เด็กหนุ่มวิ่งปร๋อลงจากอาคารผ่าศพ จากนั้นก็คว้าจักรยานที่จอดอยู่ที่ทางเท้าเเบบลวกๆ เเล้วปั่นกลับหอพักอย่างเร็วไว
จากนั้นเมื่อมาถึงหอพัก เขาก็จอดจักรไว้ที่หน้าหอโดยที่ไม่ต้องล็อคคอหรือล่ามโซ่ใดๆทั้งสิ้น ร่างกายที่อ่อนเเรงของเด็กหนุ่มเริ่มปรากฎอาการออกมาให้เห็น เขาเเทบจะจับราวบันไดจนเเน่น จากนั้นก็ ‘ไต่’ ขึ้นบันไดไปอย่างยากลำบาก กว่าจะถึงหน้าห้องของตนชายหนุ่มก็เเทบจะมอดม้วย
มือที่อ่อนเเรงผลักประตูจนเเทบจะไปติดผนัง สายตาเขาสอดส่องไปเห็นเหยือกน้ำที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะ เด็กหนุ่มที่กำลังกระหายเเละหิวโซดุจซอมบี้ที่อดอยากมากว่า 100 ปี ดังนั้นเขาไม่รีรออะไรทั้งสิ้น เขาตรงดิ่งวิ่งเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วเเล้วคว้าเหยือกน้ำบนโต๊ะมากระดกดื่มกินไปอึกใหญ่
อาจจะเพราะไม่ได้เปลี่ยนน้ำมาหลายวันแล้ว ทำให้ในทุกๆคำที่ดื่มกิน เต็มไปด้วยกลิ่นอายเเละกลิ่นของเเมลงที่เหม็นหืนเล็กน้อยจนเเทบจะคายออกมาหมด อย่างไรก็ตามสำหรับผู้ชายที่เหนื่อยล้าอย่างเต็มที่เช่นกู้จวิน น้ำในเหยือกนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับน้ำอมฤตบนสวรรค์
กู้จวินมองโต๊ะที่มีรอยของคราบน้ำเล็กน้อย ทุกอย่างถูกจัดไว้เหมือนกับตอนที่เขาออกไปจากห้องเมื่อ 3 วันก่อนไม่มีผิด ลำดับและตำแหน่งของหนังสือและสิ่งของต่าง ๆ ยังคงอยู่เหมือนเดิม ไม่มีใครมารื้อค้นหรือขโมยข้าวของเเน่นอน เเละสำหรับโทรศัพท์มือถือของหลี่เยี่ยรุ่ยที่เเสนสำคัญ เขาได้นำมันติดตัวไปด้วยตลอดเวลา
“ ฟิ้ว…” กู้จวินถอนหายใจยาวๆ จากนั้นก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆโต๊ะนั้นอย่างเหนื่อยอ่อน เขารู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อของเขากำลังกล่าวขอบคุณที่อนุญาตให้พักผ่อนเสียที ชายหนุ่มหลุดยิ้มด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวเล็กน้อย
จากนั้นเมื่อไม่มีอะไร เขาก็กดเปิดระบบในใจและตรวจสอบสถานะใหม่ของเขา
[การเปิดรายการความสามารถของโฮสต์: 1 ประเภท
มือแห่งความชำนาญ
ความหายาก: ★ (จากต่ำสุดถึงสูงสุด 1 ★ถึง 10 ★)
ศักยภาพในการพัฒนา: ขั้นที่ 3
ระดับความสามารถของโฮสต์: ชั้นที่ 2 (0/30000 คะเเนน)]
ในที่สุด! ก็ขั้นที่ 2 เเล้ว! ยะฮู้วววว!!!
