รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 498 รักนวลสงวนตัว

บทที่ 498 รักนวลสงวนตัว
เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ ถ้าหาอู๋หย่งยังกล้าพูดอะไรอีก ชายเสียงสูงคนนั้นจะให้ลูกน้องยิงจรวด แล้วระเบิดเขาให้เละตุ้มเปะไปเลย
อู๋หย่งหน้าแดง เพราะตัวเองถูกด่าอย่างรุนแรง อีกฝ่ายไม่เห็นหอการค้าเทียนอิงของเขาอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ
แต่เขาต้องอดทน เพราะเขายังอยู่ใต้หลังคานี้ รอให้ผ่านเคราะห์ครั้งนี้ไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน
อู๋หย่งชูมือสองข้างต่อหน้าคนมากมาย กุมไปบนศีรษะ ด้วยท่าทางที่เชื่อฟังมาก
“อืม” ชายเสียงสูงหัวเราะเหอะๆ “เชื่อฟังดีมาก”
คนที่ปิดหน้าปิดตาทั้งหมดต่างหัวเราะฮ่าๆ ชอบใจ เสียงหัวเราะดังไปทั่ว
ใบหน้าของอู๋หย่งแดงเขียวสลับกัน พลางแอบกัดฟันอยู่ในใจ “ฉันจะต้องสืบให้ได้ว่าพวกแกมาจากไหน ถึงตอนนั้นจะฆ่าทุกคนให้หมด!”
“แม่งอู๋หย่ง หอการค้าเทียนอิงว่านอนสอนง่ายจริงๆ ไหนบอกว่าเก่งนักไม่ใช่เหรอ ทำไมแค่ตะโกนคำเดียวก็รวมตัวยอมแพ้แล้วล่ะ?”
“ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะเยาะดังไปทั่ว
…
เวลาเพียงแค่สองสามนาที อู๋หย่งกับเมิ่งเหมิงเหมิงก็หน้าเขียวปัด รีบมุดตัวเข้าไปในรถเก๋ง แล้วรีบหนีอุตลุต
ชายเสียงสูงทำสัญญาณมือ “หลบซ่อน” แล้วจึงกระโดดลงมาจากบนหลังคา แล้วบุกเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของวิลล่าเพียงคนเดียว
“น้องฉิน ฉันมาสายไป นายไม่เป็นไรนะ?”
ชายร่างใหญ่อกสามศอก พูดจามีพลัง และสุขุมเยือกเย็น ฉินหลั่งได้ยินก็ฟังออก “พี่เชียนชีวใช่ไหม?”
“ฮ่าๆ นายเรียกฉันว่าพี่เป็นครั้งแรก ฉันต้องจำไว้แล้ว เป็นพี่วันเดียว ก็ต้องเป็นพี่น้องกันตลอดไป!” เหลิ่งเชียนชีวพูดพลางดึงผ้าปิดหน้าออก ไม่น่าเชื่อว่าเหลิ่งเชียนชีวคนเศร้าและสุขุมที่อยู่ในโรงพยาบาลคนนั้นจะมาโผล่ที่นี่
อาจเป็นเพราะลูกสาวของตัวเองได้รับการช่วยชีวิตแล้ว เหลิ่งเชียนชีวจึงสบายใจมาก แต่เมื่อเห็นฉินหลั่งขมวดคิ้วแน่น เหลิ่งเชียนชีวจึงใจเย็นลง แล้วถามอย่างเป็นห่วง
“น้องชาย ไม่เป็นไรนะ แผลที่ตัวเป็นหนักมากไหม ฉันจะเรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้”
“ช่างเถอะครับ แค่ผิวถลอกเท่านั้น” ฉินหลั่งหดหู่เศร้าใจ หันกลับไปมองหวงฮ่านโจวที่ตายไปแล้วหนึ่งที แล้วจึงเงียบไม่พูด
แต่ดูเหมือนจะไม่มีเวลาเศร้าใจมากนัก เขามองไปที่ส้งเส่นเอ๋อที่นอนอยู่ในห้องโถงใหญ่ แล้วจึงรีบเดินไปดู จึงเห็นเพียงเส้นผมของส้งเส่นเอ๋อบดบังใบหน้าของเธอ สีหน้าดำมืด จมูกมีรอยเลือดไหลออกมา
ฉินหลั่งตกใจ นี่คืออาการโดนพิษ!
