บทที่ 45 ฉินโชวยอมผ้า จึงจัดงานให้พ่อต่อ
ซ่งหว่านเอ๋อที่ตามเจียงฮ่าวออกมาติดๆนั้น เธอเองก็ได้จ้องมองเจียงฮ่าวราวกับพบเจอตัวตนที่ลึกล้ำในทันทีที่ได้ยิน
กับนักเรียนคนอื่นในตอนนี้ พวกเขาเริ่มเข้าใจที่มาที่ไปและรู้นิสัยที่แท้จริงของฉินโชวแล้ว ทุกคนต่างก็มองฉินโชวด้วยสายตาราวกับเห็นตัวประหลาด
“เฮ้ออออ ไม่นึกเลยจริงๆว่าฉินโชวที่พวกเรานับถือจะเป็นคนแบบนี้”
“นั่นสิ พอนึกถึงว่าเจียงฮ่าวนั้นเป็นตัวตนที่ลึกล้ำแล้ว ย่อมเป็นธรรมดาที่เขานั้นต้องเผชิญหน้ากับคนเหล่านี้อยู่ตลอด”
“เห็นด้วย เราไปกันดีกว่า”
“…”
เมื่อได้เห็นผู้คนที่ยอมรับนับถือตัวเองค่อยห่างตนเองทีละคนสองคนแบบนี้ยิ่งทให้ฉินโชวนั้นรับไม่ได้เข้าไปใหญ่
สายตาแห่งความเกลียดชังได้ปรากฎขึ้นมา ตัวมันนั้นได้ตะโกนไปยังเจียงฮ่าวคนที่ห่างจากไปไกลแล้วในทันที
“ฉัน ฉินโชว ยอมรับความพ่ายแพ้ในครั้งนี้ วันอาทิตย์นี้เจอกันที่ภัตตาตารชั้นฟ้า ฉันจะเป็นเจ้ามือเอง อย่าให้ฉันต้องรอล่ะ”
เมื่อพูดจบ ฉินโชวได้หันไปอีกทางและเดินจากไป โดยทิ้งผู้คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มองตามไปอย่างงงๆ
“….”
เย็นวันนั้น เจียงฮ่าวที่เรียนเสร็จแล้วก็ได้นำใบแจ้งผลการเรียนที่อาจารย์มอบให้เดินเข้าไปในร้านของขวัญแห่งหนึ่ง เขาซื้อของขวัญกล่องหนึ่ง หลังจากนั้นก็ตรงไปยังร้านเค้กเพื่อซื้อเค้กวันเกิด
วันนี้เป็นวันเกิดของพ่อเจียงฮ่าว จะให้เขาลืมได้อย่างไร
และเขาเองนั้นตั้งใจจะใช้ผลการเรียนนี้ทำให้พ่อของตัวเองต้องประหลาดใจ
พ่อของเขานั้นทำงานอย่างหนักโดยการส่งเขาเข้าเรียน แน่นอนว่าผลการเรียนดีๆย่อมเป็นรางวัลที่ดีที่สุดสำหรับพ่อของเขา
เมื่อกลับถึงบ้าน พ่อแม่ของเขานั้นยังคงอยู่ที่ร้านรถเข็นของตน มีเพียงน้องสาวของเขาเจียงไซหยวนเท่านั้นที่คิดเช่นเดียวกับเขา เธอรีบกลับมาบ้าน
เจียงฮ่าวและเจียงไซหยวนนั้นเริ่มจัดเตรียมสถานที่ภายในบ้านเพื่อที่จะทำให้พ่อแม่ของตนประหลาดใจในทันทีที่กลับมาถึง
ในขณะเดียวกัน เจียงฮ่าวก็ได้ใช้ทักษะเทพเจ้าโรงครัวของเขาอีกครั้งด้วยการเตรียมอาหารเย็นให้ที่บ้านทาน
หลังจากนั้น สองพี่น้องได้ทำการปิดไปแล้วเฝ้ารออย่างเงียบๆเพื่อรอให้พ่อแม่ของคนนั้นกลับมาบ้าน
“กริ๊กก”
ทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู เจียงฮ่าวและเจียงไซหยวนนั้นได้ทำการเตรียมพร้อมในทันที
เมื่อประตูเปิดออก พ่อและแม่ของเจียงฮ่าวได้ทำการเปิดไฟ
ตอนนั้นเอง เจียงฮ่าวได้ทำการกดเล่นเพลงอวยพรวันเกิดในทันที ขณะเดียวกันเขและน้องสาวได้ออกมาจากคนละมุมบ้าน
“แฮปปี้เบริดเดย์ ทู ยู… แฮปปี้เบริดเดย์ ทู ยู… แฮปปี้เบริด………………………….”
