ตอนที่ 171 : ผีไฟ หวังเย่าสังเกตผลงูจากไกล ๆ และเลือกที่จะออกจากที่นั่นไป เขาไม่กล้าที่จะเข้าไปในอาณาเขตของมันและเลือกเดินทางอ้อมไป ต่อมาหวังเย่าก็เดินทางไปต่อ เขาไม่ได้เร็วรึช้านัก บางครั้งเขาก็พบกับต้นไม้ที่ดูอันตราย แต่ตราบใดที่ไม่เข้าไปใกล้ มันก็จะไม่โจมตี “ผลลิง รูปร่างเหมือนกับลิงตัวน้อย สูงประมาณ 0.5 เมตร ผลของมันคล้ายกับลิงตัวเล็ก ๆ มันรวดเร็วและดูกระหายเลือดเป็นอย่างมาก” “ผลอาวุธ รูปร่างเหมือนกับขวาน สูงประมาณ 2 เมตร ปกติแล้วจะอยู่เฉยราวกับต้นไม้ตายแต่เมื่อเข้าไปใกล้แล้ว มันจะโยนกิ่งไม้ที่เหมือนกับขวานออกมา “ “ผลหนอนเลือด สามารถสร้างหนอนมาเป็นพัน ๆ ตัวได้ มันจะสูบเลือดสิ่งมีชีวิต ภายในอาณาเขตของมันมีสัตว์ไม่มากนัก แม้แต่ผลไม้อื่น ๆ ก็ยังโดนพวกมันโจมตี “ หวังเย่าเห็นต้นไม้อันตรายหลายต้น แต่ก็มีผลไม้ที่ดูไร้พิษภัยและเป็นประโยชน์อยู่บ้างอย่างผลขิง, ผลนิล, ผลน้ำผึ้งและอื่น ๆ ต่อหน้าผลไม้ที่มีประโยชน์เหล่านี้แล้ว เป็นธรรมดาที่หวังเย่าจะไม่ปล่อยให้มันเสียเปล่า หวังเย่าเก็บมันไว้เพื่อเตรียมไปใช้กับหงอคง ด้วยการพัฒนาของระดับสัตว์อสูรที่สูงขึ้น น้ำยาพลังและน้ำยาวิวัฒนาการจึงให้ค่าประสบการณ์ที่น้อยลง มันแทบไม่ได้ผลกับอสูรของเขาในตอนนี้ ดังนั้นผลไม้ที่หงอคงกินในตอนนี้ก็มีค่าเท่ากับน้ำยาพลังและน้ำยาวิวัฒนาการ มันสามารถให้ค่าประสบการณ์หลายร้อยหรือหลายพันหน่วย หากเป็นเช่นนั้นหงอคงก็ต้องกินผลไม้ 3,000-5,000 ผล ถึงจะได้ค่าประสบการณ์กว่าหมื่นหน่วย แต่หงอคงไม่อาจจะกินมากแบบนั้นได้ ท้องของมันมีความจุที่จำกัดอยู่ ถึงกินไปก็ใช่ว่าจะดูดซับได้หมด โดยเฉพาะผลไม้เหล่านี้ที่มีผลใหญ่และยังหนักอีกด้วย หากเดินทางเข้าไปไกลกว่านี้อาจจะเจอผลไม้ที่ใหญ่กว่าเดิมก็ได้ หงอคงได้ชิมรสชาติผลไม้ทุกแบบ อันที่ไม่อร่อยมันจะกินแค่คำเดียวและไม่สนใจเพราะหวังเย่าเตือนมันซ้ำ ๆ ว่าถ้ากินไม่ได้ก็โยนทิ้งไป ไม่อย่างนั้นจะทำให้เปลืองพื้นที่ท้องเปล่า ๆ เพราะมันยังมีผลไม้อีกเยอะที่จะไปเจออีกในทางข้างหน้า ตือโป๊ยก่ายและการ์ฟิลด์รับหน้าที่ในการสำรวจ หวังเย่าและหงอคงยุ่งอยู่กับการเก็บผลไม้ ต้นไม้แต่ละต้นนั้นมีหลายกิ่ง แต่ละกิ่งมีผลไม้หลายลูก พวกเขาทั้งเก็บและกินมัน สำหรับผลไม้ระดับต่ำแล้ว พวกเขาเลือกที่จะไม่สนใจ เพราะแบบนั้นพวกเขาจึงยุ่งอยู่กับการเก็บผลไม้กว่า 2 วัน หวังเย่าไม่รู้เลยว่าเก็บผลไม้มาได้มากแค่ไหนแล้ว มันอาจจะได้ประมาณ 3,000-5,000 ผลแล้ว ถึงจะกินวันละ 100 