รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 564 การพบเจอยามค่ำคืน

บทที่ 564 การพบเจอยามค่ำคืน
“ได้ ฉันยอมรับว่าฉันผิด” ใบหน้างามของเมิ่งฮุ่ยเสียนมืดครึ้ม สีหน้าไม่น่าดู
“เป็นฉันที่ทำงานไม่ได้เรื่อง ฉันไม่ควรเป็นผู้นำในภารกิจครั้งนี้”
“ผู้หญิงนี่ทำงานไม่ได้เรื่อง ตอนนี้เธอส่งต่อจงยู่มาให้ฉัน”
เสียงลมหายใจของคนในสายถี่กระชั้น “น้องสาว เรื่องฉินหลั่งเธอไม่ต้องติดตามอีกต่อไป ฉันจะฆ่าเขาด้วยตัวเอง”
“เข้าใจแล้ว ฉันจะส่งที่ซ่อนตัวของหล่อนให้คุณ” เมิ่งฮุ่ยเสียนตอบรับเสียงเบา
ช่วงใกล้ค่ำฉินหลั่งออกมาจากสวนสนุกหลังให้ปากคำเสร็จ
เขาเพิ่งถึงโถงใหญ่ จงเส่นซานที่รับผิดชอบรับประกันก็มุ่งเข้ามาหา
แม้ว่าในสถานที่เกิดเหตุไม่มีผู้เสียชีวิตจากการระเบิด ฉินหลั่งเองก็ไม่ได้ตกเป็นที่สงสัย แต่ว่าการมีอยู่ของดินปืนและหัวกระสุนยังคงทำให้เจ้าหน้าที่ตำรวจต้องสอบปากคำฉินหลั่ง ณ ที่นั้น
เจ้าหน้าที่ตำรวจให้ฉินหลั่งหาคนรับประกันมาคนหนึ่ง ไม่อย่างนั้นต้องกักตัวไว้48ชั่วโมง ป้องกันในกรณีที่ต้องความร่วมมือจากฉินหลั่งแล้วหาตัวไม่เจอ
“คุณผู้ชาย วิ่งไปตรวจสอบที่นั่นคนเดียวไม่ใจร้อนไปหน่อยเหรอ?”
ฉินหลั่งยิ้ม “ไม่เป็นไร ผมรู้ขอบเขตดี!”
“ขอบเขตๆ คุณกับคนอื่นผมยังเชื่อได้ว่าคุณรู้ขอบเขต”
จงเส่นซานพูดอย่างทอดถอนใจ “แต่เจอเรื่องที่เกี่ยวกับจงเส่นซาน บางทีคุณก็ค่อนข้างใจร้อน”
ครั้งก่อนฉินหลั่งไปอินเดียทั้งๆ ที่ไม่พูดอะไรสักคำ เรียกได้ว่าบุกน้ำลุยไฟเพื่อจงยู่
ฉินหลั่งยิ้ม รู้ว่าจงเส่นซานนั้นเป็นห่วงตน ถึงแม้เขาจะมีฝีมือไม่เลว แต่ว่าโลกภายนอกนั้นอันตราย ไม่ใช่ว่าจะรบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ฉินหลั่งเตรียมใจเรื่องนี้ไว้แล้ว
ออกจากสวนสนุก
ฉินหลั่งนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ กวาดตามองหลายๆ ข้อความและสายที่ไม่ได้รับ
ล้วนเป็นการทักทายห่วงใยที่ฉินหลั่งถูกลอบโจมตี
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปรถก็แล่นเข้าเขตเมืองเย็นจีน
“ตอนนี้จะกลับไปที่ไหน? ไปบ้านตระกูลจงหรือว่าโรงแรม?”
