เจียงหลัวลี่พูดไม่ออก
เป็นไปไม่ได้ที่จะคืนอาหาร แม้จะร้านอาหารขนาดเล็กก็ตาม
นับประสบอะไรกับร้านแห่งนี้!
ตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่าไป๋เสี่ยวและจางอี้เว่ยกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
แต่เขาไม่อาจรู้ได้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่
เฉียวเมียนเมียนไม่เคยทำให้เขาขุ่นเคืองมาก่อน และพวกเขาก็ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางระหว่างกัน
ทำไมจู่ ๆ พวกเขาถึงทำแบบนี้…
“นั่นสิ ร้านหรูเช่นนี้ปกติจะเสิร์ฟมาอย่างละเล็กอย่างละน้อย เราก็กังวลน่ะสิว่าจะต้องเสียเวลาสั่งเพิ่ม” เห็นได้ชัดว่าไป๋เสี่ยวและจางอี้เว่ย อยู่ข้างเดียวกัน
“ยิ่งไปกว่านั้น เมียนเมียน ไม่ได้บอกพวกเราเองเหรอ ว่าสั่งได้เท่าที่ต้องการน่ะ เราบังคับให้เธอพูดแบบนั้นที่ไหนกันล่ะ หากกังวลว่าจะจ่ายไม่ไหว ทำไมไม่บอกกันตรง ๆ ล่ะ” ไปกันใหญ่แล้ว
เจียงหลัวลี่ขมวดคิ้ว
“ไป๋เสี่ยวคิดแบบนี้ได้อย่างไงกัน เมียนเมียนพยายามรักษาน้ำใจพวกเรา นี่จะมาโทษว่าเป็นความผิดเธอได้ยังไง?”
เฉียวเมียนเมียนรู้สึกตึงเครียดเพิ่มขึ้นและกลัวว่าพวกเขาจะเริ่มโต้เถียงกน เธอเอื้อมมือไปจับมือเจียงหลัวลี่ไว้
“หลัวหลัว ไม่เป็นไรหรอก ฉันเป็นชวนมาเอง งั้นทุกคนก็มีทานอาหารด้วยกันเถอะ อย่ามาเสียใจกับเรื่องนี้เลย”
“ถ้ากินไม่หมด ก็ขอห่อกับก็ได้ ไม่จำเป็นทิ้งเสมอไปหรอก”
เจียงหลัวลี่ หน้ามุ่ย “ฉันแค่บอกว่าเธอชวนพวกเรามาด้วยความเต็มใจ แต่ทุกคนเห็นคุณค่าของมันเลย”
“ปัง!” ไป๋เสี่ยวกระแทกตะเกียงลงบนโต๊ะ
เธอหันไปทางเจียงหลัวลี่ และเย้ยหยัน
“เจียงหลัวลี่ เธอหมายความว่ายังไง?”
จางอี้เว่ย ขมวดคิ้วเช่นกัน พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ไม่ใช่ว่าเราจะเป็นจะตายถ้าไม่ได้กินอาหารมื้อนี้ เจียงหลัวลี่ เธอไม่จำเป็นต้องทำให้เรารู้สึกว่า เราติดหนี้บุญคุณเมียนเมียนหรอก หากรู้สึกว่าเรากำลังหลอกใช้ประโยชน์จากเธอแล้วล่ะก็ เรามาหารกันจ่ายก็ได้”
จางอี้เว่ย แม้จะพูดออกไปแบบนั้น แต่เธอไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างที่พูด
เธอรู้จักเฉียวเมียนเมียนดีพอที่จะแน่ใจได้ว่าเธอ จะไม่ยอมให้พวกเขาช่วยจ่ายค่าอาหาร
หากแม้ต้องหารกันจ่ายค่าอาหาร เธอไม่มีความสามารถที่จะหารค่าอาหารได้
ไป๋เสี่ยวไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่และตื่นตระหนกทันที
“ทำไมเราต้องหารจ่ายค่าอาหารด้วยล่ะ? เฉียวเมียนเมียนบอกว่าจะเลี้ยงนี่ เธอเลือกร้านแพง ๆ นี้เอง แพงขนาดนี้ใครจะหารค่าอาหารได้ล่ะ”
“ไม่ว่ายังไง ฉันไม่ออกเงินด้วยนะ”
ไป๋เสี่ยวพูดให้ชัดเจนก่อน เผื่อว่าพวกเขาจะตัดสินใจแยกบิลในภายหลัง
เธอจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายกัน!
เธอเห็นว่าอาหารราคาแพงแค่ไหน ตอนที่พวกเธอสั่งมัน
เธอคำนวณอย่างรวดเร็วและสรุปค่าอาหารคร่าว ๆ ว่าน่าจะประมาณสองถึงสามหมื่นหยวน
“นี่ พวกเธอเป็นแบบนี้ได้ยังไง?”
เจียงหลัวลี่โกรธมาก
“ไม่ได้ขอให้เลี้ยงอาหารมื้อนี้นี่หมายความว่ายังไง เมียนเมียนเป็นคนดีและนี่คือสิ่งที่เธอได้รับตอบแทนงั้นหรือ? จางอี้เว่ย ไป๋เสี่ยว พวกเธอไม่ทำเกินไปหน่อยเหรอ?”
ความตึงเครียดกำลังก่อตัวขึ้นอย่างมาก
ในตอนนี้ จางอี้เว่ย และไป๋เสี่ยว ก็คิดได้ว่าพวกเธอทำเกินไป
แต่มันก็สายเกินไปแล้วที่จะถอนคำพูด
พวกเขาทำให้เธอขุ่นเคือง คงไม่มีความหมายหากจะพูดอะไรขึ้นอีก
การแสดงออกของไป๋เสี่ยวดูเย็นชา ขณะที่เธอว่า
“เฉียวเมียนเมียนสำหรับอาหารมื้อนี้ เธอวางแผนที่เลี้ยงพวกเรา มีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงเหรอ ช่วยบอกหน่อยเถอะ”