ในช่วง 3 วันที่ผ่านมา กู้จวินรู้อยู่เเล้วว่าเขาต้องการความชำนาญอีกเพียง 500 คะเเน เพื่ออัพเกรดมือเเห่งความชำนาญเท่านั้น ใช่! เเค่ 500 คะเเนน ดูเหมือนน้อยนะ แต่มันก็เจ็บปวดอย่างมากกว่าจะได้รับคะแนนมาเเต่ละคะเเนน เเละตัั้ง 500 คะเเนน มันทำให้เขาเกือบที่จะตายทั้งเป็น
เขาใช้เวลารวมทั้งหมด 3 วัน เฉลี่ยพักผ่อนด้วยผ่าศพด้วย เขาใช้เวลากว่าครึ่งวันในการผ่าศพที่มีรูปร่างผิดปกติ เเต่ก็ยังได้รับคะเเนนค่าความชำนาญน้อยกว่า 100 คะเเนน ซึ่งคะเเนนนี้น้อยกว่าการฉีดยาเข้าเส้นเลือดดำที่เขาเคยทำในภารกิจปกติธรรมดามามากมายนัก
กู้จวินลองขยับมือเพื่อจำลองผ่าตัดในอากาศเล่นๆ เเละผลก็คือ ดูเหมือนว่าการอัพเกรดครั้งนี้จะไม่มีอะไรนัก มันเเลน่าผิดหวัง ดูเหมือนไอ้ระดับ…จริงๆ มันคงเป็นเเค่ตัวเลข เเละความจริงที่ชิบหายหนักกว่านั้นก็คือ…ดูเหมือนการพัฒนาเเละการอัพเกรดจะยากขึ้นกว่าเดิมอย่างเทียบไม่ติด เพราะยิ่งเขาเก่งกาจเท่าใด การพัฒนาก็จะยิ่งยากขึ้น การได้คะเเนนก็จะรัดกุมเเละให้ยากกว่าเดิม ระดับ 3 ขั้นต่อไปนั้น ดูเหมือนว่าจะอยู่อีกห่างไกล…..
ในขณะที่คิดนั้นเอง จู่ๆ ประสาทที่มือของเขาก็ขยับคล้ายกับการถูกกระตุ้น…
เมื่อมองลงไปที่มือของเขาเอง กู้จวินก็รู้สึกรังเกียจมือคู่นี้ของตนเองเล็กน้อย หลังจากสวมถุงมือผ่าตัดไม่หยุดตลอด 72 ชั่วโมงที่ผ่านมา มือของเขาซีดขาวอย่างน่ากลัว เเละเวลาขยับเคลื่อนไหวมันก็รู้เเปลกประหลาดไม่คุ้นเคยสักนิด
หรือว่านี่คือความรู้สึกที่ได้ครองมือแห่งความชำนาญระดับ 2 !!
มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างออกไปจากมือเเห่งความเชี่ยวชาญระดับเเรกเเละมือธรรมดาก่อนหน้านี้อย่างเทียบไม่ติด
เส้นประสาทบนมือของเขาตอนนี้ ประหนึ่งว่าได้รับการพัฒนาจนถึงขั้นสุดยอดเเล้ว
นี่คือเส้นประสาทกลางที่ถูกพัฒนาจนถึงขีดสุด…เหรอ?
เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวของเขา นิ้วหัวแม่มือขวาก็อยู่ไม่สุขทันที
เส้นประสาทมือด้านล่าง…
จากนั้นกระดูกมือด้านขวาล่างของเขาก็กระตุกขึ้นมาเล็กน้อย
แม้ว่าเขาจะไม่สามารถควบคุมการเคลื่อนไหวทั้งหมดได้อย่างเต็มที่ แต่ศักยภาพที่มือวิเศษจนเเทบจะสั่งการได้นี้ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลย ตอนนี้เขากำลังจะกลายเป็นกู้จวิน…หัตถ์เเห่งพระเจ้า!
ตอนนี้มือของกู้จวินมีการเคลื่อนไหวที่ซับซ้อนและละเอียดอ่อนอย่างมาก หากเทียบกับเมื่อก่อน ที่มันไม่ต่างอะไรจากเด็ก 1 ขวบหัดหยิบสิ่งของ…มาเป็นคนที่สามารถหยิบของได้เร็วที่สุด ชัดเจนว่ามันคือการพัฒนาการอย่างก้าวกระโดด
ตอนนี้มือคู่ของเขาสามารถทำหัตถการที่มีความแม่นยำสูง ไม่ว่าจะเป็นการผ่าตัด การเย็บ เเม้กระทั่งการนวดผ่อนคลาย…
“ ฮ่า ฮ่า คุ้มค่าสักทีเว้ย! หลังจากที่ทรมานมาเเสนนาน ในที่สุดระบบก็ให้ค่าตอบเเทนที่คุ้มเกินบรรยายเเล้ว”
กู้จวินมองไปที่มือของเขาเองด้วยเเววตาหลงใหล มุมปากของกู้จวินเริ่มโค้งงอตามรอยยิ้มที่ปรากฎ ถ้าระดับ 2 ยังมหัศจรรย์ขนาดนี้…เเล้วระดับ 3 ไม่กลายเป็นมหาเทพเลยหรือ? เเต่เมือนึกถึงระยะเวลาในการฝึกฝนที่เเสนทรมานเเละค่าคะเเนนที่เเสนจะได้ยาก นัยน์ตาของเด็กหนุ่มก็พลันหม่นลงเล็กน้อย เเต่ในไม่ช้าเขาก็กลับมาดีใจอีกครั้ง!
ฉันอาจจะกลายเป็นผู้ชายที่มีกล้ามเนื้อนิ้วมือที่เเข็งเเกร่งเเละว่องไวสุดในโลก!