ผล แต่ก็เพียงพอให้หงอคงกินไปได้เป็น 1-2 เดือน วันนั้นอยู่ ๆ การ์ฟิลด์ก็ติดต่อหวังเย่ากลับมา มันเหมือนจะพบผลไม้ที่ดูผิดปกติและอยากให้เขาได้เห็น ตอนที่หวังเย่าไปถึง หวังเย่าก็แสดงสีหน้าพอใจออกมา “ฮ่าฮ่า การ์ฟิลด์ แกเจอผลไม้ล้ำค่าเข้าแล้ว” หวังเย่าพูดขึ้น ต้นไม้ที่สูง 100 เมตรนั้นมีผลไม้สีแดงหลายสิบลูก ผลไม้แต่ละลูกนั้นมีขนาดเล็กเท่านิ้วโป้ง ผลของมันซ่อนอยู่ใต้ใบไม้อย่างดี หากไม่มองดี ๆ ก็อาจจะมองไม่เห็นรึอาจจะเข้าใจ ผิดคิดว่ามันเป็นแมลง ผลไม้นี้คือผลหยวน แม้ว่าจะมีขนาดเล็กแต่เนื้อด้านในนั้นมีพลังงานที่สูงและให้ค่าประสบการณ์ถึง 10,000 หน่วย หงอคงแสดงท่าทียินดีออกมา มันทนรอไม่ไหวและรีบปีนขึ้นไปเก็บผลหยวนทันที แต่หวังเย่ากลับขมวดคิ้วและรีบห้ามหงอคงเอาไว้ “หงอคง ช้าลงหน่อย มันอันตราย “ หวังเย่าใช้เนตรอัคคีเพื่อตรวจสอบก่อนจะเห็นบางอย่างที่พิเศษเข้าให้ “นี่มัน…ผีไฟงั้นหรือ ? ” หวังเย่าเห็นว่าที่ก้านของผลไม้นั้นมีสัตว์อสูรที่รูปร่างคล้ายกับลิงแมนดริลนั่งอยู่ ดวงตาของมันแดงก่ำ ขนของมันเป็นสีม่วงแดง ที่ขาของมันมีไฟลุกไหม้ สายตาของมันดูเย็นชาและกระหายเลือดอย่างมาก มันจ้องมองมาที่หวังเย่า เนื่องจากสัตว์อสูรพวกนั้นกำลังอำพรางตัวอยู่ หวังเย่าจึงมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า ส่วนหงอคงนั้นถึงจะมีสกิลเนตรอัคคี แต่ก็ไม่ได้เปิดใช้มัน เพราะจิตใจของมันมัวแต่จดจ่ออยู่กับผลหยวนเหล่านี้ ถ้าหวังเย่าไม่รับรู้ถึงคลื่นพลังงานที่ผิดปกติแล้ว มันอาจจะเกิดสิ่งที่คาดไม่ถึงขึ้น หงอคงได้ยินคำเตือนก็ใช้สกิลเนตรอัคคีและเห็นฝูงผีไฟกว่า 10 ตัว แผ่พลังอันแข็งแกร่งออกมา “เจี๊ยก” หงอคงอดไม่ได้ที่จะผงะกลับมาและแสดงสีหน้าอึดอัด “ไม่ต้องกังวล ผลหยวนนี่เป็นของแก” หวังเย่าปลอบใจออกมา ผีไฟเหล่านี้คือสัตว์อสูรที่น่ากลัวของภูเขาผลไม้ ว่ากันว่ามันมาจากมิติผลไม้ มันมาเพื่อกินผลไม้ที่นี่ มันมีนิสัยที่ดุร้าย เมื่อพบสิ่งมีชีวิต พวกมันก็จะพากันเข้าไปสูบเลือดเหยื่อทั้งเป็น พวกมันมีความฉลาดและเจ้าเล่ห์ ในอินเตอร์เน็ตมีหลายข่าวที่รายงานเกี่ยวกับผีไฟพวกนี้ และถึงกับมีรูปภาพของเหยื่อที่ถูกพวกมันฆ่าด้วย เนื่องจากอสูรและทหารรับจ้างโดนพวกมันฆ่า จึงทำให้ผู้คนเดินทางมายังภูเขาผลไม้น้อยลงเรื่อย ๆ ตอนที่หวังเย่านึกถึงข้อมูลของผีไฟนั้นเขาก็ได้ใช้ระบบตรวจสอบสถานะของพวกมันรวมถึงจุดอ่อนด้วย **** สายพันธุ์ : ผีไฟ ระดับ : ทองแดงถึงสวรรค์ การกลืนกินเลือดเนื้อจากสัตว์อสูรจะทำให้ทะลวงผ่านได้ เลเวล : 30-50 **** เมื่อเห็นแบบนั้น หวังเย่าก็แสดงสีหน้าอึมครึมออกมา ในหมู่ผีไฟเหล่านี้ ระดับสูงสุดคือระดับสวรรค์เลเวล 50 ไม่ว่าจะเป็นระดับรึเลเวลก็ไม่ใช่น้อย ๆ เลย **** สกิล : 1. หายตัว สกิลติดตัว ด้วยการอยู่นิ่งไม่กี่วินาทีก็จะทำให้มันเข้าสู่การพรางตัว แต่ไม่อาจจะขยับตัวได้ เมื่อขยับตัวจะออกจากสถานะพรางตัวทันที มีดไฟ เกิดมาพร้อมกับมีดไฟในมือทั้งสองข้าง เมื่อพัฒนาขึ้น มีดไฟก็จะทรงพลังขึ้นไปด้วย มีดแต่ละอันสามารถตัดผ่านอากาศได้ สุดยอดการฟื้นตัว แม้ว่าร่างกายจะดูเปราะบางแต่ก็มีความสามารถในการฟื้นฟูที่ทรงพลัง ถึงแขนจะขาดก็ฟื้นฟูกลับมาได้ **** “ หือ “ หวังเย่าอดไม่ได้ที่จะทึ่ง หายตัวและมีดไฟนั้นธรรมดามาก อันแรกนั้นอาจจะตรวจจับไม่ได้หากผีไฟพวกนี้ไม่ขยับตัว สกิลหลังนั้นเหมือนกับใบมีดลม แต่แค่เปลี่ยนธาตุเป็นไฟก็เท่านั้น แต่สิ่งที่เขาสนใจก็คือสกิลฟื้นฟูตัวเอง มันราวกับสกิลเกิดใหม่ มันสามารถฟื้นฟูร่างกายได้อย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะแขนขาดขาขาด มันก็สามารถฟื้นฟูกลับมาได้ สกิลนี้มีประโยชน์จริง ๆ
ตอนที่ 171 : ผีไฟ
หวังเย่าสังเกตผลงูจากไกล ๆ และเลือกที่จะออกจากที่นั่นไป เขาไม่กล้าที่จะเข้าไปในอาณาเขตของมันและเลือกเดินทางอ้อมไป
ต่อมาหวังเย่าก็เดินทางไปต่อ เขาไม่ได้เร็วรึช้านัก บางครั้งเขาก็พบกับต้นไม้ที่ดูอันตราย แต่ตราบใดที่ไม่เข้าไปใกล้ มันก็จะไม่โจมตี
“ผลลิง รูปร่างเหมือนกับลิงตัวน้อย สูงประมาณ 0.5 เมตร ผลของมันคล้ายกับลิงตัวเล็ก ๆ มันรวดเร็วและดูกระหายเลือดเป็นอย่างมาก”
“ผลอาวุธ รูปร่างเหมือนกับขวาน สูงประมาณ 2 เมตร ปกติแล้วจะอยู่เฉยราวกับต้นไม้ตายแต่เมื่อเข้าไปใกล้แล้ว มันจะโยนกิ่งไม้ที่เหมือนกับขวานออกมา “
“ผลหนอนเลือด สามารถสร้างหนอนมาเป็นพัน ๆ ตัวได้ มันจะสูบเลือดสิ่งมีชีวิต ภายในอาณาเขตของมันมีสัตว์ไม่มากนัก แม้แต่ผลไม้อื่น ๆ ก็ยังโดนพวกมันโจมตี “
หวังเย่าเห็นต้นไม้อันตรายหลายต้น แต่ก็มีผลไม้ที่ดูไร้พิษภัยและเป็นประโยชน์อยู่บ้างอย่างผลขิง, ผลนิล, ผลน้ำผึ้งและอื่น ๆ
ต่อหน้าผลไม้ที่มีประโยชน์เหล่านี้แล้ว เป็นธรรมดาที่หวังเย่าจะไม่ปล่อยให้มันเสียเปล่า หวังเย่าเก็บมันไว้เพื่อเตรียมไปใช้กับหงอคง
ด้วยการพัฒนาของระดับสัตว์อสูรที่สูงขึ้น น้ำยาพลังและน้ำยาวิวัฒนาการจึงให้ค่าประสบการณ์ที่น้อยลง มันแทบไม่ได้ผลกับอสูรของเขาในตอนนี้
