รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 9 สาวสวยที่แสนเป็นมิตร

บทที่ 9 สาวสวยที่แสนเป็นมิตร
เดินเข้ามาทางประตูเล็ก ๆ ของตาข่ายสีเขียวในสนามทางทิศตะวันตก ฉินหลั่งก็ได้เห็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักห้าหกคน ก่อนจะวิ่งเหยาะๆเข้าไป
“ฉินหลั่งในที่สุดนายก็มาสักที ทำไมวันนี้นายถึงมาช้าขนาดนี้”
ในบรรดาผู้หญิงหลายคน ผู้หญิงที่ตัวสูงที่สุดเป็นคนพูดขึ้น เธอก็คือเสี้ยฉีงคนที่โทรหาฉินหลั่งเมื่อครู่นี้
เสี้ยฉีงควักเงินสิบหยวนออกมาให้ฉินหลั่ง “ไปซื้อน้ำหกขวดมาให้พวกพี่สาวหน่อย”
“หัวหน้าทีมครับ ทำไมเมื่อกี้คุณไม่พูด ผมจะได้ซื้อระหว่างทางที่มาเลย” ฉินหลั่งกำเงินสิบหยวนแล้วถามออกไป
“นี่ ทำไมนายนิสัยแบบนี้ ก็แค่วิ่งเพิ่มก้าวสองก้าวเอง ทำไม แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ” เสี้ยฉีงทำตาโต ปากเล็กๆขยับไปมา แต่ละคำราวกำลูกระเบิดที่พุ่งเข้าใส่ฉินหลั่ง
“ไม่มี…ครับ ผมจะไปซื้อเดี๋ยวนี้…” สุดท้ายฉินหลั่งก็เลือกที่จะไปซื้อ ไม่อยู่เถียงกับเสี้ยฉีงต่ออีก
พอซื้อน้ำกลับมาแล้ว ฉินหลั่งก็คืนเงินอีกสี่หยวนที่เหลือ ส่งให้เสี้ยฉีง ผู้หญิงหลายคนในทีมเชียร์ลีดเดอร์ต่างก็หยิบน้ำไปดื่มกันคนละขวด
“ฉินหลั่ง มาพัดให้ฉันหน่อยสิ” เสี้ยฉีงออกคำสั่งกับฉินหลั่งอีกครั้ง ฉินหลั่งเองก็ว่างอยู่ เลยใช้เขาอย่างเต็มที่
พวกเขานั่งอยู่ในสนามบาสเกตบอล ในสนามบาสเกตบอลใกล้ๆ คนในทีมบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัยกำลังเล่นบาสกันอยู่ พักผ่อนไปครึ่งชั่วโมง เสี้ยฉีงก็ปรบมือ เรียกสมาชิกในทีมเชียร์ลีดเดอร์เพื่อฝึกซ้อมกันต่อ
ฉินหลั่งนั่งอยู่คนเดียวบนขาตั้งที่เคลื่อนย้ายได้ มองดูพวกเสี้ยฉีงซ้อม บนที่นั่งที่อยู่รอบๆ ทั้งหมดเต็มไปด้วยกระเป๋าของพวกเสี้ยฉีง และของสำหรับการฝึกซ้อมบางส่วน
“สวัสดี ทำไมนายไม่ไปเล่นกับพวกเขาล่ะ”
ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาจากด้านข้างตัวเขา แล้วมองฉินหลั่งด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะนั่งลงข้างฉินหลั่ง
ฉินหลั่งชะงักไปครู่หนึ่ง ผู้หญิงคนนี้มีผมสลวย ใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวดุจหิมะ ดวงตากระจ่างใส ตรงระหว่างคิ้วมีกลิ่นอายของความอ่อนเยาว์
“สวัสดี……”
ฉินหลั่งกำลังเตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง อีกด้านก็มีผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่ส่วนเสื้อทีมเลเกอร์สเดินเข้ามา และเริ่มพูดก่อนแล้ว “คนสวย เธอจะไปสนใจเขาทำไม เขาน่ะนะ เป็นพี่เลี้ยงราชินีของทีมเชียร์ลีดเดอร์ ไม่ว่าจะเป็นงานเหนื่อยหรืองานสกปรกอะไรเขาก็ทำหมด ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นยาจก เสี้ยฉีงคงไม่มีทางให้เขาเข้าทีมหรอก”
