รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 91 นี่ร้องอะไรเนี่ย

บทที่ 91 นี่ร้องอะไรเนี่ย
จงยู่ กัวย่าหนานพวกเธอยืนอยู่บนเวที วันนี้เพลงที่พวกเธอจะร้องคือเพลงหลักBlue Birdของการ์ตูนญี่ปุ่นนารูโตะ พวกเธอต้องร้องและเต้นออกมาเพื่อให้การแสดงออกมาอย่างร้อนแรง
กรรมการตัดสินด้านล่างเวทีสี่คนกับพวกผู้ชมทั้งหมดต่างรอคอยการแสดงของพวกเธออย่างเงียบๆ ความสวยงามของพวกจงยู่ ทำให้ตาพวกเขาเป็นประกาย พวกเขาคาดหวังสูงมากกับDream girls
ไฟสีม่วงส่องไปที่ตัวจงยู่ จงยู่ยิ้มให้กับผู้ชมใต้เวที แต่เธอกำลังเจ็บอยู่ที่ท้องน้อยอย่างรุนแรง
กัวย่าหนานหันไปให้สัญญาณที่ครูประจำวงของดนตรีทั้งสองด้าน มือของผู้ควบคุมวงดนตรียกสูงขึ้น นักดนตรีทุกคนต่างเตรียมพร้อมที่จะเล่น
“โฮ่ง…โฮ่ง……”ทันใดนั้นเสียงสุนัขเห่าก็ดังขึ้นมาหลังหอประชุม
“ร้องBlue Birdเหรอ ต้องฟังดีๆแล้ว”เวลานี้หลังหอประชุมก็มีเสียงชายคนหนึ่งขึ้นมา ท่ามกลางความเงียบไปทั่ว เสียงชัดเจนสุดๆ
“ใครน่ะ？”
“ไร้คุณสมบัติไปแล้ว？”
“ที่บันทึกไปล่ะ เสียงของเขาต้องบันทึกไปแน่ ทำให้พวกเราต้องทำอีกครั้ง”
ผู้ชมที่ยืนอยู่บ่นเสียงเบา พวกเขาต่างมองไปทางเสียง
“แป๊บหนึ่ง”ผู้กำกับในนั้นทำสัญลักษณ์มือไปทางนักดนตรีบนเวทีให้หยุด แล้วรีบเดินไปทางเสียงที่เข้ามา
เห็นแค่กลุ่มผู้ชมถูกเจ้าหน้าที่ปิดกั้นทางไว้ ผู้ชายคนหนึ่งกับผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา ผู้ชายน่าจะ 28-29ปี สวมเสื้อขาวแขนสั้น กางเกงสีดำ รองเท้าส้นเรียบ บนหัวใส่หมวกแก๊ปny ถึงเขาจะไม่ได้หน้าตาหล่อมากนัก แต่ไม่ว่าจะเป็นสายตา หรือว่าท่าทางการเดิน ต่างมีประกายของคนรวยที่“ไม่สนใจอะไรนัก”เผยออกมา
ส่วนผู้หญิงก็มีสไตล์สุดๆ เธอสวมเสื้อยืดตัวใหญ่สีฟ้า พับไปในกางเกงขาสั้น พร้อมกับออกมาด้านนอกด้วย ผมของเธอเป็นสีแดงม่วง ผิวทั้งขาวทั้งนุ่ม และยังสวมแว่นตาดำที่ปิดบังไปครึ่งหน้า แต่ยังมองออกว่า เธอเป็นสาวสวย
สาวสวยจูงเยอรมันเชพเพิร์ดแข็งแรงหนึ่งตัวมา มันเหมือนรู้ว่าเจ้านายตัวเองไม่ธรรมดา ต่อหน้าคนตั้งมากมาย จึงไม่กลัวสักนิด สายตาของมันมองไปที่คนที่อยู่รอบๆอย่างเยือกเย็น ปากก็หายใจ เดินไปไม่หยุด เงยหน้าบ่อยๆ เห่าใส่ที่อยู่รอบๆต่าง เสียงช่างน่าดึงดูด
