รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 796 ทะเลสาบเทพปี้โล่

ส่วนมากผู้บำเพ็ญเซียนจะทำจากความชอบของตัวเอง แน่นอนว่าฉินหลั่งมีแผนอยู่ในใจแล้ว
เมื่อเจี่ยนชิวหลิงและหลี่สวนคง ได้ยินฉินหลั่งพูดว่าพลังของเย่จื่อยู่เหนือกว่าพวกเขาสองคน ก็ยังคงไม่ค่อยยอมรับ ยังไงพวกเขาก็บำเพ็ญมาอย่างยากลำบากตั้งหลายสิบปี เมื่อเทียบเย่จื่อยู่ในตอนนั้นกับพวกเขา ยังมีระยะความต่างกันบ้าง จะมาเหนือกว่าพวกเขาสองคนได้ยังไง？
โดยเฉพาะหลี่สวนคง ในตอนนั้นเขาเป็นถึงผู้ที่ได้รับการสืบทอดทะเลสาบเทพปี้โล่ ไม่งั้นคงไม่อาจกลายเป็นแดนนักพรตจินตานสองเม็ด และได้จนถึงแดนนักพรตจินตานระดับสองหรอก
แม้ฉินหลั่งเห็นว่าแดนนักพรตจินตานระดับสองเป็นแค่ขยะ แต่สำหรับบนโลกแล้ว นั่นเป็นถึงผู้แข็งแกร่งอันดับสูงสุด คนแบบนี้แม้แต่อาวุธนิวเคลียร์ก็ไม่ต้องสนใจ เพราะเขาสามารถหลบการโจมตีของอาวุธนิวเคลียร์ได้อย่างง่ายดาย อีกทั้งยังสามารถปรากฏตัวข้างๆคุณแล้วฆ่าคุณได้ในทันที
คนแบบนี้เป็นสิ่งที่น่ากลัวต่อทุกประเทศ
และเพราะเป็นผู้ที่แข็งแกร่งระดับเทพเช่นนี้ ประเทศใหญ่ๆจึงเกรงกลัว ไม่กล้าทำสงครามมั่วซั่ว
และเมื่อหลายปีก่อน ในช่วงที่จีนอ่อนแอ ถ้าไม่ใช่เพราะความยิ่งใหญ่ของหลี่สวนคงและคนอื่นๆ ประเทศคงล่มสลายไปนานแล้ว
หลายปีมานี้การที่มีหลี่สวนคง เจี่ยนชิวหลิง แม้แต่เย่จื่อยู่ ก็มีส่วนช่วยไม่น้อยที่ทำให้จีนตั้งหลักบนโลกนี้ได้
หลี่สวนคงและคนอื่นๆใช้กำลังวังชาและความสามารถของตัวเองกันไม่น้อยเลย
เดิมที่การปรากฏตัวของฉินหลั่ง ทำให้หลี่สวนคงและเจี่ยนชิวหลิงดีใจมาก เพราะทำให้จีนยิ่งใหญ่เข้าไปอีก
แต่ตอนนี้ฉินหลั่งบอกว่าพลังของเย่จื่อยู่ทรงพลังมาก ทั้งคู่จึงเริ่มอยากเหนือกว่า และไม่ยอมรับ
“พวกคุณไม่เชื่อ？”
ฉินหลั่งหัวเราะใส่พวกเขา ทันทีที่ยกมือขึ้นก็ร่างภาพที่มีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่มองเห็น
บนภาพเป็นนางฟ้านอนอยู่บนทางช้างเผือก ชูมือขึ้นดีดดวงดาวเหมือนดีดลูกแก้ว แล้วคว้าแถบดาราจักรสีครามกลืนลงไปเหมือนกินขนม
“นี่ นี่มัน……”
เจี่ยนชิวหลิงแค่เห็นก็รู้แล้วว่าแถบดาราจักรที่โดนกินไปนั้นคือทางช้างเผือก และดวงดาวที่โดนดีดออกไปคือดวงอาทิตย์
“น่าตกใจมาก เก่งกาจมาก！”
ตอนหลี่สวนคงเห็นภาพนี้ ไม่สามารถใช้คำพูดมาบรรยายความตกตะลึงในใจได้ เขามองฉินหลั่งด้วยความตกใจ：“คุณฉิน ก่อนหน้านี้ผมคิดว่าคุณได้รับการสืบทอดอะไร จึงพัฒนาได้เร็วขนาดนี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณมาจากสวรรค์？”
หลี่สวนคงชี้ไปข้างบนพลางพูด
“ไม่ใช่ งที่เรียกว่าสวรรค์นั้นไร้สาระสิ้นดี ผมมาจากนภาลัยอันยาวนาน！”
ฉินหลั่งพูดแล้วหัวเราะ
