ตอนที่ 11 ฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ
หลังจากเข้าไปในวิลล่ากับ หลินฟ่าน เสี่ยวซื่อหยิน ตื่นตาตื่นใจมากซะจนแววตาเธอดูเป็นประกาย เพราะบ้านหรูของหลินฟ่าน หลังนี้ มันสวยมากจริงๆ
มากกว่านั้นก็คือ หลินฟ่านเป็นเจ้าของ
จุดชมวิวบนดาดฟ้าที่สวยงาม นกและดอกไม้วิลล่าใจกลางทะเลสาบที่มองเห็นได้ทุกมุมแบบ360° ทะเลสาบมีแสงระยิบระยับและพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าและมีฝูงนกบินไปด้วยกัน เป็นบรรยากาศที่งดงามที่สุดสำหรับเธอ
“ว้าว … ” ตั้งแต่เดินเข้ามา เสี่ยวซื่อหยิน ก็เอาแต่ชื่นชมสถานที่แห่งนี้ ทัศนียภาพที่งดงามและสวยงามมาก
หลังจากเข้ามาในวิลล่ายังมีสระว่ายน้ำ สนามหญ้า ห้องดูหนัง โซฟาหนังและภาพวาดศิลปะที่มีชื่อเสียง
ยิ่งไปกว่านั้นวิลล่ามีขนาดใหญ่มากและมีถึงสามชั้น เสี่ยวซื่อหยิน ไม่รู้จะพูดอะไรในตอนนี้นอกจากสงสัยในราคาของวิลล่าที่สูงมากๆ
“หลินฟ่าน… นายมีวิลล่าแบบนี้ได้อย่างไรฉันได้ยินมาว่าวิลล่านี้มีมูลค่าถึง 200 ล้านหยวน” เสี่ยวซื่อหยิน มองไปที่หลินฟ่านและถามด้วยความสงสัย
“ ไม่มีอะไรมากหรอก มันเป็นแค่ที่อยู่อาศัยมันไม่ได้วิเศษขนาดนั้น” หลินฟ่าน ยิ้มตอบแบบเลี่ยงๆ “นี่เป็นสถานที่ในฝันที่ใครหลาย ๆ คนเอื้อมไม่ถึงเลยนะ ทำไมนายพูดได้แบบหน้าตาเฉยแบบนี้” เสี่ยวซื่อหยิน มองไปรอบ ๆ ก่อนเธอและนั่งลงบนโซฟาหนังอย่างนุ่มนวล
“สรุปว่านายไปร่ำรวยอะไรมา ฉันไม่เคยรู้ว่านายจะมีบ้านใหญ่ขนาดนี้” เสี่ยวซื่อหยิน กล่าวพร้อมกับความอิจฉา
เพราะห้องเช่าที่เธออศัยอยู่มันทั้งเล็กและแคบต่างกันโดยสิ้นเชิง
“ตราบใดที่เธอขยันทำงาน ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้หรอก”
“กินมื้อค่ำก่อนนะแล้วฉันจะไปส่งเธอที่บ้านในเวลานั้น” หลินฟ่าน ลุกขึ้นและเริ่มทำอาหาร
เขาชอบทำอาหารด้วยตัวเองมากกว่าการซื้ออาหารแช่แข็งสำเร็จรูป
เสี่ยวซื่อหยิน มองดูหลินฟ่าน จากด้านหลังไกลๆ เขาวุ่นอยู่กับการทำอาหารอย่างจริงจัง ที่นั่น
ตอนที่เธอเรียนอยู่ในวิทยาลัย หลินฟ่าน ถือว่าเป็นขวัญใจ ของสาวๆในมหาวิทยาลัยและเสี่ยวซื่อหยิน ก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยเช่นกัน โดยเธอรู้ว่า หลินฟ่าน เป็นคนประหยัดมากตอนเรียนอยู่ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า หลินฟ่าน กลายเป็นคนที่ร่ำรวยมาก
นอกจาก จะรวยแล้ว หลินฟ่าน … หล่อมากจริงๆ
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่ายรูป หลินฟ่าน อย่างเงียบ ๆ แต่เธอก็ดันเผลอเปิดแฟลชซะอย่างนั้น
หลินฟ่าน “แสงอะไรอ่ะ แฟลชงั้นเหรอ?”
เสี่ยวซื่อหยินแอบถ่ายรูปฉันทำไมกัน?
