บทที่ 96 ความโกรธเกรี้ยวของหยิงเทียน
คำพูดของหลิวหยวนทำให้นักเรียนทุกคนในห้องแปดและหยิงเทียนรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาในทันที
แม้แต่เจียงฮ่าวก็ยังต้องขมวดคิ้วในทันที ไม่ต้องพูดถึงหยิงเทียนที่ในตอนนี้ยิ่งฟังก็ยิ่งหมดสิ้นความรู้สึกอันดีที่เคยมีให้
เขามองไปที่หลิวหยวนที่แสดงออกมาอย่างหน้ารังเกียจด้วยอารมณ์โกรธ
“หลิวหยวน พูดกับเพื่อนให้มันดีๆหน่อย”
“แล้วใครสั่งใครสอนเธอให้เรียกเพื่อนอย่างนั้น”
“ในฐานะหัวหน้าห้อง เธอควรจะใส่ใจเรื่องเรียกชื่อเพื่อนร่วมห้องให้มากกว่านี้ เธอไม่ควรจะดูถูกคนในห้องของตัวเอง”
“แล้วดูเธอตอนนี้สิ นี่มันอะไรกัน”
หยิงเทียนตั้งคำถามมากมายกับหลิวหยวนด้วยเสียงอันดังลั่น
นี่ทำให้หลิวหยวนต้องสะดุ้งกลัวในทันทีที่ได้ยินคำพูดอันโกรธเกรี้ยวของอาจารย์ประจำชั้นของตน จนทำให้ตอนนี้ตัวสั่นจนไม่สามารถจะพูดอะไรออกมาได้อีก
ในตอนนี้เอง เจียงฮ่าวได้เห็นเป็นจังหวะ เสริมทัพให้กับอาการโกรธของอาจารย์เขาในทันที
เจียงฮ่าวมองไปที่หลิวหยวนราวกับกำลังมองดูตัวตลก
“หัวหน้าห้อง นายน่าจะคิดสักหน่อยนะว่าถ้าฉันไปมีเรื่องมาจริงฉันจะกลับมาได้เร็วแบบนี้ได้ยังไงกัน”
“อีกอย่าง ถ้าหากฉันไปมีเรื่องมาจริงๆแล้วทำไมบนร่างกายของฉันถึงไม่มีร่องรอยอะไรเลยล่ะ”
คำพูดอันน้อยนิดของเจียงฮ่าวได้ทำให้หลิวหยวนพูดไม่ออกในทันที
ในตอนนี้ หยิงเทียนได้มองไปที่นักเรียนร่างท้วมก่อนที่จะมองไปที่นักเรียนคนอื่นที่กำลังมองเหตุการณ์นี้อยู่ในห้อง
“อาจารย์ขอถามหน่อยว่า หวังเสี่ยวหมันได้ถามพวกเธอให้ไปช่วยเจียงฮ่าวรึเปล่า”
ในตอนนี้เอง หวังเสี่ยวหมันได้มีท่าทีวิตกเล็กน้อย แต่หลิวหยวนนั้นกลับยิ้มเยาะออกมาในทันที
แต่ตอนนั้นเองที่ทุกคนต่างก็แสดงท่าทีประหลาดใจและทุกคนพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกันว่า
“ไม่ครับ/ค่ะ”
ความจริงแล้วก็คือ ทุกคนในห้องแปดนั้นรังเกลียดหลิวหยวนผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าห้องของตนอย่างหนัก
นั่นก็เพราะว่าหลิวหยวนนั้นดูถูกทุกสิ่งทุกอย่างและทุกคนที่ได้ชื่อว่าอยู่ห้องแปด แถมยังใช้ตำแหน่งของตัวเองรังแกคนอื่นในห้องด้วยซ้ำ หากว่าห้องแปดได้ชื่อเสียงหรืออะไรดีๆมา หลิวหยวนจะเป็นคนออกหน้ารับเอาไว้ทุกอย่างโดยไม่แบ่งให้ใคร
และในครั้งนี้ นอกจากหมอนี่จะห้ามไม่ให้พวกเขาไปช่วยเจียงฮ่าวแล้ว มันทำแม้กระทั่งวิ่งไปรายงานเรื่องนี้กับอาจารย์
นี่ทำให้ทุกคนในห้องรับไม่ได้อีกต่อไป โดยเฉพาะกับคนที่นินทาด่าว่าอาจารย์ประจำชั้นที่รักของพวกเขาได้แบบนี้
โดยไม่ต้องสร้างความร่วมมือใดๆ ทุกคนต่างไม่ต้องการให้หลิวหยวนอยู่ในห้องแปดแล้วด้วยซ้ำ
และนี่ถึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเรื่องถึงออกมาเป็นแบบนี้
แม้แต่เจียงฮ่าวที่ได้ยินเองก็ประหลาดใจไม่น้อยเหมือนกัน
ในขณะเดียวกัน หวังเสี่ยวหมันเองก็ตกใจจนเผลอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ
และในที่สุดก็เป็นหลิวหยวนที่ในตอนนี้แสดงออกมาอย่างโง่งม
“นี่…พวกแก…พวกแกกกกก”
หลิวหยวนในตอนนี้ต้องเผชิญหน้าสายตาที่เย็นชาของนักเรียนห้องแปดทุกคนจนทำให้ตัวมันนั้นต้องอึ้งและทำอะไรไม่ถูกในทันที
“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นสิ ทำไมทุกคน…ถึงพูดออกมาแบบนั้นล่ะ ชะ ใช่ เป็นเพราะทุกคนตกใจจนทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ”
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ ไม่มีนักเรียนห้องแปดคนไหนเลยสักคนที่จะแสดงออกมาว่าอยู่ข้างหลิวหยวนเลยสักคนเดียว
ในตอนนี้เอง มันได้หันไปสบตากับหยิงเทียนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว จนมันนั้นต้องสะดุ้งเฮือกและกลัวแบบสุดขีด
“อา อาจารย์ ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ฟังผมอธิบายก่อน”
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ความรู้สึกเชื่อใจในตัวลูกศิษย์ของตนนั้นได้จางหายไปนับครั้งไม่ถ้วนจนมลายสิ้น
“นั่นสินะ ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้ว”
หลังจากนั้น หลิวหยวน ได้เดินไปที่หน้าชั้นก่อนที่โค้งมายังหยิงเทียนและกล่าวคำขอโทษออกมา
“ผมขอโทษจริงๆที่ได้ทำเรื่องผิดพลาดไป ทำไมได้แม้แต่จะเป็นหัวหน้าห้องที่ดีที่ได้รับการยอมรับจากเพื่อนในห้องได้ ฉันขอโทษทุกคนในห้องด้วย”
“…ฉันขอโทษ”
หลังจากนั้น หลิวหยวนได้หันมาจ้องกับอาจารย์ของตนที่ในตอนนี้กำลังจ้องมองราวกับคนที่เหินห่าง ก่อนที่หยินเทียนจะพูดออกมาว่า
“เอาล่ะ ตอนนี้อาจารย์มีความต้องการหนึ่งอย่าง”
“นั่นคือ อาจารย์ต้องการปลดหลิวหยวนออกจากการเป็นหัวหน้าห้อง”
“และด้วยการที่ในตอนนี้ใกล้จะได้เวลาสอบเข้าแล้ว อาจารย์จึงไม่ต้องการคะแนนเสียงจากใคร แต่อาจารย์จะแต่งตั้งนักเรียนเจียงฮ่าวขึ้นมารับหน้าที่นี้ไว้”
“มีใครจะโต้แย้งหรือไม่”
