ระบบศัลยเเพทย์…ในยุคสิ้นโลก – ตอนที่ 7

เมื่อความน่าสะพรึงกลัวได้ปรากฏขึ้น อู่ต้งทำได้เเค่นอนขดตัวร้องไห้อยู่บนเบาะเท่านั้น เขาเริ่มกลัวจนลนลานเเละมีอาการคล้ายคนเสียสติ อาการสั่นของเขาเริ่มไม่สามารถควบคุมได้ ในขณะนี้บรรดาเพื่อนร่มทางของเขาทั้งหลายมองเขาด้วยสายตาที่ตื่นตระหนก เขาไม่เเน่ใจว่าเป็นเรือดำน้ำที่สั่นสะเทือนหรือร่างกายของเขากันเเน่ที่สั่นเพราะความกลัวอย่างรุนแรงเกินขีดจำกัด

ในทางกลับกัน หลินเสี่ยวถังกำลังเสียสติ ความเยือกเย็นในครั้งเเรกได้เเห้งหาย เธอคร่ำครวญและเรียกร้องให้ใครสักคนมาช่วยหลี่เยี่ยรุ่ยอย่างไม่เกรงใจ อย่างไรก็ตาม..ครั้งนี้เธอนุ่มนวลมาก เหมือนกลัวว่าจะไม่มีใครช่วยหลี่เยี่ยรุ่ย

ในใจของเธอนั้น..ตอนนี้เธอนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ครั้งที่เธอเคยล้อเลียนคนงี่เง่าเหล่านั้นเพียงเพราะพวกเขากรีดร้องบนบันจี้จัมพ์และช่วงเวลานั้นเองที่เธอรู้สึกใจว่าตัวเองเป็นคนใจกล้า แต่ไม่กลัวสิ่งใดในโลกนี้!! อีกทั้งยังสนุกกับการได้หลั่งอะดรีนาลีน

ความใจกล้าของเธอในเวลานี้นั้นหายไปหมดแล้ว!! ร่างกายของเธอไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งและเธอรู้สึกเหมือนติดอยู่ในฝันร้ายที่ไม่มีวันสิ้นสุด เธออยากจะกรีดร้องเพราะความกลัวและความตื่นตระหนก แต่ไม่มีเสียงใด ๆ หลุดรอดออกมาจากปากที่อ้าปากค้างของเธอสักนิด…

ในขณะที่คนอื่น ๆ ถูกโยนลงไปในในความนึกคิดที่น่าหวาดกลัว กู้จวินนั่งอย่างสงบบนที่นั่งของเขาเอง และกำลังประเมินการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างด้วยสายตาที่เฉียบคม เขารู้ได้อย่างรวดเร็วว่าเขานั้นปลอดภัยเเค่ไหน!? เเละถ้าจะไปช่วยคนอื่นต้องทำยังไง

ที่นั่งของทุกคนจริงๆเเล้วใกล้กันมาก พวกเขาแทบจะตัวติดกัน เขาสามารถเข้าถึงอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดายจากตำแหน่งของเขา

เขารออย่างเงียบ ๆ เขาเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของหลี่เยี่ยรุ่ย เมื่อความปั่นป่วนครั้งต่อไปมาถึงเขาก็เคลื่อนที่ไปหาหลี่เยี่ยรุ่ยโดยพลัน!

มือของเขาพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงสุด ในการเคลื่อนไหวครั้งเดียว เขาสัมผัสได้ถึงบทบาทที่แตกต่างของ ‘มือเเห่งความเชี่ยวชาญ’ ที่มือขวาของเขาชัดเจน มันเคลื่อนไหวเร็วขึ้นเเละมั่นคงกว่าปกติ ด้วยการกระทำที่รวดเร็วของเขาสามารถไปถึงเป้าหมายเเละจับได้อย่างเชี่ยวชาญ

ในทางกลับกันหลินเสี่ยวถังและคนอื่น ๆ กรีดร้องอย่างหวาดผวา ขณะเดียวกันก็เกิดการกระตุกสั่นอย่างแรงอีกครั้ง พวกเขามองเห็นร่างสูง 175 ซม. ของหลี่เยี่ยรุ่ยบินในแนวนอนและลอยข้ามไปอีกฝั่งด้วยพลังมหาศาล

พวกเขาเห็นว่าหลี่เยี่ยรุ่ยกำลังพุ่งมาด้วยความเร็วสูง เเละสิ่งที่เหนือความคาดหมายได้เกิดขึ้น กู้จวินก็จับหลี่เยี่ยรุ่ยเอาไว้ได้! จากนั้นเขาก็โยนหลี่เยี่ยรุ่ยไปที่ที่นั่งว่างข้างๆเขาและดึงหัวเข็มขัดนิรภัยเข้าด้วยกัน ภายในพริบตาชายคนนั้นก็ถูกยึดหนาเเน่นไว้ในที่นั่งของเขา

ช่างเป็นความสามารถที่ลึกลับ..เเละน่าเเปลกใจ!