ไม่มีใครในห้องมีเพียง เสี่ยวซื่อหยิน เขาเลยแน่ใจว่าเธอแอบถ่ายรูปเขา แต่ หลินฟ่าน ก็ชินแล้วปกติเมื่อเขาเดินบนถนนสาว ๆ หลายคนจะถ่ายรูปเขา
แน่นอนว่าความฉลาดทางอารมณ์ของ หลินฟ่าน ก็สูงมากเช่นกันโดยทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมิฉะนั้นจะทำให้ เสี่ยวซื่อหยิน อาจจะอายเท่านั้นเอง
“เฮ้ย! …ลืมปิดแฟลช ฉันโง่จริงๆ” เสี่ยวซื่อหยิน หน้าแดงและก้มหัวลงหลังจากที่เห็นว่า หลินฟ่าน ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เธอก็วางโทรศัพท์อย่างเงียบ ๆ
เสี่ยวซื่อหยิน เสียอาการอยู่พักหนึ่ง
หลินฟ่าน อยากให้เธอทานมื้อเย็นก่อน หลังจากทานอาหารเย็นแล้วมันก็คงดึก
หลินฟ่าน ก็ไม่รู้ว่าต้อง ทำตัวยังไง
ที่เห็นเธอเสียอาการแบบนี้
เสี่ยวซื่อหยิน ส่ายหัว พูดกับตัวเองว่า..”ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น “
หลินฟ่าน รู้สึกว่าเธอมีอะไรแอบแฝงในใจสักอย่าง
หลังจากนั้น หลินฟ่าน ก็วางจานที่เตรียมไว้ต่อหน้า เสี่ยวซื่อหยิน
และทานอาหารกันตามปกติ
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว หลินฟ่าน มองไปที่นาฬิกาของเขาและพูดว่า “เดี๋ยวจะดึกไปกว่านี้ ฉันจะไปส่ง”
เสี่ยวซื่อหยิน มองหน้า หลินฟ่าน พยักหน้าแต่เธอยังคงถือของกินอยู่ในมือ ทำเหมือนว่าเธอยังกินอยู่ แต่ไม่ใช่เหตุผลจริงเพราะการการที่ได้กินข้าวกับ หลินฟ่าน ในบ้านนี้ อาหารธรรมดาไปก็ ทำให้ อร่อยมาก
การที่่ได้ทานอาหารที่ หลินฟ่าน ทำนั้นเสี่ยวซื่อหยิน มีความสุขมาก และเธอบรรยายเป็นคำพูดออกมาไม่ได้ “หลินฟ่าน วันนี้ขอบคุณมากนะสำหรับการต้อนรับฉันและขอบคุณที่ซื้อเสื้อผ้ามากมาย จนทำให้ฉันได้ค่าคอมมิชชั่นและทำให้ผู้จัดการดูแลฉันอย่างดี ฉันจะตอบแทนนายแน่นอนเมื่อฉันมีโอกาสและฉันจะเลี้ยงข้าวนายบ้าง” เสี่ยวซื่อหยิน ลุกจากเก้าอี้ยืนขึ้นและมองหน้า หลินฟ่าน และพูดอย่างจริงจัง
“ เราเป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องซื้อเสื้อผ้าหรอก ฉันต้องซื้อมันอยู่แล้ว” หลินฟ่าน กล่าวด้วยรอยยิ้ม อันที่จริงแล้ว เป็นเพราะชีวิตในแต่ละวันนั้นน่าเบื่อเกินไป การได้เจอเพื่อนเก่าบ้างก็เป็นเรื่องที่ดีสำหรับหลินฟ่าน
“ไปกันเถอะ เอาขนมปังไปด้วยก็ได้” หลินฟ่าน นำขนมปังมาให้ เสี่ยวซื่อหยิน อีก โดยที่จริงแล้วเขาไม่ได้ชอบกินขนมปังมากนัก แต่ในวิลล่าก็มีขนมปังมากมาย
“อันที่จริง … ฉันไม่อยากกินมากขนาดนั้นฉันกลัวจะอ้วนน่ะ” เสี่ยวซื่อหยิน หน้าแดงฉันไม่รู้ว่าทำไมเมื่ออยู่กับ หลินฟ่าน เธอรู้สึกสบายใจและเป็นตัวของตัวเองมาก
พวกเขาเข้ากันได้อย่างเป็นธรรมชาติจริงๆแล้วมีหนุ่มๆหลายคนที่ตามจีบเธอ แต่พวกเขาทั้งหมดเป็นสนใจแค่รูปร่างหน้าตาของเธอและพวกที่แอบชอบเธอบางคนก็ให้เสนอของมีค่ามากมายให้กับเธอและต้องการเป็นเจ้าของเธอ
เสี่ยวซื่อหยิน ไม่ชอบคนที่มีเงินเพียงอย่างเดียว เธอไม่ชอบคนที่สนใจเพียงรูปร่างหน้าตาของเธอเพียงอย่างเดียว
