เมื่อได้ยินเสียงของจางหยู ไห่อู่เซิงก็คิ้วขมวด “ มาเร็วจริงๆ” แต่เขาก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าคลื่นพลังของจางหยูไม่ได้อ่อนแอลงเลย แม้ว่าจะบาดเจ็บหนักแต่ตอนนี้กลับฟื้นฟูเต็มที่แล้ว เขาอึ้งนิดๆ “ เจ้ากลับหายดีแล้ว”
ต้องรู้ก่อนว่าจางหยูและคนอื่นๆนั้นบาดเจ็บมากกว่าเขา มันต้องใช้เวลานานกว่าที่จะฟื้นฟูกลับมาได้ แล้วจางหยูหายดีได้ยังไงกัน ?
นี่คือสิ่งที่ไห่อู่เซิงคาดไม่ถึง
“ เจ้าอยากรู้รึว่าทำไม ?” จางหยูยิ้มออกมา “ งั้นก็มากับข้าสิแล้วเจ้าจะเข้าใจเอง”
“ เจ้าคิดว่าข้าโง่รึไง ? ข้ากลัวว่าข้าจะไม่ได้กลับออกมาหากไปกับเจ้า “ ไห่อู่เซิงฮึดฮัดออกมา
จางหยูก็ไม่ได้ใส่ใจ เรื่องนี้ทุกคนต่างก็รู้อยู่แล้ว่าจะได้คำตอบเช่นใด ไห่อู่เซิงมองไปที่จางหยูแล้วบอกกับต้นไม้โกลาหลว่า “ ครั้งนี้เจ้าโชคดีไป แต่ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะปกป้องเจ้าไปได้ตลอด..อีกไม่นานข้าจะมาฆ่าเจ้า”
จางหยูยังไม่ทันได้พูดอะไร ไห่อู่เซิงก็เดินทางออกไปโดยไม่ลังเล
จางหยูอยากที่จะหยุดเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ เขาได้แต่มองดูไห่อู่เซิงเดินทางออกไป
แต่เดิมแล้วอยากจะถ่วงเวลาเอาไว้ มันจะดีกว่าที่จะยื้อไว้รอซุนเมิ่ง, ซุนเหยียน, ซุนวูและเสี่ยวเสียมาถึง แต่ไห่อู่เซิงกลับไม่เปิดโอกาสให้เขา
ชายคนนี้ยังเจ้าเล่ห์เช่นเคย
“ เป็นยังไงบ้าง เจ้าเป็นอะไรรึไม่ ?” จางหยูมองไปที่ต้นไม้โกลาหลซึ่งตอนนี้อยู่ในสภาพน่าอนาถ
ต้นไม้โกลาหลพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่อ่อนแรง “ ท่านมาได้ทันเวลา หากมาช้ากว่านี้ ข้าคงตายแน่ๆ”
ตอนที่ซุนเมิ่งมาถึงและเห็นสภาพของต้นไม้โกลาหล นางก็มองไปรอบๆ “ ไห่อู่เซิงอยู่ที่ไหน?”
จางหยูส่ายหน้าและพูดขึ้น “ เขาเจ้าเล่ห์เกินไป ทันทีที่ข้ามาถึง เขาก็หนีไปทันที”
ซุนเมิ่งผิดหวังนิดๆ นางกัดฟันแน่นและพูดขึ้น “ บัดซบ !”
“ ต้นไม้โกลาหล ข้าจะพาเจ้าไปรักษาตัวอีกที่ก่อน” จางหยูบอกกับต้นไม้โกลาหล
ต้นไม้โกลาหลลังเล “หากข้าไป…แล้วที่นี่ล่ะ ?”
