ตอนที่ 4 ลงชื่อเข้าใช้ระบบ รับโชค 100,000 หยวน!
“ เขารู้สึกดีใจมากที่ได้ขับ บูกัทติ นี่คือรถสปอร์ตชั้นนำที่มีจำนวน จำกัด จริงเหรอ?” หลินฟ่าน กลับไปที่บ้านเช่า
ความรู้สึกของการขับรถหรูช่างดีจริงๆ
หลินฟ่าน รู้สึกมีความสุขมากในตลอดทั้งวัน ตอนนี้เขามีวิลล่าและรถหรู ชีวิตของเขาก็ค่อยๆง่ายขึ้น
ในเมืองเมจิกซิตี้ ถ้าหากมีบ้านและรถก็แทบจะไม่มีอะไรที่ต้องกังวลแล้ว ยังมีร้านอาหารเล็ก ๆ เขาไม่กังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้าอยู่แล้ว เขารู้สึกผ่อนคลายและสบายใจ แต่จะขาดก็แค่แฟน เขาไม่รู้ว่าชีวิตในอนาคตจะเป็นอย่างไรอีก
“หลังจากตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นฉันต้องเตรียมพร้อมกับอะไรใหม่ๆที่จะเกิดขึ้น”เขาบอกกับตัวเองก่อนที่จะเข้านอน
“ฉันจะได้อะไรจากระบบอีกนะ วันนี้สามารถลงชื่อเข้าใช้ได้หนึ่งครั้ง” หลินฟ่าน ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะลงชื่อเข้าใช้
หลังจากเลือกลงชื่อเข้าใช้ระบบก็ดังขึ้น
“ติ๊ง! ลงชื่อเข้าใช้สำเร็จ!คุณได้รับบัตรลอตเตอรี่ สามใบ โฮตส์มีโอกาสลุ้นรับ รางวัลที่1มูลค่า9,999,999 หยวน เมื่อประกาศผลสลาก เงินจะถูกโอนไปยังบัญชีธนาคารของเจ้าบ้านโดยอัตโนมัติ
เมื่อลงชื่อเข้าใช้เสร็จสมบูรณ์ในระบบ มียีตรลอตเตอรี่อีกสามใบในคลังสินค้า
หลินฟ่านมีความสุขกับระบบที่วิเศษที่นี้มาก
ไม่ว่า หลินฟ่าน จะได้รถหรูหรือวิลล่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขายังคงเป็นคจนอยูดีเพราะ รถหรูและวิลล่าไม่สามารถขายได้และเปลี่ยนเป็นเงินได้
และบัตรลอตเตอรี่นี่แหละที่จะสามารถที่จะทำให้ หลินฟ่าน หายจนได้และที่สำคัญกว่านั้นคือเขาจะมีเงินได้มากถึง 9,999,999 หยวน แต่ใกล้เคียงกับหนึ่งพันล้านหยวน!