“พักที่โรงแรมฮ่องเต้คืนหนึ่งก่อนแล้วกัน” คืนนี้ฉินหลั่งรู้สึกเหนื่อยใจนิดหน่อยจึงไม่อยากเดินทางต่อ โรงแรมฮ่องเต้เองก็อยู่แถวนี้
“ตกลง คุณฉินผมจัดหาห้องที่ดีที่สุดไว้ให้คุณแล้ว พักผ่อนให้เต็มที่ ไม่ต้องรีบร้อน พวกเราจะช่วยจงยู่ออกมาให้ได้” จงเส่นซานพูดกับฉินหลั่งหลังจากต่อสายโทรศัพท์อยู่หลายสาย
จงเส่นซานเรียกฉินหลั่งว่าคุณชายมาตลอด เคารพนบนอบเป็นพิเศษ อันที่จริงพวกเขาเป็นเพื่อนร่วมรบกันมานานแล้ว แต่จงเส่นซานก็ยังเกรงอกเกรงใจขนาดนี้
หนึ่งในโรงแรมที่หรูหราที่สุดในเย็นจีน โรงแรมฮ่องเต้
โดยสารลิฟต์เข้าสู่ในห้องโถง ที่นี่เปล่งประกายแวววาวสีทอง แชนเดอเลียคริสตัลขนาดใหญ่ราวกับดวงดาวอันแสนแวววับ หินอ่อนที่ราวกับหยกแสดงชัดถึงความสวยมีระดับและความล้ำค่าของที่นี่
เมื่อครู่ฉินหลั่งสังเกตเห็นแล้วว่าภายในที่จอดรถใต้ดินล้วนเป็นรถหรูระดับสิบล้านแทบทั้งหมด ด้อยสุดก็ระดับหลายล้าน
อีกทั้งที่นี่เป็นสถานที่ๆ คนรวยทั่วๆ ไปก็ไม่มีปัญญาเสพสุข เพราะสถานที่นี้ไม่ใช่แค่มีเงินยังต้องมีอิทธิพลไม่ก็อำนาจ
ดังนั้นคนที่มาที่นี่ได้ล้วนเป็นผู้มีอำนาจที่มีหน้ามีตา
ทว่า เพราะความสัมพันธ์พิเศษของโรงแรมแห่งนี้กับบ้านตระกูลจงจึงไม่ได้ไปลงทะเบียนและเอาคีย์การ์ดห้องที่แผนกต้อนรับ ฉินหลั่งขึ้นไปที่ห้องพิเศษชั้น17โดยตรง
หลังเข้าไปในห้องพิเศษฉินหลั่งเดินไปข้างหน้าต่างในห้องชุดแล้วเปิดหน้าต่างชมวิวยามค่ำคืน
จากนั้นฉินหลั่งก็ลงไปซื้อของ
แต่เมื่อฉินหลั่งกลับมาอีกครั้งกลับรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ
เนื่องจากตอนที่เขาออกไปแน่นอนว่าประตูนั้นล็อกสนิท คีย์การ์ดห้องก็พกไป แต่ว่าตอนนี้ด้านในห้องชุดของตนกลับมีเสียงดังออกมา อีกทั้งยังเป็นเสียงร้องไห้ของผู้หญิง
“ผู้กำกับหม่า คุณอย่าทำอย่างนี้เลย ฉันขอร้องล่ะ ผู้กำกับหม่า!”
ฉินหลั่งคิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงนี้ ทำไมถึงมีคนอื่นอยู่ในห้อง?
จากนั้นฉินหลั่งก็เปิดประตูออก สิ่งที่ปรากฎแก่สายตาคือชายวัยกลางคนพุงพลุ้ยคนหนึ่ง แต่เวลานี้เสื้อของผู้ชายถูกถอดออก เผยชั้นไขมันหนาเตอะ ภายใต้หัวล้านๆ คือใบหน้ายิ้มอัปลักษณ์สวมแว่นตา
และผู้หญิงที่สวยมากๆ ด้านตรงข้าม เรือนร่างสูงโปร่ง ไม่พูดถึงส่วนโค้งเว้าหน้าหลัง ที่สำคัญใบหน้านั้นอยู่ในระดับที่ก่อให้เกิดเภทภัยโดยแท้
สีหน้าฉินหลั่งเปลี่ยนเล็กน้อย บังเอิญจริงๆ นี่ไม่ใช่ดาราหญิงที่คอนเสิร์ตคนนั้นหรอกหรือ?
เห็นได้ชัดว่าหยูนชิงชิงดูตระหนกหวาดกลัว พวงแก้มงดงามนั้นแดงก่ำ ทั้งดวงตาใสกระจ่างคู่นั้นมีน้ำตาคลอหน่วย
ชุดเดรสสีขาวบนร่างเสื้อท่อนบนถูกกระชากจนขาด เผยผิวขาวราวหิมะ
ทว่านี่กลับทำให้ชายวัยกลางคนที่เรียกว่าผู้กำกับหม่าคนนั้นยิ่งเพิ่มความรุนแรง แววตัณหาภายในดวงตายิ่งเข้มข้นขึ้น
“หึ เสแสร้ง ต่อหน้าฉันยังเสแสร้ง ถึงขั้นนี้แล้วเธอยังจะแสร้งทำเป็นใสซื่อต่อหน้าฉันอีก?”
