ระบบเจ้าสำนัก ตอนที่1595

ตอนที่ 1595 รุ่งโรจน์
นักรบมิติโดยรอบต่างก็พากันตกตะลึง
เผ่ามนุษย์โลกคือชาวจีน
และชายหนุ่มลึกลับที่ทำให้ผู้สร้างต้องเคารพก็คือชาวจีน !
นี่คือเรื่องที่น่าตกตะลึง !
อย่างไรก็ตามใครจะไปคิดว่าชายหนุ่มที่สูงส่งเช่นนี้กลับมาจากอารย
ธรรมที่ตกต่ำ?
“ท่านคือชาวจีนอย่างงั้นเหรอ ?” ฮั่วเยี่ยนมองไปที่จางหยูด้วยความ
สับสน สมองของเขาไม่อาจจะคิดอะไรออกได้
“แน่นอนว่าข้าคือชาวจีน !” จางหยูพูดขึ้น “ไม่ใช่แค่ข้าเท่านั้น เผ่า
มนุษย์โลกทั้งหมดที่นี่ต่างก็ถือว่าเป็นชาวจีน !”
เขามองไปรอบ ๆ และพูดขึ้น “พวกเจ้าคือสมาชิกของชาวจีนที่
ยิ่งใหญ่ !”
เมื่อได้ยินแบบนั้นเหล่ามนุษย์ก็พากันตื่นเต้น บางคนเกือบจะหมด
สติไป พวกเขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าตัวตนที่ยิ่งใหญ่แบบนี้จะเป็นเผ่าพันธุ์
เดียวกับพวกเขา !
“นี่คือความจริงอย่างงั้นเหรอ ?” เหล่าผู้อาวุโสอดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหล
ออกมาพลางตัวสั่นเทิ้ม “เราชาวจีนมีคนยิ่งใหญ่แบบนี้อยู่ด้วยเหรอ ?”
แม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าจางหยูนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน แต่แน่นอนว่าต้อง
เหนือกว่าพวกนักรบมิติแน่
พวกเขาไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ข้องเกี่ยวกับคนที่แข็งแกร่งที่แม้แต่พวก
เขาก็ไม่กล้าที่จะคิด แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกลับบอกว่าพวกเขาเป็นเผ่าพันธุ์
เดียวกัน !
พวกเขาแทบไม่อาจจะทำใจเชื่อได้ !
อยู่ ๆ ความสุขก็มาตอนที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
จางหยูพูดขึ้นมา “พวกเจ้ารับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของข้ารึไม่ มัน
จำเป็นด้วยรึที่ข้าต้องหลอกพวกเจ้า ?”
ใช่ คนแข็งแกร่งเช่นนี้ หากเขาไม่ใช่คนจีนรึไม่ใช่เผ่าพันธุ์เดียวกับ
พวกเขา แล้วจะยอมลดตัวมายอมรับว่าเป็นชาวจีนทำไม ?
อันที่จริงแล้วพวกมนุษย์ไม่คิดสงสัยในคำพูดของจางหยู แต่พวกเขา
แค่ไม่อาจจะทำใจเชื่อได้ พวกเขากลัวว่าความยินดีนี้จะกลายเป็น
เพียงความเข้าใจผิดไป
ในอีกด้าน หงเองก็กระจ่างขึ้นมา “ที่ผู้อาวุโสจางยอมทุ่มเทเพื่อ
ค้นหาระบบสุริยะ เป้าหมายที่แท้จริงของเขาก็คือตามหาชาวจีน !”
เป้าหมายไม่ใช่เพื่อระบบสุริยะ ไม่ใช่โลกแต่เป็นสายพันธุ์ที่มีสายเลือด
ชาวจีนอยู่ !
ราเชล, แกลและคนอื่น ๆ ต่างก็พากันคาดเดาว่าชายหนุ่มคนนี้มีความ
แข็งแกร่งระดับไหนกัน ทำไมผู้สร้างถึงเรียกเขาว่าผู้อาวุโส มันมีระดับ
เหนือกว่าผู้สร้างอยู่อีกเหรอ ?
