บทที่ 110 ดีใจไปไยก็แค่เทคนิดพื้นๆ
ในตอนนี้ เมื่อเจียงฮ่าวได้ลงสนามไปนั้น สิ่งที่เหล่าผู้ชมกําลังพูดถึงอยู่มากที่สุดในตอนนี้ก็คือเจียงฮ่าวนั้นในวันนี้จะทําคะแนนได้เท่าไหร่
เจียงฮ่าวเองในตอนนี้ได้ตามประกบหมายเลขแปด และในตอนนี้เป็นโรงเรียนเทียนเหอที่ 1 ที่ได้ส่งลูก
หลังจากหยางชวนเว่ยส่งลูกให้กับคนในทีม หมายเลขแปดก็ได้ตรงไปยังบริเวณใต้แป้นในทันที
เมื่อเจียงฮ่าวเห็นดังนั้นก็ไม่ได้ตามประกบติดสักเท่าไหร่นัก เขาหวังจะแกล้งเปิดช่องโหว่ให้ห มายเลขแปดคนนี้เป็นเป้าหมายในการส่งลูก
และเป็นไปตามที่หวังไว้ เมื่อคนในทีมเห็นว่าหมายเลขแปดไม่มีคนประกบ คนในทีมจึงรีบส่งลูกให้ในทันที
เมื่อเห็นฉากนี้ หมายเลขแปดยิ้มรับลูกบอลในทันที
ปับ
ในตอนนี้ หมายเลขแปดพึ่งจะรู้สึกได้ถึงเงาดําที่พุ่งพ่านข้างหลังของมันมาขวางด้านหน้าเอาไว้ และก่อนที่หมายเลขแปดจะทันได้ทําอะไร บอลก็อยู่ในมือของเจียงฮ่าวแล้ว
เมื่อได้ลูกมาแล้ว เจียงฮ่าวทําการเลี้ยงลูกตรงไปอย่างรวดเร็วราวกับลูกธนูสายฟ้า ราวกับ แทบจะชั่วพริบตา ในตอนนี้เขาได้วิ่งไปเกือบจะถึงแป้นฝั่งตรงข้ามเรียบร้อยแล้ว
และในจังหวะนี้ เจียงฮ่าวได้กระโดดขึ้นและยัดบอลลงห่วงไป
แคร๊งงงงง
แปะ แปะ แปะ แปะ
หลังจากที่บังเกิดเสียงลูกบาสตกลงพื้นไปนั้น เจียงฮ่าวจึงค่อยปล่อยตัวเองให้ตกสู้พื้นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อเห็นฉากนี้ เหล่าผู้คนในสนามต่างก็สะดุ้งกันไปหมด
“ห้ะ”
“ว้าววววว ลูกดั้งล่ะ ในที่สุดพวกเราก็มีโอกาสได้เห็นกับตาตัวเองสักที”
“ไอ้ฉิบบบ….หมอนี่ดั้งเป็นด้วย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า นี่ก็เป็นแค่หนึ่งในความไม่ธรรมดาล่ะนะ”
“….”
สําหรับนักเรียนโรงเรียนมัธยมปลายเทียนเหอที่สองนั้น เมื่อเห็นฉากนี้ต่างก็ภูมิอกภูมิใจ แต่ กับคนที่ไม่เคยเห็นเจียงฮาวเล่นบาสกับตาแล้วนั้น ต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด
เป็นตอนนี้ที่เหล่าสมาชิกนักกีฬาทีมโรงเรียนที่หนึ่งนั้นต่างก็มองหน้ากันไปมาด้วยความตกตะลึง
“ไม่มีทาง คนอย่างมันเนี่ยนะตั้งได้”
ภายนอกสนามกีฬานั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาราวกับฟ้าผ่า ชื่อของเจียงฮ่าวนั้นถูกเรียกขานจนดังลั่น แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังวิ่งเยาะๆกลับไปที่ฝั่งทีมของตนราวกับไม่ได้ทําอะไรน่าตื่นเต้นแต่อย่างใด
หลิวเปียวและพวกนั้นทั้งดีใจและรู้สึกมหัศจรรย์ในตัวเจียงฮ่าวยิ่งกว่าเดิม
“อาจารย์ สุดยอดดดดดดด”
“ท่านอาจารย์นั้นช่างหล่อและเท่ห์ซะเหลือเกินจริงๆ”