“ สบายใจได้ เจ้าจะฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว มันใช้เวลาไม่นานหรอก ข้าจะอยู่ที่นี่รอเจ้ากลับมา ” จางหยูพูดขึ้น
เมื่อได้ยินแบบนั้นต้นไม้โกลาหลก็ไม่คิดปฏิเสธ “ งั้นก็รบกวนท่านด้วย ”
ต้นไม้โกลาหลหดตัวลงอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจมันก็กลายเป็นต้นอ่อนเหมือนในอดีต แต่มันกลับมีใบไม้อยู่มากมาย จางหยูได้สร้างรูหนอนขึ้นมาและส่งต้นไม้โกลาหลเข้าไปในโลกตันเถียน จากนั้นเขาก็ให้จางลู่ทำการรักษาให้กับต้นไม้โกลาหล
หลังจากที่จัดการเรื่องต้นไม้โกลาหลเรียบร้อย จางหยูก็บอกกับซุนเมิ่ง “ไม่มีใครดูแลโลกป่าในตอนนี้ เจ้าต้องรีบกลับไปที่โลกป่า เผื่อว่าไห่อู่เซิงจะไปที่โลกป่า”
ซุนเมิ่งพยักหน้า นางเปิดใช้งานประตูในตราแล้วเดินทางไปยังโลกตันเถียน ก่อนจะกลับมาที่โลกป่า
ไม่นานซุนเหยียน,ซุนวูและเสี่ยวเสียก็มาถึง
“ เขาอยู่ไหนกัน ?” ซุนวูมองไปรอบๆแล้วถามขึ้นมา
“ เขาไปแล้ว” จางหยูพูดขึ้น “ ไห่อู่เซิงรู้ว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเรา ทันทีที่ข้ามาถึงเขาก็หนีไปทันที”
มันไม่ง่ายที่จะได้ยินข่าวของไห่อู่เซิงผลลัพธ์นี้ทำซุนวูผิดหวังอย่างมาก
“ แล้วต้นไม้โกลาหลกับพี่ข้าอยู่ที่ไหน ?” ซุนวูไม่เห็นทั้งสองคนจึงได้ถามขึ้นมา
“ ต้นไม้โกลาหลถูกส่งไปรักษาในบรรพกาล สำหรับพี่เจ้าแล้ว” จางหยูเงียบไปชั่วครู่แล้วพูดต่อ “ ข้าขอให้นางไปดูแลโลกป่า เผื่อว่าไห่อู่เซิงจะฉวยโอกาสลงมือกับโลกป่า”
หลังจากนั้นสักพัก จางหยูก็พูดขึ้นต่อ “ นี่คือเขตหวงห้ามที่เกี่ยวข้องกับโกลาหลทั้งหมด มันต้องมีคนคอยดูแล ข้าแกร่งกว่าพวกเจ้า ข้าจะอยู่ดูแลที่นี่ ซุนวู, เสี่ยวเสียพวกเจ้าสองคนยังอ่อนแอ พวกเจ้ากลับไปที่โลกป่าก่อน ซุนเมิ่งแค่คนเดียวคงไม่อาจจะรับมือไห่อู่เซิงไหว พวกเจ้าสามคนร่วมมือกันคงพอรับมือกับไห่อู่เซิงได้ ”
“ ได้ ” ซุนวูกับเสี่ยวเสียพากันพยักหน้า
ทั้งสองคือจ้าวบรรพกาลที่สามารถเดินทางกลับไปยังโลกของตนได้ทันที เป็นธรรมดาที่จางหยูจะส่งซุนวูไปที่โลกป่า “ แล้วข้าล่ะ ?” ซุนเหยียนถามขึ้นมา
จางหยูมองไปที่ซุนเหยียนแล้วพูดขึ้น “ หน้าที่ของเจ้าคือหาทางเข้าโกลาหลนภา หากเราหามันพบ เราจะได้เข้าไปด้านใน”
จุดเชื่อมต่อระหว่างโลกตันเถียนกับโกลาหลก็คือโลกป่า ดังนั้นมันต้องมีจุดเชื่อมต่อระหว่างโกลาหลนภากับโกลาหลอยู่แน่ ไห่อู่เซิงต้องเดินทางผ่านจุดนี้เพื่อที่จะกลับมายังโกลาหล ตราบใดที่หาที่นี่พบ งั้นจางหยูและคนอื่นๆก็สามารถเปิดฉากโจมตีก่อนได้
“ ได้ ” ซุนเหยียนตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง “ ข้าจะหามันให้เจอโดยเร็วที่สุด ”
“ หากหามันพบ แม้ว่าเราจะไม่โจมตีโกลาหลนภาแต่ก็ดักรอที่ทางเข้าได้ ทันทีที่ไห่อู่เซิงออกมา เราก็สามารถโจมตีใส่เขาได้ทันที “
“ ข้าสงสัยว่าที่นั่นอาจจะอยู่ใกล้ๆกับโลกอวี๋ฮุ่น ” จางหยูคิดและเตือนขึ้นมา “ เจ้าลองไปหาดูก่อน…” ไม่นานทุกคนก็แยกย้ายออกไป
ซุนเมิ่ง, ซุนวูและเสี่ยวเสียอยู่ดูแลโลกป่า จางหยูดูแลเขตหวงห้าม ซุนเหยียนออกตามหาจุดเชื่อมระหว่างโกลาหลและโกลาหลนภา แต่ละคนต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเอง ไห่อู่เซิงไม่น่าจะสร้างปัญหาขึ้นมาได้ในเวลาสั้นๆ
….
