กองทัพมดชุลมุนวุ่นวาย เริ่มคลานไปทั่วอย่างไร้ทิศทาง
หมดสิ้นกองทัพมดที่มีสติปัญญา มีเพียงความแตกสามัคคีที่ปราศจากภัยคุกคาม แม้แต่ล่าถอยพวกมันยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ อาศัยเพียงสัญชาตญาณดั้งเดิมเคลื่อนไหว
เหล่านักพรตก็เริ่มทำศึกโต้ตอบแล้ว พลังเซียนที่มีอานุภาพร้ายแรงเริ่มโจมตีมดยักษ์ที่คลานไปคลานมา เลือดและเศษเนื้อสาดกระจาย ไม่นาน ศพของมดยักษ์ก็กลาดเกลื่อนทั่วชายแดนหุบเหวหมื่นกาลี
แนวรบเริ่มขยายเข้าใกล้แดนทรายขาวช้าๆ ผ่านไปครู่หนึ่ง กองทัพมดยักษ์ก็ถูกนักพรตที่ตอบโต้กวาดล้างจนสิ้นซากไปโดยสิ้นเชิง
ไฟลุกโชนแผดเผาซากศพของเผ่าพันธุ์มด ดุจมังกรไฟที่เหาะเลียบไปตามชายแดนหุบเหวหมื่นกาลี เขมือบลมหายใจสุดท้ายในโลกนี้ของพวกมัน
กองทัพมดยักษ์หลายแสนตัว ถูกนักพรตจากสรวงสวรรค์และแคว้นเทียนเหอร่วมมือกันทำลายล้างด้วยประการละฉะนี้ แม้เหล่านักพรตจะคว้าชัยชนะในศึกครั้งนี้ได้ ทว่าไม่ได้ไปจากที่นี่ แต่กำลังเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้ฐานทัพของพวกเขา เตรียมรับศึกครั้งต่อไป
หากสะพานหมอกดำไม่ขาด พวกเขาไม่มีเหตุผลจะจากไป
อันหลินขี่ต้าไป๋กลับฐานรักษาการณ์ของสรวงสวรรค์
เมื่อนักพรตร้อยกว่าชีวิตกลับมา เหล่านักเรียนในฐานทัพก็โห่ร้องไชโยขึ้นมา มันเป็นเสียงเฉลิมฉลองให้กับเหล่าผู้กล้าที่เข้าสู่รังของศัตรู ทำภารกิจบั่นคอสำเร็จ
อันหลินโบกมือให้สหายที่อยู่เหนือแนวกำแพง ทะยานลงมาท่ามกลางฝูงชน
“พี่อันๆ พวกเจ้าสังหารนางพญามดแล้วหรือ เล่าให้ข้าฟังหน่อยว่า นางพญามดตัวนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร!” เหมียวเถียนวิ่งเข้ามา คว้าแขนอันหลินแล้วเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
นางสวมชุดสีอ่อน ผ่านสงครามอันดุเดือดมาแล้ว ดูเหมือนจะเพิ่งอาบน้ำ หยดน้ำยังเกาะผมสั้นดำขลับ แลดูสดใสน่ารัก
ลั่วจื่อผิง ซุนเซิ่งเหลียนและจงหย่งเหยียนก็กรูกันเข้ามาด้วยสีหน้าใคร่รู้
“นางพญามดจะหน้าตาอย่างไรได้อีก ก็เหมือนมดน่ะสิ” อันหลินส่ายหน้า “ศึกในตอนนั้นดุเดือดเหลือหลาย ไม่ทันได้หยิบมือถือออกมาถ่ายรูป”
“เอ๊ะ แล้วพวกเจ้าฆ่านางพญามดได้อย่างไรกัน รังของเผ่าพันธุ์มดเป็นเหมือนถ้ำเสือถ้ำมังกร จะฆ่ามันต้องไม่ง่ายแน่นอน” จงหย่งเหยียนพูดพลางสะบัดพัด
“อืม ทิ้งระเบิดไฮโดรเจนกับระเบิดนิวเคลียร์อย่างละลูก ถึงฆ่านางพญามดได้” อันหลินก็ไม่ปิดบัง บอกเล่าตามความเป็นจริง
ปึก มือของจงหย่งเหยียนสั่น ตกใจจนพัดตกพื้น
เหมียวเถียน “…”
ลั่วจื่อผิง “…”
ซุนเซิ่งเหลียนกะพริบตาปริบๆ “…ใช้ระเบิดไฮโดรเจนระเบิดมดหรือ…”