“ถึงเวลาประกาศผลแล้วฉันต้องโชคดีเช่นเคยอีกแน่นอน” หลินฟ่าน พูดกับตัวเอง
“ติ๊ง! ประกาศผลสลากแล้ว , ขอแสดงความยินดีกับผู้ที่ได้รับ รางวัลที่ 1 ” แต่ก็ไม่ใช่เขา
“ติ๊ง! ประกาศผลสลากแล้ว, ขอแสดงความยินดีกับผู้ที่ได้รับ รางวัลที่ 2 ” แต่ก็ไม่ใช่เขา
“อะไรกัน” หลินฟ่านคิดในใจ
หลังจากได้ยินผลประกาศทั้งสองครั้งติดต่อกันแต่ก็ยังคงใจจดใจจ่อรอการออกรางวัลที่3
นี่คือลอตเตอรี่ที่เหลืออีกใบเดียวในมือถ้าถูกรางวัลเขาคิดว่าเขาอาจจะช๊อค!ได้
“ติ๊ง!! ขอแสดงความยินดีดวยคุณได้รับรางวัล 100,000 หยวน” “หนึ่งแสนหยวนเหรอ?” มองไปที่ผลการจับรางวัลครั้งที่สามด้วยความดีใจแม้ว้าผลการจับสลากสองครั้งแรกจะมีผิดหวังเล็กน้อย แต่การจับรางวัลครั้งที่สามก็เป็นของเขาจนได้
ในเวลาเดียวกันข้อความจาก ไชน่า คอนสตรั๊กชั่น แบงค์ ก็ส่งข้อความเข้ามือถือของเขา
“บัญชีบัตรออมทรัพย์ของคุณที่มีเลขท้าย 6115 ได้รับ 100,000 หยวนเมื่อเวลา 8.00 ของวันที่ 23 มิถุนายน ยอดเงินปัจจุบันเท่ากับ 100,053.04 หยวน”
หลินฟ่าน มองไปที่ข้อความบนโทรศัพท์มือถือของเขาและยิ้มอย่างมีความสุข
แน่นอนว่าระบบ เฉินห่าว นั้นทำให้เขาได้อะไรมาง่ายๆและน่ามหัศจรรย์
แม้ว่าเงินที่ได้มาจะไม่มากนัก แต่ 100,000 หยวนนี้ก็เพียงพอที่จะให้ หลินฟ่าน ผ่านพ้นวิกฤตความจนของเขาได้และเขาจะลงชื่อเข้าใช้ได้ทุกวันนับจากนี้เป็นต้นไป
แต่ร้านอาหารที่นี้มันเป็นร้านอาหารที่พ่อแม่ของเขาทิ้งไว้ถึงแม้ว่าแทบจะไม่มีลูกค้า แต่ก็ยังไงมันก็เป็นทรัพย์สินจริงๆของ หลินฟ่าน เอง
หลินฟ่าน เก็บข้าวของส่วนตัว ที่ไม่มีอะไรมาก และเตรียมคืนบ้านเช่าให้กับเจ้าของบ้าน
เจ้าของบ้านของ หลินฟ่าน มีชื่อว่า หวังปิง และเธอเป็นคนที่ใจดีมาก และยังเอ็นดูหลินฟ่านเหมือนลูกหลาน
เมื่อเขาเคาะประตู หวังปิง ก็แปลกใจเล็กน้อยเมื่อเขาเห็น หลินฟ่าน เขายิ้มอย่างตื่นเต้น “เข้ามาเร็วเข้ามาก่อน นี่ปัญหาอะไรรึเปล่า เสี่ยวหลิน แต่เธอดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนนี้ เยอะเลยนะ”
“ผมกำลังจะย้ายไปแล้ว จึงมาบอกพวกคุณก่อน”
“เสี่ยวหลิน ซื้อบ้านใหม่เหรอ?อยู่ชุมชนไหน แถวนี้รึเปล่า?” หวังปิง เห็นเล่มเอกสารสีแดงในมือของหลินฟ่าน เขาจึงเข้าใจได้ไม่ยาก
“มันไม่มีอะไรพิเศษหรอกครับ เป็นบ้านธรรมดา” หลินฟ่าน กล่าวด้วยรอยยิ้มและไม่ได้คุยโอ้อวดเกี่ยวกับวิลล่าในชุมชน หลานโบ๋หว่าน