ที่โลกป่า
ข่าวเรื่องไห่อู่เซิงได้เผยแพร่ออกไปอย่างรวดเร็วจนสร้างความลนลาน โดยเฉพาะกับคนนอกโลกป่า พวกกุยหยวนและผู้ควบคุมต่างก็พากันกระวนกระวาย
ตอนแรกหลายคนต่างก็คิดว่ามันเป็นอุบายที่สำนักคังเฉียงและวิหารอวี๋ฮุ่นร่วมมือกัน แต่เมื่อมีคนจากพื้นที่อื่นๆแห่กันมา ความคิดที่ว่ามันเป็นเพียงอุบายก็เริ่มสั่นคลอน พวกเขาเริ่มเชื่อว่าหากเจ้าสำนักคิดร้ายกับพวกเขาจริงๆ มันไม่จำเป็นต้องมีอุบายใดใด เพราะในโกลาหลนั้นไม่มีใครเป็นคู่มือของเจ้าสำนักได้ จนกระทั่งวันหนึ่ง ในพื้นที่หนึ่งณ.เขตตะวันออกตอนบน ก็มีคลื่นพลังอันน่ากลัวปะทุออกมา มันมีผู้คนจำนวนหนึ่งโดนกลืนกินไป พวกที่เห็นฉากนี้ต่างก็พากันตื่นกลัว
ข่าวนี้แพร่กระจายไปถึงโลกป่าและสร้างความวุ่นวายขึ้นไปอีก
“ ไห่อู่เซิง” เสี่ยวเสียกัดฟันแน่น “ เขาลงมือกับเขตตะวันออกตอนบน !”
วันนี้ผู้คนได้มารวมตัวกันที่เขตตะวันออกตอนบนและแห่กันเข้ามาที่โลกป่า แม้จะรู้ว่าคงทำให้สำนักคังเฉียงไม่พอใจแต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น
แต่ไห่อู่เซิงฉลาดกว่า เขาลงมือในที่ที่ห่างจากโลกป่า เขากลืนกินผู้คนในเขตย่อยที่ไกลออกไป เขาระวังตัวอย่างมาก
“ จางหยูยังอยู่ในเขตหวงห้าม เขากลับมาไม่ได้อีกสักพัก “ จางเฮ่าหลันขมวดคิ้ว “ จะทำยังไงต่อ ? เจ้าจะไปไล่ล่าไห่อู่เซิงรึ ?”