“…”
เจียงฮ่าวที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาและพูดออกไป
“ใจเย็นๆก่อน ใจเย็นๆ มันก็แค่เทคนิคพื้นฐานเท่านั้น”
หลิวเปียวและพวกเมื่อได้ยินคําพูดนี้ก็ได้มองไปยังเจียงฮ่าวที่กําลังพยายามเก็บอาการอยู่ก็ถึงกับพูดไม่ออกพร้อมกับคําถามหนึ่งที่นึกขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน
-ถ้านี่คือพื้นฐาน…แล้วอะไรคือเทคนิคขั้นสูงกัน-
อีกฝากฝั่งหนึ่งนั้น หยางชวนเว่ยในตอนนี้ได้พูดออกมาด้วยน้ําเสียงเย็นยะเยือกในขณะที่จ้องมองไปยังพวกของหลิวเปียวที่ในตอนนี้เต็มไปด้วยท่าทางที่มีความสุข ไม่เหมือนกับท่าทางก่อนหน้าที่เจียงฮ่าวจะมาลงสนามเลยแม้แต่น้อย
“ก็อีแค่ลูกเดียวมันจะดีใจกันไปทําไมนักวะ”
เจียงฮ่าวไม่ได้ใส่ใจเสียงหมาเห่าแต่อย่างใด เมื่อเกมถัดไปเริ่ม ทีมของโรงเรียนที่หนึ่งนั้นก็ได้ทําเรื่องผิดพลาดขึ้นมา นั่นก็คือการเงินเฉยต่อหลิวเปียว และเมื่อหลิวเปียวได้บอลไปนั้น เขาเลี้ยงบอลไปที่หน้าแป้นของอีกฝ่ายหนึ่งรวดเดียว จนในที่สุดที่จุดเกือบจะถึงหน้าแป้น เขาก็โดนฝั่งตรงข้ามขวางเอาไว้โดยผู้เล่นหลายคน
ในตอนนี้ หลิวเปียวได้ตัดสินใจหันไปหาเจียงฮ่าว
แต่เมื่อเขาเห็นว่าเจียงฮ่าวนั้นถูกประกบด้วยหมายเลขแปด นี่ทําให้เขาเริ่มร้อนรนขึ้นมา
แต่ในตอนนี้เองที่เขานั้นเห็นสัญญาณมือของเจียงฮ่าว
แต่ด้วยการที่เห็นว่าหมายเลขแปดประกบเจียงฮ่าวอยู่ไม่ห่างนั้น เขาก็มีเพียงท่าที ลังเลไปเล็กน้อยก่อนที่จะส่งบอลให้เจียงฮ่าวในที่สุด
เมื่อเห็นฉากนี้ หมายเลขแปดได้เคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว มันต้องการที่จะทําแบบเจียงฮ่าวก่อนหน้านี้นั่นก็คือการฉวยบอลออกมาต่อหน้าต่อตาเจียงฮ่าวเป็นการแก้แค้น
ปับ
อย่างไรก็ตาม เป็นอีกครั้งที่มันรู้สึกได้ว่ามีเงาดําเบียดมันและขวางระหว่างมันและลูก มีใครบางคนจับบอลได้ก่อนมันซะอีก
และเมื่อหมายเลขแปดได้เห็นชัดๆว่าเป็นใครมันก็พบว่าเจียงฮ่าวได้ครองบอลไปแล้ว ด้วยความเร็วที่เหนือกว่าคนทั่วไปอยู่หลายขุม ทําให้เขานั้นได้เลี้ยงลูกเข้าไปยังเขตของอีกฝังเรียบร้อยแล้ว
หมายเลขแปดพยายามไล่ตามเพื่อจะแย่งลูกมา แต่ในตอนนี้ เจียงฮ่าวไปอยู่ตรงเส้นแบ่งลูกยิงสามแต้มแล้ว
หลังจากหยุดร่างของตัวเองไว้ได้ เจียงฮ่าวก็กระโดดตรงขึ้นไปกลางอากาศและยิงลูกไปทางแป้นบาส
“สวบบบบ”
เสียงลูกลงห่วงชนิดตรงกลางพอดีเป๊ะไม่สัมผัสแป้นเหล็กได้บังเกิดขึ้นมา มันเป็นเสียงที่บ่งบอกว่าลูกลอยนิ่งราวกับไม่ได้สัมผัสกับอะไรเลยนอกจากตาข่ายแป้นบาส อย่างรวดเร็ว
ลูกสามแต้มสมบูรณ์