“คุณชายเห้อ คุณถึงแล้ว ทำไมไม่ทักมาก่อนล่ะ จะได้ให้คนไปรับท่าน……”ผู้กำกับเดินด้วยรอยยิ้มออกมา
มองการตอบสนองของผู้กำกับ และได้ยินเขาเรียกวัยรุ่นนั่นว่า“คุณชายเห้อ”ผู้ชมบางส่วนก็มีปฏิกิริยาตอบกลับ
“ที่แท้เขาก็คือเห้อหยู่เฉิน ได้ยินว่าตอนนี้เขาเดทอยู่กับนางแบบหลิวอันฉี ผู้หญิงสวยคนนั้นที่อยู่ข้างเขาน่าจะใช่
“ครั้งนี้ไม่ใช่ว่าเป็นสปอนเซอร์พิเศษจากเหม่ยเว่ยโตที่อยู่ภายใต้เขาหรอกเหรอ”
“ใช่ พูดถึงแล้ว ที่นี่ทุกคนต่างรับเงินเดือนของเขา ฉันว่าแล้วไม่มีใครกล้าหยิ่งยโสขนาดนี้หรอก”
……
เวลานี้ ผู้กำกับก็ไปตรงหน้าเห้อหยู่เฉิน
“โฮ่ง……”เยอรมันเชพเพิร์ดที่หลิวอันฉีจูงจู่ๆก็บ้าคลั่งขึ้นมา มันพุ่งไปที่ข้างตัวผู้กำกับทันที แล้วกัดไปที่ขาของผู้กำกับแรงๆหนึ่งที ผู้กำกับร้องออกมา ตูดนั่งลงไปที่พื้น
เห้อหยู่เฉินกับหลิวอันฉีรีบถามผู้กำกับ หลิวอันฉีก็แกล้งตีไปที่เยอรมันเชพเพิร์ด ที่จริงในใจของพวกเขาสองคนไม่ร้อนใจและขอโทษอะไรทั้งนั้น ก็แค่ผู้กำกับคนเล็กๆ เห้อหยู่เฉินเป็นถึงนักลงทุน แคร์เขา ไม่ใช่ว่าเรื่องน่าตลกหรอกเหรอ？
สุดท้าย ผู้กำกับก็บอกว่าตัวเองบ้าเอง สำหรับเห้อหยู่เฉินเขาไม่กล้าหือ เขาให้ลูกน้องรีบพาเขาไปฉีดวัคซีนโรคพิษสุนัขบ้าทันที งานอัดเสียงของงานนี้เลยมอบให้ผู้ช่วยผู้กำกับ
เห้อหยู่เฉินกับหลิวอันฉีไปที่คณะกรรมการ ครูทั้งสี่ที่สำคัญต่างยืนขึ้น จับมือทักทายกับเห้อหยู่เฉิน ถึงแม้พวกJay Chouจะเป็นดารารุ่นใหญ่ที่โด่งดัง แต่เทียบกับเห้อหยู่เฉินแล้ว ก็ย้อนกลับไปที่จุดเริ่มต้นของ“นักร้อง”ที่ยังต้องพึ่งเห้อหยู่เฉิน พวกเขาถึงจะทำเงินได้มากมหาศาล
Jay Chouจะให้เห้อหยู่เฉินนั่งบนเก้าอี้พิเศษของตัวเอง
“อาจารย์Jayเกรงใจไปแล้ว ผมเติบโตมากับการฟังเพลงของคุณ ถ้าผมนั่งที่นั่งคุณ จะถูกแฟนคลับของคุณต่อว่าได้ ผมนั่งข้างๆก็พอแล้ว ด้านเพลงหรือเต้นนี้ ต้องพวกคุณที่เจ๋ง”