ซุนเมิ่งส่ายหน้า “ เราไม่อาจจะไปไหนได้ที่อื่นๆอาจจะเกิดเรื่องได้ แต่ไม่อาจจะปล่อยให้อะไรเกิดขึ้นกับโลกป่าได้”
ตอนนี้ผู้ควบคุมและกุยหยวนส่วนมากต่างก็อยู่ในโลกป่า พวกเขาต้องรับรองความปลอดภัยที่นี่ไม่งั้นแล้วเมื่อโลกป่าโดนไห่อู่เซิงกลืนกิน งั้นผลกระทบคงเกินกว่าจะคาดถึง
“ เจ้าบัดซบนั่น !” เสี่ยวเสียคำรามออกมา “ เขาเจ้าเล่ห์จริงๆ ! หากเจ้ามีความสามารถพอก็มาที่โลกป่าสิ มาดูสิว่าท่านเสี่ยวเสียผู้นี้จะทำยังไงกับเจ้า ! ”
พวกเขาต้องดูแลความปลอดภัยของโลกป่า มันเหมือนกับพวกเขาโดนมัดมือเอาไว้ พวกเขาไม่อาจจะออกไปจากที่นี่ได้
“ เจ้าติดต่ออาจารย์ที “ ซุนเมิ่งบอกกับเสี่ยวเสีย “ ถามอาจารย์ว่าเราควรทำยังไงกันต่อ “
เสี่ยวเสียยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “ ข้าเพิ่งติดต่อนายท่านไป นายท่านบอกให้เราอยู่ในโลกป่าต่อ อย่าไปวิ่งเต้นตามไห่อู่เซิง นอกจากนี้นายท่านก็กังวลว่าไห่อู่เซิงจะเล็งเป้าหมายไปที่สุสาน ก่อนหน้านี้ไห่อู่เซิงได้ต่อสู้กับต้นไม้โกลาหล เป้าหมายที่แท้จริงน่าจะเป็นการกลืนกินสุสาน ดังนั้นเขาจึงไม่อาจจะออกมาจากที่นั่นได้ ”
ไม่นานมานี้ต้นไม้โกลาหลก็หายดีและกลับไปที่เขตหวงห้าม
แต่ต้นไม้โกลาหลเพียงลำพังไม่อาจจะเป็นคู่มือของไห่อู่เซิงได้ ดังนั้นจางหยูจึงไม่คิดจะออกจากที่นี่
“ เราจะปล่อยให้ไห่อู่เซิงกลืนกินผู้คนไปโดยไม่ทำอะไรรึไง ?” ซุนวูกำหมัดแน่น
เสี่ยวเสียพูดขึ้นมา “ ไม่มีทางอื่น เราได้แค่ต้องรอ เมื่อซุนเหยียนหาจุดเชื่อมต่อเจอ ถึงตอนนั้นเราจะได้เปิดฉากโจมตีสักที ”
ต้องรู้ก่อนว่าจางหยูและคนอื่นๆนั้นบาดเจ็บมากกว่าเขา มันต้องใช้เวลานานกว่าที่จะฟื้นฟูกลับมาได้ แล้วจางหยูหายดีได้ยังไงกัน ?
นี่คือสิ่งที่ไห่อู่เซิงคาดไม่ถึง
“ เจ้าอยากรู้รึว่าทำไม ?” จางหยูยิ้มออกมา “ งั้นก็มากับข้าสิแล้วเจ้าจะเข้าใจเอง”
“ เจ้าคิดว่าข้าโง่รึไง ? ข้ากลัวว่าข้าจะไม่ได้กลับออกมาหากไปกับเจ้า “ ไห่อู่เซิงฮึดฮัดออกมา
จางหยูก็ไม่ได้ใส่ใจ เรื่องนี้ทุกคนต่างก็รู้อยู่แล้ว่าจะได้คำตอบเช่นใด ไห่อู่เซิงมองไปที่จางหยูแล้วบอกกับต้นไม้โกลาหลว่า “ ครั้งนี้เจ้าโชคดีไป แต่ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะปกป้องเจ้าไปได้ตลอด..อีกไม่นานข้าจะมาฆ่าเจ้า”
จางหยูยังไม่ทันได้พูดอะไร ไห่อู่เซิงก็เดินทางออกไปโดยไม่ลังเล
จางหยูอยากที่จะหยุดเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ เขาได้แต่มองดูไห่อู่เซิงเดินทางออกไป
แต่เดิมแล้วอยากจะถ่วงเวลาเอาไว้ มันจะดีกว่าที่จะยื้อไว้รอซุนเมิ่ง, ซุนเหยียน, ซุนวูและเสี่ยวเสียมาถึง แต่ไห่อู่เซิงกลับไม่เปิดโอกาสให้เขา
ชายคนนี้ยังเจ้าเล่ห์เช่นเคย
“ เป็นยังไงบ้าง เจ้าเป็นอะไรรึไม่ ?” จางหยูมองไปที่ต้นไม้โกลาหลซึ่งตอนนี้อยู่ในสภาพน่าอนาถ
ต้นไม้โกลาหลพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่อ่อนแรง “ ท่านมาได้ทันเวลา หากมาช้ากว่านี้ ข้าคงตายแน่ๆ”
ตอนที่ซุนเมิ่งมาถึงและเห็นสภาพของต้นไม้โกลาหล นางก็มองไปรอบๆ “ ไห่อู่เซิงอยู่ที่ไหน?”