ถึงแม้เขาจะไม่ได้สนิทกับส้งเส่นเอ๋อเลยสักนิดเดียว แต่ส้งเส่นเอ๋อที่พุ่งตัวเข้ามาช่วยตัวเองเมื่อครู่ทำให้หัวใจของฉินหลั่งเกิดระลอกคลื่นเล็กน้อย
เวลาตกทุกข์ได้ยากจะเห็นความจริงใจ บางทีอาจจะเป็นแบบนี้กระมัง วินาทีที่ส้งเส่นเอ๋อถูกจับตัว ความจริงฉินหลั่งก็คิดไว้แล้วว่าส้งเส่นเอ๋อจะไม่ถูกฆ่า เพราะเธอเป็นแค่เหยื่อล่อ ก่อนที่เขาฉินหลั่งยังไม่ตาย ส้งเส่นเอ๋อก็จะไม่ตาย ดังนั้นเขาจึงจงใจทำเฉยชากับเธอมาก
แต่ทำไมจะต้องให้คนอื่นรู้ทุกอย่างด้วยเล่า เขาฉินหลั่งทำอะไร จำเป็นต้องอธิบายกับใคร?
“เธอโดนพิษอะไรเหรอ?” เหลิ่งเชียนชีวนั่งลงยองๆ พลางถาม
ฉินหลั่งพลิกตัวแล้วดูหนังตาของส้งเส่นเอ๋อ จากนั้นก็จับชีพจร แล้วพูดว่า “โดนพิษชนิดเดียวกันกับครอบครัวของหวงเกอ สงสัยก็เป็นพิษที่ทำมาจากสำนักหมอผีเช่นกัน”
จากนั้นฉินหลั่งจึงหยิบเมล็ดพันธุ์ที่บดละเอียดออกมาจากตัว แล้วให้ส้งเส่นเอ๋อทานกับน้ำอุ่น
เพียงแต่ชี่แท้ของเขาไม่สามารถถ่ายทอดออกไปได้ชั่วคราว ฉินหลั่งในเวลานี้ ความจริงแล้วก็มีร่างกายที่อ่อนแอมาก
เพื่อตระกูลหวง เขาพยายามอย่างเต็มที่ แต่กลับพบจุดจบที่ไม่สวยงามเช่นนี้
เขาไม่ได้ถามเหลิ่งเชียนชีวว่าตามหาที่นี่ได้อย่างไร และตัวเองก็เตรียมตัวจะออกไป แต่เวลานี้ส้งเส่นเอ๋อก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
ความดำมืดหายไป ลมหายใจค่อยๆ สม่ำเสมอ ถึงแม้จะไม่มีชี่แท้เป็นตัวช่วย แต่พิษก็หายไปหมดแล้ว
การแก้พิษสำหรับฉินหลั่งแล้ว พิษชนิดนี้ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น
“เส่นเอ๋อ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” เสียงของฉินหลั่งค่อนข้างอ่อนโยน จริงๆ แล้ว ส้งเส่นเอ๋อมีการเปลี่ยนแปลงไปมาก ไม่ใช่คนหน้าเงิน ไม่เย่อหยิ่งโอหัง แล้วก็ไม่ใช่คนจิตใจแคบอีกแล้ว
ถึงอย่างไร ก็น่ารักกว่าเมื่อก่อนอยู่บ้าง และดูน่าคบหามากขึ้น
เพียงแต่ฉินหลั่งกลับไม่รู้ว่า ส้งเส่นเอ๋อทำกับแบบนี้กับเขาฉินหลั่งเท่านั้น ส่วนคนอื่น เธอก็ยังปากจัดขี้เหนียว ตามองบนเชิดหน้าเหมือนเดิม
ตอนนี้เธอรักฉินหลั่งจริงๆ นับตั้งแต่จากกันที่ร้านอาหารแม่น้ำเหลืองน้ำตกหูโข่วในตอนนั้น เธอก็สัมผัสได้ถึงความรักอย่างแท้จริง เพียงแต่ความรักแบบนี้เป็นแค่ความรักข้างเดียว
ดังนั้นวินาทีนี้ ตอนที่ส้งเส่นเอ๋ออยากจะพุ่งไปฉีกขยี้หวงฮ่านโจวนั้น ในใจของเธอกลับแอบหวังว่า หวังว่าทั้งสองคนจะได้เคียงข้างกัน ตายไปด้วยกัน แบบนั้นก็คงจะดีมาก
“ฉินหลั่ง…” ส้งเส่นเอ๋อตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มดีใจ “พวกเราตายแล้วเหรอ?”
“เปล่า ยังสบายดีอยู่ ตายแล้วมีอะไรต้องดีใจ เส่นเอ๋อเธอเสียสติไปแล้วเหรอ?” ฉินหลั่งพูดจาอ่อนโยนน้อยมาก
“อ้อ…” สีหน้าส้งเส่นเอ๋อหม่นลง จากนั้นก็ยิ้มพูดว่า “นายไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ใช่ พี่ชายของฉันมาช่วยฉัน พวกเรายังมีชีวิตอยู่” ฉินหลั่งยิ้มพูดเบาๆ
ส้งเส่นเอ๋อเห็นฉินหลั่งมีเลือดไปทั่วทั้งตัว ในใจจึงรู้สึกรักและสงสารมาก ทันใดนั้นเธอก็ร้องไห้โฮเสียงดัง “ฉินหลั่ง นายใจร้าย เมื่อครู่พวกเขาบอกว่าจะฆ่าฉัน ทำไมคุณถึงยอมให้พวกเขาฆ่า? หัวใจของคุณถูกหมากินไปแล้วใช่ไหม?”
