บทที่ 2 ตบหน้าทุกคนที่ดูถูก
เมื่อเจียงฮ่าวได้ตอบรับการสังเคราะห์และหลอมรวมไปล้ว คริสตัลหลากสีก็ได้ละลายและหลอมรวมเข้ากับห้วงจิตสำนึกของเขา
ในตอนนั้นเอง เจียงฮ่าวได้รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาในห้วงความคิด ขณะเดียวกันเขาเขาก็ได้รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างในใจของตนเอง
ในตอนนี้ เจียงฮ่าวได้เงยหน้าขึ้นมาและหันไปมองกระดานดำอีกครั้ง ถึงแม้จะไม่เคยเห็นโจทย์บนกระดานดำมาก่อนเลยก็ตาม แต่ตัวเขานั้นกลับรู้คำตอบขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
เขาได้ทำการหันไปมองดูรอบๆอย่างช้าๆก็ได้เห็นเพื่อนร่วมชั้นที่กำลังยิ้มเยาะมาที่เขากันไปหมด นี่ทำให้ตัวเขานั้นบังเกิดรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
หลังจากนั้น เจียงฮ่าว ได้ลุกออกจากที่นั่งของตัวเองและเดินตรงไปยังหน้าห้อง นี่สร้างความตกตะลึงให้กับทั้งเพื่อนในห้องและหยวนหงในทันที
เขาหยิบชอล์กที่วางบนโต๊ะอาจารย์ขึ้นมาแล้วหันไปเขียนบนกระดานดำ
และในตอนนั้นเอง เขาก็ได้เขียนกระบวนการที่ใช้ในการตอบโจทย์นี้ออกมา
“เหอะ เล่นใหญ่ซะด้วย”
“ยอมรับมาเหอะว่าแกไม่รู้คำตอบ”…..“ก็แค่แกล้งทำเป็นเข้าใจล่ะว้า…”
“ถ้าหากว่ามันตอบได้จริงล่ะก็ หมูก็คงจะปีนต้นไม้ได้แล้วล่ะ”
“นั่นนะสิ ลองดูวิธีการคิดขั้นที่สองนั่นสิ ไม่เห็นเหมือนกับที่อาจารย์หงพูดออกมาเมื่อกี้เลย”
“…………..”
เจียงฮ่าวไม่สนใจเสียงนกเสียงกาจากเพื่อนร่วมชั้นของเขาแต่อย่างใด หลังจากเขียนเสร็จแล้วเขาก็ได้หันหน้ากลับเข้าในห้อง จ้องมองเพื่อนร่วมชั้นราวกับจะหัวเราะเยาะแล้วได้พูดขึ้นมาว่า
“หนังสือคณิตหน้า104 ตัวอย่างข้อที่สาม”
“หนังสือคณิตหน้า128 ตัวอย่างแรก”
“หนังสือคณิตหน้า200 ตัวอย่างที่สี่ หลังจากเอาวิธีการโจทย์ในแต่ละข้อมารวมกันแล้วก็จะสามารถนำมาหาคำตอบของข้อนี้ได้”
หลังจากพูดจบ เจียงฮ่าวได้เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองด้วยรอยยิ้มที่สุดแสนจะมั่นใจ
หยวนหงที่ตอนนี้ได้ดูคำตอบก็มีท่าทีตกใจอย่างเห็นได้ชัด เขารีบหันกลับไปจ้องมองยังเจียงฮ่าวในทันทีราวกับกำลังจะหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
เขาคิดออกมาว่าที่ผ่านมานั้นเจียงฮ่าวเพียงแค่เก็บซ่อนความสามารถของตัวเองตลอดมารึเปล่า คนที่รู้ดีกว่าใครว่าโจทย์บนกระดานนี้ยากกว่าโจทย์สอบเข้ามหาวิทยาลัยก็คือเขา แต่เจียงฮ่าวก็ยังตอบได้ซะอย่างนั้น
เจียงฮ่าวนั้นไม่เพียงจะสามารถตอบโจทย์นี้ได้ เขายังบอกที่มาของโจทย์นี้ได้อย่างแม่นยำอีกด้วย นี่จึงทำให้หยวนหงนั้นอดที่จะแสดงท่าทีไม่ได้แต่ก็ต้องพยายามเก็บความตื่นเต้นนี้ไว้ในใจและพยายามข่มใจสอนต่อ
“คำตอบของเจียงฮ่าวถูกต้อง เดี๋ยวอาจารย์จะอธิบายเพิ่มเติมให้ฟัง”
เพียงสิ้นเสียงของหยวนหง นักเรียกทุกคนถึงกับประหลาดใจจนส่งเสียงออกมาอุทานออกมากันถ้วนหน้า
“ห้ะ…..”
