รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 522 ร้องโหยหวนเหมือนดั่งสุนัข

บทที่ 522 ร้องโหยหวนเหมือนดั่งสุนัข
เมื่อกี้เงาของดาบเลือดปกคลุมไปทั่วร่างฉินหลั่ง เงาของดาบเหมือนดั่งม่านเหล็ก ฉินหลั่งผ่านไปได้อย่างสบายได้อย่างไร?
พลังของคู่ต่อสู้นั้นแข็งแกร่ง หรือดาบเลือดสูญสิ้นพลังไปชั่วขณะ
ปั้ง
ไม่รอให้กลฉีขุยพูดอะไรอีก ฉินหลั่งตบไปที่ใบหน้าของกลฉีขุย ศอกแปลกประหลาดนั้นเหมือนดั่งเครื่องที่สามารถหมุนได้ 360 องศา กลฉีขุยหลบไม่ทัน
ตามด้วยเสียงดังสนั่นกระทบใบหู กลฉีขุย กระเด็นออกไปไกลเหมือนดั่งลูกปืนใหญ่
ส่วนฉินหลั่ง ก็ขยับร่างกายเหมือนดังวิญญาณ
“ปั้ง”
และเสียงตบหน้าก็ดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง กลฉีขุยที่เพิ่งพลิกตัวลุกขึ้น ก็ล้มลงไปอีก ครั้งนี้กลิ้งไปสี่ห้าตลบค่อยหยุด
เลือด ไหลออกมา เป็นหยด
“แค่แมวสามขาหนึ่งตัว ก็กล้ามาพูดว่าตนเองเป็นปรมาจารย์แดนฟ้าหรือ?”
ฉินหลั่งพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ผมเพียงแค่ขยับนิ้ว วิญญาณของคุณก็จะล่องลอยเข้าไปอยู่ในดาบเลือด ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด”
“ผมแค่แปลกใจ สำนักหมอผีก็เป็นสำนักหนึ่งที่สำคัญของญี่ปุ่นพวกคุณ คนที่สามารถรับสามกระบวนท่าของผมได้ก็คงมีไม่น้อย”
“ในฐานะที่คุณเป็นศิษย์โดยตรงของสำนักหมอผีคนหนึ่ง ถึงแม้จะไม่ได้เรื่องขนาดนี้ หน้าผีของสำนักหมอผี ถูกคุณทำลายจนย่อยยับแล้ว”
น้ำเสียงของฉินหลั่งแฝงไปด้วยความเหยียดหยาม ส่วนกลฉีขุยอยากจะหารูแล้วก็มุดเข้าไป อับอายอย่างที่สุด
ฉินหลั่งตบลงไปอีกครั้ง ด้วยความผิดหวัง และดูถูกอย่างที่สุด กลฉีขุยที่กำลังจะเงยหน้าขึ้นมา ก็ทุกตบลงไปอีกครั้ง
ฉินหลั่งถอนหายใจ ดูเหมือนคนที่ตนจะรับมือยากที่สุดก็คือจ้านอู๋หยาของแก๊งหัวชิงเสียแล้ว ตั้งแต่นี้ไปโลกก็จะเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมมากขึ้น หลอกลวงโลก ไม่มีปรมาจารย์ที่น่าชื่นชมอย่างแท้จริงอีกต่อไปแล้ว
เลือดสดๆไหลหยด ใบหน้าของกลฉีขุยก็กลายเปลี่ยนเป็นเหมือนดั่งหัวหมูอย่างรวดเร็ว และพลังแห่งเลือดที่มาจากดาบเลือดก็ถูกลมพัดจนแห้งสะอาดแล้ว ทุกคนในห้องโถงก็ฟื้นคืนสติแล้ว
เหย่หยวนเม๋ยจื่อที่อยู่ด้านข้าง จับใบหน้าของตนเองอยู่อย่างหวัดกลัว เธอรู้ว่าฝ่ามือที่ฉินหลั่งตบลงไปนั้นเจ็บปวดขนาดไหน
เจ็บปวดจนหัวใจแตกสลาย
เพราะฝ่ามือนี้ของฉินหลั่ง ได้นำมาซึ่งศักดิ์ศรีของพวกเขา ทำให้ความดูถูกของพวกเขาถูกตบไปจนไร้ร่องรอย และก็ตบจนความทะเยอทะยานที่จะมาประเทศจีนของพวกเขาแตกสลาย
กลายเป็นเหมือนดั่งสุนัขที่น่าสงสาร เหมือนดั่งสุนัขที่ไม่มีศักดิ์ศรี
ยังไงเหย่หยวนเม๋ยจื่อก็คิดไม่ถึง แม้กระทั่งกลฉีขุยยังทำได้ไม่ดีเท่าตนเอง ชายตัวโตคนหนึ่งกลับถูกชายอีกคนหนึ่งตบหน้า แม้แต่โอกาสตอบโต้ก็ไม่มีเลยหรือ?
หรือว่าครั้งนี้จะเป็นการประมาท?
