รักซ่อนร้าย นายซาตานรักผิดคน – ตอนที่ 32: ยอมรับว่าตัวเองซวย

ฉินซูตาแหลมคมจับความไม่สบอารมณ์ได้จากสายตาเขา เธอพูดว่า: “ฉันก็แค่เจอ

ผู้จัดการหันโดยบังเอิญค่ะ”

ฉู่หลินเฉินฝืนยิ้ม แล้วหันไปมองหันโม่หยัง: “ด้านล่างยังต้องการให้ผู้จัดการหันออกโรงจัดการ เรื่องเล็กๆของภรรยาผม ก็ไม่รบกวนคุณดีกว่า”

หันโม่หยังถึงลุกขึ้น “คุณนายหญิงฉู่ งั้นคุณเปลี่ยนเสื้อนะครับ ผมขอตัวไปในงานก่อน”

พอพูดจบ เขาก็ได้จากไปอย่างสง่าผ่าเผย

หลังจากประตูห้องเปลี่ยนเสื้อถูกผิด ฉู่หลินเฉินไม่ปกปิดสีหน้าอีกต่อไป

มองคราบไวน์ตรงอกเธอทีนึง แค่ดูก็รู้ว่าไม่ได้สาดใส่เอง

“ใครเป็นคนทำ?”

เผชิญกับสายตาเย็นชาของเขา ฉินซูแจ้งชื่อของทั้งสามคนให้เขาตามความจริง

ฉู่หลินเฉินขมวดคิ้วแน่น เอาถุงใส่เสื้อผ้ามาวางที่ข้างกายเธอ “เปลี่ยนซะ”

จากนั้นยังได้หยิบมือถือออกมาโทรไปสั่งการ: “ยกเลิกโปรเจ็กต์ที่ร่วมงานกับตระกูลซุยตระกูลเหอ ทั้งสองตระกูลนี้ ส่วนแผนธุรกิจที่ตระกูลเหวินที่ส่งมายังไม่ได้พิจารณาใช่มั้ย? ก็ไม่ต้องพิจารณาแล้ว”

ฉินซูมองเขาด้วยความตกใจทีนึง แล้วเข้าใจทันที ฉู่หลินเฉินไม่ได้ช่วยเธอเอาคืน แต่กำลังแสดงอำนาจของตระกูลฉู่ให้พวกเธอดู

วันนี้เธอมาออกงานในฐานะคุณนายหญิงของตระกูลฉู่ การท้าทายเธอ ก็เท่ากับได้ท้าทายตระกูลฉู่

ผู้หญิงสามคนนั้น คงต้องยอมรับว่าตัวเองซวยแล้วจริงๆ

ฉู่หลินเฉินโทรศัพท์เสร็จ ก็พบว่าในมือของฉินซูยังถือเสื้ออยู่ เขาพูดอย่างไม่พอใจ: “ทำไมยังเปลี่ยนไม่เสร็จอีก?”

เธอพูดอย่างจนปัญญา: “คุณชายฉู่ คุณหลบไปก่อนได้มั้ยคะ?”

ห้องเปลี่ยนเสื้อนี้ แม้แต่ที่บดบังก็ยังไม่มี จะให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าเขาก็คงไม่ใช่มั้ง?

ฉู่หลินเฉินก็เข้าใจแล้ว จากนั้นได้หันหลังไปอย่างเย็นชาและเย่อหยิ่ง

ถึงไม่คิดจะไปจาก แต่ก็ไม่อยากจะมองเธอ

ฉินซูอ้าปากเล็กน้อย สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเงียบๆ

เสื้อผ้าที่เขาเอามาเหมือนเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ ไม่ว่าจะไซส์หรือแบบล้วนเหมือนกันหมด

ฟังเสียงลูบไล้ผ้าที่ดังขึ้นจากด้านหลัง ฉู่หลินเฉินเงยหน้าขึ้นมาอย่างเรื่อยเปื่อย แต่กลับอึ้งค้างไว้

คาดไม่ถึงว่าผนังของห้องเปลี่ยนเสื้อจะตกแต่งด้วยแผ่นควอตซ์ แผ่นควอตซ์นี้ก็เหมือนกระจกทรายบานนึง สะท้อนท่าทางของผู้หญิงด้านหลังออกมา

พอแขนเจ็บปุ๊บ ได้กรีดเป็นแผลยาวๆแผลนึง เลือดสดไหลออกมาทันที

ฉู่หลินเฉินเห็นสถานการณ์แล้ว แววตามีความอึ้งแว๊บผ่าน

“คุณชายฉู่!”