ดังนั้นผลไม้ที่หงอคงกินในตอนนี้ก็มีค่าเท่ากับน้ำยาพลังและน้ำยาวิวัฒนาการ มันสามารถให้ค่าประสบการณ์หลายร้อยหรือหลายพันหน่วย
หากเป็นเช่นนั้นหงอคงก็ต้องกินผลไม้ 3,000-5,000 ผล ถึงจะได้ค่าประสบการณ์กว่าหมื่นหน่วย
แต่หงอคงไม่อาจจะกินมากแบบนั้นได้ ท้องของมันมีความจุที่จำกัดอยู่ ถึงกินไปก็ใช่ว่าจะดูดซับได้หมด
โดยเฉพาะผลไม้เหล่านี้ที่มีผลใหญ่และยังหนักอีกด้วย หากเดินทางเข้าไปไกลกว่านี้อาจจะเจอผลไม้ที่ใหญ่กว่าเดิมก็ได้
หงอคงได้ชิมรสชาติผลไม้ทุกแบบ อันที่ไม่อร่อยมันจะกินแค่คำเดียวและไม่สนใจเพราะหวังเย่าเตือนมันซ้ำ ๆ ว่าถ้ากินไม่ได้ก็โยนทิ้งไป ไม่อย่างนั้นจะทำให้เปลืองพื้นที่ท้องเปล่า ๆ เพราะมันยังมีผลไม้อีกเยอะที่จะไปเจออีกในทางข้างหน้า
ตือโป๊ยก่ายและการ์ฟิลด์รับหน้าที่ในการสำรวจ หวังเย่าและหงอคงยุ่งอยู่กับการเก็บผลไม้ ต้นไม้แต่ละต้นนั้นมีหลายกิ่ง แต่ละกิ่งมีผลไม้หลายลูก พวกเขาทั้งเก็บและกินมัน สำหรับผลไม้ระดับต่ำแล้ว พวกเขาเลือกที่จะไม่สนใจ
เพราะแบบนั้นพวกเขาจึงยุ่งอยู่กับการเก็บผลไม้กว่า 2 วัน หวังเย่าไม่รู้เลยว่าเก็บผลไม้มาได้มากแค่ไหนแล้ว มันอาจจะได้ประมาณ 3,000-5,000 ผลแล้ว ถึงจะกินวันละ 100 ผล แต่ก็เพียงพอให้หงอคงกินไปได้เป็น 1-2 เดือน
วันนั้นอยู่ ๆ การ์ฟิลด์ก็ติดต่อหวังเย่ากลับมา มันเหมือนจะพบผลไม้ที่ดูผิดปกติและอยากให้เขาได้เห็น
ตอนที่หวังเย่าไปถึง หวังเย่าก็แสดงสีหน้าพอใจออกมา
“ฮ่าฮ่า การ์ฟิลด์ แกเจอผลไม้ล้ำค่าเข้าแล้ว” หวังเย่าพูดขึ้น
ต้นไม้ที่สูง 100 เมตรนั้นมีผลไม้สีแดงหลายสิบลูก
ผลไม้แต่ละลูกนั้นมีขนาดเล็กเท่านิ้วโป้ง ผลของมันซ่อนอยู่ใต้ใบไม้อย่างดี หากไม่มองดี ๆ ก็อาจจะมองไม่เห็นรึอาจจะเข้าใจ ผิดคิดว่ามันเป็นแมลง
ผลไม้นี้คือผลหยวน แม้ว่าจะมีขนาดเล็กแต่เนื้อด้านในนั้นมีพลังงานที่สูงและให้ค่าประสบการณ์ถึง 10,000 หน่วย
หงอคงแสดงท่าทียินดีออกมา มันทนรอไม่ไหวและรีบปีนขึ้นไปเก็บผลหยวนทันที
แต่หวังเย่ากลับขมวดคิ้วและรีบห้ามหงอคงเอาไว้
“หงอคง ช้าลงหน่อย มันอันตราย “
หวังเย่าใช้เนตรอัคคีเพื่อตรวจสอบก่อนจะเห็นบางอย่างที่พิเศษเข้าให้
“นี่มัน…ผีไฟงั้นหรือ ? ”
หวังเย่าเห็นว่าที่ก้านของผลไม้นั้นมีสัตว์อสูรที่รูปร่างคล้ายกับลิงแมนดริลนั่งอยู่ ดวงตาของมันแดงก่ำ ขนของมันเป็นสีม่วงแดง ที่ขาของมันมีไฟลุกไหม้ สายตาของมันดูเย็นชาและกระหายเลือดอย่างมาก มันจ้องมองมาที่หวังเย่า