เธอคิดว่า หลินฟ่าน จะถามไถ่อะไรมากกว่านี้ แต่ หลินฟ่าน กลับไม่ได้ถามอะไรเลย
แต่ เสี่ยวซื่อหยิน ได้รับความนิยมจากชายหนุ่มอยู่ไม่น้อย บางที่เธอก็แอบคิดไปว่า หลินฟ่าน อาจจะสนใจเธอขึ้นมาบ้าง
“ฉันว่าเธอผอมมากไปแล้ว ควรจะอ้วนอีกสักหน่อยดีกว่า” หลินฟ่าน พูด
“ทุกอย่างดูแบนไปซะหมดดื่มนมเยอะ ๆ แล้วจะได้ดูมีน้ำมีนวลขึ้น”
ประโยคแรกที่ หลินฟ่าน พูด ทีแรก เสี่ยวซื่อหยิน ค่อนข้างจะดีใจที่ หลินฟ่าน เป็นห่วงเธอ แต่พอประโยคที่สอง นั้น เสี่ยวซื่อหยิน ก็รู้สึกเซ็งนิดหน่อยเพราะเธอก็รู้ว่าหน้าอกตัวเองแบนจริงๆ
แล้วเธอพักอยู่ที่ไหน?หลินฟ่าน ถามแต่ เสี่ยวซื่อหยิน ไม่ตอบ เธอยังรู้สึกคาใจกับคำพูดก่อนหน้านี้
ฉันอุตส่าห์รู้สึกดีๆด้วย แต่กลับ กล้าพูดว่าเธอแบน!งั้นเหรอ (เธอคิดในใจ)
“นี่….ฉันไม่ได้แบนซะหน่อย ไม่เคยมีใครบอกว่าฉันแบน ” เสี่ยวซื่อหยิน พูดต่อว่า หลินฟ่าน ที่เสียมารยาทว่าเธอไปเมื่อสักครู่
“ฉันไม่ได้มองนี่ ก็เห็นเธอตัวผอมไง” หลินฟ่าน ยักไหล่
“นายก็ลองมองดูสิ!” เสี่ยวซื่อหยิน พูดพร้อมกับยกกำปั้นทุบตี หลินฟ่าน สองครั้งและทำให้แก้มของเธอแดงขึ้นเช่นกัน
แต่ เสี่ยวซื่อหยินก็ รู้ว่า หลินฟ่าน นั้นแค่พูดล้อเล่น
ในทางตรงกันข้ามมีเพียงเพื่อนที่สนิทกันเท่านั้นที่จะทำเรื่องตลกเช่นนี้ ถ้าพวกเขาเป็นเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกัน พวกเขาจะสุภาพต่อกันมากกว่านี้
“ โอเค โอเค ยังไม่รีบกลับบ้านอีก หรือคืนนี้เธออยากอยู่ที่นี่?” หลินฟ่านเปิดประตู
“ฉันจะไม่อยู่ที่นี่แน่ ใครจะรู้นายอาจจะทำอะไรฉันก็ได้ในตอนดึก” เสี่ยวซื่อหยิน กินขนมปังที่ถือติดมือมาแล้วเดินออกไปที่ประตู
“ เห็นฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ” หลินฟ่าน ยิ้ม
“ใครจะรู้ล่ะ” เสี่ยวซื่อหยิน หน้าแดง
“ไปเถอะเดี๋ยวจะดึกไปกว่านี้” พูดแล้ว หลินฟ่าน ก็ขับรถ บูกัทติ ไปส่ง เสี่ยวซื่อหยิน ที่ประตู
หลังจากมาถึงประตูชุมชนแม้ในเวลากลางคืนแสงไฟจาก รถ บูกัทติ ก็ดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก
เมื่อส่งเสียวซื่อหยินแล้ว “ฉันจะไปแล้วนะ ลาก่อน” เสี่ยวซื่อหยิน โบกมือ
หลินฟ่าน พยักหน้าเล็กน้อย แล้วขับรถไปบนถนนยามค่ำคืนสร้างทัศนียภาพที่สวยงามในเมืองเมจิก ซิตี้
หลังจาก หลินฟ่าน ไปแล้ว เสี่ยวซื่อหยิน ก็กลับบ้านและเธอก็รู้ว่า … หลินฟ่าน แตกต่างจากคนอื่นจริงๆ
นอกจากนี้ยังมีผู้ชายหลายคนตามจีบเธอและร่ำรวยด้วย แต่ เสี่ยวซื่อหยิน ไม่ค่อยชอบคนเหล่านั้นเลย เธอรู้สึกว่าพวกเขาเป็นคนที่ไม่ได้จริงใจกับเธอเหมือนเช่น หลินฟ่าน
ที่สำคัญคือคนเหล่านั้นไม่หล่อเหมือน หลินฟ่าน
เธอนึกถึงสิ่งที่ รปภ. ของชุมชน ลานโบ๋หว่าน พูดกันว่า หลินฟ่าน ยังไม่เคยพาใครไปที่วิลล่า และเขายังไม่มีแฟน
เสี่ยวซื่อหยิน ไม่รู้ว่าทำไมหลังจากนึกถึงคำพูดของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตอนนั้นเธอก็รู้สึกมีความสุขและมีความหวังเล็กๆ