“ครั้งนี้ไม่มีใครหยุดการเติบโตของอารยธรรมเอลของเราได้แล้ว !”
เหวินลั่วตื่นเต้นขึ้นมา
คำพูดของชายหนุ่มผู้นี้ตัดสินชะตาของอารยธรรมเอล ในสายตาของ
อีกฝ่ายแล้วแม้แต่อารยธรรมระดับ 9 ก็ไม่ต่างอะไรจากมด
ป๋ อไห่ตงรู้สึกเสียดายขึ้นมา อารยธรรมเหมันต์ช้าไปแค่ก้าวเดียว
โดอันและหลิงเคอพากันหนักใจและถึงกับสิ้นหวัง !
อารยธรรมเทลคอสนั้นจบสิ้นแล้ว !
อารยธรรมโลกมนุษย์ ไม่สิ ต้องเรียกว่าอารยธรรมจีนไม่ใช่ตัวตนที่
พวกเขาจะแตะต้องได้ ในทางกลับกันแล้ว ไม่นานมานี้โดอันขู่ว่าจะ
ทำลายอารยธรรมจีนทั้งหมด หากชายหนุ่มรู้ถึงเรื่องนี้ เกรงว่าทั้ง
อารยธรรมเทลคอสคงต้องเจอกับหายนะ
“พ่อขอโทษ แทนที่จะแก้แค้นให้กับลูก พ่อกลับอาจจะทำให้ทั้ง
อารยธรรมของเราต้องหายไปด้วย” โดอันสิ้นหวังและปวดใจ “พ่อ
ขอโทษ พ่อมันไร้ค่าจริง ๆ !”
เขาไม่ได้รู้สึกผิด การที่พ่อแก้แค้นให้กับลูกสาวนั้นมันผิดตรงไหน
กัน ?
หากจะบอกว่าเขาทำอะไรผิดไป งั้นเขาคงรู้สึกว่าเขาผิดที่มีความ
แข็งแกร่งไม่มากพอ
ความอ่อนแอนั้นคือบาป !
ฮั่วเยี่ยนน้ำตาไหลออกมา เขามองไปที่จางหยูและถามขึ้นมาว่า “ใน
เมื่อท่านบอกว่าเราคือชาวจีน งั้นท่านช่วยตอบคำถามผมที ตอนที่
อารยธรรมของเราต้องพบกับหายนะ ท่านไปอยู่ที่ไหน ! ท่านอยู่ที่
ไหนตอนที่เราต้องมาอยู่บนดาวเคราะห์แคระแห่งนี้ ! เราผ่านความ
ลำบากมามากมาย มีกี่ครั้งที่เราอยากจะฟื้นฟูตัวเองแต่ก็ทำไม่ได้ ที่
ผ่านมาท่านไปอยู่ที่ไหน !”
คนอื่น ๆ อดไม่ได้ที่จะแปลกใจ
“ฮั่วเยี่ยน หุบปากซะ !”
“อย่าพูดไร้สาระ !”