ด้วยความฝันที่ชวนตลกนั้นเอง กู้จวินได้สั่งปิดรายการความสามารถและเปิดบันทึกภารกิจที่ค้างไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมาดู
การแจ้งเตือนของระบบยังคงเปิดอยู่จนถึงตอนนี้ ราวกับว่าเขากำลังเก็บขาไก่ทอดปรุงรสที่อร่อยที่สุดไว้เเอบกินคนสุดท้าย
[ยังไม่ได้รับรางวัลภารกิจ: แผนที่โครงสร้างที่ไม่สมบูรณ์ 1 เเผ่น กรุณาแตะเพื่อรับรางวัลของคุณ]
คราวนี้ระบบของเขาดูเหมือนจะฉลาดทีเดียว เมื่อรู้ว่ากู้จวินกำลังอยู่ท่ามกลางคนจำนวนมากในเวลานั้น มันจึงไม่ได้ส่งแผนที่ไปที่กระเป๋าของเขาโดยตรง
คำตอบนี้ถูกไหม?
อย่างไรก็ตามนี่เป็นรางวัลสำหรับงานอภิมหายากครั้งแรก! ในใจของกู้จวินเเน่นอนว่าเต็มไปด้วยความตื้นตัน เขารีบเเตะหน้าจอบนอากาศเพื่อรับรางวัลทันที
“ ได้รับรางวัลสำเร็จ!”
ทันใดนั้นคลื่นแห่งความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็ปะทะเข้าที่ศีรษะของเขาอย่างกะทันหัน และแสงสะท้อนจากมันก็เเทบจะทำให้เขาตาบอด เเละหลังจากผ่านไปพักหนึ่ง กู้จวินก็พบว่าตัวเองลอยอยู่เหนือมหาสมุทรแห่งสติสัมปชัญญะไปเสียเเล้ว…มันคือโลกเเห่งความคิดของเขา เป็นดินเเดนของจิตใจที่ถูกเก็บซ่อน
ที่นั่นเขาเห็นรางวัล….
“ โอ้! มายก็อด รางวัลของระบบมหัศจรรย์ดีเเท้ ไม่ส่งเเบบกระดาษ แต่ส่งเป็นไฟล์ “ ดิจิทัล” เเทนเหรอเนี่ย!! เอาล่ะ ระบบสุดยอดจริงๆ ไฟล์ก็สามารถพกพาได้”
ทว่าการดูไฟล์ดิจิทัลนี้จริงๆยากกว่าเปิดดูเเบบกระดาษเยอะ เพราะความไม่เคยชิน เเละมันไม่ใช่ระบบคอมพิวเตอร์ ทำให้ขั้นตอนการเปิดดูเต็มไปด้วยความยุ่งยาก เเต่อย่างน้อยมันก็เปิดเข้าได้สำเร็จ!
วิธีการดูไฟล์นั้นซับซ้อนพอสมควร หลังจากที่เขานำไฟล์ไปรวมเข้ากับทรงจำอื่น ๆ ในห้วงสำนึก จากนั้นเพื่อเน้นให้ไฟล์นั้นเด่นเเละอ่านง่าย เขาก็ตั้งค่าเเละซูมเข้าไปในภาพมากที่สุด
หลังจากซูมเข้าไปภาพก็มีความชัดเจนมากขึ้น มันเหมือนกับแผนที่ที่วาดลงบนกระดาษ โดยกระดาษนั้นมีสีเหลืองเล็กน้อยขนาดเท่ากระดาษ A4 อายุของมันเห็นได้ชัดมากโบราณมากเเล้ว หลักฐานของอายุกระดาษเเบบไฟล์ก็คือ ภาพขอบที่ฉีกขาดและขาดรุ่งริ่ง บางจุดก็มีรอยขาด รอยยับ เเต่เนื่องจากมันถูกสเเกนมาเป็นไฟล์ดิจิทัล จึงไม่มีปัญหาในการดู
มีเพียง 1 ภาพที่วาดบนกระดาษแผ่นนี้ แม้แต่คนที่ไม่ได้รับการฝึกฝนหรือเล่าเรียนทางการแพทย์ก็สามารถบอกได้ว่านี่คือแผนที่กายวิภาคของมนุษย์เเน่นอน
เเผนที่นั้นไม่ใช่รูปเเบบสามมิติ เเต่เป็นมุมมองด้านหน้าด้านเดียว เเละส่วนที่เเสดงบนภาพก็คือ ภาพบริเวณหน้าอกของมนุษย์
ทันใดนั้นเองความสงสัยก็บุกเข้าในจิตใจของกู้จวิน