“กลุ่มบนเวทีนี้ดูไม่เลวเสียจริง ต่อไปพวกเธอจะร้องBlue Birdใช่ไหม ผมเป็นแฟนของนารูโตะ มาเพื่อดูเชียว”เห้อหยู่เฉินทักทายกับกรรมการสี่ท่านแล้ว ก็เลยหาที่นั่งกับหลิวอันฉี
“นี่สิพี่ใหญ่ตัวจริง”
“รวยก็ดี มีผู้หญิงสวยๆ หมาตัวเองกัดผู้กำกับ ผู้กำกับก็ยังทำอะไรไม่ได้ ดาราดังๆอย่างJay Chouหรือจางเลี่ยงอิ่งยังต้องทำให้เขาพอใจ เห้อ ทำไมพวกเราไม่มีชีวิตดีแบบเขากันนะ？”
“ตื่นเถอะเพื่อน การแสดงจะเริ่มแล้ว พวกเราควรจะแสดง”
……
“Dream girls พวกคุณโชคดีกว่าใครๆ เลือกเพลงหนึ่งที่คุณชายเห้อชอบ ก็ต้องแสดงกันดีๆ ……”ผู้ช่วยผู้กำกับยิ้มแล้วพูดให้กับพวกจงยู่ เขามองไปที่ผู้ควบคุมวงดนตรี：“เตรียมตัว เริ่มได้……”
โหมโรงที่ร้อนแรงของBlue Birdดังขึ้นมา ส่วนจงยู่ที่ยืนอยู่ตรงกลาง หลังของเธอเปียกไปครึ่งหนึ่งแล้ว ……
ฉินหลั่งในตอนนี้ กำลังกินข้าวในห้องวีไอพีกับพวกหวงเกอและโจวซินที่เซียนหย่าจุน ฉินหลั่ง เหรินห้าวและยินถิงพวกเขาต่างดีใจเพื่อหวงเกอ
“ฉินหลั่ง ทำไมไม่พาจงยู่มาด้วย？”เรื่องฉินหลั่งหาจงยู่นี้ หวงเกอพวกเขาต่างรู้ แค่ไม่รู้ว่า ฉินหลั่งกับจงยู่พักอยู่ที่ชุ่ยเต่าหัวถิง ยังคิดว่าพวกเขาหาห้องเช่าถูกๆ
“อ้อ สองสามวันก่อนเธอไปแหละ คืนนี้เข้าร่วมการประกวดแข่งขัน……”ฉินหลั่งอดม่ได้ที่จะคิด เวลานี้จงยู่แสดงจบแล้ว หรือว่ากำลังรอแสดงอย่างใจจดใจจ่อ
“ทำไมคุณไม่พูดก่อนล่ะ วันสำคัญแบบนี้ ทำไมคุณไม่ไปดูเธอได้ล่ะ？”หวงเกอคิดว่าEQของฉินหลั่งต่ำมาก แต่เขาไม่รู้ว่า เดิมทีฉินหลั่งตรวจตั๋วที่สถานีรถไฟความเร็วสูงไปแล้ว แต่ถูกเขาโทรเรียกกลับมา
“ไม่เป็นไร ผมคุยกับเธอแล้ว อีกอย่างคุณได้รับการยอมรับจากแม่ยายแล้ว กำลัง‘จะเป็นลูกเขย’เรื่องดีๆใหญ่ๆแบบนี้ ถ้าผมไม่ได้มาร่วมยินดีให้คุณ ครั้งหน้าคุณคงไม่เขวี้ยงผมออกไปเหรอ？”ฉินหลั่งยิ้มอย่างสบายใจพูดไปว่า：“มา ผมไม่ไปอยู่กับจงยู่แต่มาอยู่กับคุณสองคนโดยเฉพาะ พวกคุณไม่ดื่มเพื่อเป็นการแสดงสักหน่อยเหรอ？”
“ดื่มๆ……”หวงเกอรีบหัวเราะพร้อมกับยกแก้วไวน์ขึ้น
……
ตอนนี้เป็น《Hello，girls》บนเวที
หญิงสาวทั้งห้าทั้งร้องทั้งเต้นบนเวทีที่กำลังเปลี่ยนไฟ แค่ทุกครั้งที่เต้นนั้น ท้องน้อยของจงยู่ก็เหมือนมีคนกำลังใช้ท่อนไม้ตีไปที่ไส้ติ่งของเธอ ทุกครั้งที่เต้นขยับตัว เคลื่อนไหวเอว ความเจ็บของจงยู่ก็เพิ่มขึ้น จนแทบอยากจะหยุดลง จับท้องน้อยแล้วร้องไห้ออกมา