“ พี่ชายขอบคุณมาก ขอบคุณ…” หลี่เยี่ยรุ่ยทรุดตัวลงนั่งยิ้มด้วยความเจ็บปวด เสียงของเขาสั่นสะท้าน“ คุณช่วยชีวิตฉัน คุณช่างยอดเยี่ยมมาก”

ตอนนี้กู้จวินสามารถมั่นใจได้ จิตใจของเขาสมบูรณ์แข็งแรง ระบบมีอยู่จริง! จากการควบคุมมือที่ไม่ธรรมดาของเขา ในตอนนี้เขามั่นใจว่า ‘มือเเห่งความเชี่ยวชาญ’ ไม่ใช่ภาพแห่งจินตนาการของเขาอีกต่อไป

เขาหายใจเข้าลึก ๆ เขาขจัดความคิดเหล่านี้ออกไป เขาประคองหลี่เยี่ยรุ่ยอย่างระมัดระวัง ด้วยมือของเขาทำให้ผู้บาดเจ็บทรงตัว ขณะตรวจดูอาการบาดเจ็บเขาก็ถามว่า“ คุณชื่ออะไร!?”

เรือดำน้ำยังคงสั่นสะเทือน ในขณะที่มันเคลื่อนที่ช้าๆ อย่างไรก็ตามกัปตันคนอาวุโสได้กลับมาควบคุมเรือได้มากขึ้นแล้ว และค่อยๆโผล่ขึ้นมาเหนือจากระดับเดิม ถึงกระนั้นการเดินทางจากร่องลึกขึ้นสู่ผิวน้ำจะต้องใช้เวลาอีกราวๆ 1 ชั่วโมงได้ เมื่อเห็นสถานการณ์ที่เลวร้ายของหลี่เยี่ยรุ่ยการรักษาพยาบาลฉุกเฉินเป็นสิ่งสำคัญ

“ฉัน? ฉันคิดว่าฉันบอกคุณแล้ว… หลี่เยี่ยรุ่ย …” หลี่เยี่ยรุ่ยตอบคำถาม

“ อาหารที่คุณชอบคืออะไร!?”

“ มีมากมายจนนับไม่หมดดด…”

“โดยเฉพาะอย่างยิ่ง?” กู้จวินเปิดไฟฉายและส่องมันตรงไปที่ดวงตาของหลี่เยี่ยรุ่ย

“ เฮ้…มันเเสบ” หลี่เยี่ยรุ่ยพยายามหลีกเลี่ยงแสงจ้าที่ทำให้ไม่เห็นโดยสัญชาตญาณ

“ อย่าขยับ!!” กู้จวินหยุดเขาก่อนที่เขาจะหันหนี

การเคลื่อนไหวที่ช่ำชองและความมั่นใจที่ไม่เปลี่ยนแปลงทำให้ขากรรไกรของทุกคนลดลง ความตื่นตระหนกของทุกคนเริ่มลดน้อยลงเเล้ว!

ผู้ชายคนนี้เป็นหมอ?

กัปตันอาวุโสหันไปมองกู้จวินที่กำลังจะดูอาการให้หลี่เยี่ยรุ่ย เขาถึงกับหัวใจเต้นเเรงจนเหงื่อเเห่งความหวาดกลัวผุดขึ้นราวก็ดอกเห็ด เขารู้ว่ากู้จวินอยากจะช่วยหลี่เยี่ยรุ่ย ทว่า…ในเรือลำนี้ทั้งเขาเเละเพื่อนร่วมงานทุกคนต่างก็ไม่รู้วิชาเเพทย์ ยิ่งๆไปกว่านั้นไม่เคยมีอุบัติเหตุที่เคยเกิดขึ้นตอนดำน้ำลึกมาก่อน ดังนั้นเมื่อเกิดเหตุการณ์เเบบนี้พวกเขาล้วนตกใจกันเป็นอย่างมาก

เมื่อเห็นว่ากู้จวินกำลังจะทำอะไรมากกว่านี้ กัปตันอาวุโสก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนว่า“ คุณกู้ครับ โปรดอย่าผลีผลาม ผมว่าคุณควรรอหมอประจำเรือบนผิวน้ำดีกว่า!”

“ ฉันเป็นนักศึกษาแพทย์ปีที่ 8 เเห่งมหาวิทยาลัยอีสเทิร์น!” กู้จวินโพล่งออกมาทันทีและหัวใจของเขาก็สั่นไหว…

ใช่!! ฉันชื่อกู้จวิน ฉันเป็นนักศึกษาแพทย์ที่ลงทะเบียนเรียนในหลักสูตรศัลยเเพทย์ 8 ปีอันทรงเกียรติที่มหาวิทยาลัยอีสเทิร์น เป็นผู้ชายที่มีความฝันอันยิ่งใหญ่ที่จะเป็นหมอเพื่อช่วยผู้คน ไม่ใช่ ‘เสี่ยกู้’อีกต่อไป…..