รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 495 ประกายไฟ

บทที่ 495 ประกายไฟ
เพียงแต่ ไม่ช้าเฉียวปุ่นก็หัวเราะไม่ออกแล้ว
เพราะว่าเขาเห็นฉากที่เหมือนกับความฝัน
และเห็นเพียงฉินหลั่งที่มีถูกมีดดาบเรืองแสงเสียบไปทั่วตัว ยามนี้กลับค่อยๆ ลุกขึ้นมา พร้อมกับสองมือที่ค่อยๆ ควบควมกัน
ครืน!
เกิดเปลวไฟรอบตัวของฉินหลั่ง และเปลวไฟนั่นไม่ใช่แค่กลุ่มเดียว แต่ส่องเป็นประกายไฟ จากนั้นเปลวไฟแต่ละอันก็ห่อหุ้มมีดดาบเรืองแสงเล่มนั้น
จือๆ!
กระทั่งสามารถได้ยินเสียงของดาบที่ละลาย เปลวไฟนั่นมีความร้อนบางอย่างอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่เฉียว ปุ่นเองก็ยังรู้สึกถึงอุณหภูมิในห้องที่เพิ่มขึ้น ทำให้ความเย็นชื้นของเขาถูกพลังที่แข็งแกร่งกดทับลงไป
เฉียวปุ่นนิ่งเหม่ออยู่นานครึ่งค่อนวัน เวลาในช่วงนี้ ประกายไฟได้เผามีดดาบเรืองแสงแต่ละเล่มหมดเรียบร้อยแล้ว ไม่เหลือร่องรอยใดๆ เลยสักนิดเดียว
และเสื้อผ้าของฉินหลั่งก็ไม่มีการฉีกขาด พร้อมกับใบหน้าที่สงบนิ่งสุดขีด
“นี่มันคือศิลปะการป้องกันตัวอะไร?” เฉียวปุ่นเบิกตาโต แล้วถามอย่างงุนงง
“สำนักหมอผีของพวกคุณก็แค่กบในกะลาเท่านั้น จะมารู้ศิลปะการป้องกันตัวที่ลึกล้ำของประเทศจีนของผมได้ยังไง?” ฉินหลั่งพูดอย่างราบเรียบ แล้วจึงค่อยๆ เดินไปหาเฉียวปุ่น “ตัวคุณมีกลิ่นของสำนักหมอผี แต่ กลิ่นนี้ฉุนมากกว่า และก็เหม็นมากด้วย ระดับของคุณน่าจะสูงขึ้นมานิดหน่อย”
“สุดยอด ท่านเก่งกาจมากจริงๆ คุณคือนักสู้ที่เก่งที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอในประเทศจีน น่าเสียดาย พิษได้เข้าไปในกระดูกแล้ว ไม่มีอะไรยารักษาได้ คุณจะต้องตายในบ้านของเพื่อนคุณ กลายเป็นวิญญาณอาฆาต นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นคนเดียวอยู่ในบ้านหลังนี้” เฉียวปุ่นยิ้มอย่างอ่อนโยน
“อ้อ งั้นเหรอ? ถือว่าคุณได้เตือนผมเหมือนกัน ผมไม่ควรฆ่าคุณในบ้านเพื่อน ไม่อย่างนั้นต่อไปลูกของหวงเกอคงจะได้เห็นผีญี่ปุ่นตัวเตี้ยดำอยู่ในลานบ้านแน่นอน แค่คิดถึงฉากนี้ก็ไม่สวยแล้ว” ฉินหลั่งยิ้มอย่างเรียบเฉย “คุณพูดเตือนได้ดีมาก ที่ได้ช่วยชีวิตตัวเอง”
“เชอะ คุณมั่นใจขนาดนี้เชียว? พ่อหนุ่ม” เฉียวปุ่นโกรธเล็กน้อย เพราะความรู้สึกเหมือนถูกดูถูกแบบนี้มันทนไม่ได้เลยสักนิด “พิษร้ายที่สะสมราวกับหิมะพันปีของภูเขาไฟฟูจิที่อยู่ในตัวคุณ คิดอยากจะมีชีวิตรอด มันไม่น่าตลกเหรอ?”
“เหอะๆ ผมไม่กลัวพิษ พิษต่างหากที่กลัวผม” ฉินหลั่งยังคงไม่หยุดฝีเท้า แล้วเดินเข้าไปหาเฉียวปุ่นอย่างช้าๆ
เฉียวปุ่นจ้องมองด้วยความระมัดระวัง สองมือกำหมัดแน่น ตอนนี้เขาไม่ได้ดูถูกเหยียดหยามฉินหลั่งขนาดนั้นอีกแล้ว
“ผมจะออกท่าแล้ว” ฉินหลั่งพูดเตือนเบาๆ
พรึบ!