เว่ยเหอก็มีปฏิกิริยาที่ว่องไว โดดลงมาจากรถ และเดินไปขัดขวางผู้หญิง ฉกมีดมาจากมือของเธออย่างไว และกดเธอไว้บนกระจกรถ

ปัดผมที่ยุ่งเหยิงของผู้หญิงออก เว่ยเหอแยกแยะฐานะของเธอออก: “นั่นคือลูกสาวของถังป่าวเย่ ถังซานครับ”

ใบหน้าของฉู่หลินเฉินเผยความเกลียดชังออกมา เขาพูดด้วยเสียงเย็นชา: “อย่าให้มันมาคลุ้มคลั่งที่นี่อีก”

ผู้หญิงยังคอยขัดขืนอยู่ ทั้งร้องทั้งด่า: “มึงทำให้กูไม่มีแม้แต่สิทธิ์ความเป็นผู้หญิง กูจะเอาให้มึงพิการ……!”

เว่ยเหอใช้มือตีท้ายทอย ขัดขวางคำพูดบ้าๆบอๆของเธอ

จากนั้นเอาผู้หญิงที่สลบโยนไปที่เสาข้างๆ

ฉู่หลินเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ขึ้นรถ”

ฉินซูมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่ไว้วางใจ ถึงแม้รู้ว่าเธอแค่ถูกตีจนสลบไป แต่——เห็นได้ชัดว่าสภาพจิตใจของผู้หญิงคนนี้ไม่ค่อยดี

“ทิ้งเธอไว้ที่นี่เลยเหรอคะ จะไม่เกิดเรื่องเหรอคะ? หรือไม่ก็เรียกรถพยาบาลมั้ยคะ?”

เดิมทีฉู่หลินเฉินอยากตำหนิเธอว่าแส่ไม่เข้าเรื่อง แต่สายตาก็ตกอยู่ที่แขนของเธอ นึกถึงเธอที่เมื่อครู่เพื่อช่วยตัวเองบังมีดที่จะแทงมา จึงได้กลืนคำพูดกลับไป

พูดสั่งการเว่ยเหอด้วยเสียงทุ้มต่ำ: “เรียกคนของบ้านถังมาเอาตัวไป และถือโอกาสเตือนพวกมันด้วย เรื่องเมื่อกี๊ อย่าให้มีครั้งที่สอง!”

“ครับ!”

หลังจากเว่ยเหอโทรศัพท์เสร็จ ฉู่หลินเฉินเปิดปากพูดอีก: “ไปโรงพยาบาล”

“คุณชายฉู่ ขอบคุณความหวังดีของคุณค่ะ แค่แผลภายนอกเล็กน้อย ฉันสามารถจัดการเองได้ค่ะ”ฉินซูพูด ไม่อยากวิ่งไปโรงพยาบาลเพราะแผลเล็กๆนี้

ฉู่หลินเฉินมองเธอด้วยความสงสัยทีนึงแล้วถาม: “เมื่อกี๊ทำไมคุณต้องเดินออกมาช่วยผมบังมีดด้วย?”

ครั้งแรกที่มีคนยืนอยู่ตรงหน้าเขา คิดไม่ถึงว่าจะเป็นผู้หญิงคนนี้ ถ้าเธอนึกว่าทำแบบนี้ก็จะได้ความไว้วางใจจากตัวเอง มันช่าง……….

“คุณชายฉู่ คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ”

ฉู่หลินเฉินกำลังครุ่นคิดอยู่ ฉินซูเปิดปากพูดอย่างจนปัญญา: “ฉันไม่เคยคิดจะช่วยคุณบังมีดเลย แค่ฉันยืนอยู่ที่ตำแหน่งนั้นพอดี เห็นมีดเล่มนึงแทงมา ร่างกายก็อดไม่ได้ที่จะทำปฏิกิริยาออกมาด้วยจิตใต้สำนึกค่ะ”

“……”

อากาศราวกับว่าแข็งตัวอย่างไงอย่างงั้น

เว่ยเหอก็คาดไม่ถึงว่าฉินซูจะพูดแบบนี้

เขาดูไปที่กระจกมองหลังด้วยความประหลาดใจ ครั้งแรกที่เห็นใบหน้าของคุณชาย

ตัวเองมีความอึดอัด……..