รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 780 พวกอันธพาลเสียชีวิตแล้ว

บทที่ 780 พวกอันธพาลเสียชีวิตแล้ว
“เงิน เงิน……”
อันธพาลคอเอียงยื่นมือไปจับที่กระเป๋าของตนเอง แล้วมองไปทางซ้ายขวา และดวงตาก็สว่างขึ้นทันที!
นี่คือ?
กระเป๋าหนังของสาวน้อยเมื่อครู่นี้
เมื่อครู่ฉินหลั่งเพียงแค่พาเจี่ยนอี้จากไป แต่ไม่ได้นำกระเป๋าของเจี่ยนอี้ติดไปด้วย
อันธพาลคอเอียงคืบคลานเข้าไป ใช้มือหยิบกระเป๋านั้นขึ้น แล้วเทของที่อยู่ด้านในออกหมด
นอกจากลิปสติกหนึ่งแท่ง และกล่องแว่นขนาดเล็กแล้ว ยังมีกระเป๋าสตางค์หนังอีกหนึ่งใบ
กระเป๋าสตางค์ค่อนข้างปูด เหมือนว่าจะมีเงินอยู่จำนวนมาก
อันธพาลคอเอียงรีบเปิดกระเป๋าสตางค์ออก ด้านในเห็นมีบัตรสีดำเรียงกันเป็นแถว ซึ่งเป็นบัตรเครดิตของธนาคารต่าง ๆ เช่น ธนาคารพาณิชย์ ธนาคารเกษตร ธนาคารก่อสร้าง และก็มีบัตรเงินออมอีกด้วย ซึ่งล้วนแต่เป็นบัตรทองสีดำทั้งหมด!
อันธพาลคอเอียงไม่ทราบว่าบัตรทองสีดำนั้นมีความหมายว่าอย่างไร ผู้คนรอบข้างที่มุงดูต่างพากันเบิกตาโพลง ทราบดีว่า ผู้ใดที่มีบัตรทองสีดำของธนาคารต่าง ๆ อยู่ในกระเป๋าสตางค์ นั่นหมายความว่าผู้นั้นมีทรัพย์สินที่มากมายกว่าคนธรรมดาทั่วไป เรียกได้ว่าเป็นเศรษฐีก็ยังได้
อันธพาลคอเอียงที่เห็นอยู่ว่ามีค่านั้น ก็คือเงิน เขานำบัตรทองสีดำออกมาจากกระเป๋าแล้วทิ้งลงไปที่พื้น จากนั้นก็เปิดกระเป๋าสตางค์ชั้นใน ก็เห็นธนบัตรสีแดงหนาเป็นฟ่อนทันที!
เงิน! ธนบัตรหนึ่งฟ่อน ขั้นต่ำน่าจะหนึ่งหมื่น!
อันธพาลคอเอียงตื่นเต้นไม่หยุด รีบนำเงินธนบัตรออกมาแล้วขว้างลงไปเบื้องหน้าของชายผมทอง: “พี่ผมทอง พวกเรามีเงินแล้ว ไป พวกเราไปโรงพยาบาลกัน! ”
อันธพาลคอเอียงพลางพูด พลางประคองชายผมทองขึ้น ทั้งสองคนเดินกะเผลกเบียดวงล้อมฝูงชนแล้วเดินออกจากผับไป
ช่วงที่ทั้งสองคนเพิ่งเดินจากไป ชายวัยกลางคนที่สูบซิการ์โรลได้ก้มลงหยิบกระเป๋าสตางค์ที่อันธพาลคอเอียงได้ทิ้งเอาไว้ เปิดออกแล้วหยิบบัตรประชาชนที่อยู่ด้านในออกมา หลังจากที่ดูด้วยความสงสัยแล้ว ก็ตกตะลึงเป็นการใหญ่ทันที!