เห็นเพียงปากประบอกแขนเสื้อของฉินหลั่งยกขึ้น แล้วแสงเงานับสิบสายก็พุ่งล้นออกมา ยิงตรงไปที่เฉียวปุ่น ลำแสงนั่นรวดเร็วปานสายฟ้า แหลมคมยิ่งนัก โอบล้อมเฉียวปุ่นไปทุกด้าน และเฉียวปุ่นก็กลายเป็นเม่นภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาที
เฉียวปุ่นเอามือกุมลำคอพยายามร้องตะโกนออกมา แต่กลับมีเพียงเสียงฮือๆ
ดวงตาทั้งคู่ของเขาถลนออกมาเหมือนปลาที่ตายแล้ว
“คุณ…คุณ…” เฉียวปุ่นเห้าเอ้อใบหน้าบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
ตายเหมือนระฆังเงียบ และได้ยินเพียงลำคอของเขาเหมือนมีของอะไรยัดอยู่ แล้วก็เสียงแปลกประหลาดร้องออกมาเป็นพักๆ
“คุณ…” ภายในดวงตาของเฉียวปุ่นเต็มไปด้วยการขอร้องและไม่เข้าใจ
“คุณพูดว่า พูดเคยบอกว่าจะไม่ฆ่าคุณในบ้านเพื่อนใช่ไหม?” ฉินหลั่งเอามือไพล่หลัง พลางมองเฉียวปุ่นเห้าเอ้อ
“เอื่อๆๆๆๆ” เฉียวปุ่นเห้าเอ้อพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับร้องเสียงแปลกประหลาดออกมาจากในลำคอติดต่อกัน จากนั้นก็คุกเข่าลงมา
“ใช่แล้ว คุณยังไม่ตายหรอก ยังพอเดินได้ และก็ยังวิ่งได้ เพียงแต่พิษที่คุณฉายแสงมาที่ผม ผมก็แค่เอาคืนคุณทั้งหมดก็เท่านั้นเอง ตอนนี้คุณยังไม่ตาย หลังจากสามวัน พิษก็อาจจะกำเริบ” ฉินหลั่งพลางพูด
เฉียวปุ่นเห้าเอ้อเอามือกุมลำคอของตัวเองอย่างแน่น แล้วแหงนคอขึ้น พลางร้องเสียงเจ็บปวดทรมานออกมา พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ไม่เชื่อ โกรธเคืองและความน้อยเนื้อต่ำใจจนปัญญา
“ยังไม่รีบไปอีก?” ฉินหลั่งพูดอย่างสบายใจเฉิบ
เฉียวปุ่นเห้าเอ้อรีบหมุนตัว สะดุดขาล้ม แล้วเลือดสดก็เต็มใบหน้าทันที เขาพยายามวิ่งหนีเต็มที่อย่างหมดสภาพ เหมือนกับลูกชิ้นเนื้อที่สกปรกลูกหนึ่ง
เฉียวปุ่นเห้าเอ้อเป็นเป็นแพทย์ระดับสามของสำนักหมอผี และก็เป็นปรมาจารย์แดนสุขาวดี เป็นบุคคลที่มีความสำคัญมากของสำนักหมอผี เพียงแต่เขามาพบกับฉินหลั่ง จึงกลายเป็นเหมือนหมากลางถนน ตอนนี้เขาได้นำน้ำยาฟื้นฟูวิญญาณให้เมิ่งลี่ลี่ไปแล้ว ดูเหมือนคำทำนายของเขาเองจะเป็นจริง ที่เขาต้องตายในต่างประเทศ
และจากนั้น ฉินหลั่งก็รับสายโทรศัพท์สายหนึ่ง “ฉินหลั่ง! นายโหดเหี้ยมมาก!” อีกฝ่ายแผดเสียงพูดอย่างดุเดือดรุนแรง
“นายชนะเพื่อนญี่ปุ่นของฉัน ฉันประเมินนายต่ำไป ภายในห้านาที นำเงินแปดร้อยล้านหยวน มาที่ท่าเรือจิ่วซิง เพื่อไถ่ตัวส้งเส่นเอ๋อ ฉันไม่เชื่อว่านายจะไม่สนใจความตายของเธอ”
และไม่รอให้ฉินหลั่งพูดอะไร อีกฝ่ายก็ตัดสายไป
“อย่าไปสนใจเธอ อย่าหลงกลคำขู่ของพวกเขา ฉินหลั่ง โจรเรียกค่าไถ่พวกนั้นไม่มีความเป็นคน นายต้องระวังนะ” เสียงที่อ่อนแรงพูดมาจากข้างหลัง
คือหวงฮ่านโจว เพราะว่าฉินหลั่งได้ใช้คัมภีร์เต่าเย่าให้เขา ดังนั้นเขาจึงฟื้นสติก่อนเป็นคนแรก และน่าจะได้ยินคำข่มขู่ของอีกฝ่ายที่พูดกับฉินหลั่ง
“ถ้าหากนายไปแล้ว พวกเขาก็จะจับนายให้อยู่หมัด ถึงตอนนั้นจะมีคนตายสองคน”
หวงฮ่านโจวเดินมาหาฉินหลั่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงมาก
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้รับผลกระทบจากคำขู่ของพวกเขาหรอกครับ…” ฉินหลั่งพูดเพียงครึ่งเดียว ทันใดนั้นก็รู้สึกเย็นหลังวาบ จึงยื่นมือขวาออกไปโดยสัญชาตญาณ แล้วจับดาบเล่มหนึ่ง
เป็นดาบซามูไร
ปลายแหลมของดาบแทงไปที่หลังจริงๆ พร้อมกับมือที่กุมด้ามของดาบไว้
“หวงฮ่านโจว?”