“เธอเองก็คลุกคลีอยู่ในวงการบันเทิงมานานขนาดนี้ รึว่าไม่เข้าใจกฎลับๆ กัน? คืนนี้ไม่ปรนนิบัติฉันให้ดีอยากได้บทนางเอกละครเรื่องต่อไปก็ตลกแล้ว”
“ผู้กำกับหม่า ขอร้องล่ะคุณปล่อยฉันไปได้ไหม? บทนางเอกละครเรื่องนั้นฉันไม่เอาแล้ว ตกลงไหม?” หยูนชิงชิงร้องไห้ไปพลางหลบหลีกใบหน้าน่ารังเกียจของผู้กำกับหม่าไปพลาง เพียงแต่ว่าแม้ผู้กำกับหม่าดูแล้วอ้วนเหมือนคางคก ทว่ายังพอมีกำลังมือ มือทั้งสองที่ราวกับคีมเหล็กไม่เพียงทำให้หยูนชิงชิงดิ้นไม่หลุดยังทำให้หล่อนเจ็บ
อีกทั้งหยูนชิงชิงยังโดนผู้กำกับหม่าคนนี้วางยา เวลานี้มึนหัวตาลาย ทั่วร่างร้อนผ่าว ยิ่งไร้เรี่ยวแรงดิ้นรน
“หึ ฉันอยู่ในวงการนี้มาหลายสิบปี นอนกับดารามาตั้งกี่คน? คนอย่างเธอฉันเจอมาเยอะแล้ว แรกๆ ล้วนขัดขืน แต่รอหลังจากได้สนุกกันแล้วจะเปลี่ยนเป็นสาวเร่าร้อนแน่นอน!” ผู้กำกับหม่ายิ้มเย็น คว้าหมับเข้าที่หยูนชิงชิง จากนั้นออกแรงผลักหยูนชิงชิงลงบนโซฟาอีกครั้ง
“ฉันขอบอกเธอไว้เลย คืนนี้ถ้าไม่นอนกับฉัน หลังจากนี้อย่าได้คิดจะอยู่ในวงการบันเทิงต่อไปอีกเลย ฉันพูดอะไรนิดหน่อยก็ดับเธอได้แล้ว” ผู้กำกับหม่าพูดไปพลางถอดกางเกงไปพลางจนเหลือแต่กางเกงชั้นในเข้าประชิดหยูนชิงชิง
เผชิญหน้ากับคำขู่ของผู้กำกับหม่า ในดวงตาของหยูนชิงชิงสาดแววเด็ดเดี่ยว กุมหน้าอกหลบตรงมุมโซฟาด้วยเนื้อตัวที่สั่นไหว แต่ยังคงเปิดปากพูด
“ผู้กำกับหม่า ขอร้องคุณล่ะ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ ถึงแม้หลังจากนี้ฉันจะอยู่ในวงการบันเทิงไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ขอเพียงแค่คุณปล่อยฉันไป”
“ฉันบอกเลยนะ คืนนี้ให้เธอนอนกับฉันถือเป็นการให้เกียรติเธอ เธอรู้ไหมว่านอกประตูมีคนต่อคิวอยู่ตั้งเท่าไหร่”
“เอ๋?”
เวลานี้เองในที่สุดผู้กำกับหม่าก็ค้นพบถึงความผิดปกติ เหมือนว่าด้านหลังมีคนเข้ามา
เดิมทีหม่าเลี่ยงในฐานะที่เป็นผู้กำกับดัง เรื่องกฎลับๆ ของนางเอกพูดได้ว่าลงมือสะดวก หลายปีมานี้ทำลายเด็กสาวไปไม่น้อยจริงๆ
แต่ครั้งนี้กลับคิดไม่ถึงว่าจะเจอกับเด็กสาวที่จิตใจแน่วแน่อย่างหยูนชิงชิง ภายใต้การบอกเป็นนัยหลายประโยคนี้หยูนชิงชิงกลับปฏิเสธอย่างเด็ดขาด แต่หม่าเลี่ยงยิ่งเจอเด็กสาวที่ปฏิเสธก็ยิ่งไม่ตัดใจ สุดท้ายเลยใช้เหตุผลว่าจะคุยเรื่องบทนัดหยูนชิงชิงออกมาทานอาหาร จากนั้นวางยานิดหน่อยก็ลากหยูนชิงชิงเข้ามา
แต่เรื่องแบบนี้อย่างไรก็เป็นเรื่องที่ไม่อาจให้คนอื่นรู้ ดังนั้นเมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนเข้ามาหม่าเลี่ยงก็ใจฝ่อ หรือว่าผู้หญิงคนนี้ฉวยโอกาสตอนที่ตนไม่ทันระวังแจ้งตำรวจ?
ทว่าเมื่อหมุนร่างไปมองพบเพียงชายหนุ่มอายุราวยี่สิบกว่าๆ คนหนึ่ง หม่าเลี่ยงพลันวางใจ จากนั้นมองฉินหลั่งแล้วด่าออกมา