จางหยูส่ายหน้าและพูดขึ้น “ เขาเจ้าเล่ห์เกินไป ทันทีที่ข้ามาถึง เขาก็หนีไปทันที”
ซุนเมิ่งผิดหวังนิดๆ นางกัดฟันแน่นและพูดขึ้น “ บัดซบ !”
“ ต้นไม้โกลาหล ข้าจะพาเจ้าไปรักษาตัวอีกที่ก่อน” จางหยูบอกกับต้นไม้โกลาหล
ต้นไม้โกลาหลลังเล “หากข้าไป…แล้วที่นี่ล่ะ ?”
“ สบายใจได้ เจ้าจะฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว มันใช้เวลาไม่นานหรอก ข้าจะอยู่ที่นี่รอเจ้ากลับมา ” จางหยูพูดขึ้น
เมื่อได้ยินแบบนั้นต้นไม้โกลาหลก็ไม่คิดปฏิเสธ “ งั้นก็รบกวนท่านด้วย ”
ต้นไม้โกลาหลหดตัวลงอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจมันก็กลายเป็นต้นอ่อนเหมือนในอดีต แต่มันกลับมีใบไม้อยู่มากมาย จางหยูได้สร้างรูหนอนขึ้นมาและส่งต้นไม้โกลาหลเข้าไปในโลกตันเถียน จากนั้นเขาก็ให้จางลู่ทำการรักษาให้กับต้นไม้โกลาหล
หลังจากที่จัดการเรื่องต้นไม้โกลาหลเรียบร้อย จางหยูก็บอกกับซุนเมิ่ง “ไม่มีใครดูแลโลกป่าในตอนนี้ เจ้าต้องรีบกลับไปที่โลกป่า เผื่อว่าไห่อู่เซิงจะไปที่โลกป่า”
ซุนเมิ่งพยักหน้า นางเปิดใช้งานประตูในตราแล้วเดินทางไปยังโลกตันเถียน ก่อนจะกลับมาที่โลกป่า
ไม่นานซุนเหยียน,ซุนวูและเสี่ยวเสียก็มาถึง
“ เขาอยู่ไหนกัน ?” ซุนวูมองไปรอบๆแล้วถามขึ้นมา
“ เขาไปแล้ว” จางหยูพูดขึ้น “ ไห่อู่เซิงรู้ว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเรา ทันทีที่ข้ามาถึงเขาก็หนีไปทันที”
มันไม่ง่ายที่จะได้ยินข่าวของไห่อู่เซิงผลลัพธ์นี้ทำซุนวูผิดหวังอย่างมาก
“ แล้วต้นไม้โกลาหลกับพี่ข้าอยู่ที่ไหน ?” ซุนวูไม่เห็นทั้งสองคนจึงได้ถามขึ้นมา
“ ต้นไม้โกลาหลถูกส่งไปรักษาในบรรพกาล สำหรับพี่เจ้าแล้ว” จางหยูเงียบไปชั่วครู่แล้วพูดต่อ “ ข้าขอให้นางไปดูแลโลกป่า เผื่อว่าไห่อู่เซิงจะฉวยโอกาสลงมือกับโลกป่า”
หลังจากนั้นสักพัก จางหยูก็พูดขึ้นต่อ “ นี่คือเขตหวงห้ามที่เกี่ยวข้องกับโกลาหลทั้งหมด มันต้องมีคนคอยดูแล ข้าแกร่งกว่าพวกเจ้า ข้าจะอยู่ดูแลที่นี่ ซุนวู, เสี่ยวเสียพวกเจ้าสองคนยังอ่อนแอ พวกเจ้ากลับไปที่โลกป่าก่อน ซุนเมิ่งแค่คนเดียวคงไม่อาจจะรับมือไห่อู่เซิงไหว พวกเจ้าสามคนร่วมมือกันคงพอรับมือกับไห่อู่เซิงได้ ”