“คุณอาฮ่านโจว?”
ฉินหลั่งจับตัวดาบ เพราะว่าไม่ได้ใช้ชี่แท้ปกป้องร่างกาย ฝ่ามือของเขาจึงมีเลือดหยดติ๋งๆ
“ทำไม?”
หวงฮ่านโจวตัวสั่นสะท้าน เหงื่อเย็นไหลเต็มศีรษะ มือสั่นหงึกๆ แต่ก็ยังใช้ด้ามดาบที่ถืออยู่แทงลงไปอีกเล็กน้อย
“เหอะๆ คุณรู้ว่าผมช่วยพวกคุณ แล้วก็สู้กับเฉียวปุ่น และเสียชี่แท้จนหมด ดังนั้นจึงลองเสี่ยงลอบแทงใช่ไหม?”
ฉินหลั่งหัวเราะขมขื่น “ผมไม่เคยคิดมาก่อน ว่าพ่อของหวงเกอ จะใช้ดาบแทงผม”
ดาบนี้ ทำให้ฉินหลั่งเจ็บตัว แต่เจ็บใจมากกว่า
หวงฮ่านโจวเปลี่ยนเป็นสีหน้าเย็นชา แล้วพูดพึมพำ “ฉินหลั่ง นายไม่ควรมาที่เมืองเย็นจีน…”
“ผมรู้ว่า คุณอาฮ่านโจวคุณจะต้องมีความลำบากใจเหมือนกันใช่ไหมครับ?” ฉินหลั่งเงียบสงบผิดปกติ แล้วจึงค่อยๆ พูด
หวงฮ่านโจวเงียบ สุดท้ายจึงส่ายหน้าพูดด้วยความหนักแน่น “ไม่มี!”
ฉินหลั่งสีหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด ยิ้มเหม่อเล็กน้อย
หวงฮ่านโจวพูดเสริมอีกหนึ่งประโยค “นายไม่ควรเป็นศัตรูกับสำนักหมอผี ไม่ควรเลยจริงๆ”
“นายลองคิดดู ทำไมหลังจากที่นายสู้ชนะอิงจิ่งหลิงแล้ว หวงเกอถึงโทรหานายพอดี?”
“นั่นก็เพราะฉันเป็นคนเตือนเขา”
ฉินหลั่งหัวใจสั่นสะท้าน “คุณเป็นคนของสำนักหมอผี? ใช่ไหมครับ?”
หวงฮ่านโจวหรี่ดวงตาเล็กน้อย ไม่ได้ปฏิเสธและก็ไม่ยอมรับ นั่นก็คือการยอมรับโดยปริยาย
“อย่างนั้น หวงเกอก็เข้าร่วมสำนักหมอผีแล้ว? แล้วก็ยังมีพี่น้องอีกสองคนของผม?” ฉินหลั่งถาม
“ไม่ใช่ หวงเกอยังเป็นเด็ก รอให้มีโอกาสที่เหมาะสม ฉันจะเป็นคนเสนอเขาเอง ส่วนเพื่อนสองคนของนาย นายคิดว่าสำนักหมอผีจะรับเศษสวะเหรอ?”
“เหอะๆ” สีหน้าของฉินหลั่งค่อยๆ สงบลง พลางหายใจหอบด้วยความยากลำบาก “คิดไม่ถึงว่าพ่อค้าตัวเล็กๆ ที่ไม่ออกนอกลู่นอกทางก็ถูกสำนักหมอผีซื้อใจแล้วเหมือนกัน เป็นผม…ที่ประมาทเกินไป”
“บ้านหลังนี้คือค่าตอบแทนที่พวกเขาให้คุณเหรอ อาโจว?”