ไม่เพียงเหย่หยวนเม๋ยจื่อ นักรบญี่ปุ่นคนอื่นๆก็ตกตะลึง
ศิษย์พี่เป็นถึงปรมาจารย์แดนฟ้า ในมือยังถือดาบประจำชาติที่เคยคร่าชีวิตคนนับหมื่นมาแล้ว ทำไมแค่ถูกตบไปไม่กี่ทีก็ยอมแพ้แล้ว?
ต่อให้ประมาทอีกแค่ไหน แค่การตบไม่กี่ทีก็หลบไม่ได้เลยหรือ? ศิษย์พี่ถูกดาบเลือดสะกดวิญญาณแล้วหรือเปล่า?
พวกนักรบญี่ปุ่นทั้งโกรธตกตะลึง ความหวาดกลัวค่อยๆก่อเกิดอยู่ภายในใจพวกเขา
ส่วนกลฉีขุยถูกตบจนสลบไป จนเมื่อค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมา ก็ทั้งตกตะลึงทั้งโกรธแค้นทั้งอับอาย อารมณ์ซับซ้อนจนไม่สามารถควบคุมได้ สุดท้ายอดกลั้นพูดออกมาประโยคหนึ่งว่า “คุณกล้าตบผมหรือ?”
เขาอยู่ในญี่ปุ่นมีแต่คนให้ความเคารพนับถือมาตลอด พูดคำไหนคำนั้น มีสถานะสูงส่งในวงการการต่อสู้ แต่เมื่อมาถึงประเทศจีน กลับถูกเด็กคนหนึ่งกระทำให้อับอาย ดูถูกเหยียดยาม และตนเองก็ไม่สามารถโต้ตอบได้เลย
ตอนนี้เขามาในฐานะตัวแทนของสำนักหมอผี เป็นตัวแทนอาจารย์เสี่ยวฉวนอู่เจิ้ง ฉินหลั่งดูถูกพวกเขา ก็ถือเป็นการดูถูกอาจารย์ ดูถูกสำนักหมอผี
ทั้งช็อก ทั้งอับอาย
พลังของฉินหลั่งเหลือเชื่อมาก แค่ฝ่ามือเดียวก็สามารถตบจนตนกระเด็นออกไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกระบวนท่าการต่อสู้ อย่าว่าแต่ให้กลฉีขุยหลบหลีก แม้แต่ในหัวสมองก็ไม่มีการตอบโต้ใดๆ ใบหน้าก็ถูกโจมตีอย่างต่อเนื่องแล้ว
“ปังปัง”
ฉินหลั่งโจมตีอย่างต่อเนื่องอีกครั้ง ถึงกับขี่อยู่บนตัวกลฉีขุย เหมือนขี่ไว้บนตัวลาตัวหนึ่งที่ใกล้ตายแล้ว ปากก็พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ก็ตบคุณนั่นแหละ ทำไม? ไม่ได้หรือ?”
ใบหน้าหนึ่งเรียบเฉย ใบหน้าหนึ่งถูกทำร้าย
เสียงของกลฉีขุย ตะโกนขึ้นอย่างโกรธแค้น ชื่อเสียงที่สั่งสมมาหลายสิบปีสูญสิ้นหมดแล้ว เรื่องนี้จะต้องรู้ไปถึงญี่ปุ่น จะถูกคนนับหมื่นสาปแช่งและทอดทิ้ง
และตอนนี้ฉินหลั่งใช้เท้าเหยียบใบหน้าของกลฉีขุย พร้อมหัวเราะพูดขึ้นว่า “ให้โอกาสคุณอีกครั้ง” หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นมาถอยหลังไปด้านข้าง รอการตอบโต้จากกลฉีขุย
กลฉีขุยเอามือลูบเลือดบนใบหน้าของตนเอง แล้วก็ลุกขึ้นมา ตะโกนร้องขึ้นหนึ่งครั้งเหมือนดั่งสัตว์ป่าที่ทุกข์ทรมานอย่างที่สุด เอาพลังลมปราณของตนเองที่ฝึกฝนมาทั้งชีวิตรวมกันไว้ ในมือชูดาบเลือดขึ้นมา แล้วก็ฟันลงไปอย่างดุเดือดที่สุด
เสียงวิญญาณนับหมื่นในดาบเลือดร้องโหยหวน ช่วยเพิ่มพลังให้กับกลฉีขุย แล้วภายในห้องโถงก็มืดครึ้มลงในทันที ตรงที่มีไฟต่างก็แตกระเบิดเป็นดอกไม้ไฟอย่างแปลกประหลาด สามารถมองเห็นวิญญาณร้ายระยิบระยับ กระโจนไปหาฉินหลั่งด้วยเสียงโหยหวน
