บทที่ 50 ทึ่ง
เมื่อหลิวเปียวโดนยื้อไว้ซะขนาดนี้ทำให้มันนั้นทำได้เพียงเลิกราไป มันทำได้เพียงจ้องไปยังเจียงฮ่าวราวกับว่าทุกสิ่งที่มันทำไปนี้คือมันเองที่เป็นฝ่ายถูกต้องแล้ว
“ระวังหัวจะแตกไว้เหอะแก”
เจียงฮ่าวได้หันไปประเมินทีมของตัวเองในตอนนี้ก็รู้สึกได้ว่าทีมของเขานั้นเมื่อเทียบกับอีกฝั่งแล้วราวกับเด็กน้อยจริงๆนั่นแหล่ะ
และในตอนนี้ มีอาจารย์คนหนึ่งเข้ามาเป็นกรรมการ อาจารย์คนนี้เป็นคนที่ชื่นชอบและมีความรู้ด้านบาสมากที่สุดคนหนึ่งของโรงเรียน เขาได้ทำการเริ่มการแข่งขันในทันที
เหล่าผู้ชมได้แบ่งแยกออกเป็นสองฝั่งอย่างชัดเจน
ฝั่งหนึ่งเชียร์ทีมของเจียงฮ่าว อีกฝั่งเชียร์ทีมนักกีฬาโรงเรียน
และในตอนนี้เอง ผู้ชมได้เริ่มพูดคุยกันเกี่ยวกับการแข่งขันนี้
“นายคิดว่าใครจะชนะ”
“ฉันว่าเป็นทีมนักกีฬาโรงเรียนนะ แค่ดูก็รู้แล้ว”
“ก็จริง ดูขนาดตัวของพวกนั้นสิ หุ่นใหญ่โตขนาดนี้แล้วพวกขี้ก้างห้องแปดนั่นจะไปทำอะไรได้”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่ๆ พูดถูกใจฉันเลย”
“…”
เหล่าผู้ชมส่วนใหญ่นั้นได้เชียร์ทีมนักกีฬาโรงเรียน เหตุผลหลักๆก็คือไม่ว่าจะมองมุมไหนห้องแปดก็ไม่มีทางสู้ได้
มีเพียงนักเรียนห้องแปดเท่านั้นที่เชียร์ทีมของเจียงฮ่าว
ในสนาม ทั้งสองทีมได้ลงประจำตำแหน่งของ เสียงนกหวีดได้ดังขึ้น ตัวแทนของทีมได้ถูกส่งออกมาเพื่อชิงบอลที่กลางสนาม
ทีมของเจียงฮ่าวนั้นเป็นโจวหยูที่เป็นตัวแทน ส่วนอีกฝั่งก็เป็นหลิวเปียว เมื่อเทียบกันแล้ว ในทีมของเขานั้นมีเพียงโจวหยูเท่านั้นที่ขนาดพอที่จะสูสีกับอีกทีมได้
เมื่อลูกถูกโยนขึ้น ทั้งสองได้กระโดดขึ้นพร้อมกัน แต่โจวหยูนั้นยังเทียบชั้นกับหลิวเปียวไม่ได้ นั่นก็เพราะอีกฝั่งหนึ่งได้ทำการฝึกซ้อมอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
ทันทีที่หลิวเปียวได้บอลไป มันส่งไปให้ทีมของตนในทันที
เจียงฮ่าวและลูกทีมคนอื่นรีบเข้าไปแย่งบอลมา แต่ด้วยการที่อีกฝ่ายนั้นเป็นทีมนักกีฬาโรงเรียนที่ฝึกซ้อมมาเป็นอย่างดี ความเข้าขาของอีกฝ่ายนั้นจึงมีมากกว่า
หลังจากส่งลูกอีกสองสามที หลิวเปียวก็ได้เข้าประจำตำแหน่ง เมื่อลูกทีมเป็นก็ได้ส่งมาให้ เมื่อได้บอลมา หลิวเปียวก็ได้ทำการยิงลูกและลงห่วงไปได้อย่างไม่ยากเย็น
หลิวเปียวเองราวกับคิดว่าเกมตัวเองชนะแล้วจึงได้จ้องมองไปยังเจียงฮ่าวอย่างเย้ยหยัน