“โอ้!เสี่ยวหลิน เธอยังเป็นเด็กหนุ่มแถมยังขยันอีกตอนนี้ร้านอาหารคงขายดีขึ้นเรื่อย ๆ ใช่ไหมเธอถึงสามารถซื้อบ้านได้ ฉันเริ่มอิจฉาเธอแล้วนะ” วังปิง หัวเราะ และร้านอาหารก็คงต้องขยายแล้วสินะ หลังจากที่ซื้อบ้านแล้ว
“ร้านอาหารคงเอาไว้ก่อนครับ” หลินฟ่าน กล่าวโดยไม่อธิบายอะไร
“มันก็ยากนะสำหรับใครที่จะเปิดร้านอาหารด้วยตัวคนเดียว มันเหนื่อยมาก”
“ค่าเช่าเดือนละ 1,500 ฉันคืนเงินให้เธอ1,200″ วังปิง หยิบ โทรศัพย์ ออกมาและโอนเงิน 1,200 ไปให้ หลินฟ่าน แต่หลินฟ่านก็โบกมือปฏิเสธ”ไม่เป็นไรครับ”
หวังปิง ขมวดคิ้วและพูดว่า“ ปกติฉันเป็นคนขี้เหนียว เพราะอยู่คนเดียว และทำงานหนัก มาตลอดไม่ใช่เรื่องง่ายที่ฉันจะช่วยใครเมื่อไหร่ที่ฉันให้เพราะอยากช่วยจริงๆ เธอควรรับไว้
“แต่ไม่ได้ให้เปล่าๆ ตอนนี้เธอต้องช่วยฉันยกเฟอร์นิเจอร์ที่เพิ่งซื้อมา ขึ้นมาข้างบนก่อน” หวังปิง มองไปที่โทรศัพท์ก่อนจะเก็บแล้วพูด
หลินฟ่านยิ้มแล้วเดินตามหวังปิงลงไปข้างล่าง
เมื่อพวกเขาลงไปชั้นล่างพวกเขาก็เห็นรถสปอร์ตสีดำสุดเท่ห์ บูกัทติ ลา โวชูนั่ว ที่ หลินฟ่าน ขับมา
” ว้าว! รถสปอร์ตใครกันนะ ต้องรวยมากขนาดไหน จะสามารถซื้อได้ ” รู้ไหม รถสปอร์ตคันนี้ราคาหลายล้านเลย เสี่ยวหลิน เธอต้องระวังอย่าไปใกล้มัน ถ้าหากทำมันเป็นรอยขีดข่วน เธอจะไม่สามารถชดใช้ได้ หวังปิงแสดงสีหน้าอิจฉา
หลินฟ่าน ยิ้มแต่ไม่พูดอะไร…
“ เสี่ยวหลิน เฟอร์นิเจอร์ชิ้นนี้มันหนัก เธอระวังด้วยนะ “หวังปิงเตือน
“ไม่ต้องห่วงครับผมแข็งแรง” หลินฟ่าน ยกเฟอร์นิเจอร์ขึ้นชั้นบนได้อย่างสบายๆ
” เฮ้อ!..คนหนุ่มนี่ ร่างกายแข็งแรงดีจริงๆ เสี่ยวหลิน คุณทำของหล่นรึเปล่า เอ๊ะ!นี่คือกุญแจรถเหรอ? ” เสี่ยวหลิน เธอซื้อรถด้วยเหรอ? “หวังปิงหยิบกุญแจที่ตกอยู่บนพื้นและมองไปที่ หลินฟ่าน หลังจาก
วางเฟอร์นิเจอร์ลงแล้ว หลินฟ่าน ก็หยิบกุญแจรถและพูดด้วยรอยยิ้ม:” ครับ ผมเพิ่งซื้อรถ
” บีเอ็มดับเบิลยู? เมอร์เซ? ปอร์เช่? หรืออะไร? “หวังปิงถามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย แต่ไม่ใช่สักยี่ห้อ หลินฟ่าน ซื้อรถและบ้านจริงๆ
” ไม่ใช่ รถเป็นยานภาหนะในการเดินทางผมเป็นแค่คนธรรมดาฉันจะขับรถแบบนั้นได้อย่างไร “หลินฟ่าน ตอบ
แม้ว่า บูกัทติคันนี้ จะเป็นของเขา แต่ หลินฟ่าน ก็ไม่ชอบที่จะโออวดเขามักถ่อมตัวอยู่เสมอ
หากว่าเขาจะบอกว่าเขาขับ บูกัทติ ใครจะเชื่อก็นับประสาอะไรกับเจ้าของบ้าน แม้แต่ พ่อแม่ของเขาเองก็คงไม่เชื่อเหมือนกัน
เธอมีแฟนแล้วเหรอ” “หวังปิงถาม
แฟนเหรอ?
