ณ บริเวณโรงแรมเอ็มเพอเรอร์ เมืองหยุนเฉิง ที่เต็มไปด้วยดอกไม้บานสะพรั่งส่งกลินหอมมาตามสายลม แต่เฉียวเมียนเมียนไม่มีกระจิตกระใจที่จะชื่นชมความงามและกลิ่นหอมของมันได้ เธออึดอัดแทบจะหายใจไม่ออก
แสงแดดอันอบอุ่นสาดกระทบพื้น สะท้อนเงากลุ่มคนที่คุ้นเคยกำลังโอบกอดกันใต้ต้นไม้
“พี่ อาเจ๋อ…”
น้ำเสียงของหญิงสาวคนนั้นอ่อนโยนและนุ่มนวล เธอยกแขนขึ้นโอบรัดรอบคอของชายตรงหน้า พร้อมกับซบใบหน้าลงบนอกเขาอย่างรักใคร่
ชายหนุ่มมีสีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง หลังจากที่ลังเลอยู่สักพัก เขาจึงผลักเธอออกจากอ้อมอกอย่างช้า ๆ
เมื่อซูเจ๋อมองตรงไปยังเฉียวเมียนเมียน เขารีบหลบตาเสมองไปทางอื่น
แล้วกล่าวกับหญิงสาวอีกคนว่า “อันซิน มีอะไรจะเซอร์ไพรส์พี่เหรอ”
เฉียวอันซินส่งเสียงหวานอย่างเขินอาย และบอกกับเขาสั้น ๆ ว่า “พี่อาเจ๋อ…ฉันท้อง”
ขณะที่ได้ยินคำพูดนั้นของเธอ เฉียวเมียนเมียนรู้สึกหนักอึ้งภายในใจอย่างบอกไม่ถูก สายตาเธอเบิกกว้างด้วยความหวาดหวั่น ใบหน้าซีดเผือกลงอย่างเห็นได้ชัด
“ว่าไงนะ?” ซูเจ๋อโพล่งขึ้นด้วยความตกใจไม่ต่างไปจากเฉียวเมียนเมียน
“พี่อาเจ๋อ ฉันท้องค่ะ” เฉียวอันซินโผเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง เธอกอดเขาด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข
“ฉันท้องลูกของเราค่ะ พี่จะได้เป็นพ่อคนแล้วนะ ดีใจไหมคะ”
…
“เมื่อเดือนก่อน…” ขณะอยู่ในอ้อมแขนเขา เฉียวอันซินหันไปมองบริเวณที่เฉียวเมียนเมียนยืนหลบอยู่
เธอเผยอริมปากให้โค้งงอขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ “วันนั้นที่สาวเขาไปถ่ายแบบ พวกเราได้เผลอใจให้กันที่ระเบียงหน้าต่างในบ้านของพี่ไงค่ะ ตอนนั้น…”
เดือนก่อนที่หล่อนออกไปทำงาน?
เฉียวเมียนเมียนรู้สึกมึนงงคล้ายโลกทั้งใบกำลังหมุนอยู่ตรงหน้าหล่อน
ที่ระเบียงหน้าต่างในบ้านของซูเจ๋อ… ที่ที่หล่อนเคยรัก ที่ตรงนั้นหล่อนใช้มันเป็นที่อ่านหนังสือเป็นประจำ
ในห้วงความคิดช่วงว่างเปล่า มีเพียงความรู้สึกปั่นป่วนในท้อง เสียจนเธอไม่ได้ยินคำพูดอีกมากมายต่อจากนั้นของเฉียวอันซิน
เมื่อได้สติอีกครั้ง เธอได้ยินเสียงซูเจ๋อพูดขึ้น
“รีบกลับเข้าไปข้างในกันเถอะ พวกเราออกมานานเกินไปแล้ว เดี๋ยวเมียนเมียนจะสงสัยเอา”
เมื่อพวกเขาคุยกันจบ ก็พากันเดินกลับเข้าไปยังโถงรับรอง
เฉียวเมียนเมียนหน้าซีด เจ็บแปลบราวกับหัวใจถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ
หล่อนเห็นซูเจ๋อเดินโอบเอวเฉียวอันซินเดินมายังจุดที่เธอยืนอยู่ หล่อนรีบวิ่งหลบออกมาด้วยความตื่นตระหนก
เฉียวเมียนเมียนใจหวิวและอ่อนแรง หล่อนไม่รู้ว่านั่นเป็นเพราะเหล้าที่เธอดื่มเข้าไปก่อนหน้านี้หรือไม่
ขณะที่วิ่งออกมา หล่อนบังเอิญชนเข้ากับชายชุดดำรูปร่างสูงใหญ่กลุ่มหนึ่ง
ก่อนที่จะกล่าวคำขอโทษ ชายคนหนึ่งเข้ามาจับเธอไว้แน่น
“เจอเธอแล้ว พาเธอไปพบท่านกันเถอะ”
มาหาเธอเหรอ? ผิดคนแล้ว
เฉียวเมียนเมียนพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่เธอไม่เหลือกำลังใด ๆ เลย
เธอรู้สึกใจหวิวขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนที่จะสายตาจะพร่าเลือนและหมดสติลงในไม่ช้า