อันหลินพยักหน้า “นางพญามดไม่ใช่มดทั่วไป มันใหญ่เทียบเท่าภูเขา ออกไข่รุนแรงปานดินถล่ม ออกไข่ยักษ์หลายร้อยฟองในคราวเดียว…”
พวกเขาไม่ได้คลุกคลีกับสถานการณ์ภายในภารกิจบั่นคอ จะตกใจก็เป็นเรื่องปกติ
ตอนนี้ภารกิจบั่นคอสำเร็จเสร็จสิ้นแล้ว อันหลินจึงเล่าเหตุการณ์การต่อสู้ให้พวกเขาฟังอย่างละเอียดสมจริงสมจัง ถือโอกาสโอ้อวดวีรกรรมที่เขาสังหารมดยักษ์แปลงจิตด้วย ถือเป็นวิธีการปรับอารมณ์ระหว่างรบอย่างหนึ่ง
ทางใต้ของแดนทรายขาว
สถานที่แห่งหนึ่ง มีขุนเขาและสายน้ำ ความเขียวขจีปกคลุม
เมืองสีขาวตั้งตระหว่างอยู่ท่ามกลางขุนเขา พลังปราณอันหนาแน่นหล่อเลี้ยงดินแดนผืนนี้ ที่นี่เป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าพันธุ์มด
มดยักษ์ที่เดินเหินได้ มีพลังแก่กล้า กำลังคุกเข่ากราบไหว้ไข่สีดำที่ตั้งอยู่กลางเมือง
บนพื้นมีลวดลายสีทองที่สลับซับซ้อน แพร่ไปรอบทิศไม่หยุด
หากทอดมองจากฟากฟ้า จะเห็นลวดลายสีทองเหล่านี้แผ่คลุมทั่วแดนดิน เป็นค่ายกลที่มีขนาดใหญ่โตมโหฬาร
ส่วนใจกลางค่ายกล ก็คือไข่มดสีดำใบนั้น
พลังวิญญาณหลั่งไหลเลียบค่ายกลมาบรรจบกันที่ไข่ไม่ขาดสาย ในสนามรบอันไกลโพ้น มดยักษ์หลายแสนตัวล้มตาย จึงมีพลังวิญญาณสีดำหลายแสนเส้นไหลมาบรรจบตรงนี้ ส่วนเหล่านักพรตที่ตายในปากของมดยักษ์ พลังวิญญาณของพวกเขาเป็นสีขาว ไหลมาตามค่ายกลบรรจบที่นี่ ซึมลงในเปลือกไข่ใบเล็กใบนี้เช่นกัน
ไม่มีใครรู้ว่า ในไข่ใบนี้หล่อเลี้ยงสิ่งมีชีวิตชนิดใด แต่เผ่าพันธุ์มดเรียกมันว่า ‘ราชัน’
“ท่านหัวหน้า ตอนนี้นางพญามดสองตัว เริ่มเคลื่อนไหวไปที่หุบเหวหมื่นกาลีแล้ว มีทหารมดหนึ่งล้านตัวติดตาม” มดยักษ์สีขาวตัวหนึ่งคุกเข่า พูดกับมดยักษ์ตรงหน้าอย่างนอบน้อม
มดยักษ์ที่ถูกเรียกว่าหัวหน้า เนื้อตัวผ่ายผอมดุจกิ่งไม้ มือถือคทาสีชาด พลังมหาศาลดุจท้องทะเล ชวนให้เกิดจิตใจเลื่อมใสศรัทธา
มันเพียงพยักหน้าน้อยๆ กับเนื้อหาที่มดยักษ์สีขาวรายงาน ราวกับไม่ใส่ใจ แค่กำชับลวกๆ ว่า “ไปจัดการเถอะ ขอแค่ต่อสู้กับมนุษย์ ต้องใช้กำลังไพร่พลมากเท่าใดก็ไม่ใช่ปัญหา…”
หัวหน้าเผ่ามองไข่ยักษ์สีดำด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม พูดต่อว่า
“พวกเราต้องพลีชีพเพื่อต้อนรับการมาเยือนของราชัน!”
ทว่าเพิ่งสิ้นเสียงของมัน ฟ้าดินก็พลันสะเทือนทันใด
กลางนภา อิทธิฤทธิ์มหาศาลแผ่ลงมา
“คิดจะใช้การสละชีพของมวลมนุษย์ พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์นั้น”
เสียงดุจอัสนีเก้าชั้นฟ้าแฝงความน่ายำเกรง ดังกึกก้องลั่นแดนดินผืนนี้
ระหว่างที่มดยักษ์ที่มีพลังแก่กล้าทั้งหลายกำลังโกรธขึงอยู่นั้น ก็ตกใจกับเสียงนี้จนคุกเข่าลงทันที เนื้อตัวสั่นระริก
นี่เป็นอิทธิฤทธิ์ของผู้เป็นใหญ่ในโลกหล้า เป็นเทพเจ้าอย่างแท้จริง!