“บนนภาลัยอันยาวนาน มีพวกมนุษย์เหมือนกัน มีผู้ฝึกตน มีผู้ที่ยิ่งใหญ่จำนวนมาก พวกเขาในแดนฝึกตน นอกจากสร้างรากฐานเริ่มต้นแล้ว ยังมีแดนนักพรตจินตาน สมดุลย์ บรรลุ แยกจิต รวมร่าง และมหายาน”
“เแดนนักพรตจินตานที่พวกคุณมีในร่างกาย มันก็คือแดนนักพรตจินตาน แต่ที่นั่นแดนนักพรตจินตานเพิ่งเริ่ม ตั้งแต่เริ่มตีแดนนักพรตจินตาน ทุกขั้นตอนทุกคนต้องทนกับภัยพิบัติอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทำสิ่งที่ขัดกับสวรรค์ ทุกขั้นตอนต้องเผชิญกับการโทษฟ้าผ่าทัณฑ์ ผ่านความยาก9981ด่าน จึงจะบรรลุสัจธรรมอันสูงสุดได้”
“นางฟ้าจริงๆ สามารถเหยียบโลก กินดวงอาทิตย์และพระจันทร์ได้ ใช้ทางช้างเผือกเป็นเตียงนอน ใช้ดวงดาวเป็นของเล่น เล่นสนุกได้ตามอำเภอใจ ไม่เหมือนคนเช่นพวกคุณที่มีทัศนคติคับแคบ！”
“แต่ถ้าบำเพ็ญตบะไม่ถึงแดนนักพรตจินตาน ก็ไม่อาจหลบหลีกการฉีกขาดท้องฟ้าได้ ออกไปคนเดียวเป็นเรื่องที่ยากลำบากมาก แต่คนบำเพ็ญตบะอย่างพวกคุณสองคน สามารถออกจากโลกไปรับรู้ ไปมีประสบการณ์ได้ นอกโลกนั้นงดงามมาก ไม่ใช่ไม่น่าสนใจเหมือนบนโลกแบบนี้”
มนุษย์ล้วนมีความอยากรู้อยากเห็น พอฟังจากที่ฉินหลั่งหยิบยกมา เจี่ยนชิวหลิงและหลี่สวนคงก็รู้ได้ว่าทั้งสองนั้นเป็นส่วนเล็กมากๆ ที่แท้นอกโลกกว้างใหญ่เช่นนี้เลย ทั้งสองคนยังภูมิใจกับโลกใบนี้อยู่เลย ทัศนคติคับแคบมากจริงๆ
ฉินหลั่งต้องเป็นผู้ทรงพลังบนสวรรค์กลับชาติมาเกิดแน่ๆ ไม่งั้นจะรู้เยอะแบบนี้ได้ยังไง
นี่มันยิ่งกว่าในเอกสารที่บันทึกไว้ทุกเล่มในโลกซะอีก เป็นเรื่องที่ทุกคนบนโลกไม่รู้
ฉินหลั่งเงยหน้ามองท้องฟ้า สายตาปรากฏความโหยหาอย่างสุดซึ้ง：“หากวันหน้าผมได้ขึ้นไปอีกครั้ง ผมจะใช้อำนาจบาตรใหญ่กับทางช้างเผือก ให้ไม่ต้องโดนความข่มขืมของฟ้าผ่าทัณฑ์นี่อีก แล้วกลายเป็นเทพที่สูงที่สุด！”
“เอาแต่ใจและเด็ดเดี่ยวมาก！”
หลี่สวนคงมองฉินหลั่งด้วยความอิจฉา ในใจเกิดความหวังขึ้นมาเล็กๆ
โลกนี้ช่างมหัศจรรย์ และฉันก็ใฝ่หามัน
ณ ทางตอนใต้ของโลกตอนนี้ ต้นเมเปิ้ลสีม่วงเต็มไปหมด กลิ่นอายเซียนยังคงตลบอบอวล
ทะเลสาบเทพปี้โล่
ผู้หญิงชุดม่วงคนหนึ่ง หลับตาสนิท กำลังนั่งฝึกสมาธิอยู่
จากการบำเพ็ญตบะของเธอ ร่างกายได้ผสมผสานกับลมปราณโดยรอบจนเป็นร่างเดียวกันแล้ว
ทันใดนั้นเธอก็ลืมตาขึ้น ดวงตาราวนกอินทรีปล่อยเปลวไฟยาวออกมาสองเส้น แผดเผาต้นไม้ที่ตายแล้วตรงหน้าจนเป็นเถ้าธุลี！
ขณะต้นไม้ที่ตายแล้วนั่นกลายเป็นเถ้าธุลี บรรยากาศรอบๆหญิงสาวก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“ค่ายกลนี้มีมา30กว่าปีแล้ว มันเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด และเพราะเหตุนี้การบำเพ็ญตบะของฉันจึงเพิ่มพูนขึ้นมาก น่าเสียดาย ค่ายกลนี้ลึกซึ้งเกินไป ต่อให้ให้เวลาฉันอีก30ปี ก็เกรงว่าบรรลุไม่สำเร็จ”