“ ได้ ” ซุนวูกับเสี่ยวเสียพากันพยักหน้า
ทั้งสองคือจ้าวบรรพกาลที่สามารถเดินทางกลับไปยังโลกของตนได้ทันที เป็นธรรมดาที่จางหยูจะส่งซุนวูไปที่โลกป่า “ แล้วข้าล่ะ ?” ซุนเหยียนถามขึ้นมา
จางหยูมองไปที่ซุนเหยียนแล้วพูดขึ้น “ หน้าที่ของเจ้าคือหาทางเข้าโกลาหลนภา หากเราหามันพบ เราจะได้เข้าไปด้านใน”
จุดเชื่อมต่อระหว่างโลกตันเถียนกับโกลาหลก็คือโลกป่า ดังนั้นมันต้องมีจุดเชื่อมต่อระหว่างโกลาหลนภากับโกลาหลอยู่แน่ ไห่อู่เซิงต้องเดินทางผ่านจุดนี้เพื่อที่จะกลับมายังโกลาหล ตราบใดที่หาที่นี่พบ งั้นจางหยูและคนอื่นๆก็สามารถเปิดฉากโจมตีก่อนได้
“ ได้ ” ซุนเหยียนตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง “ ข้าจะหามันให้เจอโดยเร็วที่สุด ”
“ หากหามันพบ แม้ว่าเราจะไม่โจมตีโกลาหลนภาแต่ก็ดักรอที่ทางเข้าได้ ทันทีที่ไห่อู่เซิงออกมา เราก็สามารถโจมตีใส่เขาได้ทันที “
“ ข้าสงสัยว่าที่นั่นอาจจะอยู่ใกล้ๆกับโลกอวี๋ฮุ่น ” จางหยูคิดและเตือนขึ้นมา “ เจ้าลองไปหาดูก่อน…” ไม่นานทุกคนก็แยกย้ายออกไป
ซุนเมิ่ง, ซุนวูและเสี่ยวเสียอยู่ดูแลโลกป่า จางหยูดูแลเขตหวงห้าม ซุนเหยียนออกตามหาจุดเชื่อมระหว่างโกลาหลและโกลาหลนภา แต่ละคนต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเอง ไห่อู่เซิงไม่น่าจะสร้างปัญหาขึ้นมาได้ในเวลาสั้นๆ
….
ที่โลกป่า
ข่าวเรื่องไห่อู่เซิงได้เผยแพร่ออกไปอย่างรวดเร็วจนสร้างความลนลาน โดยเฉพาะกับคนนอกโลกป่า พวกกุยหยวนและผู้ควบคุมต่างก็พากันกระวนกระวาย
ตอนแรกหลายคนต่างก็คิดว่ามันเป็นอุบายที่สำนักคังเฉียงและวิหารอวี๋ฮุ่นร่วมมือกัน แต่เมื่อมีคนจากพื้นที่อื่นๆแห่กันมา ความคิดที่ว่ามันเป็นเพียงอุบายก็เริ่มสั่นคลอน พวกเขาเริ่มเชื่อว่าหากเจ้าสำนักคิดร้ายกับพวกเขาจริงๆ มันไม่จำเป็นต้องมีอุบายใดใด เพราะในโกลาหลนั้นไม่มีใครเป็นคู่มือของเจ้าสำนักได้ จนกระทั่งวันหนึ่ง ในพื้นที่หนึ่งณ.เขตตะวันออกตอนบน ก็มีคลื่นพลังอันน่ากลัวปะทุออกมา มันมีผู้คนจำนวนหนึ่งโดนกลืนกินไป พวกที่เห็นฉากนี้ต่างก็พากันตื่นกลัว
ข่าวนี้แพร่กระจายไปถึงโลกป่าและสร้างความวุ่นวายขึ้นไปอีก
“ ไห่อู่เซิง” เสี่ยวเสียกัดฟันแน่น “ เขาลงมือกับเขตตะวันออกตอนบน !”