แต่จงยู่รู้ โอกาสครั้งนี้ยากมาก บริษัทปรึกษากันมานาน พวกเธอเพิ่งมีคุณสมบัติเข้าร่วม อีกอย่างเธอทำไม่ได้ เพราะว่าตัวเอง จะทำลายความพยายามของทุกคนในกลุ่มได้
หากครั้งนี้เกี่ยวข้องแค่ผลประโยชน์และขาดทุนของเธอคนเดียว จงยู่อาจจะยืนหยัดต่อไปไม่ได้จริงๆ แต่ตอนนี้เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์หลายคน จงยู่เจ็บแทบตาย ก็ยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด
การร้องประสานเสียงของทั้งห้าจบลง เสียงสูงของเนื้อร้องต่อไป—เป็นส่วนไคลแมกซ์ ทิ้งไว้ให้จงยู่ร้องเดี่ยว 4คนที่เหลือ ก็เต้นรำเป็นเพื่อนจงยู่
ไฟสีขาวแดงส่องไปที่หัวของจงยู่
“ถ้าหาก…ปีกบินขึ้นไปสูง
ฉันเคยพูดว่าฉันจะไม่กลับมาอีก
เป้าหมายก็คือ
เมฆสีขาวบริสุทธิ์นั่น
ถ้าหากทะลุผ่านไปได้
ฉันรู้ว่าจะต้อง…หาได้เจอ
พยายามที่จะสลัด…ออก”
จงยู่พยายามควบคุมเสียงของตัวเองสุดๆแล้ว แต่ร้องเพลงต้องใช้ลมหายใจมาก ทำให้ไส้ติ่งของเธอรู้สึกเหมือนถูกคนจับไว้ ความสนใจของเธอจึงไปอยู่ที่การต่อต้านความเจ็บปวดขึ้นมา จนแทบจะไม่สามารถควบคุมเสียงได้
มีหลายส่วนที่เสียงของจงยู่แข็งแรงและอ่อนแอ และยังมีเสียงแตก ขาดๆหายๆด้วย แม้แต่ผู้ชมทั่วไป ก็ตัดสินออกว่า การร้องเพลงของจงยู่นั้นล้มเหลว
เห้อหยู่เฉินที่นั่งอยู่ข้างล่างขมวดคิ้ว
หลังจากที่ขึ้นโน้ตสูงถึงระดับห้า ก็กลับไปที่ร้องประสานเสียงของทั้งห้าคน ท้องน้อยของจงยู่ก็สูดอากาศเย็นเข้าไปอีกครั้ง เมื่อกี๊ที่ใช้เสียงไปเธอได้ใช้จุดเลือดลมออกแรง เวลานี้ ความเจ็บที่ท้องน้อยของเธอจึงสูงขึ้น ไส้ติ่ง ปอดของจงยู่ เหมือนถูกงูเหลือมรัดไว้ มันค่อยๆเข้ารัดเข้าไปด้านใน
เพลงนี้เธอต้องเต้นต่อไป ร้องต่อไป
ใบหน้าซีดขาวของจงยู่ ยังคงฉีกยิ้มออกมา เต้นออกไป อุณหภูมิที่หัวของเธอสูงขึ้น จนความร้อนออกมา
ส่วนด้านฉินหลั่ง สนุกกับการดื่มในห้องวีไอพีกับพวกหวงเกอ หยิบบุหรี่มาสูบอย่างมีความสุข กำลังโน้มน้าวกับพวกเหรินห้าว ให้หวงเกอจูบโจวซิน