แม่ของผมถามคำถามเดียวกันกับคุณเมื่อสองสามวันก่อน หลินฟ่าน ส่ายหัวและพูดว่า “คุณคิดว่าผมจะหาแฟนได้ได้เหรอครับ ของขวัญผมยังซื้อไม่เป็นเลย
หวังปิง ส่ายหัวและยิ้ม “เสี่ยวหลินเธอถ่อมตัวอีกแล้ว คนหล่ออย่างเธอไม่มีสาวที่ไหนไม่ชอบหรอกแต่สาวๆส่วนมากชอบคนรวย เธอไม่ต้องใส่ใจหรอก”
“นี่…เสี่ยวหลิน ลูกสาวของฉันก็อายุ 18 ปีแล้ว ฉันแนะนำให้เธอรูกจักกันและแชทคุยกัยดีไหม ไม่ต้องซื้อของขวัญอะไรทั้งนั้นแค่พวกเธอรักกันด้วยใจก็พอ “หวังปิงกล่าว
“เอิ่ม…คุณหวัง คือวันนี้ผมต้องไปแล้วล่ะเรื่องแชทเอาไว้วันหลังนะครับ” หลินฟ่าน ทำท่ารีบออกไป
“เฮ้เฮ้! เสี่ยวหลิว อย่าเพิ่งไป ดูรูปนี่ก่อนสิ” หวังปิง พูดรั้วเขาไว้ เพราะเธอเห็นว่า หลินฟ่าน มีนิสัยดีและหล่อเหลาและเขาก็เพิ่งซื้อบ้านและรถด้วย
“อย่าเพิ่งเลยครับผมกำลังรีบไปทำงาน” หลินฟ่าน ปฏิเสธอยู่นาน แต่ หวังปิง ยังคงส่งเบอร์โทรศัพท์และ วีแชท ของลูกสาวของเธอให้ หลินฟ่าน
หลินฟ่าน ถอนหายใจขณะที่เขาเดินออก
ก็ไม่ใช่ว่า หลินฟ่าน ไม่อยากมีแฟน เขาแค่คิดว่าการหาแฟนไม่ควรจะให้ใครช่วย เขาควรหาด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นอาจมีปัญหาได้
หลังจาก หลินฟ่าน ไปแล้ว หวังปิง ก็นึกขึ้นได้ว่ากุญแจรถในมือของ หลินฟ่าน ในตอนนี้
สัญลักษณ์ของกุญแจรถนั้นน่าจะเป็น … บูกัทติ รึเปล่านะ!?
ส่วนรถที่จอดด้านนอกน่าจะเป็น ลา โวชู นั่ว
หวังปิง เปิด ดู่เหนียง และหลังจากค้นหาอยู่พักหนึ่งเธอก็ตกตะลึงมาก
“โอ้พระเจ้า … “
“บูกัทติ ลา โวชู นั่ว หนึ่งในลิมิเต็ดอิดิชั่นของโลกราคา 126 ล้าน แล้วกุญแจรถที่ หลินฟ่าน ทำหล่นเป็นกุญแจของ บูกัทติ งั้นเหรอ?”
“เมื่อกี้มี บูกัทติ จอดอยู่ ต้องไปดู”
เธอวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วและพบว่ารถและหลินฟ่านหายไปแล้ว
หวังปิง รู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นไปได้
“รถสปอร์ตชั้นนำที่มีจำนวน จำกัด แบบนี้ไม่น่าจะเป็นของ หลินฟ่านได้ หรือเขาอาจรวยเป็นพันล้านไปแล้ว?”
“ หรือว่าหลินฟ่าน เป็นเศรษฐีที่อยากใช้ชีวิตติดดินกันแน่?”
ขับรถสปอร์ตหรูหราขนาดนี้แล้วยังถ่อมตัว นิสัยดี ที่สำคัญคือหล่อมาก ในโลกจะมีทายาทเศรษฐีคนไหนทำได้แบบนี้บ้าง
ถ้าเธออยายุน้อยกว่านี้ซัก 20ปี คงตกหลุมรักเขาไปแล้ว
“ถิงถิง แม่จะแนะนำให้ลูกรู้จักกับชายหนุ่มที่หล่อและรวยมาก … ” หวังปิง รีบกดโทรศัพท์ในมือ