“เป็นไปไม่ได้น่า ปัญหายากนรกแตกแบบนี้เนี่ยนะ ไอ้บ้านี้จะไปตอบถูกได้ยังไงกัน”
“แถมไอ้คนตอบยังไปเจียงฮ่าวที่เอาแต่นานหลับในห้องเนี่ยนะ”
“อย่าบอกนะว่าไอ้เวรนี่เก็บงำฝีมือไว้น่ะ”
“……………….”
ทุกๆคนในตอนนี้ต่างก็หันไปมองเจียงฮ่าวด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย
แต่หลักๆก็คือไม่มีใครเชื่อว่าเจียงฮ่าวจะสามารถแก้โจทย์นี้ได้อย่างง่ายดายแบบนี้
เจียงฮ่าวในตอนนี้เขานั้นบังเกิดความรู้สึกหนึ่งขึ้นมาภายในใจจึงได้เรียกที่จะมองดูรอบๆอยู่อย่างเงียบๆ
“การได้เป็นคนที่หัวดีที่สุดในห้องนี่มันให้ความรู้สึกดีขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”
“ที่ผ่านมา ฉันเอาแต่นอนหลับไปวันๆทันทีที่เริ่มเรียน ผลคือไม่ได้เรียนรู้ห่าเหวอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่ในเมื่อฉันมีระบบนี้อยู่ล่ะก็ มหาวิทยาลัยชุยมู่คงอยู่แค่เอื้อมล่ะนะ”
“เอ….นี่ฉันคงต้องไม่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังแล้วสินะ ฉันจะทำให้พวกท่านสุขสบายไปชั่วชีวิต”
เจียงฮ่าวได้กล่าวปฏิญานตนเองขึ้นมาในใจ
และในตอนนี้เอง เจียงฮ่าวก็ได้กลับเข้าไปในจิตสำนึกของตนอีกครั้ง
“สวัสดีนายท่าน สุดยอดระบบย่อยสลายและสังเคราะห์ยินดีรับใช้”
“ระบบ ช่วยแนะนำสิ่งต่างๆในระบบให้ฉันฟังหน่อย”
“สุดยอดระบบย่อยสลายและสังเคราะห์นี้มีความสามารถในการย่อยสลายทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในโลกนี้แล้วนำมาเปลี่ยนเป็นค่าประสบการณ์ ทักษะ และสิ่งของให้ท่าน”
“ห้ะ นี่หมายความว่านอกจากสิ่งของแล้วฉันยังย่อยสิ่งมีชีวิตได้ด้วยเหรอ แถมยังสามารถเปลี่ยนเป็นความสามารถของตัวเองได้อีก”
“ใช่ แต่ต้องแจ้งให้ทราบไว้ก่อนว่าทุกครั้งที่ทำการย่อยสลายและสังเคราะห์นั้นอาจเกิดการสุ่มทักษะและประสบการณ์ที่ได้รับได้ด้วยเช่นกัน”
“ค่าทักษะที่ได้จะใช้ในการยกระดับทักษะของท่าน ส่วนค่าประสบการณ์นั้นใช้ในการยกระดับระบบ”
“ระบบ นายมีข้อมูลของฉันไม่ก็อะไรเทือกนั้นอยู่ใช่รึเปล่า”