จากนั้นเขาก็รีบเก็บบัตรทองสีดำบนพื้นทั้งหมดขึ้น แล้วโยนไว้บนโต๊ะบาร์ และพูดกับบาร์เทนเดอร์ว่า: “สั่งคนให้รีบไปจับตัวไอ้สองคนร้ายนั่นเอาไว้! ฉันไปโทรศัพท์สักครู่! ”
“รับทราบ เจ้านาย! ”
บาร์เทนเดอร์พยักหน้าตอบรับกับชายวัยกลางคนนั้น รีบวางเครื่องมือผสมเหล้าลง หันหลังกลับมาเรียกเด็กเสริฟสองสามคน แล้วก็รีบวิ่งออกไปจากผับทันที
ชายวัยกลางคนจัดเก็บกระเป๋า LV ของเจี่ยนอี้อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้น และกดเบอร์โทรศัพท์โทรออก
รอสายโทรศัพท์อยู่สักพัก จนชายวัยกลางคนกระวนกระวายใจ จึงมีคนรับสาย
“เลี่ยวข่าย หากแกไม่ให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลที่โทรศัพท์มาหาข้าในเวลาดึกดื่นแบบนี้ล่ะก็ ข้าจะจับดึงหัวของแกลงมาทำเป็นโถปัสสาวะ! ”
ผู้พูดโทรศัพท์ฝ่ายตรงข้ามใช้น้ำเสียงที่หยิ่งผยองอย่างที่สุด
“คุณชายเหริน คุณหนูเจี่ยนอี้มาดื่มเหล้าที่ผับของฉัน ดื่มเยอะไปหน่อย จึงถูกชายคนหนึ่งพาตัวไปแล้ว ”
ชายวัยกลางคนเลี่ยวข่ายพูดอย่างกระวนกระวายใจ
“ใครนะ? เจี่ยนอี้? ”
คุณชายเหรินสอบถามด้วยน้ำเสียงที่สงสัย ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่เบาบางขาด ๆ หาย ๆ:
“อยู่ที่ไหน? ไอเวร เธอถูกคนจับตัวไปแล้ว แกทำไมไม่ขัดขวางเขาเอาไว้? ”
เลี่ยวข่ายพูดอย่างกระหืดกระหอบ: “ฉันก็เพิ่งมาถึง พอดีเห็นพวกอันธพาลสองคนนั้นทิ้งกระเป๋าสตางค์ของคุณหนูเจี่ยนอี้ไว้ที่พื้น ฉันจึงไปเก็บขึ้นมาดูจึงได้ทราบเหตุการณ์”
“อันธพาล? กระเป๋าสตางค์? อะไรเป็นอะไรกันแน่! แกอยู่ที่ไหนตอนนี้? ”
คุณชายเหรินที่อยู่ในสายโทรศัพท์ถูกเลี่ยวข่ายทำให้สับสนไปหมดแล้ว จึงดุด่าออกไปอย่างรุนแรง จากนั้นในโทรศัพท์ก็มีเสียงสตาร์ทเครื่องรถยนต์ดังขึ้น
“อยู่ที่ผับของฉัน ไอ้อันธพาลสองคนนั้นถูกฉันจับตัวกลับมาหมดแล้ว! ”
เลี่ยวข่ายรีบพูดขึ้น
“อีกสักครู่ข้าไปถึง ตอนนี้แกรีบตรวจสอบให้หน่อยว่า เจี่ยนอี้ถูกนำพาตัวไปที่ไหนแล้ว! ”
เมื่อคุณชายเหรินพูดจบ ก็วางสายโทรศัพท์ทันที
……
ชายผมทองและอันธพาลคอเอียงที่โชคร้ายที่เพิ่งเดินผ่านออกประตูใหญ่ไปเพียงไม่กี่ร้อยเมตรก็ถูกบาร์เทนเดอร์กับพวกขัดขวางอยู่กลางถนน และลากพาตัวทั้งสองคนไปยังห้องเก็บของด้านหลังของผับโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ชายผมทองที่น่าสงสารบาดแผลที่ท่อนขาตอนนี้จับตัวแข็งเป็นก้อนแล้ว กริชด้ามนั้นจะทำให้เขาเจ็บปวดทรมานในทุกครั้งที่เขาขยับตัว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความเจ็บปวดขณะที่ถูกลากตัวพาเดินกลับมาอีกหลายร้อยเมตร เสียงตะโกนโอดครวญดังสนั่นไปทั่วทั้งถนนและซอกซอย จนถูกคนเอาผ้าขี้ริ้วที่ข้างถังขยะจับยัดอุดปาก จึงได้สงบปากสงบเสียงร้องลง
ทั้งสองคนไม่ทราบว่าทำไมคนของผับจะต้องไปตามจับพวกเขากลับมาด้วย โดยทั่วไปทุกคนต่างก็รู้จักกันดี แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ค่อยเป็นที่ชื่นชอบ แต่ก็ยังต้องพบเจอหน้าคาดตากันอยู่ประจำ ซึ่งคงไม่ได้เป็นเพราะว่าล่าเหยื่อและยังได้เงินหมื่นก้อนนั้นด้วยจึงจับตัวพวกเขา
อันธพาลทั้งสองคนรออยู่สักพักหนึ่ง ก็เห็นเจ้าของผับที่ชื่อว่าเลี่ยวข่ายเดินเข้ามาพร้อมกับชายวัยรุ่นที่สวมใส่เสื้อเชิ้ตสีชมพู ชายผมทองและอันธพาลคอเอียงจึงทราบได้ว่า พวกเขานั้นได้สร้างปัญหาใหญ่ขึ้นแล้ว
เลี่ยวข่ายคือใครกัน? เขาคือเจ้าของผับจิงตูฉานเย่ มีทรัพย์สมบัติเป็นร้อยล้าน!