หญิงสาวส่ายหัวไปมา：“บรรลุอีกแค่วันเดียวเถอะ！อีกแค่วันเดียว！”
หญิงสาวลืมไปนานแล้ว ว่าตอนนั้นเธอแค่อยากบรรลุ2-3วัน ผลสุดท้ายกลับหลงทางอยู่ในนี้ พอหลงทางก็นานเป็นปี ผ่านไปปีแล้วปีเล่า ทุกครั้งล้วนบรรลุอยู่2-3วัน แล้วก็หลงทางอีก
แต่ครั้งนี้ม่ว่าจะทำยังไงหญิงสาวก็เข้าไปไม่ได้
“เกิดอะไรขึ้น？ครั้งนี้มาอยู่ในโลกแค่แป๊บเดียวก็ออกมาแล้ว ？”
เมื่อครู่หญิงสาวกำลังหลงใหลไปกับการค้นคว้า แล้วจู่ๆเหมือนเบาะแสจะขาดหายไป สมองโล่งไปหมด แล้วได้สติกลับมาจากการฝึกฝนอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ
“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”
หญิงสาวขมวดคิ้ว พลางกำทรายละเอียดบนพื้น แล้วปามันปลิวว่อนลงไปบนพื้นเบาๆ จากนั้นนับนิ้วครู่หนึ่ง พร้อมขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้พลางพูด：“เกิดเรื่องกับจื่อเหยาแล้ว！”
“ฉันเข้ามาในทะเลสาบเทพปี้โล่ คิดไม่ถึงว่าเข้ามาตั้ง30กว่าปี แม้แต่คนในครอบครัวก็ลืมไปหมดแล้ว ไม่ควรจริงๆ！”
“ช่างเถอะ มันคือโชคชะตา ตอนนี้ใจกระวนกระวายไปหมดแล้ว ต่อให้ฝึกต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร กลับไปดูหน่อยดีกว่า ว่าใครมันบังอาจเช่นนี้ แม้แต่น้องสาวฉันก็กล้าฆ่า！”
หญิงสาวลุกขึ้น ใช้วิธีการเดินแปลกๆ ไม่นานนักก็ออกมาจากที่ฝึกศักดิ์สิทธิ์
ผู้หญิงคนนี้คือเย่จื่อยู่ พี่สาวที่หายตัวไปหลายสิบปีของเย่จื่อเหยา
ขณะเย่จื่อยู่ลาศีล ฉินหลั่งก็ถามถึงที่นี่
“ผมได้ยินมาว่าคุณเคยเข้าไปในทะเลสาบเทพปี้โล่ ได้รับการสืบทอดอยู่บ้าง？”
ฉินหลั่งมองหลี่สวนคง ในมือเขากำป้ายสถิตวิญญาณของเย่จื่อยู่อยู่ แน่นอนรู้ว่าหากเธอออกมาจากทะเลสาบเทพปี้โล่ ต้องไม่ปล่อยเขาไว้แน่ ส่วนมากผู้ฝึกตนจะทำตามสิ่งที่ตัวเองชอบ แม้แต่คนในครอบครัวก็ปกป้องไม่ได้ ยังจะฝึกไปทำไมอีก
“ทะเลสาบเทพปี้โล่นี้ ไม่ใช่เข้าไปได้ง่าย！”
หลี่สวนคงลังเลครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อ ：“ทะเลสาบเทพปี้โล่ วัดม่าย่า เกาะเผินหลาย และที่ศักดิ์สิทธิ์คุนหลุงล้วนเป็นสี่สถานที่อันตรายในโลก！”
“สี่สถานที่อันตราย？”
ฉินหลั่งมองหลี่สวนคงอย่างสนใจ
“มันอยู่ทางใต้ของโลก มีสัตว์ในตำนานจำนวนมากเฝ้ารักษา แถมยังมีหลุมฝังศพมากมายที่เทพโบราณทิ้งไว้ ในนั้นอันตรายมากและยากที่จะคาดเดา คุณอยากเข้าไปในทะเลสาบเทพปี้โล่งั้นเหรอ？”
หลี่สวนคงถามพลางทำหน้าสงสัย
“ยังไปไม่ได้ ผมต้องกลับหลินอานก่อน”
ฉินหลั่งมองแม่ที่อยู่ในอ้อมแขนของตน นึกภาพออกว่าแม่น่าจะตื่นเต้นมาก
……