บทที่ 19 แม้แต่อาจารย์ก็ยังต้องกล่าวขอโทษ อะไรก็เกิดขึ้นได้
“เจียงฮ่าว อาจารย์ต้องขอโทษในสิ่งที่อาจารย์ทำกับเธอไปเมื่อวานด้วย”
เมื่อพูดจบ โจวหงได้ก้มหัวให้เจียงฮ่าวในทันที
เจียงฮ่าวที่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เขาได้รีบยืนขึ้นในทันที
“อาจารย์ไม่ต้องทำขนาดนี้หรอกครับ เมื่อวานนี้เป็นผมต่างหากที่ไม่ดี ผมสิควรที่จะต้องขอโทษ”
เมื่อพูดจบ เจียงฮ่าวก็ได้โค้งคำนับขอโทษแก่โจวหงเช่นเดียวกัน
ในตอนนี้ เหล่านักเรียนในห้องต่างก็มองหน้ากันไปมาอย่างโง่งม
“โกหกน่า ชิบ… คนอย่างอาจารย์โจวเนี่ยนะ ก้มหัวขอโทษเจียงฮ่าว”
“นี่…นี่มัน…เป็นไปไม่ได้”
“…..ฉันว่าฉันกำลังฝันอยู่นะ”
“…………”
นักเรียนในห้องได้พูดคุยกันเรื่องที่เห็นอย่างดังระงม
หลิวหยวนที่อยู่แถวหน้าเองเมื่อได้เห็นดังนั้น มันก็ตะตะลึงพลันรู้สึกสังหรร้ายในทันที
คราวนี้เป็นโจวหงพูดออกมาอีกครั้ง
“ทุกๆคนในตอนนี้พัฒนาฝีมือในการทำข้อสอบกันก้าวหน้าขึ้นมาก มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ดูท่าจะไม่มีแวว”
ทันทีที่พูดออกมา โจวหงก็ได้จ้องมองไปยังหลิวหยวนคนที่นั่งอยู่หน้าห้องประหนึ่งดังเป็นสัญญาณเตือนให้ยอมรับในสิ่งที่จะเกิดขึ้น
“เอาล่ะ ตอนนี้อาจารย์จะประกาศคะแนนสอบ”
“หยูฉาง 37 คะแนน”
“โจวหลิงหลิง 40 คะแนน”
“ฮวงเจีย 96 คะแนน อันดับสาม”
“หลิวหยวน 100 คะแนน อันดับสอง”
เมื่อได้ยินดังนั้น โจวหงได้หยุดเล็กน้อยก่อนจะเหลือบไปสังเกตุสีหน้าของหลิวหยวน หลังจากจ้องมองอยู่พักหนึ่ง เธอก็ได้ส่งกระดาษคำตอบให้หลิวหยวน
นี่ทำให้นักเรียนในห้องคุยกันด้วยเสียงจอแจในทันที
“หลิวหยวนทำได้ 100 คะแนน ยังอยู่ที่สองเหรอ แล้วอันดับหนึ่งที่ใครกันวะ”
“ฉันเองก็สังสัยเหมือนกัน ยังนึกไม่ออกเลยว่าน่าจะเป็นใคร”
“ชิ คงไม่ใช่ไอ้ขยะเจียงฮ่าวนั่นอีกนะ”
“…..”