พวกเขากลัวว่าจะทำให้จางหยูไม่พอใจ แม้ว่าชายหนุ่มคนนี้จะมี
เผ่าพันธุ์เดียวกับพวกเขาแต่พวกเขาก็ไม่กล้ามองว่าอีกฝ่ายอยู่ระดับ
เดียวกับพวกเขารึเป็นพวกเดียวกัน
“นายท่าน เด็กนี่พูดไปไม่ทันคิด ขอให้ท่านยกโทษให้เขาด้วย” ทุกคน
ต่างก็พากันอ้อนวอนออกมาเพราะกลัวว่าฮั่วเยี่ยนจะทำให้จางหยูไม่
พอใจ อีกประการหนึ่ง พวกเขากลัวว่าชายหนุ่มจะไม่ยอมรับในตัวตน
ที่เป็นชาวจีนของพวกเขา
เมื่อได้ยินคำถามของฮั่วเยี่ยน จางหยูกลับเงียบไป
จากสถานการณ์ของชาวจีนตอนนี้แล้วคงมองออกไม่ยาก ล้านล้านปี
ที่ผ่านมานี้ชาวจีนคงเจอกับหายนะอยู่หลายครั้ง การที่คงอยู่มาได้จนถึง
ตอนนี้ก็ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว เขาไม่มีสิทธ์ิจะไปถือโทษพวกนี้
ในทางกลับกันแล้วชาวจีนที่ผ่านพ้นหายนะมาได้โดยที่เขาไม่ได้ช่วย
อะไรนั้นก็ถือว่าคู่ควรกับการเป็นชาวจีน
“แม้ว่าคำพูดของเจ้าจะไม่น่าฟังนัก แต่ข้าต้องยอมรับว่าเจ้าพูดถูก”
จางหยูถอนหายใจออกมา “ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรแต่ข้าก็ไม่ได้ช่วย
ชาวจีนเลย นี่คือความจริงที่ไม่อาจจะโต้เถียงได้” เขาเศร้าใจเป็นอย่าง
มาก เขาไม่คิดจะแก้ตัวเลยแม้แต่น้อย
ตอนที่จีนรุ่งโรจน์เขาก็ไม่ได้มีส่วนร่วมในความรุ่งโรจน์นั้น และ
ไม่ได้ช่วยเหลือในตอนที่จีนตกต่ำลงมา
“ในอดีตที่ผ่านมา ข้าไม่ได้มีส่วนในความรุ่งโรจน์และตกต่ำของ
อารยธรรมจีน นี่คือสิ่งที่ข้าติดค้างอารยธรรมจีน ในอนาคตข้าจะ
รับผิดชอบเรื่องนี้เพื่อแก้ไขข้อผิดพลาดของตน” จางหยูมองไปยัง
ชาวจีนรอบ ๆ เขาไม่ได้พูดเสียงดังนัก แต่ก็ทำให้ทุกคนรู้สึกได้ถึง
ความจริงใจของเขา “อารยธรรมจีนที่ยิ่งใหญ่จะรุ่งโรจน์ขึ้นมาอีก
ครั้ง นี่คือคำสัญญาของข้า”
รุ่งโรจน์ ?
ชาวจีนต่างก็พากันใจสั่น
เท่าที่พวกเขาจำได้นั้นตอนที่อารยธรรมของพวกเขารุ่งโรจน์คือตอน
ที่พวกเขามีนักรบหลุมดำ 2 คน
ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ความสำเร็จระดับนั้นถือว่ารุ่งโรจน์ที่สุดแล้ว
แต่หากมองทั้งจักรวาลหยวนชูแล้ว อารยธรรมที่ไม่มีนักรบคอสมิค
จะถือว่ารุ่งโรจน์ได้ยังไง ?
นี่ไม่ต้องพูดถึงแค่จักรวาลหยวนชูเลย มันยังมีจักรวาลย่อยอื่น ๆ อยู่
อีกและยังมีนักรบมิติอยู่ด้วย!
ที่สำคัญที่สุดคืออารยธรรมที่รุ่งโรจน์นั้นไม่ได้พึ่งพาแค่ความแข็งแกร่ง
ของคนเพียงคนเดียว ความแข็งแกร่งโดยรวมก็ใช่ว่าจะมองข้ามได้ !