วันนี้ผู้คนได้มารวมตัวกันที่เขตตะวันออกตอนบนและแห่กันเข้ามาที่โลกป่า แม้จะรู้ว่าคงทำให้สำนักคังเฉียงไม่พอใจแต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น
แต่ไห่อู่เซิงฉลาดกว่า เขาลงมือในที่ที่ห่างจากโลกป่า เขากลืนกินผู้คนในเขตย่อยที่ไกลออกไป เขาระวังตัวอย่างมาก
“ จางหยูยังอยู่ในเขตหวงห้าม เขากลับมาไม่ได้อีกสักพัก “ จางเฮ่าหลันขมวดคิ้ว “ จะทำยังไงต่อ ? เจ้าจะไปไล่ล่าไห่อู่เซิงรึ ?”
ซุนเมิ่งส่ายหน้า “ เราไม่อาจจะไปไหนได้ที่อื่นๆอาจจะเกิดเรื่องได้ แต่ไม่อาจจะปล่อยให้อะไรเกิดขึ้นกับโลกป่าได้”
ตอนนี้ผู้ควบคุมและกุยหยวนส่วนมากต่างก็อยู่ในโลกป่า พวกเขาต้องรับรองความปลอดภัยที่นี่ไม่งั้นแล้วเมื่อโลกป่าโดนไห่อู่เซิงกลืนกิน งั้นผลกระทบคงเกินกว่าจะคาดถึง
“ เจ้าบัดซบนั่น !” เสี่ยวเสียคำรามออกมา “ เขาเจ้าเล่ห์จริงๆ ! หากเจ้ามีความสามารถพอก็มาที่โลกป่าสิ มาดูสิว่าท่านเสี่ยวเสียผู้นี้จะทำยังไงกับเจ้า ! ”
พวกเขาต้องดูแลความปลอดภัยของโลกป่า มันเหมือนกับพวกเขาโดนมัดมือเอาไว้ พวกเขาไม่อาจจะออกไปจากที่นี่ได้
“ เจ้าติดต่ออาจารย์ที “ ซุนเมิ่งบอกกับเสี่ยวเสีย “ ถามอาจารย์ว่าเราควรทำยังไงกันต่อ “
เสี่ยวเสียยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “ ข้าเพิ่งติดต่อนายท่านไป นายท่านบอกให้เราอยู่ในโลกป่าต่อ อย่าไปวิ่งเต้นตามไห่อู่เซิง นอกจากนี้นายท่านก็กังวลว่าไห่อู่เซิงจะเล็งเป้าหมายไปที่สุสาน ก่อนหน้านี้ไห่อู่เซิงได้ต่อสู้กับต้นไม้โกลาหล เป้าหมายที่แท้จริงน่าจะเป็นการกลืนกินสุสาน ดังนั้นเขาจึงไม่อาจจะออกมาจากที่นั่นได้ ”
ไม่นานมานี้ต้นไม้โกลาหลก็หายดีและกลับไปที่เขตหวงห้าม
แต่ต้นไม้โกลาหลเพียงลำพังไม่อาจจะเป็นคู่มือของไห่อู่เซิงได้ ดังนั้นจางหยูจึงไม่คิดจะออกจากที่นี่
“ เราจะปล่อยให้ไห่อู่เซิงกลืนกินผู้คนไปโดยไม่ทำอะไรรึไง ?” ซุนวูกำหมัดแน่น
เสี่ยวเสียพูดขึ้นมา “ ไม่มีทางอื่น เราได้แค่ต้องรอ เมื่อซุนเหยียนหาจุดเชื่อมต่อเจอ ถึงตอนนั้นเราจะได้เปิดฉากโจมตีสักที ”