“จักรพรรดิจื่อเวย ท่านมาทำอะไรที่นี่” หัวหน้าเผ่าพันธุ์มดมองบุรุษผมเงินโบกสะบัดที่ยืนตระหง่านบนท้องฟ้า สุดท้ายอากัปกิริยาก็แปรเปลี่ยน
จักรพรรดิจื่อเวยประสานอิน นัยน์ตามีดวงดาวนับหมื่นพัน เจิดจ้าพร่างพราว
ดวงดาวพราวระยับดวงหนึ่งลอยออกจากนิ้วของเขา ตกลงบนไข่สีดำใบนั้น “ข้ามาที่นี่เพื่อสั่งสอนพวกเจ้า…”
“สามหาว!” หัวหน้าเผ่าพันธุ์มดเลือดขึ้นหน้า ตวาดเสียงเกรี้ยว
เมื่อแสงดาวตกกระทบใจกลางค่ายกล ท้องฟ้าก็พลันมืดลง มีเพียงลำแสงของดวงม่วงที่เป็นแสงของทุกสรรพสิ่ง
แผ่นดินสั่นสะเทือน ริ้วรอยสีทองถูกลำแสงของดาวม่วงชำแหละ แหลกละเอียดเป็นชั้นๆ
ค่ายกลมหึมาที่ปกคลุมแดนทรายขาวก็พังทลายสิ้นซากในตอนนี้เอง…
หัวหน้าเผ่าพันธุ์มดเบิกตากว้าง สั่นเทาขึ้นมา “จักรพรรดิจื่อเวย ท่านบ้าไปแล้วหรือ! ท่านทำเช่นนี้ ราชันไม่อาจถือกำเนิดได้ นับจากนี้มนุษย์มีแต่จะล้มตายกันเพิ่มขึ้น…”
“ชาวประชาแดนจิ่วโจวจะเลือกรบจนตัวตายเท่านั้น ไม่ยอมตายอย่างไร้ค่าหรอก”
จักรพรรดิจื่อเวยยืนมือไพล่หลัง เมื่อสิ้นประโยคนี้ ก็เดินย่ำอากาศจากไป
ผู้แข็งแกร่งเผ่าพันธุ์มดรวมตัวกันที่นี่ ยามนี้ไม่มีผู้ใดกล้าขัดขวางการจากไปของเขาเลย
ท่ามกลางความมืดมิดอันเลือนรางในบริเวณที่ลึกที่สุดของหุบเหวหมื่นกาลี
เสียงถอนหายใจแว่วมา มันเจือความเหลืออดและปลงอนิจจัง
“ช่างเถอะ…”
หุบเหวหมื่นกาลี
สะพานหมอกดำเป็นเหมือนเมฆลอยกลางนภา ค่อยๆ มลายหายไป
นักพรตสำนักบำเพ็ญเซียนทั้งหลายจ้องมองฉากตรงหน้า ติดอยู่ในภวังค์
ฐานทัพของสรวงสวรรค์ นักเรียนและอาจารย์ทั้งหลายก็จดจ้องภาพตรงหน้าด้วยปฏิกิริยาที่แตกต่างกันออกไป
มีทั้งตกใจ ฉงนสนเท่ห์ ตื้นตัน…
กระทั่งมีเสียงของจักรพรรดิจื่อเวยดังขึ้นจากยันต์ส่งสารของเซียนกระบี่หลิงเซียว ในใจของทุกคนถึงได้เกิดความรู้สึกปลื้มปีติดีใจอย่างควบคุมไม่ได้ ถึงขั้นว่าโห่ร้องไชโยกันขึ้นมา
สะพานหมอกพังทลายจนสิ้น แผนการของเผ่าพันธุ์มดถึงคราวสิ้นสุด พวกเขาทำสำเร็จแล้ว!
ความตึงเครียดถึงคราวได้ผ่อนคลายแล้ว
นักเรียนไม่น้อยนั่งหมดแรงกับพื้น นัยน์ตาแดงก่ำ บางคนถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
พวกเขาชนะสงครามนี้แล้ว ในบรรดานักเรียนเหล่านี้ มีบางคนที่จากไปตลอดกาล แต่มากกว่านั้นกลับได้รับการแปรสภาพครั้งสำคัญที่สุดในชีวิตระหว่างการรบ
สงครามพิทักษ์ในครั้งนี้ ถูกบันทึกอยู่ในประวัติศาสตร์ของสำนักความร่วมมือบำเพ็ญเซียน
นักเรียนนับหมื่น อาจารย์ร่วมร้อยที่ร่วมรบ มีนักเรียนสามร้อยเจ็ดสิบหกคนกับอาจารย์สองคนที่สิ้นชีพในสนามรบ สถิติที่กระจ้อยร่อยนี้ ในบรรดาเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ทั้งหลายของสำนัก มันไม่สะดุดตา ไม่เป็นที่สนใจของคนมากนัก แต่ความไม่ธรรมดาของรุ่นนี้ เพิ่งเริ่มต้น ณ บัดนี้…