เนื่องจากสัตว์อสูรพวกนั้นกำลังอำพรางตัวอยู่ หวังเย่าจึงมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า ส่วนหงอคงนั้นถึงจะมีสกิลเนตรอัคคี แต่ก็ไม่ได้เปิดใช้มัน เพราะจิตใจของมันมัวแต่จดจ่ออยู่กับผลหยวนเหล่านี้ ถ้าหวังเย่าไม่รับรู้ถึงคลื่นพลังงานที่ผิดปกติแล้ว มันอาจจะเกิดสิ่งที่คาดไม่ถึงขึ้น
หงอคงได้ยินคำเตือนก็ใช้สกิลเนตรอัคคีและเห็นฝูงผีไฟกว่า 10 ตัว แผ่พลังอันแข็งแกร่งออกมา
“เจี๊ยก” หงอคงอดไม่ได้ที่จะผงะกลับมาและแสดงสีหน้าอึดอัด
“ไม่ต้องกังวล ผลหยวนนี่เป็นของแก” หวังเย่าปลอบใจออกมา
ผีไฟเหล่านี้คือสัตว์อสูรที่น่ากลัวของภูเขาผลไม้ ว่ากันว่ามันมาจากมิติผลไม้ มันมาเพื่อกินผลไม้ที่นี่ มันมีนิสัยที่ดุร้าย เมื่อพบสิ่งมีชีวิต พวกมันก็จะพากันเข้าไปสูบเลือดเหยื่อทั้งเป็น พวกมันมีความฉลาดและเจ้าเล่ห์
ในอินเตอร์เน็ตมีหลายข่าวที่รายงานเกี่ยวกับผีไฟพวกนี้ และถึงกับมีรูปภาพของเหยื่อที่ถูกพวกมันฆ่าด้วย เนื่องจากอสูรและทหารรับจ้างโดนพวกมันฆ่า จึงทำให้ผู้คนเดินทางมายังภูเขาผลไม้น้อยลงเรื่อย ๆ
ตอนที่หวังเย่านึกถึงข้อมูลของผีไฟนั้นเขาก็ได้ใช้ระบบตรวจสอบสถานะของพวกมันรวมถึงจุดอ่อนด้วย
****
สายพันธุ์ : ผีไฟ
ระดับ : ทองแดงถึงสวรรค์ การกลืนกินเลือดเนื้อจากสัตว์อสูรจะทำให้ทะลวงผ่านได้
เลเวล : 30-50
****
เมื่อเห็นแบบนั้น หวังเย่าก็แสดงสีหน้าอึมครึมออกมา ในหมู่ผีไฟเหล่านี้ ระดับสูงสุดคือระดับสวรรค์เลเวล 50 ไม่ว่าจะเป็นระดับรึเลเวลก็ไม่ใช่น้อย ๆ เลย
****
สกิล : 1. หายตัว สกิลติดตัว ด้วยการอยู่นิ่งไม่กี่วินาทีก็จะทำให้มันเข้าสู่การพรางตัว แต่ไม่อาจจะขยับตัวได้ เมื่อขยับตัวจะออกจากสถานะพรางตัวทันที
มีดไฟ เกิดมาพร้อมกับมีดไฟในมือทั้งสองข้าง เมื่อพัฒนาขึ้น มีดไฟก็จะทรงพลังขึ้นไปด้วย มีดแต่ละอันสามารถตัดผ่านอากาศได้
สุดยอดการฟื้นตัว แม้ว่าร่างกายจะดูเปราะบางแต่ก็มีความสามารถในการฟื้นฟูที่ทรงพลัง ถึงแขนจะขาดก็ฟื้นฟูกลับมาได้
****
“ หือ “ หวังเย่าอดไม่ได้ที่จะทึ่ง
หายตัวและมีดไฟนั้นธรรมดามาก อันแรกนั้นอาจจะตรวจจับไม่ได้หากผีไฟพวกนี้ไม่ขยับตัว สกิลหลังนั้นเหมือนกับใบมีดลม แต่แค่เปลี่ยนธาตุเป็นไฟก็เท่านั้น
แต่สิ่งที่เขาสนใจก็คือสกิลฟื้นฟูตัวเอง มันราวกับสกิลเกิดใหม่ มันสามารถฟื้นฟูร่างกายได้อย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะแขนขาดขาขาด มันก็สามารถฟื้นฟูกลับมาได้ สกิลนี้มีประโยชน์จริง ๆ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/11/เจ้าของร้านพิศวง-211x300.jpg "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