ไฟในห้องโถงดับส่วนหนึ่งสว่างส่วนหนึ่ง และดาบเลือดก็ฟันลงมาแต่แรกแล้ว ฉินหลั่งขยับร่างกาย แล้วดวงตาก็เปล่งประกายไปด้วยเปลวไฟร้อนผ่าว เหมือนดั่งเสียงเป่าดังขึ้นส่งออกไปจากร่างกาย ทันใดนั้นความมืดครึ้มก็ถูกพัดกระจายไปหมด วิญญาณระยิบระยับต่างก็เบียดกันกลับเข้าไปภายในดาบเลือด แต่เพลิงไฟนั้นรวดเร็วยิ่งกว่าไฟกระพริบ มอดไหม้ความมืดครึ้มจนหมดสิ้น
ในขณะที่ฟันลงมานั้น ฉินหลั่งกระทืบเท้า กลฉีขุยมีฝีมือขนาดไหน มองเห็นเท้านั้นลอยมา ร่างกายตัวเองก็เหมือนถูกสะกดนิ่งงันอยู่ตรงนั้น มองดูเท้านั้นลอยมาตรงหน้า ทันใดนั้นก็ถูกแตะจนกลิ้งอยู่บนพื้น
หลบไม่ทัน ตอบโต้ไม่ได้ เหมือนดั่งหญิงป่วยไม่มีแรงคน
พลังของรอยเท้านั่น เหมือนดั่งรถบรรทุกสำหรับงานหนักหลายสิบคันชนมา เขาต้านทานแรงขนาดนี้ไม่ไหว
ล้มกองอยู่บนพื้น จนพื้นดินสั่นสะเทือนเหมือนดั่งแผ่นดินไหว
ทุกคนต่างก็แทบกลั้นหายใจ พวกเขาต่างก็คิดว่า หากฉินหลั่งยินยอม งั้นเมื่อกี้ที่แตะไปนั้น กลฉีขุยสามารถกระเด็นไปกระทบพื้นคอนกรีต แล้วตกลงไปที่พื้นด้านล่าง
ทุกคนต่างก็ตกตะลึง หวาดกลัวอย่างที่สุด
โอกาสกลับตัวอะไรกัน นี่ถือเป็นโอกาสที่ฉินหลั่งได้ทำตามอำเภอใจ
“ผิดหวัง ผิดหวังจริงๆ”
ฉินหลั่งปรบมือเบาๆ พร้อมพูดว่า “เดิมคิดว่าญี่ปุ่นจะส่งคนที่มีฝีมือมา ที่ไหนได้ไร้ประสิทธิ์ติภาพทุกคน”
ฉินหลั่งเดินหน้าไปใช้เท้าเหยียบใบหน้าของกลฉีขุย ค่อยๆนวดลงไป
“ประเทศจีนเป็นสิ่งที่คุณจะดูถูกได้ง่ายๆหรือ?” เสียงเยือกเย็นดังก้องอยู่ภายใน
“อย่าพูดอีกเลย ผมสู้ไม่ไหว ผมยอมแพ้ ผมผิดไปแล้ว คุณฉินหลั่ง” กลฉีขุยตะโกนพูดขึ้น น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน
“หา? คุณ? คุณอะไร? ฉินหลั่งเป็นชื่อที่คุณก็สามารถเรียกได้หรือ” สำหรับคนอย่างพวกกลฉีขุย ฉินหลั่งโกรธเกลียดอย่างที่สุด เหมือนดั่งที่พวกเขาเพิ่งเข้ามาแบบนั้นเลย
“อาจารย์ฉินหลั่ง ผมยอมแพ้ ผมขอร้อง…” กลฉีขุยร้องโอดโอยอยู่บนพื้น
ฉินหลั่งผ่อนเท้า กลฉีขุยพูดขึ้นด้วยเสียงแหบว่า “คุณฆ่าผมเถอะ ให้อาจารย์ของผมมาแก้แค้นให้กับผม”
“คนที่อยู่ในเหตุการณ์ รวมถึงเด็กเล็ก ขอเพียงได้เห็นภาพที่ผมถูกคุณดูถูก ล้วนต่างก็ต้องตาย ตายด้วยน้ำมือของอาจารย์ผม”
“ดังนั้น ช่วยฆ่าผมเถอะ ฆ่าคนสำนักหมอผีที่อยู่ในที่นี้ทุกคน ขอร้อง”
น้ำเสียงของกลฉีขุยเต็มไปด้วยความโกรธแค้น และเต็มไปด้วยความของข่มขู่อย่างเห็นได้ชัด
“ฮ่าๆ คุณขอตายใช่ไหม?” ฉินหลั่งพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย
“ใช่” กลฉีขุยตะโกนพูดขึ้นว่า “เพื่ออาชนะนักสู้ประเทศจีน ผมกลฉีขุย สามารถใช้เลือดของตนเองเพื่อเป็นการเตือนให้กับสำนักหมอผี ผมทำดีที่สุดแล้ว”
“เชอะ ทำเป็นพูดดี” ฉินหลั่งเก็บดาบเลือดเล่มนั้นขึ้นมา แสงสว่างวาบไปทั่วทิศ เลือดสดพุ่งประเด็น กลฉีขุยร้องอย่างอนาถ ดิ้นรนกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น