เหยียดมือออกไปที่สะโพก ส่ายเอวไปตามดนตรี การเคลื่อนไหวของจงยู่ทำไม่ได้มาตรฐานมากแล้ว ทุกครั้งที่ขยับ เป็นการทำลายและทรมานเธอมาก เหมือนมีคนกำลังใช้เข็มแทงทีละนิด จงยู่ขบฟันแน่น
มองหวงเกอจูบกับโจวซินจริงๆ ฉินหลั่งปรบมือให้ เขาหยิบsnowมาหนึ่งขวด ยืนขึ้นมาชนกับหวงเกอ ทั้งสองดวลเหล้ากัน ฟองไวน์ขาวไหลออกจากปากของฉินหลั่ง เหรินห้าวกับยินถิงเชียร์อยู่ข้างๆ……
Blue Birdมาถึงท่อนจบ สายตาของจงยู่พร่ามัวแล้ว สติก็ไม่ชัดเจน รู้สึกจะล้ม แต่สุดท้ายเนื้อร้องก็ยังเป็นของเธอ
อีกสี่คนหยุดร้องเพลงนี้ พวกเธอเต้นล้อมรอบจงยู่ กัวย่าหนานมองจงยู่อย่างกังวล เธอเห็นร่างกายของจงยู่สั่นเล็กน้อย ส่วนเย้นนีกลับมองจงยู่ด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น นี่ก็คือการแย่งตำแหน่งนักร้องเสียงหลักของเธอ
“ถ้าหาก……ปีกบินขึ้นสูง ฉันเคย …พูดว่าฉันจะไม่กลับมาอีก
ตามหา……เมฆ…สีขาวบริสุทธิ์ ……”
เสียงของจงยู่ขาดๆหายๆ เสียงหายใจไม่ใช่ว่าได้ยินแบบทั่วไป แต่ยังได้ยินเสียงคร่ำครวญเล็กน้อย จงยู่พยายามควบคุมสุดๆแล้ว เธอในตอนนี้ควบคุมไม่อยู่เลย
“นี่ร้องอะไรกันเนี่ย？”
“พวกเราไม่ต้องตอบสนองอะไรให้เธอหรอก ส่วนนี้จะต้องถูกตัดชัวร์ๆ”
“ฉันขึ้นไปร้องยังดีซะกว่าเธออีก”
……
ผู้ชมในงานกลับไม่ซื้อ มีการวิจารณ์ท่ามกลางพวกเขา พวกเขาจะรู้ได้ไงว่าเวลานี้จงยู่ได้รับความเจ็บปวดทรมานมากมายแค่ไหน
ส่วนสายตาของเห้อหยู่เฉินมีความไม่พอใจแล้ว สายตาของเขาจ้องไปที่จงยู่เขม็ง
“ที่รัก เธอเอาเพลงหลักนารูโตะ ที่คุณชอบร้องเป็นแบบนี้ ขอโทษคุณจริงๆนะ！”หลิวอันฉีพูดกับเห้อหยู่เฉิน
เห้อหยู่เฉินไม่พูดอะไร ได้แต่ฮึดฮัดออกมาแรงๆ
“แอนดี้ แกว่าใช่ไหมล่ะ？”หลิวอันฉีมองไปที่เยอรมันเชพเพิร์ดที่นั่งอยู่ข้างๆแล้วพูด
“โฮ่ง โฮ่ง！”เยอรมันเชพเพิร์ดเห่าออกมา มองเห็นคนรอบๆมองไปที่ตัวเองอย่างไม่พอใจ เยอรมันเชพเพิร์ดก็แยกเขี้ยวใส่พวกเขาทันที กระสับกระส่ายไปมา เหมือนว่าจะโจมตี เห็นคนพวกนั้นหดหัว เยอรมันเชพเพิร์ดก็แลบลิ้นให้หลิวอันฉีอีกครั้ง
“เด็กดีจริงๆ แอนดี้น้อยของฉัน”หลิวอันฉีลูบหัวเยอรมันเชพเพิร์ด