ที่นอกสนาม เสียงเชียร์ดังลั่นจนก้องสนามกีฬาเลยทีเดียว
ส่วนนักเรียนห้องแปดนั้นก็ทำหน้าจ๋อยกันไปเล็กน้อย นั่นก็เพราะเริ่มเกมมานั้นทีมที่พวกตนเชียร์ทำได้ไม่ดีเลยสักนิด
อีกส่วนหนึ่งนั้นมาจากการที่ได้เห็นหลิวเปียวและพวกเล่นกันได้อย่างเข้าขาจนได้สามคะแนนมาอย่างง่ายดาย แม้แต่โจวหยูที่พวกเขามันใจก็ไม่อาจจะต่อกรกับทีมฝ่ายตรงข้ามได้ นี่ทำให้พวกเขานั้นได้แต่ถอดทอนลมหายใจออกมา
และนี่เองก็ทำให้เสียงเชียร์ของห้องแปดได้ลดทอนลงไปมากในคราวเดียว
เมื่อได้เห็นฉากนี้แม้แต่เจียงฮ่าวเองก็ยังต้องหวั่นใจ เขาจึงได้ตัดสินใจจับคู่กับโจวหยูในทันที
“โจวหยู มาจับคู่กันหน่อย ฉันจะเอาคืนหลิวเปียว”
เมื่อโจวหยูได้ยินก็อึกอักไปเล็กน้อย
“จะไหวเหรอ”
“ได้ไม่ได้เดี๋ยวก็รู้น่า”
เมื่อเจียงฮ่าวพูดจบ เขาได้ตามประกบหลิวเปียวในทันที นี่ทำให้โจวหยูไม่มีทางเลือกได้แต่ทำตามที่เจียงฮ่าวบอกเท่านั้น
ในตอนนี้ หลิวเปียวได้ครองลูกอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าคนที่มาประกบตัวมันในครั้งนี้คือเจียงฮ่าว นี่ทำให้ตัวมันนั้นอดที่จะหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้ายไม่ได้ เพราะมันเองนั้นก็ต้องการจะทำให้เจียงฮ่าวรู้ว่า ฝีมือของมันนั้นเหนือกว่าเจียงฮ่าวมากมายขนาดไหน และต้องการจะเล่นแรงกับเจียงฮ่าวด้วยเช่นกัน
แน่นอนว่าเจียงฮ่าวนั้นย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ
และในทันทีที่หลิวเปียวนั้นส่งล่อหลอกโดยการส่งลูกแบบจงใจอัดหน้าเจียงฮ่าวในทันทีที่มาถึง เจียงฮ่าวกลับแย่งบอลออกจากมือได้อย่าง่ายดาย และส่งไปให้โจวหยูในทันที
กว่าหลิวเปียวจะรู้ตัวนั้น เจียงฮ่าวก็ได้ก้าวเข้าไปอยู่ในเขตของฝั่งตนแล้ว
“โจวหยู”
โจวหยูที่พึ่งจะได้รับบอลมานั้น เขาได้มองไปยังเสียงเรียกของเจียงฮ่าวก็เห็นว่าตอนนี้เจียงฮ่าวไม่มีใครตามประกบ เขาจึงได้รีบส่งบอลให้เจียงฮ่าวในทันที
หลังจากส่งบอลไปแล้ว โจวหยูก็สะดุดการเล่นของตนไปเล็กน้อย นั่นก็เพราะว่าเขาพึ่งนึกได้ว่าอุตส่าห์ได้บอลมาทั้งที แต่เขากลับส่งบอลคืนไปให้เจียงฮ่าวง่ายๆ ทั้งๆที่ยังไม่รู้เลยว่าฝีมือของเจียงฮ่าวเป็นยังไงกันแน่
และในตอนนี้เอง นักเรียนจากห้องแปดที่เห็นฉากนี้ได้รีบส่งเสียงเชียร์ในทันที
“เอาเลยเจียงฮ่าว นายทำได้”