ในตอนนี้เอง หลิวหยวนที่รับกระดาษคำตอบมาไว้ในมือของตัวเองนั้นมีความรู้สึกหนึ่งบังเกิดขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกที่ราวกับทำให้ตัวมันนั้นต้องหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะหนึ่ง
นั่นก็เพราะตัวมันนั้นพึ่งจะได้ยินชื่อๆหนึ่งอย่างชัดถนัดถนี่ แต่ใจมันนั้นราวกับไม่อยากที่จะได้ยินชื่อๆนั้นเลยสักนิด มันเป็นชื่อของเจียงฮ่าวนั่นเอง
“เป็นไปได้ยังไง” “เป็นไปไม่ได้” “ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน”
หลิวหยวนนั้นส่ายหัวไปมาราวกับว่าตนเองพึ่งจะได้ยินเรื่องราวที่น่าเหลือเชื่อ
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ได้ยินตามมานั้น เป็นเสียงของโจวหงที่ได้ตอกย้ำตัวมันไปอีกครั้ง
“ไม่คิดเลยว่าเธอนั้นจะก้าวขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่งในช่วงเวลาแบบนี้นะ”
เธอพูดในขณะที่จ้องมองไปยังเจียงฮ่าวที่นั่งอยู่ด้านหลังห้องด้วยเสียงที่กระจ่างชัด
“เจียงฮ่าว 120 คะแนนเต็ม” “แม้แต่อาจารย์ยังทึ่งในตัวเธอเลย”
“นี่…เป็นไปได้ด้วยเหรอ” “เจียงฮ่าวมันไปเทพถาษาอังกฤษเอาตอนไหนเนี่ย”
“……”
ทุกคนเองแสดงท่าทีไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน
แต่ก็มีคนหนึ่งที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่เชื่อยิ่งกว่าใครจนส่งเสียงเอะอะโวยวายออกมาทำลายบรรยากาศของคนในห้อง
“เป็นไปได้ยังไง” “เป็นไปไม่ได้” “ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน”
“คนอย่างเจียงฮ่าวเนี่ยนะ” “ไอ้ขยะเนี่ยนะที่ได้คะแนนเต็ม”
“อาจารย์ต้องตรวจข้อสอบผิดแน่ๆ”
เป็นหลิวหยวนที่พูดออกมาอย่างหนักแน่น
มันไม่เชื่อว่าเจียงฮ่าวได้คะแนนเต็มเป็นอันขาด ไอ้คนที่ทุกคนต่างก็รู้ว่าเป็นตัวล้มเหลวในหมู่นักเรียนเนี่ยนะ คนอย่างเนี้ยเนี่ยนะที่ได้คะแนนเต็ม
โจวหงได้กล่าวเชิงดุออกมาในทันทีเมื่อมีใครสักคนสงสัยในการตรวจข้อสอบของเธอ
“หลิวหยวน เธอต้องการจะพูดอะไรกันแน่ เธอจะบอกว่าอาจารย์ตาถั่วจนตรวจข้อสอบผิดอย่างนั้นเหรอ โฮ่จะบอกอะไรให้อย่างหนึ่งนะ อาจารย์คนอื่นได้ลองตรวจแล้วเหมือนกัน ฉันยืนยันเรื่องนี้ได้”
โจวหงได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดังก้อง
หลิวหยวนที่พึ่งจะรู้สึกตัวในสิ่งที่ทำลงไปก็ได้รีบกล่าวขอโทษออกมา
“ไม่…ไม่ใช่ครับอาจารย์ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
โจวหงได้มองไปยังหลิวหยวนด้วยสายตาที่ผิดหวัง
“ถ้างั้นก็นั่งลงได้แล้ว”
“แล้วก็จำไว้ด้วยนะว่าไอ้การอิจฉาริษยาผู้คนนั่นน่ะไม่ได้ช่วยทำให้ชีวิตดีขึ้นหรอกนะ”
หลังจากโจวหงได้พูดออกไปแล้วก็ไม่ได้สนใจหลิวหยวนอีก
ในตอนนี้เอง ทุกๆคนในห้องต่างก็จ้องมองหลิวหยวนด้วยสายตาทิ่มแทงราวกับจะต้องการยิงหลิวหยวนทิ้งแล้วนำร่างไปทิ้งในหลุมลึก
“หลิวหยวนแม่งโชคไม่ดีเลยว่ะ ดันมาแพ้กับไอ้ของที่ตัวเองถนัด”
“เฮ้ออออ คงไม่มีใครจะคิดล่ะนะว่าจะมาลงเอยแบบนี้”
“คราวนี้ไอ้เวรนี่เจอปัญหาแล้วล่ะ มันไปพนันกับเจียงฮ่าวเอาไว้”
“………………..”