คนประเภทนี้ ชายผมทองและพวกโดยทั่วไปจะไม่มีทางได้พบเจอกับเขาเป็นแน่ แต่ว่าวันนี้เลี่ยวข่ายต้องการที่จะมาหาพวกเขาทั้งสองเอง
แม้ว่าวิธีการที่ได้พบเจอนั้นค่อนข้างจะรุนแรง แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ชายผมทองและอันธพาลตกตะลึงยกใหญ่
เจ้าของผับที่มีทรัพย์สินกว่าร้อยล้าน ไม่นึกว่าจะเดินตามอยู่ข้างหลังเด็กวัยรุ่นอายุราวยี่สิบกว่าปี สถานะของเด็กวัยรุ่นผู้นี้ อย่างน้อย ก็คงจะเป็นทายาทของตระกูลใหญ่เป็นแน่
ดังนั้นตอนที่คุณชายเหรินสอบถามเหตุการณ์ ชายผมทองและอันธพาลคอเอียงต่างหวาดกลัวและตัวสั่น เกือบที่จะปัสสาวะรดใส่กางเกงอยู่แล้ว
เมื่อทั้งสองคนเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้กับคุณชายเหรินฟังอย่างกระจ่างแล้ว ใบหน้าอันกลัดกลุ้มของคุณชายเหรินก็ปรากฏรอยยิ้มที่แปลกขึ้น จากนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น คุณชายเหรินทำมือส่งสัญญาณให้กับเลี่ยวข่าย แล้วออกมารับโทรศัพท์ด้านนอก จากนั้นก็ขับรถ จากไปอย่างเร่งรีบ
เลี่ยวข่ายก็ทำมือส่งสัญญาณแบบเดียวกันเพื่อบอกกับบาร์เทนเดอร์ที่อยู่ด้านข้าง แล้วก็เดินจากไปด้วยสีหน้าหม่นหมอง
ชายผมทองกับอันธพาลคอเอียงก็ลาลับจากโลกนี้ไปด้วยสัญญาณมือในแบบเดียวกันของบาร์เทนเดอร์ เสียชีวิตลงอย่างเงียบ ๆ
อันธพาลทั้งสองคนก็จบชีวิตลงไปด้วยเหตุนี้ ก่อนหน้านี้ฉินหลั่งผู้ที่ได้ลงมือสั่งสอนพวกเขาก็ไม่รับทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้ เขาเพียงประคองเจี่ยนอี้ พาเข้าไปในโรงแรมระดับห้าดาว เปิดห้องเพรสชิเด้นท์สูทหนึ่งห้อง แล้วก็นำเจี่ยนอี้โยนลงไปบนเตียง จากนั้นตนเองก็นั่งอยู่ที่ระเบียงที่โล่งกว้าง มองลงไปด้านล่างของตึกเพื่อดูแสงสีดวงไฟที่สว่างไสวดั่งดวงดาวมากมายแล้วก็นั่งฝึกฝนบำเพ็ญอย่างเงียบสงบ
ฉินหลั่งที่เพิ่งนั่งทำสมาธิอย่างสงบได้ไม่นาน ด้านหลังก็เกิดเสียงดังกรอกแกรกขึ้น เจี่ยนอี้ค่อย ๆ คลานลุกขึ้นจากเตียงด้วยอาการที่มึนงง แล้วรีบวิ่งพุ่งเข้าไปยังห้องน้ำ จากนั้นก็มีเสียงอาเจียนดังออกมา
ผ่านไปสักพักหนึ่ง เสียงอาเจียนก็หยุดลง ในห้องน้ำก็มีเสียงน้ำไหลดังขึ้น
ผ่านไปอีกชั่วครู่ เจี่ยนอี้ก็ห่มผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ ดูเหมือนว่าจะฟื้นจากอาการเมาบ้างแล้ว ซึ่งเธอเพิ่งมองเห็นว่าที่ระเบียงของห้อง ยังมีคนหนึ่งคนนั่งอยู่!
เจี่ยนอี้ที่อยู่ในอาการตกใจก็ค่อย ๆ เดินมาอยู่ที่ด้านหลังของฉินหลั่ง และขณะกำลังจะยื่นมือไปสัมผัสที่ตัวฉินหลั่ง ประตูห้องเพรสชิเด้นท์สูทก็ได้เปิดออก มีคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับท่าทางที่ร้อนรน!
“เสี่ยวอี้! ”
หลังจากคนที่เดินพุ่งเข้ามาในห้องได้หันมองซ้ายมองขวา ตะโกน และตื่นตระหนกแล้ว ก็พบเห็นคนสองคนอยู่ที่ระเบียง!
คนหนึ่งนั่งอยู่บนพื้น อีกคนหนึ่งห่มใส่ผ้าขนหนูยืนอยู่ด้านหลังของเขา หากมองจากมุมของคนผู้นี้แล้ว คือเหมือนเจี่ยนอี้คว่ำตัวอยู่บนร่างกายของฝ่ายตรงข้าม ซึ่งเหมือนกับว่ากำลังทำท่าทางอะไรที่ยากลำบากอย่างไรอย่างนั้น!