ตัวเองทันที
กลับมาก็ตีสองแล้ว ตอนนี้โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก นี่ก็คือเหตุผลที่เขาไม่ชอบพกโทรศัพท์ เขาพลิกหน้าโทรศัพท์คว่ำลง นั่งตัวตรงบนเก้าอี้เงียบๆ ขอแค่อยากนอน ที่ไหนก็เป็นเตียงได้ทั้งนั้น
แต่ว่าโทรศัพท์กลับดังขึ้นไม่หยุด จนกระทั่งดังไปแล้วสามครั้ง ครั้งนี้ฉินหลั่งหยิบขึ้นมารับ ปลายสายก็มีเสียงหวานของจงยู่ดังขึ้นพร้อมกับความรู้สึกผิดเล็กน้อย“เสี่ยวหลั่ง รบกวนนายเข้าแล้ว ขอโทษด้วยนะ”
“คืนนี้มีคนอุ่นเตียงให้ไหม?” เสียงของจงยู่เบามาก แต่คำพูดกลับดูออดอ้อนไม่เบา ดึกขนาดนี้แล้วก็ยังโทรมาหยอกเขาเล่นอีก
“ไม่มีนะ ยู่เอ๋อเมื่อคืนฉันฝันด้วยล่ะ เป็นห่วงเธอมากเลย” ฉินหลั่งนึกถึงฝันร้ายที่น่ากลัวเมื่อกี้ ก็ตื่นขึ้นมาทันที นี่เป็นครั้งแรกที่จงยู่โทรหาเขากลางดึก คงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกนะ
“อย่าคิดมากเลย ฉันยังอยู่ดี มีนายอยู่ ฉันไม่เป็นอันตรายหรอกนะ” จงยู่พูดขึ้น
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ทำไมฉันรู้สึกว่าไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนล่ะ?” ฉินหลั่งถาม
“หื้ม เพื่อนในหอพักเดียวกันของพวกเราป่วยตอนเที่ยงคืนกะทันหัน พวกเราส่งเธอมาที่โรงพยาบาลน่ะ” จงยู่ถอนหายใจ
“เมื่อก่อนเพื่อนคนนี้ร่างกายก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว มาโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ ครั้งนี้อาการหนักกว่าครั้งก่อนๆ ฉันกลัวน่ะ ก็เลยโทรมาหานาย”
“เสี่ยวหลั่ง ครั้งก่อนอาการป่วยของฉันนายก็เห็นแล้วนี่ โรงพยาบาลเย็นจีนยังบอกว่าให้นายเป็นหมอของโรงพยาบาลพวกเลยใช่ไหม?”
“ฉันกำลังคิดอยู่ว่า นายจะมารักษาเพื่อนคนนี้ของฉันได้ไหม พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันมาก ฉันไม่อยากเห็นอาการป่วยของเขาแย่ลงทุกวัน ตอนนี้โรงพยาบาลเย็นจีนเหมือนจะรักษาโรคนี้ไม่ได้เลยด้วย”
ฉินหลั่งหวั่นไหวเบาๆ ที่จริงจงยู่พูดมาก็ไม่มีผิด ถ้าลมปราณอยู่ในระดับที่สูง เรื่องพวกนี้มีความเชื่อมโยงกับการแพทย์แผนโบราณอยู่มาก โรคบางโรคโรงพยาบาลก็รักษาไม่ได้ แต่สามารถรักษาได้จากกำลังภายใน
เรื่องของจงยู่ก็คือเรื่องของเขาฉินหลั่ง ดังนั้นฉินหลั่งไม่ลังเลเลย ก็รีบตกลงและไปดูทันที
ฉินหลั่งในตอนนี้ เก่งในเรื่องแพทย์แผนจีนโดยไร้อาจารย์ ไปเปิดร้านยาแผนโบราณก็เหมือนเป็นอาชีพอดิเรก เขาแค่ไม่อยากทำเท่านั้น
“ใช่สิ เพื่อนของฉันคนนี้พ่อของเขาก็เหมือนจะเป็นคนของวงการต่อสู้เหมือนกัน เหมือนจะมีประวัติมายาวนานด้วยนะ” ตลอดทางจงยู่ก็พูดในวีแชท
โรงพยาบาลเย็นจีน
ในโรงพยาบาลมีที่รักษาพิเศษอยู่ สถานที่แบบนี้ คนธรรมดาเข้ามาไม่ได้ คนที่มาที่นี่ก็คงมีแต่คนรวย
หน้าประตูยังมียามเฝ้าอยู่เต็ม ขนาดคนที่เก็บกวาดก็ยังเป็นนักเรียนจากโรงเรียนแพทย์
แต่ที่รักษาภายนอกดูจะธรรมดามาก แม้จะมีคนเดินผ่านก็ไม่คิดว่าที่นี่จะเป็นสถานที่หรูหราอะไร
จงยู่ออกมาจากด้านในพาฉินหลั่งขึ้นลิฟต์ไป ด้านในตกแต่งหรูหรามากทีเดียว
หลังจากที่โทรหาเพื่อนคนนั้นแล้ว ยามหน้าประตูถึงอนุญาตให้จงยู่และฉินหลั่งขึ้นไปห้องพักชั้นเจ็ด
ห้องพักกว้างมาก น่าจะห้าสิบตารางเมตรได้ ข้างเตียงมีชายหญิงหลายคนล้อมอยู่ เหมือนกำลังพูดอะไรกันอยู่
หญิงสาวบนเตียงใบหน้าบริสุทธิ์ เป็นผู้หญิงที่ดูใจเย็นและสวย แต่หน้าขาวซีดไปหน่อย พอเห็นจงยู่สองคนเดินเข้ามา ก็ฝืนยิ้มให้กับพวกเขาสองคน
และหนึ่งในคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง ตัวสูงโปร่ง ร่างกายกำยำ ยืนเป็นระเบียบเหมือนทหาร
“คุณอาเหลิ่ง เหลิ่งเชียนชีว ลูกสาวชื่อเหลิ่งชุนอวี่ เป็นเพื่อนของฉันเอง” จงยู่แนะนำให้กับฉินหลั่งเสียงเบา