ทันทีที่เพลงอวยพรวันเกิดจบลง สองพี่น้องก็ได้ตะโกนขึ้นมาด้วยเสียงอันดังพร้อมรอยยิ้มที่ปรากฎอยู่บนใบหน้า
“พ่อ สุขสันต์วันเกิดดดดดดดด”
เมื่อพ่อแม่ของเจียงฮ่าวได้เห็นฉากนี้ก็อดที่จะน้ำตามซึมขึ้นมาไม่ได้ในทันที
“ขอบคุณนะ ฮ่าว ไซหยวน”
“ขอบคุณ…” พ่อของเจียงฮ่าวได้พูดออกมาด้วยเสียงกระอักกระอ่วนเพราะพยายามที่จะไม่ร้องไห้ออกมา
ในตอนนี้เองที่เจียงฮ่าวและเจียงไซหยวนได้ถือกล่องของขวัญมาให้คนละกล่อง
เจียงฮ่าวได้พูดออกมาก่อนว่า
“พ่อ นี่เป็นของขวัญจากผม พ่อลองเปิดดูหน่อยก็แล้วกัน”
พ่อของเจียงฮ่วพยักหน้ารับก่อนที่จะมองหน้าลูกชายที่ในตอนนี้ตัวสูงกว่าตนไปแล้ว
“อื้มมม”
และด้วยเหตุนี้ พ่อของเจียงฮ่าวก็ได้ทำการเปิดกล่องของขวัญในทันที
ในตอนนี้ เจียงไซหยวนก็รู้สึกสงสัยใคร่รู้ขึ้นมาจริงๆว่าของเขาของพี่ชายของเธอนั้นคืออะไรกันแน่ ด้วยการที่ในตอนนี้เจียงฮ่าวนั้นทำตัวต่างจากเดิมมากนัก นี่ทำให้เธออดที่จะละสายตาจากกล่องของขวัญที่อยู่ในมือพ่อของเธอไม่ได้
เมื่อของเจียงฮ่าวเองก็มีความคิดแบบเดียวกัน
หลังจากเปิดกล่องของขวัญแล้ว สิ่งแรกที่ทุกคนได้เห็นก็คือกระดาษผลการสอบ
ที่ด้านบนนั้นมีตัวอักษรแถวหนึ่ง ที่มีวงกลมต่อท้ายและมีตัวเลขที่เขียนด้วยปากกาสีแดงอยู่ข้างใน
เมื่อทั้งสามได้เห็นสิ่งที่เขียนลงไปทำให้ทุกคนล้วนแล้วแต่ตกตะลึง
“เจียงฮ่าว คะแนนรวม 747 คะแนน อันดับหนึ่งแห่งโรงเรียนมัธยมปลายที่สองเมืองเทียนเหอ อันดับหนึ่งในการสอบร่วมสี่โรงเรียน….งั้นเหรอ”
และในตอนนี้เมื่อเห็นแล้ว ทั้งสามคนได้นิ่ง อึ้ง ค้าง แข็ง ไปนาน ยกเว้นเจียงฮ่าวเท่านั้น
นั่นก็เพราะ ทั้งสามรู้ดีว่าก่อนหน้านี้ว่าผลการสอบจองเจียงฮ่าวที่ผ่านมานั้นเป็นเช่นไร
ถึงแม้ว่าพวกเขานั้นจะรู้ดีว่าเจียงฮ่าวนั้นมีผลการเรียนเป็นเช่นไร แต่พวกเขาก็ไม่เคยคิดจะกดดันเจียงฮ่าวเลยแม้แต่น้อย เอาจริงๆพวกเขาก็ไม่คิดว่าเจียงฮ่าวไม่คิดจะเรียนต่อแล้วด้วยซ้ำ
แต่ผลการเรียนของเขาในตอนนี้กลับ…..
ทั้งสามคนได้ทำการตรวจสอบใบประกาศนี้อย่างพร้อมเพรียงอย่างไม่ตั้งใจ ทั้งสามต่างก็เห็นลายเซ็นที่คุ้นเคยจากอาจารย์ประจำชั้นของเจียงฮ่าวและตราประทับของโรงเรียน
ทั้งสามเชื่อแล้วว่านี่เป็นของจริงๆทั้งๆที่ยังไม่อยากจะเชื่อก็ตาม
พ่อของเจียงฮ่าวเป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบงั้นของทั้งสาม
“ฮ่าว นี่คือเรื่องจริงเหรอ”