ส้งเส่นเอ๋อพูดพลางกำหมัดชกไปที่ตัวของฉินหลั่ง “ฮือๆๆ ไม่รู้จักขอโทษกันเลย อย่างน้อยฉันก็ยังเป็นเพื่อนสมัยเรียนของนายเหมือนกัน ใช่ ฉันยอมรับ ตอนที่เพิ่งรู้จักนายฉันทำไม่ดีกับนาย นายเป็นผู้ชายแมนๆ แต่จิตใจคับแคบแบบนี้เหรอ? นายยังทุบหน้าจอจนพัง แล้วก็ให้พวกเขาฆ่าฉัน?”
“ไม่มีใครโหดเหี้ยมใจดำเท่าฉินหลั่งอีกแล้ว ฮือๆๆ ฉันมองคนผิดจริงๆ เสียแรงที่คบนายเป็นเพื่อน…”
ขณะที่ร้องไห้ ส้งเส่นเอ๋อก็โผเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของฉินหลั่งอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ “นายมันเลว…ฮือๆๆ เกือบฆ่าฉันตายแล้วนายรู้ไหม…”
การโวยวายนี้ ทำให้เหลิ่งเชียนชีวรู้สึกงงมาก เพราะผู้หญิงคนนี้ทั้งด่าทั้งร้องไห้ทั้งยิ้ม ไม่รู้ว่าสมองมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?
สีหน้าของฉินหลั่งเปลี่ยนเป็นเย็นชา เพราะเขารู้สึกว่าส้งเส่นเอ๋อกอดตัวเองแน่นมาก เกรงว่าตัวเองคงจะควบคุมอารมณ์แห่งความสุขที่อยู่ในใจไม่ได้
“ช่วยรักนวลสงวนตัวหน่อย ส้งเส่นเอ๋อ” ในที่สุดฉินหลั่งก็ผลักอีกฝ่ายออก แล้วทำสีหน้าเย็นชามาก
“ใช่ เธอเป็นเพื่อนสมัยเรียนของฉัน แต่เพื่อนสมัยเรียนของฉันมีมากมายหลายคน ทำไมฉันต้องช่วยเธอ? เธอเป็นอะไรกับฉัน? ตอนที่พวกเราเป็นเพื่อนเรียนด้วยกันมีความทรงจำของความสุขมากแค่ไหน? เธอใจแคบ จอมปลอม เกลียดความจนชอบความรวย คิดแต่จะแต่งงานกับคนรวย ฉันพูดผิดไหม?”
ฉินหลั่งเย็นชามาก
หัวใจของส้งเส่นเอ๋อถูกแทงอย่างลึกสุด ทันใดนั้นก็เหมือนวิญญาณหลุดลอย ลุกขึ้นอย่างมึนงง เช็ดน้ำตา แต่กลั้นเสียงที่สะอึกสะอื้นไม่ได้ “นาย…มองฉันเป็นแบบนี้จริงๆ ใช่ไหม?”
“ใช่ ยังจะให้ฉันพูดอีกเหรอ? เธอลองไปถามเพื่อนร่วมหอของเธอดู มีใครบ้างไม่นินทาเธอลับหลังว่าเป็นพวกหน้าเงิน? เมื่อครู่ฉันช่วยเธอ ไม่ได้ต้องการประจบเอาใจเธอ ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับเธอ ฉันแค่ส่งสงสารเธอ! ผู้หญิงที่น่าสงสารคนหนึ่ง…”
ฉินหลั่งพูดอย่างเย็นชา
“โอเค ขอบคุณสำหรับคำวิจารณ์ของนาย ที่แท้…ที่แท้ฉันก็มีท่าทางแบบนี้อยู่ในใจของนาย…” ส้งเส่นเอ๋อราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง รู้สึกเจ็บปวดหัวใจตัวเองมาก “งั้นก็ดี แล้วเจอกันใหม่ ฉินหลั่ง…ไม่สิ ไม่ต้องเจอกันอีกตลอดไป” ส้งเส่นเอ๋อรู้สึกว่าร่างกายหนาวเหน็บมาก และตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว
“โธ่เอ้ย น้องชาย พวกเรามาคุยกันดีๆ…ได้ไหม?” เหลิ่งเชียนชีวที่อยู่ข้างๆ อดพูดโน้มน้าวไม่ได้ เมื่อเห็นท่าทางที่น่าสงสารของส้งเส่นเอ๋อในใจก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน
“ไม่มีพื้นที่ให้คุณพูด” ฉินหลั่งพูดเสียงเย็นชา