“เหรอ…” สายตาที่หญิงสาวมองฉินหลั่ง ก็มีความอ่อนโยนเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย
“ก่อนหน้าที่เธอจะมา เจ้าหมอนี้ก็กำลังสะบัดพัดให้พวกสาวๆในทีมเชียร์ลีดเดอร์อยู่ แบบนี้ไง” ชายคนนั้นทำท่าสะบัดพัด เพียงแต่ใบหน้ามีรอยยิ้มเยาะเย้ยด้วย ทำให้ท่าทางสะบัดพัดที่เขาทำดูเลวร้ายเหลือคณานับมาก
พูดจบ ผู้ชายร่างสูงใหญ่ก็ยืนมือไปทางหญิงสาว “สวัสดี ฉันชื่อหวางเสี้ยวตี๋ กำลังหลักของทีมบาสเกตบอลมหาวิทยาลัย ที่บ้านเปิดบริษัทเล็กๆ ธรรมดาๆ รายได้ต่อปีมากกว่า2ล้านเท่านั้นเอง
หวางเสี้ยวตี๋มองดูหญิงสาว ยิ่งดูก็ยิ่งชอบ ตัวเองเงื่อนไขดีขนาดนี้ การจะเรียกความชื่นชอบจากผู้หญิงจึงไม่ใช่ปัญหาเลย !
หญิงสาวชำเลืองมองมือของหวางเสี้ยวตี๋ที่ส่งมาทีหนึ่ง แต่ไม่ได้แสดงท่าทีใดๆออกมา ราวกับมองไม่เห็น เพียงแค่มองดูหวางเสี้ยวตี๋แล้วยิ้มบางๆออกมา “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหรั่นหญิง เป็นเพื่อนของเสี้ยฉีง”
หวางเสี้ยวตี๋ชักมือกลับมาอย่างเก้กัง แล้วพูดอย่างกระตือรือร้นอีกว่า “หรั่นหญิง เอ่อ ชื่อนี้เพราะมากเลยนะ ตอนนี้เสี้ยฉีงกำลังซ้อมอยู่ คงไม่สามารถคุยเป็นเพื่อนเธอได้ ไปเถอะ เดี๋ยวฉันพาเธอไปเดินรอบๆสนาม แล้วพวกเราก็มาคุยกัน”
“ขอบคุณนะ แต่ไม่ต้องหรอก” หรั่นหญิงยิ้มบางๆ
หวางเสี้ยวตี๋ได้ทานซุปว่างเปล่าไปสองรอบ ก็เริ่มไม่สบอารมณ์ แต่ตรงหน้าคือผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ ก็ไม่อยากที่จะยอมแพ้ อยากจะลองพยายามดูอีกครั้ง ที่สนามบาสเกตบอลฝั่งนั้นมีคนเรียกเขาอยู่ หวางเสี้ยวตี๋ก็เลยทำได้แค่วิ่งเหยาะๆกลับไป
“นายชื่ออะไรเหรอ” หรั่นหญิงหันหน้าไป มองที่ฉินหลั่ง พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
“ฉันหลั่ง” ฉินหลั่งตอบกลับไปแบบทื่อๆคำหนึ่ง ความสนใจของเขาถูกดึงดูดไปกับบรรยากาศที่หรั่นหญิงปล่อยออกมา ในแววตาที่ใสสะอาดคู่นั้น ไม่มีแววดูถูกฉินหลั่งเลยแม้แต่น้อย และไม่มีความรู้สึกสงสารหรือเห็นใจฉินหลั่งด้วย
ฉินหลั่งรู้สึกสบายใจ มองดูดวงตาของหรั่นหญิง มุมปากก็เผลอยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
เสี้ยฉีงที่อยู่ฝั่งโน้นนำทีมเชียร์ลีดเดอร์เต้นอยู่อีกสองรอบ แล้วเสี้ยฉีงก็เดินมาทางนี้พร้อมกับเอามือพัดลมเข้าหาตัว
“หรั่นหญิง ทำไมเธอถึงยังคุยกับเขาอยู่อีก”
เสี้ยฉีงมองดูหรั่นหญิงอย่างตกใจ ขณะพูดก็เข้าไปดึงเสื้อบนไหล่ของฉินหลั่ง แล้ว “หิ้ว” เขาขึ้นมา ก่อนจะนั่งลงข้างหรั่นหญิง แล้วพูดกับหรั่นหญิงอย่างจริงจังว่า “ที่เรียกเขามา ก็เพราะคิดว่าจะได้มีคนช่วยยกเครื่องเสียง ขนย้ายเสื้อผ้า จากสภาพเขาแล้วเธอก็คงดูออก ว่าเป็นพวกยาจก ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก”
“ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้หรอก ก็แค่รู้สึกว่าเขาไม่เลว” หรั่นหญิงพูดด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เลวอะไรกันยะ !” เสี้ยฉีงไม่เห็นด้วยกับความคิดของหรั่นหญิงเลยสักนิด แล้วเบนสายตาอันแหลมคมไปทางฉินหลั่งก่อนจะพูดว่า “ฉันรู้อยู่แล้ว นายจะต้องเห็นว่าหรั่นหญิงเป็นคนสวย ก็เลยจะเข้ามาจีบใช่ไหม ไม่เข้าใจฐานะของตัวเองเลยหรือไง ฉันขอเตือนนายไว้ก่อนนะ ต่อไปห้ามคิดเกินเลยกับหรั่นหญิงอีก !”
“ผม……” ฉินหลั่งยังอยากจะอธิบาย แต่พอคำพูดออกจากปาก กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
“ผมอะไร จริงๆเลย……” สายตาของเสี้ยฉีงแหลมคมยิ่งกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าฉินหลั่งไม่พูดอะไรอีก ก็เริ่มอ่อนลง หรั่นหญิงที่อยู่อีกด้านมองฉินหลั่งอย่างเห็นใจ
จู่ๆโทรศัพท์ของเสี้ยฉีงก็ดังขึ้น ล้วงหาโทรศัพท์ที่มีเคสสีชมพูออกมา พอเสี้ยฉีงเห็นหมายเลขที่แสดง ก็ขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะยืนขึ้นแล้วเดินคุยโทรศัพท์ไปรอบๆ
“ค่ะ พี่……พี่ก็อย่าเครียดเกินไป ยังไงอายุพี่ก็ถึงวัยแล้ว คนที่บ้านก็แค่เป็นห่วงแทนพี่ไง…..อืม ได้ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรทำพี่ก็ลองไปที่สวนสนุก หรือไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะสิ เลิกคิดเรื่องนี้ได้แล้ว ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรมาหาฉันแล้วกัน……”
พูดจบ เสี้ยฉีงก็กดวางสาย แล้วนั่งลงข้างหรั่นหญิงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“เป็นอะไรไป ?” หรั่นหญิงวางมือลงบนตักของเสี้ยฉีง
“ลูกพี่ลูกน้องของฉันน่ะ อายุมากแล้ว แต่ยังไม่มีแฟน ทางบ้านก็เร่งเธอตลอด” เสี้ยฉีงชำเลืองมองหรั่นหญิงทีหนึ่ง
“ลูกพี่ลูกน้องเธอเป็นสาวสวยไม่ต้องกลับจะไม่ได้แต่งหรอก” หรั่นหญิงพูดยิ้มๆ
เสี้ยฉีงจ้องไปที่หรั่นหญิงทีหนึ่ง แล้วริมฝีปากเล็กเบาๆ “เฮ้อ หรั่นหญิงทำไมเธอถึงไม่เข้าใจนะ บอกว่าลูกพี่ลูกน้องของฉันไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้แต่งคำนี้มันไม่ใช่คำพูดไร้สาระหรือไง ประเด็นคือแต่งกับใคร เธอก็เคยเห็นรูปของพี่ฉันแล้วนี่ ดูจากเงื่อนไขของเธอ ไม่ว่าจะดูยังไงก็ต้องหาเจ้านายที่มีเงินหลายร้อยล้านอยู่แล้ว”
พอพูดถึงตรงนี้ สายตาของเสี้ยฉีงก็กวาดไปที่ตัวของฉินหลั่ง สายตาฉายแววรังเกียจออกมา “ยังไงก็ให้แต่งกับยาจกแบบเขาไม่ได้หรอกจริงไหมล่ะ”