ยอดฝีมือคนหนึ่งสามารถเพิ่มขีดจำกัดบนของอารยธรรมระดับสูง
ได้ แต่การจะเพิ่มขีดจำกัดล่างนั้นเป็นเรื่องที่ยากมาก มีแค่อารยธรรม
ทั้งหมดถูกยกระดับขึ้นมา ถึงจะรับประกันได้ว่าจะสามารถรักษา
ขีดจำกัดล่างเอาไว้ได้
“ผู้อาวุโสพูดตลกไปแล้ว เรามนุษย์…ไม่สิ ชาวจีนเคยรุ่งโรจน์ด้วย
เหรอ ?” ชายชราคนหนึ่งยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
ต่อหน้านักรบคอสมิค, นักรบมิติหรือแม้แต่ผู้สร้าง การบอกว่าอารย
ธรรมจีนนั้นจะรุ่งโรจน์ไม่ใช่ว่ามันเป็นเรื่องตลกรึไง?
ความรุ่งโรจน์ของอารยธรรมจีนนั้นยังด้อยนัก ตอนที่รุ่งเรืองที่สุดก็
คือตอนที่เป็นอารยธรรมระดับ 7 แต่ต่อหน้าอารยธรรมระดับ 8 และ
9 แล้วพวกเขาก็ไม่ต่างอะไรจากมด
อันที่จริงนักรบมิติโดยรอบถึงไม่พูดอะไรออกมา แต่พวกเขาก็คิด
แบบนั้น แต่ทว่าต่อหน้าจางหยูแล้ว พวกเขาไม่มีความกล้าพอจะพูด
มันออกไป
ชายชราอีกคนได้พูดขึ้นมา “รุ่งโรจน์งั้นเหรอ ? อารยธรรมจีนของ
พวกเรา…ไม่คู่ควรหรอก”
“ไม่ว่าพวกเจ้าจะคู่ควรรึไม่ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับพวกเจ้า” จางหยูคิ้ว
ขมวด เขารับรู้ได้ว่าคนเหล่านี้เหมือนจะไม่มีความภาคภูมิใจเหลืออยู่
ความเชื่อและความศรัทธาในตัวเองก็ยังไม่มีเหลือ แม้จะมีบางคนที่
ยังมุ่งมั่นแต่ก็ยังห่างไกลกับคำว่าภาคภูมิใจ และจะถูกมองว่าเป็น
เรื่องตลก คนส่วนมากยอมก้มหัวให้กับชะตากรรม
นี่ไม่ใช่เรื่องดีเลย !
จางหยูไม่ชอบพวกที่มีความคิดเช่นนี้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาควรจะ
เป็น !
ความภาคภูมิใจที่ฝังลึกไปในกระดูกของชาวจีนไปอยู่ที่ไหนกัน ?
แต่ก็ดูมีเหตุผลที่เป็นแบบนี้
“ดูเหมือนว่าข้าต้องงัดทักษะเก่าออกมาซะแล้ว” จางหยูรู้สึกหมด
หนทาง แม้ว่าวิธีนี้จะไม่ค่อยถูกต้องนัก แต่เขาก็ต้องทำ
ทักษะของจางหยูคืออะไร?
แน่นอนว่ามันคือการแสดง!
“ใครกันที่บอกว่าอารยธรรมจีนไม่เคยรุ่งโรจน์ ?” จางหยูมองไป
รอบ ๆ ด้วยสีหน้าโศกเศร้า “ข้าคิดว่าถึงอารยธรรมจีนจะตกต่ำ แต่ก็
ไม่น่าจะถึงกับลืมความรุ่งโรจน์ของเราไป ! พวกเจ้าจำเอาไว้ เราเผ่า
จีนไม่เคยตกต่ำ ในที่ที่พวกเจ้าไม่รู้จักนั้นมีเผ่าจีนเหมือนกับเจ้าอยู่
นับไม่ถ้วน ความสำเร็จของพวกเขานั้นเกินกว่าที่พวกเจ้าจะนึกถึง !”
เขาถอนหายใจออกมาและพูดต่อ “อารยธรรมจีนมีอยู่ทั่วทุกโลกแต่
มีแค่พวกเจ้าเท่านั้นที่ตกต่ำถึงเพียงนี้ !”
เจ้าสำนักได้งัดทักษะก้นหีบออกมาแล้ว!